บทที่ 7

“ฮือ ก็มันห้ามไม่ไหวนี่นานับ ตอนนี้แก้วใสกำลังจะกลับมาแล้วด้วย ดาวไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”

หญิงสาวหนึ่งเดียวในโต๊ะนั่งร้องไห้ปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม เล่าถึงเรื่องที่ตัวเองไปเจอมาให้เพื่อนในโต๊ะฟัง

“ดาวเข้าเฟสบุ๊คนนแล้วไปเจอว่า นนคอยแต่จะเข้าไปส่องเฟสบุ๊คของแก้วใสตลอดเลย ฮือ ดาวว่าทั้งสองคนต้องแอบคุยอยู่กันแน่ ๆ เลย ฮือ”

“บ้าน่า ไอ้นนมันไม่ทำแบบนั้นหรอก อีกอย่างแก้วใสคงไม่ใช่คนแบบนั้นนะดาว เราว่าดาวใจเย็น ๆ ก่อน”

นับหนึ่งปลอบใจเพื่อนด้วยสีหน้าหนักใจ ภูผาที่ฟังอยู่ก็เริ่มสงสารหญิงสาวขึ้นมาแล้ว เพราะเขาเองก็มีประสบการณ์เรื่องแฟนเก่ามาไม่น้อย

“แก้วใสจะกลับมาที่บ้านพรุ่งนี้แล้ว จะให้เราคิดยังไงล่ะ ออกจากบ้านไปตั้งสิบปี จู่ ๆ ก็จะกลับมา ฮึก นนต้องรู้อยู่แล้วแน่ ๆ เลย”

หญิงสาวหนึ่งเดียวในโต๊ะยังคงพูดพร่ำเรื่องแฟนเก่าของแฟนตัวเองอยู่ทั้งน้ำตาอย่างนั้นจนกระทั่งถึงเวลาร้านปิดทุกคนในโต๊ะจึงได้แยกย้ายกันกลับบ้าน

“เฮ้อ สงสารดาวว่ะ ถ้าเป็นกูก็คงจะร้อนรนเหมือนกัน”

นับหนึ่งบ่นขึ้นมาขณะที่นั่งเล่นเกมอยู่กับภูผาซึ่งคืนนี้มานอนค้างด้วยก่อนจะขับรถกลับไร่ในวันพรุ่งนี้

“ผู้หญิงที่ชื่อแก้วใสร้ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

ชายหนุ่มเหมือนจะไม่ได้เก็บเรื่องที่ดุจดาวเล่ามาใส่ใจถามขึ้นมาทำเอานภนต์แอบเหล่ตามอง

“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ได้สนิท แก้วใสเป็นคนสวยคนหนึ่งนะ แต่ก็ไม่ใช่พวกเข้าสังคมเท่าไหร่”

ทั้งสองคนจบเรื่องที่คุยกันไว้เพียงเท่านั้น เมื่อจบเกมก็แยกย้ายกันเข้านอนไป

เช้าวันต่อมานับหนึ่งได้รับโทรศัพท์จากนนว่าโมเดลที่เขาฝากสั่งซื้อนั้นมาถึงแล้ว นายแพทย์หนุ่มซึ่งชื่นชอบโมเดลเป็นชีวิตจิตใจจำต้องรีบถ่อไปเอาถึงบ้านเพื่อน

“เดี๋ยวค่อยไปกินข้าวกันนะ กูขอแวะไปเอาโมเดลที่บ้านไอ้นนก่อน”

ภูผาไม่ว่าอะไร ได้แต่บอกให้อีกฝ่ายที่นั่งคู่มาในรถตัวเองบอกทางเท่านั้น เพราะเขาก็ไม่ได้รู้ว่าบ้านเพื่อนของเพื่อนสนิท

นั้นอยู่ที่ไหน

ทั้งสองหนุ่มมาถึงบ้านของณัฐชานนท์เวลาสาย ๆ ของวัน เสียงโหวกเหวกจากบ้านข้างกันที่มีเพียงรั้วพุ่มไม้ไม่สูงมากนักกั้นไว้เรียกความสนใจจากภูผาได้เป็นอย่างดี

กลับมาปัจจุบัน ศิขรินทร์รู้สึกร้อนรนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ฝ่าเท้าหนาเดินดุ่มขึ้นรถตัวเองสตาร์ทเครื่องแล้วขับตามรถญี่ปุ่นห้าประตูที่ขับออกไปก่อนหน้าโดยไม่สนใจเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องแม้แต่น้อย

สายตาคมของภูผาจับจ้องท้ายรถคันด้านหน้าที่ขับอย่างช้า ๆ เลี้ยวเข้าโรงพยาบาลเอกชนไม่ไกลจากบ้านที่เกิดเหตุเท่าใดนัก เมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบเลี้ยวรถตามเข้าไปทันที

ละอองดาวในตอนนี้เริ่มปวดแผลคิ้วแตกขึ้นมาตึบ ๆ ค่อย ๆ ตั้งสติเดินลงจากรถตรงเข้าไปยังจุดคัดกรองโดยมือขวาก็คอยกุมผ้ากดห้ามเลือดเอาไว้

สภาพของหญิงสาวร่างบางที่คิ้วแตกเลือดไหลอาบหน้าด้านขวา สร้างความสนใจให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาไม่น้อยแต่แก้วใสก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด เดินเข้าไปนั่งวีลแชร์ที่บุรุษพยาบาลเข็นเข้ามารับทันที

ภูผาแอบเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปด้านในอาคารผู้ป่วยอยู่ห่าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง โดยเขาเองก็ยังนึกแปลกใจตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นห่วงหญิงสาวคนนี้ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนด้วย แต่เขาก็สรุปเอาเองว่าคงเป็นสามัญสำนึกที่มีต่อเพื่อนมนุษย์กระมัง

ร่างสูงเลือกนั่งลงด้านหน้าห้องทำแผล จากตำแหน่งที่เขานั่งสามารถเห็นหญิงสาวซึ่งกำลังนอนให้พยาบาลเย็บแผลได้อย่างชัดเจน แก้วใส ผู้หญิงคนนี้แทบไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา

“เสร็จแล้วค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ชายหนุ่มซึ่งนั่งมองอยู่นาน เห็นว่าหญิงสาวที่นอนเย็บแผลอยู่เมื่อครู่พยุงตัวเองลุกขึ้นมากำลังจะออกจากห้องทำแผลก็มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามากอดไว้