บทที่ 13 ช่วยชีวิต

“เจ้าอุตส่าห์นั่งทำทั้งวันทั้งคืน ไม่ยอมหลับยอมนอน ถึงเวลานี้เจ้าคงเสียใจไม่น้อยสินะ” องค์ชายรองหยิบขนมเข้าปากแล้วกินจนหมด ก่อนจะถือถาดเปล่านำกลับไปคืนยังเจ้าของ สองเท้าเดินดุ่มๆ มุ่งตรงไปยังจวนของแม่ทัพลู่ ระหว่างทางเหล่าขุนนางต่างๆ พากันก้มทำความเคารพอย่างมีระเบียบ

“คารวะองค์ชายรอง”

“เหิงเยว่ล่ะ” ชายหนุ่มกล่าวถามจากทหารเฝ้าหน้าจวน ก่อนจะมุ่งตรงไปยังลานซักผ้าที่ตั้งอยู่หลังจวน เขายืนดูร่างบางที่กำลังก้มซักผ้าตามลำพัง ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไม่ว่าขยับไปทางใด กิริยาอันอ่อนช้อยดึงสายตาขององค์ชายรองจนมิอาจละได้

“ท่านพ่อประทานสาวรับใช้กับจวนแม่ทัพลู่เป็นจำนวนมาก เหตุใดจึงไม่ใช้พวกนาง” ร่างบางสะดุ้งตัว หันกลับมายังต้นเสียง จึงรีบลุกขึ้นแล้วก้มทำความเคารพด้วยกิริยาอ่อนน้อม

“ข้านำถาดขนมมาคืน แต่พึ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า สาวใช้ที่ท่านพ่อประทานให้ กลับมีนิสัยเกียจคร้าน ปล่อยให้เจ้าทำงานพวกนี้เองตามลำพัง”

“ขอองค์ชายรองอย่าได้ตำหนิพวกนาง เป็นข้าเองที่อยากทำ” เหิงเยว่รีบกล่าวรับหน้าแทน เพราะกลัวว่านางกำนัลเหล่านั้นจะถูกทำโทษ ดวงตากลมเล็กหลุบต่ำอยู่ตลอดเวลา ด้วยเพราะฐานันดรที่แบ่งเส้นกันอย่างชัดเจน ชายหนุ่มเดินวนดูรอบๆ พลางวางถาดขนมลงกับโต๊ะไม้ด้านหน้า

“องค์รัชทายาทชอบขนมของหม่อมฉันไหมเพคะ” คำถามของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มผู้มากด้วยยศถาบรรดาศักดิ์นิ่งเงียบ พลางรอบสังเกตสายตาตั้งความหวังของนาง แต่ไม่อาจทนเห็นนางเสียใจได้

“องค์รัชทายาทชมว่าอร่อย” เป็นครั้งแรกที่องค์ชายรองพูดโกหก เพียงเพราะต้องการปกป้องความรู้สึกของสาวงามตรงหน้า

“เช่นนั้นหรือเพคะ”

“ข้าจะหลอกเจ้าทำไม” หลังจากนั้นรอยยิ้มแสนสวยค่อยๆ คลี่ออกมาด้วยความหวัง ย้อนไปในอดีต สระมรกตแห่งนั้น คือสถานที่ลงเล่นน้ำของเหล่าเด็กๆ และนางคือหนึ่งในเด็กจอมซนทั้งหลาย ที่พากันไปแอบเล่นน้ำในจุดต้องห้าม ครั้นสายตาหันไปเห็นดอกบัวสีชมพูอ่อน ที่งอกเด่นตระหง่านอยู่เพียงปลายนิ้วเกี่ยวถึง จึงพยายามจะเอื้อมมือเด็ด หากแต่พลัดตกลงไปในร่องน้ำลึก เสียงแตกตื่นของเหล่าเด็กๆ พากันตะโกนเรียกให้คนช่วย ในจังหวะห้วงเวลารอยต่อของชีวิต เหิงเยว่พยายามตะเกียกตะกายเอาตัวรอด ก่อนจมดิ่งร่างลอยระลิ่วลงสู่ด้านล่าง ในช่วงเวลานั้น มีมือของใครบางคนมาฉุดคว้าไว้ แล้วดึงขึ้นสู่ด้านบน

“เจ้าปลอดภัยแล้ว” เสียงเด็กชายที่โตกว่า พูดด้วยน้ำคำราบเรียบ พลางวางตัวเหิงเยว่ลงบนขอบสระด้วยกิริยาสำรวม ใบหน้านิ่งราวกับคนไร้ความรู้สึกในเวลานั้น ไม่ได้แตกต่างกันจากวันนี้เท่าไหร่นัก

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้างเหิงเยว่ โชคดีจังที่องค์ชายมาช่วยไว้ได้ทัน” เพื่อนนางหนึ่งรีบเข้ามาประคอง ในขณะที่ร่างของเด็กชายกำลังเดินจากไป และทันเห็นเพียงชายผ้าของเขาเท่านั้น

“เจ้าว่าอะไรนะ” เด็กหญิงผู้เปียกปอนพยุงตัวนั่งช้าๆ สังเกตอาการของเหล่าบรรดาเพื่อนทั้งหลาย ที่กำลังตระหนกอยู่ไม่น้อย สายตาทุกคนจับจ้องไปยังร่างของเด็กชายที่พึ่งหายวับไป ตามด้วยเสียงงึมงำที่เอาแต่พูดถึงองค์ชายซ้ำๆ ไม่ขาด

“คนที่มาช่วยข้า คือใครเจ้าพูดอีกครั้งสิ” เหิงเยว่ถามเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้าง

“องค์ชายโจวอี้เฟย องค์ชายลำดับที่หนึ่ง ต่อไปในภายหน้าเขาจะได้รับตำแหน่งเป็นองค์รัชทายาท และดำรงเป็นองค์จักรพรรดิคนต่อไป โดยปกติแล้วองค์ชายไม่ค่อยสุงสิงกับผู้ใดมากนัก และน้อยคนจะได้ยลพระพักตร์ แต่เจ้าถูกองค์ชายโจวอี้เฟยช่วยไว้ นับเป็นวาสนายิ่ง”