ชงรักกลิ่นดอกแก้ว

บ้านสมฤดี ในยามสายของวันหนึ่งยังคงคึกคักเหมือนเช่นเคย ทำเอาผู้มาใหม่ซึ่งกำลังนั่งนิ่งอยู่ในรถห้าประตูสัญชาติญี่ปุ่นคันหนึ่งพ่นลมหายใจออกมาอย่างอึดอัด เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่แสนคุ้นเคยนั้น

“แก้วใส แกทำได้ แค่คุยกับคุณพ่อให้จบ ๆ ไป เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”

แก้วใส ละอองดาว สมฤดี หญิงสาววัยยี่สิบแปดปีพึมพำให้กำลังใจตัวเองอยู่ในรถหน้าบ้านที่ตัวเองใช้ชีวิตอยู่มาตั้งแต่เด็กจนจบมัธยมปลายด้วยความเครียดขึ้ง

ที่นี่ก็เหมือนกับกล่องแพนดอร่า เป็นสถานที่แห่งความทรงจำอันน่าอึดอัด ขยาด และอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกผิดสำหรับเธอ

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้งเพื่อเรียกขวัญกำลังใจตัวเอง ก่อนจะดับเครื่องยนต์แล้วตัดสินใจก้าวลงจากรถด้วยความมั่นใจอันน้อยนิด

“คุณแก้วใสมาแล้วหรือคะ เดี๋ยวป้าเปิดประตูให้นะคะ”

ป้าแมว แม่บ้านเก่าแก่ของบ้านรีบกุลีกุจอมาเปิดประตูรั้วให้คุณหนูคนโปรดของตัวเองด้วยรอยยิ้มกว้าง หัวใจคนแก่กลับมาเต้นแรงด้วยความสุขอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นดูสบายดีกว่าตอนที่ยังอยู่ที่นี่

“สวัสดีค่ะป้าแมว คุณพ่อล่ะคะ”

แก้วใสยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าอย่างติดเป็นนิสัยไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงแม่บ้านแต่อย่างใด ส่งยิ้มให้คนตรงหน้าด้วยความดีใจไม่ต่างกัน

“คุณท่านอยู่ในห้องนั่งเล่นค่ะ วันนี้คุณแก้วใสจะค้างที่บ้านมั้ยคะ เดี๋ยวป้าจะได้รีบไปเตรียมห้องให้”

หญิงสาวได้ยินคำถามนั้นก็ถึงกับชะงักไป นั่นสินะ เธอไม่ได้ค้างที่นี่มาก็เกือบจะสิบปีแล้ว

“ไม่ดีกว่าค่ะ แก้วนัดกับแอ้มไว้แล้ว”

ละอองดาวตอบอีกคนไปด้วยรอยยิ้มจางเพราะไม่อยากให้เสียน้ำใจ ก่อนจะเดินเข้าตัวบ้านไป ทิ้งให้หญิงสูงวัยมองตามด้วยความสงสาร