บทที่ 4 — หนทางสู่ยุทธภพ

เสียงกระบี่ฟาดฟันกระแทกกับรากไม้ดังก้องในถ้ำลึก แรงสั่นสะเทือนจากพลังภายในส่งแรงระลอกไปทั่วพื้นหิน

รากไม้ที่ห่อหุ้มตัวหลี่ชุนเริ่มแตกร้าว ทว่ามันกลับงอกขึ้นมาใหม่อย่างรวดเร็ว ราวกับมีชีวิตของตัวเอง

“วิชาอะไรกันแน่...” ซ่งเทียนหลงถอยหนึ่งก้าว สีหน้าประหลาดใจอย่างชัดเจน

“ไม่ใช่ลมปราณ... ไม่ใช่พลังธาตุ... แต่มันตอบสนองต่อเจ้าได้เช่นนั้น?”

หลี่ชุนยังคงนิ่ง เขาไม่ได้รู้วิธีใช้มันโดยสมบูรณ์

แต่ในขณะเดียวกัน พื้นดินใต้ฝ่าเท้าก็ยังคงเต้นเป็นจังหวะที่สอดคล้องกับหัวใจเขา

“นี่ไม่ใช่พลังของข้า...” เขาพูดช้า ๆ

“แต่มันคือพลังของโลกนี้ ที่ข้าขอยืมมา”

...

???? พลังที่โลกตอบรับ

เมื่อฝ่ามือของหลี่ชุนแตะพื้นอีกครั้ง

พื้นดินรอบตัวเขาสั่นไหวเล็กน้อย รากไม้พุ่งขึ้นจากใต้พื้นหิน ปะทะกับกระบี่ของซ่งเทียนหลงที่พุ่งเข้ามา

เสียงปะทะของรากไม้กับเหล็กกล้าแผดสนั่น เสี้ยววินาทีนั้น

หลี่ชุนเห็นเส้นพลังบาง ๆ เชื่อมจากรากไม้สู่จุดต่าง ๆ ของพื้นถ้ำ — เหมือนเส้นชีพจรในร่างกายคน

และเขาสัมผัสได้ว่าหากตน "กระตุ้น" จุดที่ถูกต้อง... สิ่งที่หลับใหลจะตื่นขึ้น

“เส้นชีพจรของฟ้าดิน... ไม่ได้อยู่ในร่างกายข้า แต่อยู่ในทุกฝีก้าวของแผ่นดินนี้”

เขาแทงฝ่ามือลงไปยังจุดพลังที่มองเห็นเพียงในจิต

โครม!

เสาหินโบราณที่อยู่ข้างถ้ำพุ่งทะลุขึ้นจากพื้น โค้งตัวเข้าขวางกระบี่ของซ่งเทียนหลงอย่างแม่นยำ

อีกฝ่ายกระเด็นถอยหลังสามก้าวก่อนหยุดนิ่ง

“วิชานี้... ไม่เคยปรากฏในยุทธภพ” ซ่งเทียนหลงกัดฟันแน่น

**“แต่เจ้ากลับใช้มันได้ราวกับฝึกมาทั้งชีวิต...”

...

???? บททดสอบที่ยังไม่จบ

ฤๅษีใบไม้ยืนมองจากไกล ๆ เขาไม่ได้แทรกแซง

เพียงยิ้มบาง ๆ เหมือนรับรู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว

“เด็กคนนี้... ไม่ได้ถือครองเพียงพลังของแผ่นดิน...”

“แต่หัวใจเขา ก็สะอาดพอที่แผ่นดินยอมรับ”

ซ่งเทียนหลงไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังกลับ แต่ก่อนจากไป เขาทิ้งคำไว้ว่า

“โลกภายนอก... ไม่อ่อนโยนเช่นถ้ำนี้”

“หากเจ้าคิดจะอยู่ในยุทธภพ... เจ้าต้องรู้จัก ‘ต่อรอง’ ไม่ใช่แค่ ‘รับฟัง’”

แล้วร่างของเขาก็หายลับไปท่ามกลางม่านหมอก

⛰️ แผ่นดินใหม่ เบื้องหน้ากว้างใหญ่

หลี่ชุนยืนเงียบอยู่หน้าถ้ำ

เขามองออกไปยังป่าเขาเบื้องล่าง สายลมเช้าเย็นเฉียบปะทะใบหน้า

ฤๅษีใบไม้เดินเข้ามาเงียบ ๆ ข้างหลัง

“เจ้าทำได้ดีกว่าที่ข้าคิดไว้”

“ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องออกจากที่นี่แล้ว”

หลี่ชุนหันขวับ สีหน้าแปลกใจ

“ออกไปแล้วข้าจะไปไหน? ข้าไม่มีบ้าน ไม่มีสำนัก ไม่มีแม้แต่ชื่อเสียงในโลกนี้...”

“เจ้ามีบางอย่างที่คนอื่นไม่มี...”

“เจ้ามีพลังของแผ่นดิน และ ‘อดีต’ ที่ไม่อาจลบเลือนได้”

“ไปเถิด... ออกเดินทางตาม ‘เส้นชีพจรของฟ้าดิน’”

“แล้วเจ้าจะได้พบเส้นทางของตนเอง”

...

ฤๅษียื่นแผ่นไม้แบน ๆ ให้หนึ่งชิ้น

มันมีอักษรโบราณสลักไว้: "มู่เหอ" (หมู่บ้านแห่งธารา)

“จุดเริ่มต้นของเจ้า… อยู่ที่นี่”

????‍♂️ การเดินทางเริ่มต้น

หลี่ชุนสะพายกระเป๋าใบเก่า ใส่เพียงเสื้อผ้า ผ้าพันแผล และสมุนไพรพื้นถิ่น

เขาก้าวเดินผ่านเส้นทางที่ทอดยาวจากหุบเหวขึ้นไปยังชายป่า

ทุกย่างก้าว… เขารู้สึกได้ถึงแรงเต้นจังหวะหนึ่งใต้พื้นดิน

เสียงเบา ๆ ที่บอกทิศ เสียงเตือนภัย เสียงของสิ่งมีชีวิตรอบข้าง

เขาไม่ได้เดินลำพัง… เพราะเขาได้ยินเสียงของ “โลก”

...

ระหว่างทาง เขาพบชายชราคนหนึ่งล้มอยู่ข้างลำธาร

หลี่ชุนรีบเข้าไปพยุงทันที และพบว่าขาของอีกฝ่ายมีรอยแผลลึกจากสัตว์ป่า

โดยสัญชาตญาณ เขาวางฝ่ามือลงบนพื้น

แรงเต้นเบา ๆ จากรากไม้ใต้ดินตอบรับเขาอีกครั้ง

เขาเรียกน้ำจากแหล่งใต้ดินขึ้นมา สะอาดและเย็น

จากนั้นควบคุมเถาวัลย์พันขาไว้แน่นอย่างนุ่มนวล หยุดเลือดได้ราวกับหมอผู้เชี่ยวชาญ

ชายชราน้ำตาซึม

“เจ้าเป็นเทพหรือไร…” เขาพึมพำ

หลี่ชุนเพียงส่ายหน้า

“ข้าแค่ได้ยินเสียงของแผ่นดิน… และมันสอนข้าว่าความเมตตา ก็มีพลังไม่แพ้กำลังภายใน”