บทที่ 5

แก้วใสถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายคนตรงหน้าที่คอยราวีเธอไม่เลิก พยายามจะแย่งโทรศัพท์มือถือของตัวเองคืน แต่ดุจดาวเองก็ไม่ยอมแพ้จะดึงออกไปจากมือเจ้าของให้ได้

หญิงสาวทั้งสองยื้อยุดโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กของละอองดาวอยู่ตรงชานบ้านข้างบันไดบ้านสักพัก แต่แล้วจังหวะหนึ่งละอองดาวก็สามารถแย่งคืนมาอยู่ในมือตัวเองได้เมื่อหางตาเห็นผู้เป็นบิดากำลังเดินตรงตามออกมา

ละอองดาวยืนหมิ่นเหม่ที่บันไดขั้นแรก หงายหลังลอยคว้างลงบันไดบ้านที่สูงราวห้าขั้นลงไปตามแรงดึงโทรศัพท์ของตนทันที

“ว้าย! คุณแก้วใส”

“แก้ว!”

เสียงหวีดร้องของป้าแมวดังลั่น เมื่อร่างบางของละอองดาวพลัดหงายหลังตกลงบันไดบ้านตั้งแต่ขั้นแรกสู่ขั้นสุดท้ายตามแรงโน้มถ่วงโลก

ชั่วขณะที่แก้วใสกำลังลอยคว้างอยู่กลางอากาศนั้นภาพความทรงจำเก่า ๆ เมื่อตอนอยู่ที่บ้านหลังนี้มันย้อนกลับเข้ามา ทั้งที่เธอนั้นพยายามเก็บมันไว้ในห้วงลึกของความทรงจำ

แปล๊บ!

ความเจ็บบริเวณหางคิ้วด้านขวาแล่นเข้ามาในห้วงความรู้สึกของคนที่นอนกองอยู่ที่บันไดบ้านช่วยให้สติของละอองดาวกลับมาอีกครั้ง

“คุณแก้วใสเลือดออกค่ะ เจ็บมั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เป็นป้าแมวที่หน้าซีดเผือดรีบรุดเข้ามาดูร่างของคนตกบันไดด้วยความเป็นห่วง โดยที่คุณไพศาล คุณปัทมาและดุจดาวต่างยืนมองมาจากชานบ้าน

เมื่อเห็นลูกสาวยังขยับตัวได้ คุณไพศาลก็เดินกลับเข้าตัวบ้านไป

ละอองดาวชาหนึบไปทั้งหัวใจเมื่อไม่เห็นความเป็นห่วงเป็นใยจากผู้เป็นบิดาเลยแม้แต่นิด หญิงสาวกัดฟันข่มความเจ็บปวดทั้งทางกายและจิตใจเอาไว้ เธอต้องชินได้แล้ว ชินสักที

รับเอาผ้าสะอาดจากป้าแมวมากดแผลตัวเองไว้ก่อนจะพยุงกายเดินกลับขึ้นรถไปโดยไม่หันกลับมามองด้านหลังเลยสักนิด ไม่คิดสนใจเสียงร้องไห้ของดุจดาวที่มีคุณปัทมาคอยประคองไว้เช่นกัน

“ฉันจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก แก้วใส อดทนไว้ ฮึก”

เสียงโหวกเหวกโวยวายจากบ้านข้าง ๆ ดังเรียกความสนใจจากภูผา ศิขรินทร์และนับหนึ่ง นภนต์ได้เป็นอย่างดี ขณะที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ที่ศาลาในสวนของบ้านณัฐชานนท์

“บ้านดุจดาวแฟนไอ้นนท์ไง สงสัยวันนี้แก้วใสจะกลับมาบ้านมั้ง”

คุณหมอนับหนึ่งไขความสงสัยเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้ดวงตาหันไปมองบ้านข้าง ๆ ด้วยความสนใจ เนื่องจากบ้านสองหลังนี้

มีเพียงรั้วเตี้ยคอยแบ่งอณาเขตเท่านั้น พวกเขาจึงเห็นเหตุการณ์ความวุ่นวายของบ้านหลังข้าง ๆ ได้เป็นอย่างชัดเจน

“เดี๋ยวกูเข้าไปเอาของก่อนนะ มึงรออยู่นี่ก็ได้”

ศิขรินทร์ไม่ตอบผู้เป็นเพื่อนแต่อย่างใด เขาได้แต่นั่งมองเหตุการณ์อยู่เงียบ ๆ เพราะเขามีลางสังหรณ์ว่าเดี๋ยวสักพักคงจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน

แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ไม่มีผิด เมื่อดุจดาวแฟนสาวของณัฐชนนท์เดินร้องห่มร้องไห้ไปดักรอหญิงสาวคนหนึ่งที่วันนั้นอีกฝ่ายบอกว่าเป็นแฟนเก่าของณัฐชนนท์

ทั้งสองคนคุยอะไรกันไม่รู้ แต่ดูเหมือนจะแย่งอะไรบางอย่าง ก่อนที่ร่างบางของหญิงสาวที่แทบไม่ได้พูดอะไรจะลอยคว้างตกบันไดบ้านไปจนเขาที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ นั้นถึงกับผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ