ตอนที่ 8 ไม่มีพลังเวท

“มันยังทันอยู่ฤาไม่ ทำไมข้าไม่ดีใจเลยล่ะ” นางพูดจบ จึงหันหน้าเดินเข้าไปประคองร่างอันไร้วิญญาณของลี่เซียนด้วยความรัก แล้วหันตัวเดินออกจากวังในคืนนั้น โดยหอบความเจ็บปวดมาพร้อมกับร่างของลี่เซียน นางเดินร้องเพลงกล่อมเช่นเดียวกับที่ลี่เซียนเคยทำ เสียงหวานดังลอดฝ่าความมืดมิดไปตามทางอย่างไร้จุดหมาย เสียงร้องเพลงผสมกับเสียงร้องไห้สลับกันไปจนเกือบสว่าง ร่างอันอ่อนล้าของราชธิดาเริ่มหมดแรงค่อยๆ ล้มพับลงใกล้ต้นไม้ใหญ่ริมแม่น้ำ

“ท่านพี่ จะปล่อยลูกไปเช่นนั้นจริงๆ เหรอเพคะ” ซูลี่เดินวนอยู่ให้ตำหนักด้วยความเป็นห่วง

“ปล่อยนางไป ลูกไม่รักดี ไม่เอาไหนสักอย่าง เจ้าจงตัดใจเสีย” พระราชาพูดพลางตรวจงานราชการ โดยไม่รู้สึกสะท้านกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ท่านพ่อข้ามาแล้วเพคะ” ซูเจียวเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับขลุ่ยในมือ และหนังสืออีกหนึ่งหอบใหญ่

“คนที่เจ้าควรใส่ใจยืนอยู่ตรงนี้ เหตุใดยังนึกถึงนางผู้ไม่เอาไหนอีก” พระราชากล่าวทิ้งท้ายให้ชายาทราบ พลางวางมือจากงานราชการ แล้วลุกขึ้นเดินไปหาซูเจียวลูกสาวคนโปรด

“ดีมากลูก พ่อจะพาเจ้าไปฝึกดนตรี” ทั้งสองพากันเดินลับหายไปนอกตำหนัก โดยไม่พูดถึงซูเจินแม้แต่น้อย นางหาได้มีความสำคัญกับแคว้นจ้านหลิวไม่ มีเพียงความรู้สึกของราชมารดาเท่านั้นที่พอมีความหมายอยู่บ้าง

เสียงสายลมกระทบสายน้ำ และแสงอ่อนจากริมขอบฟ้าเริ่มปรากฏ ซูเจินลืมตาตื่นจากความอ่อนล้า สายตากลมเลื่อนมองร่างอันไร้วิญญาณของลี่เซียน ที่นอนอยู่ด้านข้าง มือบางเอื้อมไปเช็ดขอบปากที่ยังคงมีเลือดซึมออกมา เป็นภาพแห่งความเจ็บปวด และมันไม่ใช่ความฝัน

“พี่ลี่เซียนหนาวไหม รอข้าหน่อยนะ” ว่าแล้ว ร่างบางจึงออกเดินหากิ่งไม้ขนาดใหญ่ ที่พอใช้เป็นเครื่องมือขุดดินได้ นางเดินหาอยู่นานจึงเจอชิ้นที่เหมาะมือ และลงมือขุดไปได้เพียงสองครั้งน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็หลั่งไหลออกมา

“พี่ลี่เซียน ที่ตรงนี้ท่านชอบไหม อยู่ใต้ต้นไม้จะไม่ร้อน มีสายน้ำให้ท่านได้เฝ้ามอง ถ้าเหงาก็มีนกมีสัตว์ตัวน้อยเป็นเพื่อน พี่ลี่เซียนว่าดีหรือไม่” ซูเจินพูดกับร่างอันไร้วิญญาณ พร้อมเร่งใช้แรงขุดดินออกมากองใหญ่ พอที่จะใส่ร่างของพี่เลี้ยงลงไปได้

“พี่ลี่เซียน ข้าไม่มีพลังเวท ที่จะเสกให้บ้านสุดท้ายของท่านสวยงามได้ แต่ข้าอยากให้พี่ลี่เซียนรู้ไว้ว่า นับจากนี้ไปข้าจะเป็นเด็กดี ไม่เกเรเอาแต่ใจอีก หลับให้สบายแล้วเฝ้ามองดูข้าเติบโตในภายหน้า ข้าจะทำให้พี่ลี่เซียนภูมิใจในตัวข้า” หลังจากบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย มือน้อยๆ ค่อยๆ โกยดินกลบร่างของลี่เซียนจนเสร็จ

นางนั่งหมดแรงมองหลุมนั้นอยู่นานหลายชั่วยาม แล้วตัดใจเดินทางต่ออย่างไร้จุดหมาย ราชธิดาแห่งแคว้นจ้านหลิวที่ยิ่งใหญ่ ปกครองราษฎรนับหมื่น ซึ่งส่วนใหญ่ดำเนินชีวิตกันอย่างเรียบง่าย หญิงสาวตัวเล็กใบหน้าซีดเซียวในชุดสีฟ้าครามผิวขาวผุดผ่องยังคงมุ่งตรงไปเรื่อยๆ หลายชั่วยามมิได้หยุดหย่อน นางหอบเอาความเจ็บปวด หวังหลีกหนีไปให้ไกลสุดล่าฟ้าเขียว

“ท้ายที่สุดแล้ว การได้ออกมาสู่โลกกว้าง จะมีความหมายอะไร ในเมื่อขาดพี่ลี่เซียน” นางหยุดเดิน แล้วหันมองธารน้ำที่กำลังไหลเป็นสาย ครู่หนึ่งความจำในบันทึกโบราณ ที่กล่าวว่าแคว้นทั้งสี่ถูกแบ่งด้วยแม่น้ำแต่ละสายขั้นกลาง ก็ผุดเข้ามาในสมอง พร้อมกับดวงตาเล็กฉายแววประกายผุดผ่อง

“หากเดินตามลำธารไป อาจจะพบกับแม่น้ำแล้วพาข้าออกจากแคว้นนี้ได้” เมื่อนึกได้ดังนั้น ซูเจินเดินตรงไปยังลำธารแล้วมองตามสายน้ำไปจนสุด ความหวังอันน้อยนิดเริ่มเห็นทางสว่าง ทว่าอุปสรรคจากความหิวโหยกำลังเข้าเล่นงานอย่างหนัก สองมือน้อยลูบวนท้องตัวเองอย่างท้อใจ ก่อนวักน้ำจากลำธารมาดื่มประทังชีวิต