ตอนที่ 6 ปรักปรำ

“ข้า...เอ่อ...ข้า” ท่าทางลังเลของราชธิดา ยิ่งทำให้พระราชาส่งสายตาคาดคั้น

“ยามเย็นข้าออกไปเดินเล่นที่สวนเหมยเต็ง ข้าเห็นซูเจินถือบันทึกโบราณฉบับหนึ่งเล่าถึงเรื่องราวของแม่นางเหมยเชิน เป็นบันทึกต้องห้าม ข้าเห็นซูเจินอ่านจนจบแล้วส่งคืนให้กับลี่เซียนก่อนจะนำไปผลึกไว้ที่ผาหิน”

“เจ้าว่าอย่างไร” ใบหน้าชายชราถอดสี แปรเปลี่ยนเป็นพิโรธเดือดดาล ขึ้นมาอย่างไม่ต้องบังคับ สองเท้าหันกลับแล้วเรียกทหารหลายนายเพื่อมุ่งตรงไปยังตำหนักตำหนักขาว ซูเจียวเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งไปตามพระราชมารดาพากันไปยังตำหนักของซูเจินทันที พลังเวทมหาศาลพังประตูที่ลี่เซียนวางเวทไว้เพื่อคุ้มภัยให้กับซูเจินแตกกระจาย เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวราวกับดาวตก ทำให้สตรีสองนางที่พากันหลับสนิทลืมตาตื่น

“พระราชา” ลี่เซียนเบิกตากว้าง รีบคุกเข่าลงเพื่อทำความเคารพ ในขณะที่ซูเจินงัวเงียขึ้นมองรอบๆ ห้องที่กระจายเป็นเสี่ยงๆ ด้วยความสับสน

“ท่านพ่อ”

“ท่านพี่ นี่มันอะไรกัน” พระราชมารดาวิ่งมาถึงพอดีจึงกล่าวห้าม ทว่าดวงตาของพระราชาพิโรธจนแทบลุกเป็นเปลวเพลิง มองตรงมายังลี่เซียนไม่กะพริบสายตา

“ข้าขอถาม บันทึกนั้นมีใครได้อ่านฤาไม่” ลี่เซียนทำหน้าอึกอัก

“ไม่มีใครได้อ่านเพคะ ลูกเก็บมันขึ้นมาแล้วส่งคืนให้พี่ลี่เซียนผลึกไว้เท่านั้น” ซูเจินเมื่อปะติดปะต่อเรื่องราวได้จึงรีบลงมาคุกเข่าด้านล่าง เคียงข้างพี่เลี้ยงในทันที หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำเพราะกลัวความลับที่ได้เปิดอ่านรั่วไหล นำพาให้ลี่เซียนถูกลงโทษ

“เจ้าโกหก” เสียงแสบแก้วหูจากซูเจียวพูดแทรกขึ้น นางเดินฉับๆ มาหยุดมองทั้งสองแล้วเงยหน้ามองพระราชบิดา เป็นการปูทางให้ทั้งสองได้รับบทลงโทษ

“เจ้าอ่านบันทึกนั้นไปแล้ว โดยที่ลี่เซียนเป็นคนให้เจ้าอ่าน”

“ไม่จริง เหตุใดจึงปรักปรำกันเช่นนี้ พี่ลี่เซียนหาได้ยื่นบันทึกนั้นให้ข้า ความจริงแล้วมันหล่นอยู่ก่อน” พระราชาได้ฟัง จึงใช้พลังเวทยกตัวลี่เซียนขึ้น แล้วเหวี่ยงกระแทกกำแพงอย่างแรงจนนางกระอักเลือด บาดเจ็บสาหัส ในเสี้ยววินาทีที่ซูเจินกำลังต่อว่าซูเจียวอยู่นั้น หันกลับไปพบว่าร่างของพี่เลี้ยงนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น หัวใจดวงน้อยแตกสลายย่อยยับในพริบตา

“พี่ลี่เซียน” ซูเจินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พลันตะกายวิ่งเข้าไปหา แม้เพียงไม่กี่ก้าวยังรู้สึกว่านานเกินไป ก่อนประคองพี่เลี้ยงขึ้นมาอย่างเบามือ พลางมองแววตาของลี่เซียน ที่คล้ายมีบางอย่างอยากพูด นางอ้าปากทว่าไม่มีแรงแม้แต่จะหายใจ ซูเจินอดทนดูความเจ็บปวดของพี่เลี้ยง ด้วยน้ำตานองหน้าทำอะไรไม่ถูก มือบางสั่นระริกเช็ดคราบเลือดริมฝีปากให้นางช้าๆ น้ำตาทะลักไหลออกจากดวงตาเป็นสายไม่หยุด

“เสด็จพ่อเพคะ ไว้ชีวิตพี่ลี่เซียนด้วย ทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของนางเลย” ซูเจินใช้โอกาสน้อยนิด เพื่อร้องขอชีวิตให้กับลี่เซียน

“ฆ่านางเลยท่านพ่อ ที่ซูเจินนิสัยเสียอยู่ทุกวัน เป็นเพราะมีพี่เลี้ยงตามใจเช่นนั้น หากปล่อยไว้ยิ่งทำให้ซูเจินเสียนิสัยไปใหญ่” ซูเจียวได้โอกาสจึงทำการเพิ่มเชื้อไฟ หากซูเจินขาดพี่เลี้ยงที่พักดีเช่นลี่เซียน ก็เท่ากับว่าไม่มีสิ่งใดที่น่าอิจฉาอีก