บทที่ 3 คู่หมั้นน้องเนย

คุณชายใหญ่หรือพี่ใหญ่ แม้จะรู้กันว่า เป็นคนไม่ชอบงานสังคมและพร้อมจะรวนหากใครคิดจะจับเขาเข้ามาในวงพบปะสนทนาประเภทคัดเลือกคู่ครองที่เหมาะสม หรืองานหวังจะนัดพบเพื่อให้ดูตัว ข่าวลือที่ออกไปภายนอก ล้วนบอกว่า เขาไม่ได้รับตำแหน่งใดๆ ที่สำคัญในบริษัท เพราะความเป็นลูกเมียเก่าที่ตายจากไปนานแล้ว ทำให้ความสำคัญในใจผู้พ่อลดน้อยลงด้วยคุณสองต่างหากที่เป็นทายาทตัวจริง เพราะมารดาของเขาคือ หนึ่งในทายาทของผู้ถือหุ้นใหญ่อินทรีกรุป

เมื่อนึกถึงเรื่องซุบซิบพวกนั้น มันช่างแตกต่างกับบรรยากาศภายในคฤหาสน์แห่งนี้ เนยเห็นท่าทีที่บรรดาพ่อบ้านแม่บ้านทั้งหลายเคารพนบนอบต่อเขา ในระดับเดียวกับท่านเจ้าสัว แม้แต่ท่าทีของคุณชายสองก็ดูเกรงใจเขาอยู่หลายส่วน

เขายืนรออยู่หน้าระเบียงเพียงไม่นาน รถสีดำคันใหญ่ก็จอดเทียบ “ขึ้นไปสิ” ออกมาจากห้องอาหารได้ เขาก็ไม่ได้สนใจไยดีที่จะจับจูงหรือแตะต้องเนื้อตัวเธออีก

เนยเดินขึ้นไปนั่งอย่าว่าง่าย เธอทั้งมึนทั้งปรี๊ด ‘นี่ฉันเข้ามาอยู่ในนิยาย โอ๊ย! ดันเป็นนิยายของยายแยมตัวร้ายนั่นอีก หึ! ถ้าจำไม่ผิด เรื่องนี้ฉันเป็นตัวอิจฉานี่นา!’

“ไปส่งคุณเนยที่บ้าน”

“ครับ”

เธอเอาหัวพิงประตูรถพลางขบคิดถึงเหตุผลร้อยแปดพันอย่างที่เคยอ่านในนิยายว่า ทำไมถึงมีคนข้ามภพหรือข้ามมิติได้? เธอคิดจนหัวจะแตกก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ว่า ทำไมตัวเองถึงหลุดเข้ามาในนิยายสุดป่วนเรื่องนี้ของคู่อริของเธอ

“เป็นอะไร ปวดหัวรึไง?” น้ำเสียงของเขากระด้างเกินกว่าจะทึกทักว่า เห็นใจ

“ใช่ มึนไปหมด”

“ก็ใช่น่ะสิ เมื่อคืน เธอกรอกไวน์ลงไปกี่แก้วกันล่ะ”

‘เฮ้อ! ฉันมึนเรื่องที่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงต่างหากเล่า ตาบ้า!’

“อืม....คราวหน้าฉันจะไม่ทำแล้ว”

“ไม่มีคราวหน้า เพราะฉันขอห้ามเธอไว้เลย ถ้าหากมีอีกก็ไม่รู้ว่า จะเข้าไปนัวเนียผู้ชายหน้าไหน? ฉันไม่อยากถูกคนนินทา”

“อ้าว! ถ้าฉันทำแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ?”

เขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ กัดฟันกรอดๆ “คนเขาก็จะบอกว่า เธอได้ฉันแล้วก็ทิ้งๆ ขว้างๆ ฉันไม่อยากกลายเป็นดอกไม้ริมทางของใครหรอกนะ”

“หา!” เธอตะลึง หันไปมองเขาด้วยความรู้สึกที่เหลือเชื่อ

“จะบ้าตาย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงส่ำส่อนนะ”

“ที่แน่ๆ เธอจะทิ้งฉันตอนนี้ไม่ได้ และจะไปยุ่งกับคนอื่นไม่ได้”

ดวงหน้าคมสันที่ยื่นเข้ามาใกล้ พูดย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจนเนยตื่นกลัวใจเต้นโครมคราม ‘ขู่อีกแล้ว....หมอนี่มัน...’ เธอไม่กล้าโต้ตอบรุนแรง ได้แต่กอดอกพิงพนักแรงๆ

ท่าทีนอบน้อมที่คุณใหญ่แสดงต่อครอบครัวตะวันกรุป ทำให้เนยแทบไม่เชื่อสายตา

“คุณพ่อของผม ฝากกราบขออภัยคุณอาเป็นอย่างสูง ที่ทางเราได้ล่วงเกินน้องเนย ผมเองถือว่า ตัวเองทำเรื่องเลวร้ายอย่างยิ่งกับครอบครัวคุณอา เมื่อคืนผมเมามากจนจำอะไรไม่ได้จริง แต่ตื่นเช้ามาเมื่อเห็นน้องนอนอยู่ในเตียงนอน ผมก็คิดไว้อยู่แล้วว่า ยังไงก็ต้องมากราบขอโทษคุณอาทั้งสองด้วยตนเองครับ”

น้ำเสียงที่เขาโทษตัวเองในยามที่เล่าเรื่องความผิดพลาดเมื่อคืน ท่าทีที่ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นยกมือไหว้คุณพ่อกับคุณแม่ของเธอที่นั่งอยู่บนโซฟา แล้วยังหันมามือใหญ่ที่กุมมือเล็กของเธอไว้อย่างทนุถนอม

“คุณใหญ่อย่าโทษตัวเองเลย คงไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้หรอกนะ” คุณหญิงลินดา แม้จะพูดเหมือนให้อภัยแต่ใบหน้าที่แทบจะไม่มีรอยยิ้มก็ทำให้คนฟังรู้สึกทะแม่งๆ

“เอาเถอะ ในเมื่อข้าวสารเป็นข้าวสุกไปแล้ว คุณใหญ่เองก็พร้อมจะรับผิดชอบ อาเองก็ยินดี” คุณไพบูลย์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“หากคุณอาทั้งสองไม่ขัดข้อง คุณพ่อกับคุณอาวิราจะมาสู่ขอน้องเนยสัปดาห์หน้าครับ จะได้จัดงานแต่งทันที ก่อนจะมีเรื่องผิดพลาด”

คำขอโทษอย่างจริงใจและขอรับผิดชอบอย่างจริงจังต่อการเป็นสามีอย่างถูกต้องตามกฎหมายของเธอ ดูคล้ายขั้นตอนที่ไม่เกี่ยวกับเธอสักนิด

“เดี๋ยวค่ะ ไม่มีใครถามเนยเลยสักคนเหรอคะว่า เนยเต็มใจไหม?”

ระหว่างก่อนมาถึงที่นี่ เธอนึกถึงบุคลิกของคุณพ่อคุณแม่ของคุณหนูเนยในนิยาย ‘ชิงรักไฮโซ’ ของยายแยมตัวร้ายในเว็บไซต์ Readthebest ‘เอ๊ะ! คาแรกเตอร์ตัวละครพ่อกับแม่บอกว่าไงนะ’

“จะถามไปทำไม ตอนนี้ข่าวของแกมันโด่งดังไปทั่วเมืองหลวงแล้ว ถ้าไม่แต่งแล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไปถามยายน้ำดูสิว่า คนเขาพูดถึงแกว่ายังไง?”

‘ห้ะ ลืมไปในนิยาย ฉันยังมีพี่สาวอีกคน อ้อ! คนชื่อน้ำนี่เอง’ ความทรงจำของเธอแล่นปราด น้ำค้าง คือ พี่สาวที่เกิดจากภรรยาคนแรกของพ่อ ก่อนที่จะถูกบังคับให้แต่งงานกับแม่ของเธอ

“เอาเถอะค่ะ คุณ เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้ว” คุณหญิงหันมาลูบหัวลูกสาวจอมแก่น “เรื่องนี้เราผิดนะ เนย แม่ว่า อย่าเถียงคุณพ่อจะดีกว่า”

ผู้ชายหน้านิ่งที่นั่งข้างเธอ แสร้งขยับเข้ามาโอบไหล่ “อย่าว่าเนยเลยครับ เป็นธรรมดาที่น้องจะอึดอัดเพราะน้องไม่ได้ชอบผม แต่ไม่เป็นไรผมเข้าใจดี เราจะแต่งงานกันไปก่อนเพื่อทำให้ข่าวลือมันหายไป จากนั้นถ้าน้องไม่อยากอยู่กับผมจริงๆ ผมก็จะไม่ฝืนใจน้อง”

รอยยิ้มเห็นใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคุณหญิงลินดา “โถ คุณใหญ่ ขอบคุณมากนะคะที่คิดเผื่อเนยทุกอย่าง”

“ขอแค่ให้ลบเรื่องฉาวๆ พวกนี้ไปให้หมดก่อนก็แล้วกัน ฝากขอบคุณเจ้าสัวด้วยนะคุณใหญ่ที่กรุณาให้เกียรติมาสู่ขอ” คุณไพบูลย์คล้ายจะย้ำให้ชายหนุ่มรู้ว่า เขารับทราบและตอบตกลงแล้ว

“ครับ ผมจะกลับไปเรียนคุณพ่อ”

อาการถอนหายใจของชายวัยกลางคน ทำให้ชายหนุ่มฉายประกายพอใจในดวงตา ‘แผนมา แผนกลับ ไม่โกง’

ชายหนุ่มกุมมือเธอให้ลุกขึ้นนั่งโซฟา เนยกำลังคิดถึงเรื่องราวในนิยายรายตอนที่เธออ่าน เรื่องนี้เธอรู้ว่า “พี่ใหญ่” คือ พระเอก ส่วนแยมเป็นนางเอก และเพื่อความสะใจ แยมจึงเขียนให้เธอ คู่แข่งตลอดกาลกลายเป็นนางร้าย ‘เอ๊ะ! ในเรื่องแยมต้องเป็นคู่หมายกับพี่ใหญ่สิ แล้วนี่! บทมันตาลปัตรมาหาเธอได้ยังไง?’

“ผมขออนุญาตไปส่งน้องที่ห้องนอนนะครับ”

ในเมื่อตกลงกันเป็นหมั่นเหมาะแล้ว ฐานะของเขาก็เท่ากับคู่หมั้นของเธอ การจะไปส่งถึงนอนห้องก็ย่อมกลายเป็นเรื่องปกติ

“ไปสิจ๊ะ” คุณหญิงพยักหน้าอนุญาต

เธอมองดูตัวละครทุกตัวกำลังดำเนินไปตามบทบาทในนิยายที่เธออ่าน เรื่องนี้ความจริงต้องเป็นนางเอกถูกส่งให้ไปจับคุณสองแต่ผิดพลาดไปเข้าห้องพระเอก และจำต้องแต่งงานกัน ‘ตกลง มันเกิดผิดพลาดตรงไหนล่ะนี่ ทำไมกลายมาเป็นตัวร้ายได้พระเอก’ เนยเตือนตัวเองให้ใจเย็นๆ เธอต้องตามหาแยมเพื่อสืบเรื่องนี้

“คุณเนย มาแล้วเหรอคะ? เนตรรอตั้งนาน” แม่สาวรับใช้ส่วนตัวของเธอในชุดเมดสีน้ำเงิน ผ้ากันเปื้อนสีขาว เดินทำตาแดงมาใกล้ๆ

เนยกระพริบตาเรียกสติ “อืม พาไปห้องที่ เหนื่อยจะแย่” ตอนนี้เธอนึกถึงทางไปห้องนอนไม่ถูก คฤหาสน์แห่งนี้ก็ไม่ต่างจากที่มังกรกรุปสักหน่อย มีห้องและทางเดินคดเคี้ยวมากมาย ‘นิยายของยายแยมเขียนเว่อร์ชะมัด นิย้าย นิยาย’ เธอยังจำคำค่อนแคะตอนที่อ่านใหม่ๆ ได้

เนตรมองเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนกุมมือคุณหนูของเธอ “โอว....”

“ผมเป็นคู่หมั้น น้องเนย”

*************