ตอนที่ 3 ถ้าฝนตกอีก

ตอนที่ 3

ถ้าฝนตกอีก

เมริญาตื่นขึ้นด้วย แสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านหน้าต่างไม้เก่าๆ ของเพิงพัก แสงสีทองสาดส่องลงมาบนพื้นห้องเย็นเฉียบ เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วในเช้าวันใหม่ช่าง ขัดกับความบ้าคลั่ง ที่ได้เกิดขึ้นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาเสียจริง

บนเตียงไม้แคบๆ… ไม่มีใครอยู่ข้างเธอแล้ว แต่ร่องรอยของการมีอยู่ของเขายังคงปรากฏ เสื้อเชิ้ตสีเข้มที่เขาสวมให้เธอเมื่อคืนวางพับเรียบร้อยอยู่ตรงปลายเตียงอย่างเป็นระเบียบ และบนนั้น…มีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กวางทับไว้ เขียนด้วย ลายมือหวัดๆ ที่ดูดิบเถื่อนแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์

“อินทัชเราจะเจอกันอีก…เมื่อฝนตก”

เธอมองกระดาษแผ่นนั้นอยู่นานแสนนาน หัวใจเต้นกระหน่ำรุนแรงราวกับจะบีบอะไรบางอย่างออกมา ความรู้สึกภายในอกตีรวนปั่นป่วนไปหมด เมื่อคืนนั้นมันควรจะเป็นเพียง ความผิดพลาด เป็นแค่ ความชั่ววูบ ของอารมณ์ที่ปะทุขึ้น เป็นความเร่าร้อนที่ควรจะจบลงตรงนั้น…จบลงพร้อมกับสายฝนที่หยุดโปรยปรายแต่ทว่า… ความจริงคือ…

เธอ กำลังอยากให้ฝนตกอีกครั้ง… อยากให้เม็ดฝนโปรยปรายลงมาเพื่อนำพาเขากลับมาหาเธอ และที่มากไปกว่านั้น…เธอ อยากให้เขากลับมาอีก ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม

สามวันผ่านไป…แต่ ฝนก็ไม่ตกเลย อากาศกลับร้อนอบอ้าวราวกับจะเผาผลาญทุกสิ่งให้มอดไหม้ เช่นเดียวกับความคิดในหัวของเธอที่ รุ่มร้อนเกินกว่าจะควบคุมได้ ความกระหายที่ก่อตัวขึ้นภายในใจนั้นรุนแรงจนไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป

ในคืนที่อากาศอบอ้าวราวไฟลน เธอขับรถกลับมายังเพิงไม้เดิมอีกครั้ง… ไม่ใช่สายฝนที่พาเธอมาที่นี่แต่เป็นไฟปรารถนาที่โหมกระหน่ำอยู่ภายในอกต่างหาก

เธอเปิดประตูไม้เก่าๆ ของห้องพักเข้าไปอย่างเชื่องช้า ทุกอย่างยังคงอยู่ที่เดิม…เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง กลิ่นกายของอินทัชยังคงอวลอยู่ในอากาศเก่าๆ ของห้องนั้น กลิ่นเฉพาะตัวที่หอมกรุ่นและยั่วยวนชวนให้คิดถึง เตียงไม้ยังคงบุ๋มลงไปเล็กน้อย จากจังหวะเร่าร้อนเมื่อคืนก่อน และหัวใจของเธอก็ยังคงเต้นแรง เพียงแค่คิดถึงชื่อของเขา…

“อินทัช…”

เสียงเรียกชื่อเขาแผ่วเบาในความเงียบงันของห้อง คล้ายจะเรียกให้เขาปรากฏตัว และในวินาทีนั้นเอง เมริญาก็ สะดุ้งเฮือก เมื่อมี มือใหญ่ๆ อบอุ่น คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอจากทางด้านหลัง

“ฉันบอกแล้ว…ว่าเราจะเจอกันเมื่อฝนตก”

เสียงทุ้มเข้มกระซิบชิดใบหูของเธอ ไออุ่นจากลมหายใจของเขาร้อนวาบเหมือนโดนไฟจุด ร่างกายของเธออ่อนยวบยาบไปกับสัมผัส

เธอหันกลับไปสบตาเขา อินทัช… ในเสื้อดำตัวเดิมที่ดูเหมือนเขาจะไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ดวงตาคมเฉือนใจ ของเขาจ้องมองเธอราวกับจะทะลุทะลวงเข้าไปในจิตวิญญาณ ริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยอย่าง อันตราย แต่กลับเชื้อเชิญให้หลงใหล

“แต่ฝนยังไม่ตกนี่คะ…” เมริญาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

“งั้นคราวนี้ ฉันจะทำให้เธอเปียก…โดยไม่ต้องพึ่งฟ้า”

ชายหนุ่มไม่รอให้เธอตอบกลับอีกต่อไป เขากระชากร่างเธอเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ผลักร่างบางของเธอให้แนบชิดติดกับผนังไม้เก่าๆ จูบของเขาในครั้งนี้ ดุดัน ดิบเถื่อน และร้อนแรงกว่าครั้งก่อนๆ เขากัดที่กลีบปากล่างของเธออย่างยั่วยวน ก่อนจะดูดเม้มจนเธอต้องร้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวดปนความปรารถนา แล้วลากลิ้นร้อนผ่าวลงไปตามลำคอขาวระหง

“อ๊ะ…อินทัช…”

“พูดชื่อฉันอีก…พูดตอนที่ฉันอยู่ในตัวเธอ”

เขาบอกด้วยเสียงกระซิบที่เร่งเร้า มือแกร่งของเขาดันร่างเธอขึ้นบนโต๊ะไม้กลางห้องอย่างชำนาญ เสียงแผ่นไม้เสียดสีกับผิวเนื้อเปลือยเปล่าของเธอ ก่อให้เกิดเสียงสวาทอันยั่วยวนชวนฟัง

เขา กระชากกางเกงในของเธอออกอย่างไร้เยื่อใย โดยไม่เหลือความปรานี ก่อนจะทรุดตัวนั่งยองๆ ลงตรงหน้าร่างเธอที่นั่งแยกขาอยู่บนโต๊ะ เปิดเผยทุกสัดส่วนให้เขามองเห็นได้อย่างชัดเจน

“ฉันจะกินเธอให้เปียก…จนฟ้ายังต้องอาย”

ปลายลิ้นร้อนผ่าวของเขาแตะลงที่ กลางเนินนูน ก่อนจะลากขึ้นอย่างช้าๆ สร้างความเสียวซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย เสียงดูดกลืนดังแทรกเสียงหอบหายใจ ของเธอที่กำลังจับผมของเขาแน่น มือเรียวจิกลงบนกลุ่มผมสีเข้มอย่างลืมตัว เขาทำรักด้วยลิ้นอย่างชำนาญ นิ้วเรียวแข็งแกร่งของเขาแทรกซ้ำเข้าไปร่วมกับลิ้นร้อนผ่าว ให้เธอกระตุกถี่แทบขาดใจ ร่างกายของเธออ่อนยวบยาบไปตามแรงปรารถนาของเขา

เมื่อเมริญาเปียกชุ่มจนหยดย้อย…อินทัชก็ลุกขึ้นยืน สอดตัวเข้าระหว่างเรียวขาของเธอ ปลายลำแข็งร้อนผ่าวของเขากดแนบอยู่ที่ปากช่องสวาทที่กำลังขยับรับอย่างร้อนรน

“ถ้ารับไม่ได้…ฉันจะหยุดเดี๋ยวนี้”

“ถ้าคุณหยุด…ฉันจะไม่ให้อภัย” เมริญาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความท้าทายและความต้องการที่ไม่อาจปิดบัง

ชายหนุ่มยิ้มร้ายที่มุมปาก ก่อนจะ กดตัวเข้าไปทีเดียวจนมิด ลึกจนสัมผัสได้ถึงส่วนลึกที่สุดของร่างกายเธอ เมริญาเงยหน้าครางลั่นด้วยความเสียวซ่าน จิกรอยเล็บลงบนโต๊ะไม้เก่าๆ ด้วยความทรมานปนความสุข

“ใหญ่มาก…ลึก…อ๊าาาา!”

เขาเริ่มโยกสะโพกหนักหน่วง เสียงกระแทกของเนื้อกระทบกับไม้ดังสม่ำเสมอ สลับกับเสียงเนื้อกระทบกันอย่างเร่าร้อนและล่อแหลม เขายกขาเธอข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า เปลี่ยนมุมโจมตีจนเมริญาต้องร้องขาดใจด้วยความสุขสม

“แรงอีก…ได้ไหม อินทัช…!”

“พูดชื่อฉันแบบนั้นอีกสิ ยิ่งเธอร้อง…ฉันยิ่งอยากกระแทกให้แรงขึ้น!”

เขาบอกด้วยเสียงกระซิบพร่า ก่อนจะจับร่างเธอพลิกคว่ำลงกับโต๊ะไม้ แล้วสอดตัวจากด้านหลัง จับเอวเธอแน่น ซอยถี่ เร็ว และลึก เสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่นไปทั่วห้องจนห้องสะท้าน สุดท้าย เขากระแทกเข้าไปสุดแรงหนึ่งครั้ง เมริญาถึงจุดสุดยอดพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง ที่ดังครืนครานขึ้นมาเหนือหลังคาเพิงพัก ราวกับธรรมชาติก็กำลังร่วมยินดีกับบทเพลงแห่งรักของพวกเขา ร่างของเธอแทบหมดแรง แต่เขายังก้มลงจูบกลางหลังของเธออย่างอ่อนโยน

“นี่แหละ…เสียงของเธอที่ฉันรอ”

เมริญาหอบหายใจ สายฝนเริ่มตกลงมาหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เสียงฝนซ่ากระทบหลังคา สายฟ้าแลบแปลบปลาบ และหัวใจของเธอ… ที่ยอมเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์…ทุกครั้งที่ฟ้าร้อง