ตอนที่ 16 ทหารในวัง

“ข้าลาก่อนนะ หากมีวาสนาต่อกันอีก ในภายหน้าข้าจะกลับมาตอบแทนพวกท่าน” ชูเจินก้มตัวลงเป็นการแสดงความเคารพ ในเวลานี้ยศถาบรรดาศักดิ์หาได้มีความสำคัญกับนางอีกต่อไป นางตัดสินใจใช้ชีวิตแบบชาวบ้านสามัญไม่มีทหารองครักษ์ ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวก ไม่มีแล้วทุกอย่างที่เคยมี

เฟยหลงหันมาจูงมือพี่สาวแล้วพากันเดินทางไปยังตลาดที่ว่า พร้อมกับสายตาสุดท้ายของซูเจินหันกลับมามองหญิงชราด้วยความอาลัยอย่างถึงที่สุด

“พี่สาว ตกลงท่านเป็นคนของวังหลวงฤาไม่ ข้าถามท่านสามครั้งท่านยังไม่ตอบ”

“เจ้าอยากรู้ไปทำไม” น้ำเสียงหวานถามกลับ พร้อมด้วยรอยยิ้ม มองตรงไปยังเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู

“เพราะข้าอยากเป็นทหาร หากท่านเป็นคนของวังหลวง ข้าจะได้รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรจึงจะได้เป็นทหาร” ซูเจินเงียบไปครู่หนึ่ง

“หากเจ้าอยากเป็นทหารจริงๆ ล่ะก็ เจ้าต้องเข้าเป็นศิษย์ของสำนักต่างๆ เพื่อฝึกฝีมือการต่อสู้ จากนั้นเจ้าสำนักจะคัดเฉพาะคนเก่ง เพื่อให้เข้าเป็นทหารของวังหลวง มีเบี้ยอัดประจำปีมอบเป็นรางวัล แต่ตอนนี้ข้าไม่ใช่คนของวังหลวงแล้ว ข้าช่วยเจ้าไม่ได้” สองเท้าเล็กก้าวเดินไปพร้อมๆ กับอธิบายให้เด็กชายเข้าใจอย่างช้าๆ

“ตกลงท่านเป็นคนของวังหลวงจริงๆ ด้วย ท่านถูกไล่ออกจากวังเหรอ แล้วท่านเป็นบุตรสาวของขุนนางท่านใด ท่านทำผิดอะไรเหรอ” คำถามเป็นชุดจากเด็กน้อย ทำให้ซูเจินคลายเหงาได้มากทีเดียว พลางส่งยิ้มให้แล้วตั้งใจเดินทางต่อ

“หากท่านไม่ตอบ งั้นข้าถามอะไรสักอย่าง ท่านเคยเห็นหน้าพระราชาฤาไม่ ท่านเคยเห็นองค์หญิงทั้งสองพระองค์ฤาไม่ ข่าวว่านางทั้งสองงามนัก งาม...” เด็กชายหันมองหน้าพี่สาวแล้วหยุดเงียบไป

“ข้าไม่รู้ว่างามสู้ท่านได้ฤาไม่” คำพูดไร้เดียงสาของเด็กชายทำให้ซูเจินหลุดยิ้ม พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กชายตัวน้อย

“หากเจ้าอยากเป็นทหาร เจ้าจงทำตามที่ข้าแนะนำไปเมื่อครู่ และเจ้าจะได้เห็นทุกอย่างที่อยากเห็น รวมถึงพระพักตร์ของพระราชาและองค์หญิงด้วย”

“หากข้าได้เป็นทหารในวัง ข้าจะได้เห็นองค์หญิงทั้งสองพระองค์เลยไหม” ซูเจินนิ่งเงียบ สายตาหลุบต่ำ เพราะนางหนีออกจากวังมาแล้ว ฝันของเฟยหลงอาจเป็นจริงเพียงครึ่งเดียว สองเท้าเล็กยังคงย่ำไปอย่างต่อเนื่องไม่หยุดพัก

“ข้าสัญญาว่าข้าจะเป็นทหารให้ได้ และจะรับใช้องค์หญิงแสนสวยทั้งสองพระองค์ ด้วยความจงรักภักดี” เด็กชายพูดพลางฮัมเพลงไปอย่างมีความสุข ความฝันน้อยๆ ของเด็กชายช่างดูสวยงาม เฟยหลงฮัมเพลงพร้อมกระโดดโลดเต้นไปตลอดทางตามประสาเด็กน้อย ก่อนจะเสียหลักล้มลงแล้วกลิ้งหลุนๆ ไปอีกสองสามตลบ

“เฟยหลง” ซูเจินเห็นดังนั้นตกใจเป็นอย่างมาก รีบรุดเข้าไปประคองร่างของเด็กน้อยขึ้นนั่ง แล้วตรวจสอบร่างกายของเขา ก่อนพบบาดแผลที่เข่าด้านซ้ายเป็นรอยลึก

“ฮือๆๆๆ” เสียงร้องไห้ของเด็กชายดังขึ้น หลังจากเห็นแผลของตัวเองที่มีเลือดทะลักออกมา

“พี่สาวข้าเจ็บ ฮือๆๆ” ซูเจินใช้มือตรวจสอบ ด้วยความกังวลว่าบาดแผลจะไม่สะอาด จึงได้ฉีกผ้าของตนออกมา แล้วพันระงับเลือดในทันที ขณะที่เสียงของเฟยหลงยังคงร้องไห้ไม่หยุด อาจด้วยเพราะกำลังตกใจ

“หากอยากเป็นทหาร บาดแผลเท่านี้ทำให้เจ้าร้องไห้ แล้วจะเป็นทหารได้อย่างไร การเป็นทหารจักต้องไม่กลัวตายนะเฟยหลง” เสียงสะอื้นไห้ค่อยๆ เงียบลงหลังจากได้ยินคำพูดของพี่สาวแสนสวย ก่อนเลื่อนสายตามองบาดแผลตัวเอง ที่ในเวลานี้ถูกพันด้วยผ้าสีครามราคาแพง