6

ลุงใหญ่มาหาถึงบ้าน

ฉู่อิงมองทุกคนที่อึ้งงัน "อิงอิงรู้ได้อย่างไรลูก" เสียงของลุงใหญ่ในตอนแรกชังฉู่อิงอย่างมาก มาบัดนี้เปลี่ยนเป็นเสียงสอง

ดูท่าครอบครัวสกุลลุงใหญ่คงมีปัญหาจริง ๆ "แววตาและสีหน้าของลุงใหญ่บ่งบอกอย่างชัดเจน ลุงใหญ่อยากให้หนูช่วยไหมคะ" ราวกับว่าบนโต๊ะกินข้าวมีเพียงลุงใหญ่ฉู่เจิ้งกับหลานสาวอย่างฉู่อิงเพียงสองคน

ฉู่ลั่วคิดว่าลุงใหญ่จะด่านังสารเลวนั่นเสียอีกแต่ผิดคาดเฉยเลยเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ไปได้เล่า นางไม่ยอมเป็นอันขาดฉู่ลั่วจึงได้แต่เก็บความริษยาไว้ไว้ใน

พี่ใหญ่ฉู่ต้ามองไปที่ฉู่หลานญาติของเขา ฉู่หลานทำตัวปกติ

"อาฉงฉันขอตัวคุยกับหลานสาวของฉันเพียงลำพังแล้วกัน" ว่าแล้วหลังจากกินข้าวอิ่มฉู่อิงก็คุยกับลุงใหญ่ที่สวนหลังบ้านเป็นการส่วนตัว

ฉู่อิงยกชาขึ้นจิบ ก่อนถามเรียบ ๆ ว่า

“นอนไม่หลับเห็นเด็กผู้ชายมานั่งปลายเตียงทุกคืนใช่ไหมคะ”

ฉู่เจิ้งชะงัก เงยหน้ามองหลานสาว

ก่อนจะพึมพำเสียงต่ำว่า

“เธอรู้ได้ยังไง...”

นางไม่ตอบ เพียงหยิบพู่กันกับหมึกพิเศษขึ้นมาวาดสัญลักษณ์วงกลมลงกลางผ้ายันต์ ก่อนเขียน "บันไดเจ็ดขั้น" ไว้ภายใน

“เขาไม่ได้ต้องการทำร้ายคุณหรอกค่ะ เขาแค่รอคำขอโทษที่ไม่เคยได้ยิน”

ฉู่เจิ้งหน้าเสียไปเล็กน้อย

แล้วเสียงก็แผ่วเบาอย่างคนแบกบาปมานาน

“เมื่อก่อนอาเมิ่ง เมิ่งอี้ เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันรัก แต่ฉันมีครอบครัวอยู่แล้ว ฉันไม่กล้าหย่าเธอท้อง ฉันบอกให้เธอไปเอาออก เพราะฉันกลัวเรื่องจะโป๊ะแตกหลังจากนั้นเธอก็หายไป”

เสียงเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนเขาพูดเบา ๆ

“ฉันฝันเห็นเด็กผู้ชายทุกคืน เขามองฉัน ไม่ร้อง ไม่พูดแต่ฉันตื่นขึ้นมาทีไรน้ำตาไหลทุกครั้ง”

ฉู่อิงวางพู่กันลง

ยันต์เสร็จแล้ว

บันไดเจ็ดขั้น เชื่อมทางจากความเสียใจ สู่การให้อภัยนางจุดธูปหนึ่งดอก ปักไว้หน้ายันต์

ก่อนพูดด้วยเสียงมั่นคง

“คืนนี้ คุณลุงต้องวางยันต์นี้ไว้ปลายเตียงพอเที่ยงคืนตรง เขาจะมานั่งอีกให้คุณพูดแค่คำเดียวกับเขาว่า ‘ขอโทษ’แล้วปล่อยให้เขาเดินขึ้นบันไดในภาพไปเอง ห้ามเรียก ห้ามร้องไห้ ห้ามแตะตัว”

ทุกคนที่แอบดูอยู่ห่าง ๆ อยากรู้จริง ๆ ว่าฉู่อิงเอ่ยอะไรกับลุงใหญ่กันแน่

"พวกแกทั้งหมดออกมาไม่ต้องแอบดูฉันแล้ว" ฉู่หลานกับคุณนายฮัวรีบออกมาทันทีมองไปที่ฉู่เจิ้งถือยันต์อะไรสักอย่าง

"ลุงจะทำตามที่หลานบอก" ฉู่เจิ้งเอ็นดูฉู่อิงอย่างมาก ก่อนกลับไม่ลืมมอบกำไลหยกให้หลานรักครอบครัวรองฉู่ถึงกับอึ้งงัน

ครอบครัวลุงใหญ่กลับไปหมดแล้ว ฉู่อิงมองลุงใหญ่อย่างน่าสงสาร ฉู่อิงมองพี่ชายทั้งสามและพ่อกับแม่ น้องสาวจอมปลอมแล้วถอนหายใจแล้วขึ้นห้องไป

"แม่คะดูเธอสิ" ฉู่ลั่วไม่ชอบท่าทางของฉู่อิงเลยแม้แต่น้อย

"อย่าไปสนใจคนเช่นนั้นเลย" คุณนายหลันไม่สนใจลูกแท้ ๆ ของนางฉู่ฉงมองภรรยากับลูก ๆ ได้แต่ถอนหายใจ

คืนนั้นฉู่เจิ้งทำตามที่ฉู่อิงบอกเจิ้งพูดออกไปเบา ๆ ว่า

“ขอโทษ ลูกพ่อขอโทษจริง ๆ”

เด็กชายเงยหน้าขึ้นแล้วก็ลุกยืน เดินเข้าไปในภาพยันต์ทีละขั้น ทีละก้าว ไม่หันกลับมา

ทันทีที่เขาก้าวถึงขั้นที่เจ็ดยันต์ก็มอดไหม้เองโดยไม่ต้องจุดไฟรุ่งเช้า ฉู่เจิ้งโทรมาหาฉู่อิง

“เมื่อคืนฉันหลับครั้งแรกในรอบสิบปี” เช้านี้ฉู่อิงรับสายจากบ้านลุงใหญ่อย่างอารมณ์ดี วันนี้นางตั้งใจจะไปห้างเสียหน่อย

"หลานรักมากินข้าวเช้าก่อน" ปู่ฉู่หานได้ยินเรื่องราวของบ้านใหญ่แล้วไม่คิดว่าหลานสาวจะเก่งถึงเพียงนี้ สามารถดูดวงและวาดยันต์ได้

"สวัสดีครับคุณปู่" เป็นฉู่หลานที่สาวเท้าเข้ามาในคฤหาสน์

ฉู่หลานมองน้องสาวคนนี้แล้วรู้สึกว่านางน่าสนใจดีจริง ๆ

"คุณพ่อบอกให้ผมมามอบของขวัญให้น้องฉู่อิงครับ" ฉู่หลานก็ยืนนาฬิกาชั้นดีให้ฉู่อิง

"ฝากขอบคุณลุงใหญ่ด้วยนะคะ"

"วันนี้เธอจะแต่งตัวออกไปไหนพี่จะไปส่ง"

"ว่าจะไปห้างเสียหน่อย ฉันอยากจะไปเดินเล่นค่ะ" ห้างของเมืองเหลียนซานนางอยากจะไปซื้อของอีก

"นี่บัตรแพลตตินั่มมีเงิน 100000 แสนหยวนอยู่ในนั้น หลานอยากได้อะไร หลานซื้อเอาแล้วกัน ให้เสี่ยวฟางไปช่วยถือของด้วย" ปู่ฉู่หานช่างเอาใจหลานสาวเสียจริง

"ขอบคุณมากค่ะคุณปู่"

"ให้เสี่ยวฟางรอที่บ้านก็ได้ค่ะ หลานไปกับพี่ฉู่หลานก็ได้"

"ฉู่หลานช่วยน้องถือของด้วย" ปู่ฉู่หานมองหน้าหลานชายคนโต

"ครับคุณปู่" ทั้งสองคนจึงรีบออกไป ท่ามกลางความริษยาของฉู่อิง เหตุใดคุณลุงใหญ่ถึงมอบทั้งกำไลหยกกับนาฬิกาหรูให้มัน และคุณปู่มอบเงินในบัตรให้มัน 100000 หยวน

นางรับไม่ได้จริง ๆ ฉู่อิงฉันจะให้แกอยู่ไม่สู้ตาย ฉู่ลั่วเปิดมือถือโทรหาผู้ใดก็ไม่รู้แววตานางโหดเหี้ยมนัก

แกได้ตายสมใจแน่นังแพศยาแกย้ายมาบ้านไม่กี่วัน คุณพ่อคุณแม่ไม่ตามใจฉันเหมือนแต่ก่อน ฉันจะให้แกรู้ว่าบ้านนี้ไม่มีพื้นที่ว่างสำหรับคนอย่างแก...