ตอนที่ 5

“ดา!”

หญิงสาวที่นั่งกินไอศครีมคำไหญ่คำโตในปากถึงกับสดุ้ง เมื่ออยู่ๆชายหนุ่มตรงหน้าก็เรียกชื่อเธอขึ้นเสียงดัง เธอค่อยๆเงยหน้ามองเค้าก็สบเข้ากับสายตาดุดันตรงหน้าที่จับจ้องมองดูใบหน้าจิ้มลิ้ม ธิดาเบะเบียนปากมองกลับด้วยสายตาน้อยใจเมื่อยู่ๆเค้าก็ตะคอกใส่เธอโดยไร้เหตุผล

“ค่อยๆกินสิ เดี๋ยวก็สำลักหมดหรอก”

ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยนลง เมื่อเห็นใบหน้าจะร้องของหญิงสาว

“แล้วทำไมต้องตะคอกด้วย!”

“ขอโทษครับ ก็เค้าเป็นห่วงที่รักไง”

“จะสำลักก็เพราะตกใจเสียงตะคอกเฟียเนี่ยแหละ”

“โอ๋~เฟียขอโทษ~”

ชายหนุ่มพูดเสียงอ้อนวอนกับสายตาลูกหมาตัวเล็กที่มองอ้อนผู้เป็นเจ้าของ

“ชิ คราวหน้าอย่ามาตะคอกใส่อีกนะ ไม่งั้นจะงอนจริงดั้ว”

“ไม่กล้าแล้วคร้าบ”

ชายหนุ่มอมยิ้มกับท่าทางและนํ้าเสียงเด็กน้อยของผู้หญิงตรงหน้า แต่กลับมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาขัดจังหวะห้วงเวลาแห่งความหลงไหลนั้น

ตื้อ ตื้อ ตื้อ

ชายหนุ่มหยิบมือถือที่มีเสียงแจ้งเตือนขึ้นจากบนโต๊ะ เค้ามองดูมันสักพักก่อนที่จะกดรับโดยสายตาหันมามองธิดาที่ก้มกินไอศครีมอย่างใจจดใจเจาะ

“มีอะไร”

นํ้าเสียงเรียบนิ่งต่างจากตอนพูดคุยกับภรรยาที่รักอย่างสิ้นเชิง เมื่อเริ่มคุยกับคนในสายไปได้ครู่หนึ่ง จากสีหน้าเรียบนิ่งเริ่มเปลี่ยน ใบหน้าของเฟียตอนนี้เหมือนกับว่ากำลังหนักใจกับอะไรบางสิ่ง แต่สายตานั้นยังคงมองดูภรรยาผู้เป็นที่รัก แต่ธิดานั้นไม่ได้หันมาสนใจอะไร เมื่อไอศครีมในปากตอนนี้มันละมุนสะจนเธอหยุดกินไม่ได้ ไม่นานการคุยระหว่างชายหนุ่มกับคนในสายก็ได้สิ้นสุดลง ไอศครีมในถ้วยของธิดาก็หมดลงพอดี หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองก็เกิดข้อสงสัยจึงขมวดคิ้วเอ่ยถามมาเฟีย

“เฟียเป็นอะไรคะ ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้นหล่ะ”

“คือ…เรื่องเที่ยว…เราค่อยไปกันวันอื่นนะครับ…”

หญิงสาวที่เพิ่งกินของหวานเสร็จกับใบหน้าอารมณ์ดี ถึงกับหน้าเจื่อนเมื่อได้ยินประโยคนี้ที่เธอไม่อยากจะได้ยินมันมากที่สุด หญิงสาวไม่ได้ตอบกลับ ความเงียบสงัดเริ่มบังเกิด แต่ใบหน้าผ่องใสยังคงยิ้มบางๆไห้กับคนตรงหน้าที่หนักใจไม่แพ้กัน ถึงแม้จะไม่มีคำพูดอะไรที่กล่าวออกมาจากปาก แต่สายตาบ่งบอกได้ชัดถึงความน้อยใจที่มีอยู่ข้างใน

“เฟียขอโทษนะครับ…แต่งานนี้เฟียเลี่ยงไม่ได้จริงๆ…”

“ค่ะ…เฟียไปเถอะ งานสำคัญกว่าเรื่องเที่ยวอยู่แล้ว ไว้เราค่อยไปวันอื่นก็ได้”

“ขอบคุณนะครับที่เข้าใจ เดี๋ยวเฟียไปส่งดาก่อน…”

“ไม่ต้องไปส่งดาหรอก เฟียรีบไปเถอะเดี๋ยวไม่ทันประชุม ดากลับเองได้…”

“แต่…”

“ไม่มีแต่ค่ะ ทำตามที่ดาบอกเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงดา”

“ก็ได้ครับ ดาระวังตัวด้วยนะ เดี๋ยวเฟียเสร็จงานแล้วจะรีบกลับมาหา”

“ค่ะ”

หญิงสาวยิ้มไห้กับสามี พยายามซ่อนทุกความรู้สึกด้ายในเพื่อไม่ไห้เค้าเห็นแล้วเก็บไปคิดจนกระทบกับการทำงานของเค้า เมื่อชายหนุ่มเดินออกไป รอยยิ้มเมื่อครู่ก็เรืองหายไปในทันที เธอถอยหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยพล็อยกับเงยหน้าขึ้นเพื่อหักห้ามนํ้าตาที่กำลังจะไหลออกมาเป็นสายนํ้า เค้าก็เป็นแบบนี้ตลอด แต่เธอก็ยังคงไม่สามารถโกรธเค้าได้เลยสักครั้ง นํ้าเสียงของชายหนุ่มที่พูดเวลาแบบนี้ มันช่างอ่อนโยน กับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหนักใจปะปนกับความรู้สึกผิด พร้อมคำขอโทษที่ออกมาจากปากเค้าซํ้าๆ เธอไม่เคยโกรธเค้าลงได้เลย แต่กลับกันเธอโกรธตัวเธอเองมากกว่าที่เป็นแบบนี้อยู่ตลอด ตั้งแต่ที่คบกับชายคนนี้มา เธอไม่เคยต้องมานั่งเป็นห่วงหรือว่าเสียใจกับเรื่องมือที่สามเลยแม้แต่ครั้งเดียวเธอคือที่หนึ่งในใจเค้าเสมอมา แต่เมื่อเทียบกับงานของเค้า เธอไม่เคยสำคัญได้เท่างานเค้าเลยสักกะครั้ง

ธิดาลุกขึ้นจากตรงที่เธอนั่ง หยิบกระเป๋าขึ้นจากบนโต๊ะ กำลังก้าวเดินออกไปจากในร้าน แต่ก็ต้องหยุดชะงักไปสักพัก เมื่อมือถือที่อยู่ในกระเป๋าส่งเสียงดังขึ้น หญิงสาวก้มมองดูก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ธิดาถอนหายใจเฮือกไหญ่เมื่ออ่านข้อความที่เด้งขึ้นมาบนจอ

*ข้อความ*

*เลขา*

*คุณธิดาคะ ดิฉันได้เลื่อนประชุมไปเป็นวันพรุ้งนี้ไห้ตามที่คุณธิดาสั่งเรียบร้อยแล้วนะคะ แต่ประชุมนี้สำคัญมากนะคะ…ท่าเกิดคุณธิดาเปลี่ยนใจ บอกดิฉันได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะจัดการไห้*

ธิดามองดูข้อความสักพักใหญ่ ก่อนที่จะกดเบอร์โทรการติดต่อออกไป

ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด

“เจนช่วยเลื่อนประชุมเป็นเวลาเดิมไห้หน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไป”

“ได้ค่ะคุณธิดา เดี๋ยวเจนจัดการไห้ค่ะ”

“อื้ม ขอบใจมากจ่ะ”