ตอนที่ 7 มีลมหายใจเพราะนาง

“เจ้าหุบปาก” ซูเจินตะโกนต่อว่าซูเจียว ในขณะที่ประคองร่างของพี่เลี้ยงเอาไว้ในอ้อมอก หากฉีกชิ้นเนื้อของซูเจียวได้นางจะทำโดยไม่ไตร่ตรองแม้แต่น้อย

“เสด็จพ่อ บันทึกฉบับนั้น พี่ลี่เซียนไม่ได้เป็นคนยื่นให้ข้า หากแต่มันตกอยู่เพียงเพราะพลังเวทย์ที่ผลึกมันไว้เสื่อมเท่านั้น หาใช่อย่างที่พี่ซูเจียวกล่าวหาแม้แต่น้อย”

“ท่านพ่ออย่าเชื่อลมปากนาง ข้าเห็นกับตาว่าลี่เซียนยื่นบันทึกนั้นให้นางอ่าน เพียงเพราะตามใจที่นางอยากรู้อยากเห็น” ซูเจินร้องไห้ส่ายศีรษะไปมาเป็นการปฏิเสธ ในเวลานี้คำพูดของซูเจียวมีน้ำหนักมาก ยิ่งนางพูดมากเท่าไหร่ ใส่ความมากเท่าไหร่ พระราชาก็เชื่อคำของนางมากขึ้นเท่านั้น

“ลี่เซียน เจ้าตอบข้ามา ซูเจินได้อ่านบันทึกฉบับนั้นแล้วฤาไม่” พระราชาเดินเข้าไปใกล้แล้วกดเสียงต่ำเป็นการกดดันให้นางพูดความจริง ลี่เซียนรู้ชะตาชีวิตตัวเองในวินาทีนั้น ก่อนเลื่อนสายตามองตรงมายังราชธิดาซูเจิน ที่นางรักดังดวงใจ มือบางค่อยๆ ยกขึ้นลูบใบหน้านวลเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความเจ็บปวด

“ดูแลตัวเองด้วยนะเพคะ ไม่มีลี่เซียนแล้ว อย่าทรงดื้อจนลืมทานอาหารเหมือนที่ผ่านมา” ลี่เซียนรวบรวมกำลังทั้งหมด เพื่อฝากฝังคำพูดสุดท้ายให้กับราชธิดาอันเป็นที่รัก

“ไม่ ทำไมพี่ลี่เซียนชอบพูดแบบนี้ ข้าไม่ชอบให้ท่านพูดแบบนี้” ลี่เซียนทำให้ซูเจินควบคุมตัวเองไม่ได้ ก่อนหันไปหาพระราชบิดาแล้วใช้ไม้ตายครั้งสุดท้าย

“หากท่านพ่อจะทำร้ายนางก็ข้ามศพข้าไป” สิ้นเสียงของซูเจิน พระราชาใช้พลังเวทย์ปัดตัวนางออก แล้วใช้พลังเวทย์อัดไปที่ตัวของลี่เซียนทันที หลังจากทุกอย่างจบสิ้น มีเพียงความสงบและร่างอันไร้วิญญาณของลี่เซียนที่นอนแน่นิ่งอยู่

“พี่ลี่เซียน” เสียงกรีดร้องของราชธิดาดังก้องกังวานออกไปไกล แสดงถึงความเจ็บปวดจากการสูญเสียครั้งนี้ ซูเจินหันไปคว้าดาบจากทหารองค์รักษ์ แล้วมาทาบวางไว้ที่คอของตัวเอง ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความสูญเสีย มองตรงมายังทั้งสามด้วยความคับแค้นใจเหลือคณานับ

“พวกท่านรู้ ว่าที่ข้ามีลมหายใจอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้มาจากนาง แล้วพรากนางจากข้าไปทำไม ใช่! บันทึกฉบับนั้นข้าเป็นคนอ่าน และตอนนี้ก็จำมันได้อย่างขึ้นใจ เช่นนั้นข้าก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่เช่นนาง”

“ซูเจิน” พระราชมารดากล่าวห้าม ในขณะที่พระราชาใช้พลังเวทย์ดึงดาบออกจากมือของซูเจินกระเด็นออกไปไกล โดยที่คมดาบยังไม่ทันได้ดื่มเลือด

“หึ หึ หึ” ซูเจินเห็นดังนั้นได้แต่หัวเราะในลำคอ

“พวกท่านจะให้ข้าอยู่ได้อย่างไร อยู่เพื่ออะไร เฉกเช่นทุกวันข้ามีนางอยู่ข้างกาย ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น นางตามรับใช้ อยู่เคียงข้างมิเคยห่าง เพราะทุกคนล้วนมีเวลาให้เพียงแค่พี่ซูเจียวคนเดียว ข้ายังจำได้มิเคยลืม เมื่อยามเด็กข้าหิวนมมากเดินไปหาท่านแม่ คำพูดหนึ่งคือท่านไล่ข้ากลับไปหาพี่ลี่เซียน แม้ยามข้าป่วยข้าเดินไปหาท่านพ่อ คำพูดหนึ่งคือไล่ข้ากลับไปหาพี่ลี่เซียน ไม่ว่ายามเด็กหรือยามนี้พวกท่านไม่รู้จริงๆ เช่นนั้นเหรอ ว่าข้ามีลมหายใจอยู่ได้เพราะนาง” ร่างบางพูดระบายความอัดอั้น พร้อมกับน้ำตาไหลอาบสองแก้ม คล้ายคนเสียสติ ดวงตาเลื่อนลอยไม่มีจุดหมาย ทำให้พระราชมารดารู้สึกสำนึกค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาลูกสาว

“ท่านหยุดอยู่ตรงนั้น” เสียงตวาดอันขาดสติของซูเจิน ดังแผดขึ้นอย่างเจ็บปวด

“วันนี้เป็นวันแรกที่ท่านแม่ก้าวเท้ามาหาข้า ข้าควรดีใจฤาไม่” นางหัวเราะทั้งน้ำตา หัวใจแตกสลายแล้วยากหาสิ่งใดเยียวยา