5

ครอบครัวลุงใหญ่มากินข้าวด้วย

"เชิญพวกคุณเข้ามาแล้วให้สาวใช้ค้นห้องนะคะ หากไม่มีพวกคุณต้องให้ฉู่ลั่วขอโทษฉันตกลงไหม" ฉู่ลั่วคิดในใจว่าทำไมจะไม่มีเล่า ก็นางเป็นคนสั่งให้แม่นมเซียงแอบเข้าห้องของนังแพศยาเมื่อเช้านี้ แล้วนำสร้อยไปวางไว้ในลิ้นชัก

ใบหน้าของฉู่ลั่วระบายด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่พี่ชายทั้งสามกับพ่อและแม่ต่างไม่สบอารมณ์กับฉู่อิงอย่างมาก

ฉู่อิงรู้ดีในสายตาของพวกเขานางเป็นเพียงคนนอก เป็นคนที่มาอาศัยสกุลฉู่เท่านั้น ไม่ได้เป็นลูกที่แท้จริง นางสู้ฉู่ลั่วไม่ได้เสียด้วยซ้ำ

"ได้ค่ะ หนูตกลงหนูจะขอโทษพี่สาว หากเจอในห้องพี่สาวต้องขอโทษที่ขโมยของหนูไป" ฉู่ลั่วพูดอย่างมั่นใจ

"อิงอิงเธอมันร้ายยิ่งนัก" ฉู่ต้ามองตาเขียว

"ใช่" ฉู่เอ้อร์เห็นด้วย

"คนไร้ค่า" ฉู่ซานด่าทอน้องสาวของเขา

"พวกแกว่าน้องได้ยังไง" คนเป็นพ่อรีบห้ามศึกครั้งนี้

"มาเถอะค่ะมาค้น" ฉู่อิงผายมือเชิญ แม่นมเซียงสบตากับฉู่ลั่วแล้ว ฉู่อิงนั่งอยู่โซฟาอย่างสบายใจ หาเท่าไรก็ไม่เจอผ่านไป 15 นาที

"หาไม่เจอค่ะ" แม่นมเซียงบอกทุกคน

"นั่นไงน้องสาวจะขอโทษพี่ได้รึยัง" ฉู่อิงยิ้มเย็นรอยยิ้มกับใบหน้าช่างทำให้คนขนลุกยิ่งนัก

หลันเจียงรึจะยอม "เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ลูกอย่าเอาความกับน้องเลย" แน่นอนว่าหลันเจียงย่อมต้องเข้าข้างลูกเลี้ยงมากกว่าลูกในไส้ของตัวเอง หากฉู่อิงไม่ติดภารกิจนี้นะ สาบานเลยว่านางจะไม่เหยียบเข้าบ้านสกุลฉู่ที่เห็นขี้ดีกว่าไส้

ฉู่ฉงมองหน้าภรรยารักเหตุใดถึงลำเอียงเช่นนี้ในเมื่อรับปากแล้วย่อมต้องมีสัจจะวาจา ลูกชายทั้งสามคนเห็นด้วยกับคนเป็นแม่

"พวกคุณลองคิดดูว่าหากสร้อยวางอยู่ในห้องของฉันจริง ๆ ฉันต้องเป็นขโมยแล้วต้องมาขอโทษฉู่ลั่ว ลูกเลี้ยงของพวกคุณ ในตอนนี้สร้อยไม่ได้อยู่กับฉัน ฉันโดนกล่าวหาว่าเป็นขโมย ฉู่ลั่วต้องขอโทษฉันสิ"

"แม่คะหนู" ฉู่ลั่วหาข้อแก้ตัว

"นายท่าน บ่าวเจอสร้อยที่ถังขยะหน้าบ้านค่ะ" เสี่ยวจางที่นำขยะในครัวไปทิ้งแล้วเห็นพอดี

ฉู่ลั่วคิดในใจว่าเป็นไปได้อย่างไร

"หลักฐานก็มีแล้วเธอทำหายเอง ของก็ได้คืนแล้ว" แน่นอนว่าฉู่อิงไม่ใช่ลูกพลับนิ่มที่จะให้ใครรังแกได้ง่าย ๆ

"ขอโทษพี่สาวแกเดี๋ยวนี้" เป็นปู่ฉู่ที่เดินเข้ามาในห้อง แน่นอนว่าปู่ฉู่แอบฟังตั้งแต่แรกแล้ว

"ขอโทษค่ะ" ฉู่ลั่วเอ่ยขึ้นคนทั้งหมดก็รีบออกจากห้องของฉู่อิงทันที

"คุณปู่"

"เสี่ยวฟางพูดให้ปู่ฟังหมดแล้ว เมื่อเช้าหลานต้องเจออะไรบ้าง มีปู่อยู่ใครหน้าไหนก็รังแกหลานไม่ได้" ปู่ฉู่ก็เดินออกไป

เมื่อเช้าตอนเข้ามาในห้องฉู่อิงมอบสร้อยให้เสี่ยวฟางนำไปทิ้งถังขยะ แล้วให้เสี่ยวฟางไปรายงานปู่ฉู่ เสี่ยวจางนั้นเล่นไปตามบทบาทที่ได้รับ...

ฉู่ลั่วคิดจะต่อสู้กับฉัน เจ้าต้องเหนื่อยหน่อยแล้วกัน

"แม่นมเซียงเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้" ฉู่ลั่วกอดแม่นมเซียงในห้องแล้วร้องไห้ เป็นครั้งแรกที่นางโดนปู่ตำหนิ

"คุณหนูตราบใดที่มันยังอยู่บ้านหลังนี้ มันหนีไม่พ้นเงื้อมมือคุณหนูหรอกค่ะ" แม่นมเซียงช่างให้ท้ายหลานรักของนางเสียจริง ฉู่ลั่วดวงตาเป็นประกายแห่งความโหดร้าย

ตกเย็นมีบ่าวมาแจ้งว่าครอบครัวลุงใหญ่อย่างฉู่เจิ้งจะมารับประทานอาหารเย็นด้วยพร้อมบุตรชายอย่างฉู่หลานอีกทั้งยังมีป้าสะใภ้ฮัวเลียนด้วย กระนั้นฉู่อิงจึงแต่งกายอย่างเรียบง่าย เหตุในางถึงรู้สึกถึงการมาของลุงใหญ่คนนี้จะนำพาเรื่องมาให้นางแก้ไขด้วย

"คุณหนูของบ่าวงามมากค่ะ" เสี่ยวฟางหวีผมให้เจ้านายแล้วเอ่ยปากชม

"นายท่านสั่งให้คุณหนูลงไปด้านล่างเจ้าค่ะ" สงสัยครอบครัวลุงใหญ่ใกล้จะมาแล้วกระมัง

ฉู่อิงสาวเท้ามาถึงห้องโถงรับประทานอาหารพี่ชายทั้งสามต่างตกใจชุดที่นางใส่

"นี่มันเป็นแบรนด์เนมหลุยราคาเฉียดล้าน ไม่คิดเลยว่าคุณปู่จะซื้อให้เธอ" พี่สามฉู่ซานเอ่ยขึ้นทำให้คนทั้งโต๊ะอาหารถึงกับจ้องฉู่อิง

ลุงใหญ่ฉู่เจิ้งกับครอบครัวมองฉู่อิงอย่างนึกชังที่ล้างผลาญเงินครอบครัวเกือบล้าน

"สวัสดีลุงใหญ่ค่ะ" ฉู่อิงไม่สนใจฉู่ซาน คิดจะใช้คำพูดสกปรกให้คนอื่นนึกชังนาง

"เธอเข้ามาสกุลฉู่ใช้เงินเก่งจริง ๆ นะ" ลุงใหญ่ฉู่เจิ้งด่าฉู่อิงเช่นนี้ช่างถูกใจใครหลาย ๆ คนเสียจริง

"ในฐานะหลานสาวมิอาจปฏิเสธความหวังดีของท่านปู่ได้ ท่านปู่เป็นคนซื้อให้หลานเองค่ะ หลานไม่ได้เรียกร้อง หากหลานไม่รับหลานจะกลายเป็นคนอกตัญญูทันที" ฉู่อิงนังแพศยาช่างสรรหาคำมาพูดนัก

ฉู่หลานถึงกับอดขำไม่ไหวยัยหนูนี่ปากกล้าไม่เบาเสียจริง คุณนายฮัวก็อดขำหลานสาวคนนี้ไม่ได้

"อิงอิงเหตุใดถึงพูดกับลุงเช่นนี้ ขอโทษลุงเสีย"

หลันเจียงมิอาจยอมรับได้

"แม่คะ หูของแม่คงมีปัญหาแล้วค่ะหนูว่าแม่ลองปรึกษาแพทย์ดูนะคะ" ฉู่หลานข้าวแทบพุ่ง ฉู่ฉงปวดหัวเสียจริง

"ฉู่ฉงแกเลี้ยงลูกสาวได้ดีมากเสียจริง" ฉู่เจิ้งใบหน้ายิ่งคล้ำกว่าเดิม

"ลุงใหญ่คะ ใบหน้าของลุงมีความวิตกกังวลอย่างมาก ลุงมีวิญญาณเด็กตามใช่ไหมคะ" ตะเกียบในมือฉู่เจิ้งแทบจะหล่น บ้านใหญ่ฉู่ถึงกับอึ้งงัน นอกจากพวกเขาสามคนไม่มีใครรู้เรื่องนี้