ตัวประกอบที่ไร้ค่า 1

สิ่งที่ติดค้างในใจเธอมากที่สุดตอนนี้ คือการที่เธอเข้าใจผิดพี่ชาย ตั้งแต่เขาจากไปจวบจนเธอตายก็ไม่มีโอกาสได้พบหน้าอีกเลย

สวี่ซือเหยาดำเนินชีวิตปกติต่อไป แต่เนื้อหาของนิยายเรื่องนั้นยังติดค้างอยู่ในใจจวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต...

กลิ่นเหม็นอับที่โชยคลุ้งจมูกเหมือนอยู่ในโรงเตี๊ยมราคาถูก ทำให้สวี่ซือเหยาข่มตานอนต่อไม่ไหว อีกทั้งเสียงโวยวายหลาย ๆ เสียงที่เอ่ยโต้คารมกันอยู่นี้ก็หนวกหูเกินจะหลับลง

"ลากนางออกมา ทำงามหน้าเช่นไรถึงได้มาเกลือกกลั้วกับคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเช่นนี้!"

"ใจเย็นก่อนเถอะเจ้าค่ะท่านพี่ เดี๋ยวซือเหยาจะตกใจเอานะเจ้าคะ" คล้ายเป็นเสียงแม่เลี้ยงที่ไม่ได้ยินมานานหลายสิบปี นี่นางฝันถึงเรื่องราวเก่า ๆ อย่างนั้นหรือ

จะฝันสักทีก็ให้เป็นเรื่องสำราญใจอย่างการได้พบหน้าพี่ชายฝาแฝดอีกครา หรือเป็นภาพฝันในจินตนาการที่ไม่ได้เสียลูกและสามีไปยังดีเสียกว่า

ทว่าความฝันก็ไม่ปล่อยให้หญิงสาวใช้ความคิดได้นานนัก

"นี่ข้าก็ใจเย็นที่สุดแล้ว เจ้าดูเสียสิ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ ทำตัวสตรีกร้านโลกมากกกอดบุรุษที่ไม่ได้แต่งงานด้วยเสียได้!" เสียงของท่านพ่อจากชาติก่อน ช่างชัดเจนเหมือนพึ่งได้ยินผ่านมาเมื่อวาน

"ลากนางออกมา!" เขาสั่งเสียงกร้าว

เป็นตอนนี้เองที่สวี่ซือเหยารู้สึกตัว แขนเธอถูกบ่าวหญิงสองคนช่วยกันฉุดกระชากให้ลุกขึ้นและลากกลับไปที่จวน สวี่ซือเหยารู้สึกมึนงงจนเอ่ยอันใดไม่ออก นี่นางเห็นภาพลวงตาหรือนี่เป็นความฝันกันแน่ ทำไมทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิมยันกระเบื้องหลังคาที่แตกออกมุมหนึ่ง แม้จะผ่านกาลเวลาไปนานแต่สิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจกลับจดจำรายละเอียดได้ดี สวี่ซือเหยาถูกผลักให้คุกเข่าลงกลางห้อง สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยและผมเผ้าไม่ได้จัดทรงให้เข้าที่ ความเจ็บแสบที่เข่ากระแทกลงพื้นเมื่อครู่นี้ทำให้นางตื่นเต็มตา

อา…ข้าเข้าใจแล้ว

หากไม่มีประสบการณ์ที่ได้อ่านหนังสือหลากหลายมาก่อนหน้านี้ล่ะก็ เธอคงสติแตกเป็นแน่ สวี่ซือเหยานั่งนิ่งไม่พูดจายามบิดากล่าวโทษ

"คิดอะไรอยู่ถึงได้ไปเอาผู้ชายแบบนั้นมาเป็นสามี!"

ตัวนางถูกวางยาปลุกกำหนัด ในห้องนั้นก่อนหน้านี้ก็มีแต่กำยานจากหอนางโลมจุดไว้ทุกมุมห้อง แต่พอเช้ามาก็ถูกเก็บออกไปหมด เรื่องที่ดูออกได้อย่างชัดเจนขนาดนี้ แต่ทำไมตอนนั้นนางถึงโง่เง่าเชื่อคำสตรีผู้นั้นไปได้กัน

"ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรือไง ทำขายหน้ามาถึงข้าขนาดนี้แล้ว!"

บุรุษที่ให้ความสำคัญกับบรรดาศักดิ์มีสิทธิ์อันชอบอะไรมาเรียกร้องทวงถามจากบุตรีที่ไม่เคยเหลียวแล แม้แต่บุตรชายแท้ ๆ ยังขับไล่ไสส่งออกไปได้ แม้สวี่ซือเหยาจะก้มหน้าลงต่ำเหมือนนอบน้อมและยอมรับความผิด แต่ภายใต้เงาหน้าที่ไม่มีใครเห็นนั้น ดวงตาคู่งามกลับมีประกายแน่วแน่

นางปล่อยให้เรื่องดำเนินไปอย่างที่ควรเป็น อย่างน้อยก็จนกว่าจะโดนไล่ออกจากบ้านที่มีแต่งูพิษคอยแว้งกัดนี่

"เอานางไปขังไว้ที่หอบรรพชน!"

สวี่ซือเหยาถูกบ่าวลากไปอย่างไม่ให้เกียรติอีกเช่นเคย ประตูปิดสนิทพร้อมเสียงลงกลอนจากด้านนอกทำให้นางผ่อนคลายลงมาก ที่หอบรรพชนนี้มีแต่นางเพียงลำพัง ไม่ต้องมีสายตาคู่ไหนจ้องมองจับผิดตลอดเวลา สวี่ซือเหยาจึงได้ใช้เวลานี้ทบทวนกับตัวเองเพราะมันผ่านมาร่วมสองชาติด้วยกันทำให้นางหลงลืมเรื่องราวบางอย่างไปบ้าง มีเพียงเรื่องของพี่ชายที่ยังติดค้างอยู่ภายในใจ จึงทำให้นางจดจำได้ไม่ลืมแม้จะหมดลมหายใจจากชาติก่อนก็ตาม

ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ พี่ชายฝาแฝดของนางถูกใส่ร้ายและถูกขับไล่ออกจากตระกูลไป โดยผู้วางแผนอยู่เบื้องหลังก็คือฮูหยินรองที่อดีตนางเคยเชื่อใจนักหนา กระทั่งถูกเป่าหูจนตามืดบอดก็ยังไม่รู้ตัว พาลนึกเกลียดพี่ชายของตนไปด้วยตัวนางช่างโง่เขลาเสียจริงให้คนอื่นจูงจมูกมาตั้งหนึ่งชาติภพ

ต้องขอบคุณหนังสือเล่มนั้นที่ทำให้สวี่ซือเหยาได้พบความจริง ไม่อย่างนั้นการกลับมาครั้งนี้อาจเดินหมากพลาดอีกครั้ง ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้นางได้ย้อนกลับมาในโลกใบนี้ แต่ต่อไปนี้นางจะไม่ได้เดินตามเส้นเรื่องของหนังสือเรื่องนั้นอีกเด็ดขาด ใครจะเป็นตัวประกอบก็เป็นไปแต่นางจะใช้ชีวิตในชาตินี้ให้ดี นางลูบท้องของนางอย่างเฝ้าหวังว่าลูกน้อยของนางจะกลับมาเกิดกับนางอีกครั้ง

"เทียบเวลาและเหตุการณ์ ตอนนี้พี่ชายน่าจะกำลังเดินทางไปที่ชายแดน ถ้าข้าไม่เป็นอะไร เขาก็ไม่จำเป็นต้องแก้แค้น" สวี่ซือเหยาคำนวนเวลาพร้อมหมายมั่นในใจว่าจะต้องมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม หากไม่แล้วคงตกต่ำไม่ต่างจากชาติก่อนที่เลวร้ายบัดซบสิ้นดี