ชายาองค์รัชทายาทโจวอี้เฟย

นครโบราณอันยิ่งใหญ่ประกอบด้วยสี่แคว้นหลัก แต่ละแคว้นถูกแบ่งแยกด้วยแม่น้ำใหญ่ขวางกั้นแสดงเขตแดนไว้ และทุกสามพันปีตามธรรมเนียมของนครโบราณ ทุกแคว้นจำต้องส่งเครื่องบรรณาการต่างๆ มายังนครใหญ่แห่งนี้เพื่อถวายแก่องค์มหาจักรพรรดิผู้ปกครองแคว้นทั้งสี่

หญิงสาวแสนงดงามนามว่า “เหมยเชิน” ธิดาของราชาจากแคว้นเจียนหลิว ได้ถูกบรรณาการมายังมหานครแห่งนี้ เธอเดินทางมาพร้อมกับเหล่าผู้ชำนาญการรักษาโรค ซึ่งในครานั้นมหานครถูกปกคลุมไปด้วยพิษของดอกเฟิ่งเซียน ทุกๆ หนึ่งแสนปี มันจะผลัดดอกใหม่ขึ้นมา ส่วนดอกเก่าจะกลายเป็นธุลีพิษลอยไปตามลม ชาวมหานครเจ็บป่วยด้วยพิษนี้นับหมื่นคน หลังจากเหมยเชินเดินทางมาถึง นางใช้เวลาไม่ถึงปีรักษาชีวิตน้อยใหญ่ให้รอดจากเคราะห์กรรม

นับจากนั้นเหมยเชินหญิงสาวผู้เลอโฉมได้รับหน้าที่ดูแลเรื่องการรักษาโรค ให้กับเหล่าขุนนางในนครแห่งนี้ โดยมิเคยได้กลับแคว้นเมืองเกิดของตนนับจากนั้นเป็นต้นมา ว่ากันว่านางรับใช้มหาจักรพรรดิองค์ก่อนได้เพียงห้าร้อยปีเท่านั้น ชื่อนามของนางก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย พระมหาจักรพรรดิออกตามหาแทบพลิกผืนฟ้า ไม่ปรากฏร่องรอยใดทิ้งไว้เป็นหลักฐาน ราชาแคว้นเจียนหลิวโกรธเป็นอย่างมาก หากแต่สงวนท่าทีเก็บความไม่พอใจนี้ไว้ นับจากนั้นแคว้นเจียนหลิวก็มิเคยส่งบรรณาการที่เป็นพลเมืองของตนเข้ามารับใช้อีกเลย

“พี่ลี่เซียน บันทึกโบราณนี้เป็นของผู้ใด” หญิงสาวในชุดสีฟ้าคราม ม้วนบันทึกโบราณแล้วเก็บขึ้นมา พลางหันไปถามนางผู้ติดตามอย่างใคร่รู้ แววตาไร้เดียงสาของเด็กสาวที่พึ่งจุติได้เกือบสามพันปี ยังอ่อนต่อพื้นปฐพีกว้างใหญ่ ไม่เคยเห็นหรือได้ยินเรื่องราวของโลกภายนอก

“ราชธิดาเพคะ ท่านเอาบันทึกใบนี้ออกมาได้อย่างไรเพคะ” ลี่เซียนทำตาโต เพราะบันทึกโบราณที่อยู่ในมือของราชธิดานั้นเป็นของต้องห้าม

“มอบให้หม่อมฉันเถิดเพคะ” ลี่เซียนพูดอย่างนอบน้อม แม้ตื่นตระหนกอย่างมาก หากกิริยายังคงความสำรวมไว้ มีเพียงดวงตาระส่ำจ้องมองบันทึกที่มือของซูเจิน ทว่านอกจากนางไม่ยอมส่งให้ กลับเดินเบี่ยงไปทางอื่น ใบหน้าเรียวเล็กเอียงไปมา พยายามเรียนรู้สิ่งแปลกใหม่ที่ถืออยู่

“พี่ลี่เซียน เหตุใดเจ้าต้องทำหน้าตื่นอย่างนั้น บันทึกฉบับนี้สำคัญอย่างไร”

“มอบคืนให้หม่อมฉันเถิดเพคะ หากพระราชาเสด็จมาแล้วพบว่าท่านถือบันทึกฉบับนี้อยู่ ข้าจะโดนทำโทษเอาได้” ได้ยินดังนั้นซูเจินสองจิตสองใจ ใจหนึ่งใคร่รู้ แต่อีกใจแอบเป็นห่วงพี่เลี้ยงอยู่มาก นางเดินถือบันทึกผ่านสวนดอกไม้ไปสองสามก้าว

“พี่ลี่เซียน บันทึกฉบับนี้สำคัญอย่างไรบอกข้าได้ฤาไม่ หากเป็นเช่นนั้นข้อความในบันทึกฉบับนี้เป็นเรื่องจริงใช่ฤาไม่ มหานครนั้นตั้งอยู่ที่ใด” ลี่เซียนหลุบตาต่ำลง ไม่ตอบคำถาม ยิ่งทำให้ราชธิดาผู้อยากรู้อยากเห็นอยู่ไม่นิ่ง เดินวนเวียนไปมา พลางยกบันทึกขึ้นอ่านทวนแล้วทวนอีกให้ขึ้นใจ

“ข้าคืนให้” ซูเจินยื่นบันทึกคืนให้กับลี่เซียน นางผู้ติดตามยื่นมือรับแล้วหันหลังเดินกลับมายังจุดเดิมที่ราชธิดาพบกับบันทึกฉบับนี้ มือเรียวยาวร่ายเวท แล้วดันกลับไปยังซอกหินดังเดิม ก่อนจะร่ายเวทปิดผลึกเอาไว้ให้แน่นหนา