ฉันไม่หย่า

“เฟีย คืนนี้เราไปดินเนอร์กันข้างนอกดีมั้ยคะ”

มือเล็กกำลังผูกเนคไทไห้กับชายร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมองเค้าก่อนที่จะเอ่ยปากกล่าวถามชายหนุ่มด้วยนํ้าเสียงอันแสนจะอ่อนโยน สายตาเต็มไปด้วยความคาดหวังในคำตอบจากผู้เป็นที่รัก

“ดาครับ ไว้วันอื่นนะ วันนี้เฟียงานยุ่งจริงๆ”

มือไหญ่ยื่นออกไปจับมือเล็กสองข้างมากุมไว้ ใบหน้ารู้สึกผิดของเค้าที่ต้องตอบเธอออกไปแบบนั้น รอยยิ้มอันแสนสดใสเรืองหายไปทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ เธอรีบหลบสายตาเค้าและก้มหน้าลง พูดขึ้นด้วยเสียงที่พยายามกลบเกลื่อนเพื่อไม่ไห้สั่น

“แต่เฟียพูดแบบนี้หลายครั้งแล้วนะ…”

“ดาครับ ช่วงนี้เฟียงานยุ่งจริงๆ ดาเข้าใจเฟียหน่อยนะ”

นํ้าเสียงแสนอ่อนโยนพยายามพูดไห้คนตัวเล็กเข้าใจ เค้าผละมือออกจากมือเธอที่จับเอาไว้ เปลี่ยนมากอดแทน มือไหญ่รัดตัวหญิงสาวเอาไว้แน่น พร้อมกับก้มหน้าลงมาหอมหัวตัวเล็กเบาๆ

“เฟียไปทำงานก่อนนะ”

พูดเสร็จจึงเดินออกไปปล่อยไห้คนตัวเล็กยืนนํ้าตาคลอ เม้มปากตัวเองแน่นกลางห้องนอนแสนหรู

*ธิดา*

ฉันชื่อธิดา ส่วนผู้ชายที่เพิ่งเดินออกไปก็คือมาเฟีย เค้าเป็นสามีของฉันเอง ก็อย่างที่เห็น…เราเป็นคู่บ่าวสาวที่รักกันมาก หวานกันจนทุกคนต่างอิจฉา เราแทบจะตัวติดกันอยู่ตลอดเวลา ห่างกันไม่ได้แม้จะแค่วินาทีเดียวแล้วก็ใช่ค่ะ คู่บ่าวสาว…เพราะนั่นมันก็แค่ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน เราคบกันมาได้หนึ่งปีแล้วค่ะ แล้วมาเฟียก็มาขอฉันแต่งงาน ด้วยความที่ฉันรักเค้ามาก…มากกว่าตัวฉันเองด้วยซํ้า แต่…หลังจากที่แต่งงานกันผ่านไปได้แค่ไม่กี่เดือน ความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มแตกต่างไปจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง…เค้าเริ่มไม่มีเวลาไห้ฉัน งานยุ่งอยู่ตลอด หากนับตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ก็เป็นเวลาสามอาทิตย์กว่าแล้วที่เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกัน…อย่าว่าแต่กินข้าวเลยค่ะ…เวลาจะเจอหน้ากันยังหาได้ยาก เช้าๆเค้าก็ออกไปทำงานโดยที่ไม่มีข้าวเช้าตกถึงท้องเลยสักนิด ส่วนกลางคืนก็กลับไม่เป็นเป็นเวลาเลยสักวัน บางวันก็กลับดึก ส่วนบางคืน…ไม่กลับเลยด้วยซํ้า…ทั้งๆที่เค้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เมื่อก่อน ไม่ว่าเค้าจะงานยุ่งมากเท่าไหร่ก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ หาเวลามาไห้เราได้ตลอด…

“ฮึก…ทำไมเฟียถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้…ฮือ..”

หญิงสาวทรุดลงบนเตียง มือเล็กกุมหน้าตัวเองเอาไว้ เธอร้องไห้สอึกสอื้นอยู่นานจนมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีเสียงเรียกดังออกมาตามหลัง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!

“คุณหนูคะ!!”

“ฮึก…”

เธอรีบเช็ดนํ้าตาที่ไหลเป็นสายนํ้าแล้วฮึบ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูไห้กับป้าแม่บ้านที่ยืนเรียกอยู่หน้าห้อง

“ป้านมมีอะไรรึเปล่าคะ”

“ป้าจะมาบอกว่าข้าวเช้าเตรียมพร้อมแล้วค่ะ คุณชายไห้ป้าเตรียมของโปรดคุณหนูเลยนะคะวันนี้”

“ค่ะ..เดี๋ยวดาตามลงไปนะคะ”

ป้าแม่บ้านพยักหน้าเบาๆแล้วเดินลงไป เธอรีบปิดประตู ก่อนจะนั่งพิง เอามือปิดปากตัวเองเอาไว้แล้วร้องออกมาอีกครั้ง

“ฮึก…ฮือ…คุณก็เป็นแบบนี้ทุกวัน…แล้วฉันจะโกรธคุณลงได้ไง…”

นํ้าตาไหลพลากลงเป็นสายนํ้าไม่มีวี่แววที่จะสิ้นสุด ชายหนุ่มก็เป็นแบบนี้ทุกวัน ถึงแม้เค้าจะไม่มีเวลาไห้เธอ แต่จะคอยสั่งไห้ป้าแม่บ้านคอยดูแลเธออยู่ตลอด เธออยากจะโกรธเค้า แต่ก็ไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง…เธอแพ้ไห้กับทั้งการกระทำทั้งนํ้าเสียงที่แสนจะอ่อนโยนของเค้าแทบจะตลอดเวลา ในหัวเล็กๆวันๆมีแต่ความสับสนที่สามีของเธอนั้นสร้างไห้

บริษัท

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“เข้ามา!”

ในห้องประธานที่อยู่ชั้นสูงสุดของบริษัทไหญ่ยักษ์ใจกลางเมือง ชายหนุ่มนั่งเช็คงานอยู่บนโต๊ะ สายตาจ้องไปยันจอคอมตรงหน้าอย่างตึงเครียด ปากพูดขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็นราวกับนํ้าแข็ง เมื่ออีกฝั่งได้รับคำตอบรับจากคนในห้องจึงเปิดประตูเข้ามา

หญิงผมสั้นตรง ลิปสติกสีแดงแจดจ้า กลิ่นนํ้าหอมฉุนแรงลอยมาแต่ไกล ในชุดเดรซรัดรูปสั้นถึงขาอ่อน เสื้อด้านบนแหวกจนเห็นสองเต้าตึงของเธอได้อย่างชัดเจน

ตึก!ตึก!ตึก!

รองเท้าส้นสูงจนได้ยินทุกก้าวเท้าของเธอที่เดินเข้ามาทางโต๊ะทำงานประธานพร้อมกับเอกสารที่ถืออยู่ในมือ