ตอนที่ 6

“ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ไห้ความร่วมมือกันเต็มที่”

“พวกเรายินดีค่ะ มันเป็นน่าที่พวกของเราอยู่แล้ว”

“นี่ก็เที่ยงพอดี งั้นเราจบการประชุมกันเท่านี้นะคะ แยกย้ายกันไปพักได้เลยค่ะ”

หลังจากที่เข้าการประชุมกันมาหลายต่อหลายชั่วโมง ทุกคนได้แยกย้ายกันออกไปจากห้องประชุมหรู เหลืออยู่แต่ธิดากับเลขาเจนที่ยังไงอยู่ในห้องประชุม

“เหนื่อยแย่เลยนะคะ คุณธิดาตั้งใจกับการดีไซน์ชุดนี้มาก แต่กลับมาเจอปัญหาแบบนี้”

“อื้ม..เจนไปพักกินอาหารเที่ยวงก่อนเถอะ เธอก็เหนื่อยเหมือนกันนั่นแหละ”

“แล้วคุณธิดา…”

“ฉันยังไม่หิวน่ะ เจนไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันจะแก้งานสักหน่อย”

“งั้นเดี๋ยวเจนจะรีบกลับมาช่วยคุณธิดานะคะ”

“จ่ะ”

ธิดายิ้มไห้กับเลขาสาวที่แสนดีอยู่เสมอ หลังจากที่เจนเดินออกไป เธอก็ได้กลับไปยันห้องทำงานตัวเองและเริ่มเคร่งเครียดกับงานดีไซน์ชุดของเธอ หญิงสาวตั้งใจกับงานนี้มากๆ เธอตั้งใจออกแบบชุดนี้เป็นอย่างมาก แต่เมื่อเพิ่งเปิดออกไปได้ไม่นานก็ต้องพบกับปัญหา ธิดานั่งจดจ่อกับการแก้แบบดีไซน์อยู่นานจนเลยเวลาเที่ยง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก

“เข้ามาได้ค่ะ”

เธอกล่าวอนุญาตโดยไม่แม้แต่จะผละสายตาออกจากกระดาษที่อยู่เบื้องหน้า

เอี๊ยด~

ประตูถูกเปิดออก เสียงรองเท้าส้นสูงที่ก้าวไกล้เข้ามาหาเธอเรื่อยๆ แต่เธอยังคงจดจ่ออยู่กับแผ่นกระดาษตรงหน้าไม่แม้แต่จะเงยมองคนตรงหน้าเลยสักนิด

“เจนว่าคุณธิดาพักก่อนดีมั้ยคะ เจนซื้ออาหารเที่ยงมาไห้ด้วยค่ะ มาทานก่อนเถอะค่ะ”

“ขอบใจมากนะเจน เอาวางไว้ตรงนั้นก่อนเลยเดี๋ยวฉันไปกิน”

ปากเอ่ยพูดแต่เธอไม่ยอมผละงานที่อนยู่ตรงหน้า สีหน้าหญิงสาวนั้นมุ่งมั่นมากเป็นพิเศษ เลขาสาวก็ได้แต่ทำตามที่ผู้เป็นนายสั่ง เจนได้วางกล่องอาหารเอาไว้บนโต๊ะด้าหน้าตามที่ธิดาบอก เจนไม่ได้พูดโน้มน้าวอะไรต่อเมื่อวางจองเสร็จ เจนได้ก้าวออกไปจากห้องเพราะรู้ว่าถึงยังไงหญิงสาวก็คงไม่ฟังที่เธอพูดอยู่ดี

เวลาผ่านไปอีกหลายต่อหลายชั่วโมงจนถึงเที่ยงคืน หญิงสาวยังคงนั่งทำงานอยู่ แม้ว่าในบริษัทไม่เหลือพนักงานแล้วแม้แต่คนเดียว

“เจนว่าคุณธิดาพักทานข้าวก่อนสักหน่อยดีกว่านะคะ นั่งทำงานมาทั้งวันแล้ว”

“ไกล้จะเสร็จแล้วล่ะ เธอกลับก่อนเลยก็ได้นะ ที่เหลือเดี๋ยวฉันทำต่อเอง”

“เจนอยู่ช่วยคุณธิดาต่อดีกว่าค่ะ”

เจน ผู้ภักดีต่อผู้เป็นเจ้านายสาว เหลือแต่เธอที่ยังคงช่วยธิดาและไม่ยอมกลับเมื่อบอสสาวของตนไม่กลับ ตั้งแต่ตอนเที่ยงเจนพยายามโน้มน้าวไห้หญิงสาวทานข้าว แต่ถึงตอนนี้เที่ยงคืนแล้วเธอยังคงดื้อดึงไม่ยอมกิน เวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง

ฟึบ!

โน๊ตบุ๊กที่ถูกใช้งานมานานได้ถูกปิดลง หญิงสาวยกมือสองข้างขึ้นยืดเส้นยือสายด้วยความเมื่อยจากการทำงาน

“ในที่สุดก็เสร็จสักที”

ธิดาพูดพล็อยกับสีหน้าโล่งใจจากเมื่อครู่เป็นเท่า หญิงสาวมองดูนาฬิกาหรูที่พันอยู่รอบข้อมือก็พบว่าเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปจนถึงวันไหม่ของเดือนแล้ว ทั้งสองช่วยกันจัดเก็บเอกสารงานที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะจนเสร็จ

ฟึบ!

ไฟในบ้านถูดเปิดออกโดยหญิงสาวที่เดินเข้ามาในบ้านตน เธอมองดูรอบๆก็พบกับความเงียบสงัด หญิงสาวเดินขึ้นด้านบนไปก่อนที่จะก้าวเข้าไปในห้องนอน ก็พบกับความมือมน หญิงสาวเอื่มมือไปเปิดไฟ สายตามองไปยันเตียงไหญ่ก็พบกับความว่างเปล่า เธอรับรู้ทันทีว่าสามีที่รักยังคงไม่กลับมา ธิดาหยิบมือถือขึ้นมองดูแชทที่ตนส่งไปหามาเฟียตั้งแต่ช่วงเย็นๆ เธอถอนหายใจเฮือกไหญ่กับใบหน้าที่ไม่สุขยิ่งนัก เมื่อเค้าไม่แม้แต่จะเข้าอ่านข้อความที่เธอส่งไปด้วยความเป็นห่วง

*ข้อความ*

แชท*คุณสามี*

(วันนี้ดาอาจจะกลับดึกหน่อยนะคะ ต้องจัดการงานที่บริษัทอีกเยอะเลย)

ธิดามองดูข้อความของตนพักหนึ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกสุดท้ายและวางมือถือลงบนโต๊ะข้างเตียง

บริษัทไหญ่หรูชื่อดัง

ในห้องทำงานของประทาน ควันบุหรี่กระจัดกระจายทั่ว ชายหนุ่มที่หลับตานั่งพิงกับเก้าอี้ทำงานด้วยความเพลีย ขาเรียวยาวของเค้าที่ก่ายไปยันบนโต๊ะ กับนิ้วมือเรียวสวยที่คีบแท่งบุหรี่เอาไว้

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาทางมาเฟีย ไกล้ขึ้น ไกล้ขึ้น แต่ด้วยความเพลียชายหนุ่มไม่ได้สนใจเสียงนั้นเลย

ฟึบ!

ไม่นานเสียงฝีเท้าได้หยุดลง ไหล่สองข้างถูกแตะเบาๆด้วยมือเล็ก ก่อนที่จะมีเสียงกระซิบเบาๆพูดผ่านเข้ามาในใบหู

“ไห้บีมนวดไห้นะคะบอส”