ตอนที่ 2 คืนเปียกฝน

ตอนที่ 2

คืนเปียกฝน

น้ำฝนยังคงโปรยปรายอย่างไม่ขาดสายจากหลังคาสังกะสีเก่าๆ ของเพิงไม้ เสียงกระทบเม็ดฝนนั้นกลายเป็นดนตรีคลอเคลียในความเงียบยามวิกาล กลิ่นดินชื้นที่ผสมผสานกับกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา ยังคงอบอวลและคละคลุ้งอยู่ในอากาศรอบตัวเมริญา ความร้อนรุ่มที่เพิ่งผ่านพ้นไปทิ้ง ความอวลไอแห่งพิศวาสไว้ไม่จางหาย

เมริญาเอนกายพิงแผ่นอกเปลือยเปล่าของชายแปลกหน้า… ผู้ที่เธอไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ แต่กลับได้มอบเรือนกายและความรู้สึกทั้งหมดไปให้แล้ว เขานิ่งเงียบ ไม่ได้ปริปากพูดอะไรเลยหลังจากบทพิศวาสอันเร่าร้อนเพิ่งผ่านพ้นไป แต่ท่าทางของเขากลับเต็มไปด้วยความเอาใจใส่และอ่อนโยนที่เธอไม่คาดคิด

ชายหนุ่มเพียงแค่ยื่นผ้าแห้งผืนเล็กๆ ให้เธอซับหยาดน้ำฝนและเหงื่อที่ผุดพรายตามเรือนร่าง แล้วก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีเข้มของเขาออกมา สวมให้เธออย่างเงียบงัน โดยไม่พูดอะไรสักคำ เมริญารับความห่วงใยนั้นไว้ด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น

“ขอบใจ…” เธอเอ่ยเสียงเบาหวิว ราวกับเสียงกระซิบที่แทบไม่ได้ยิน ทั้งที่ภายในอก เสียงหัวใจยังคงเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ เขามองเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ก่อนจะเพียงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นเดินไปยืนมองสายฝนที่ยังคงตกพรำอยู่เบื้องหน้าเพิงพัก

เมริญาจ้องมองแผ่นหลังกว้างนั้นด้วย สายตาที่สั่นไหวและเต็มไปด้วยคำถาม ในความมืดมิด เขาดู ลึกลับ อันตราย ชวนให้หลงใหล แต่ในขณะเดียวกัน เขากลับให้ ความรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด ท่ามกลางค่ำคืนอันบ้าคลั่งที่เธอได้กระทำในสิ่งที่บ้าบิ่นที่สุดในชีวิต

“คุณ…ชื่ออะไรคะ” เธอตัดสินใจเอ่ยถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

เขาหันกลับมาช้าๆ ดวงตาคมกริบของเขาส่องประกายระยับในความมืด ราวกับดวงตาของสัตว์ป่ายามราตรี ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ชวนลุ่มหลง

“คืนนี้…ชื่อไม่สำคัญหรอก”

คำตอบนั้นทำให้เมริญาเม้มริมฝีปากแน่นอย่างไม่พอใจ แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกท้าทายบางอย่าง เธอตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ ความรู้สึกปรารถนาที่ยังคุกรุ่นอยู่ภายในใจผลักดันให้เธอต้องก้าวเข้าไปใกล้เขาอีกนิด…และอีกนิด

เธอยื่นมือเรียวไปแตะแผ่นหลังของเขาอย่างแผ่วเบา กลิ่นกายของเขายังคงร้อนระอุ ทั้งที่รอบตัวนั้นเย็นเฉียบด้วยไอฝน ความรู้สึกที่มือสัมผัสกับผิวเนื้อของเขาทำให้ร่างกายของเธอชาไปทั้งร่าง และในวินาทีนั้นเอง ประโยคที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจก็หลุดรอดออกมาจากริมฝีปากเธออย่างไม่รู้ตัว

“งั้นก็…คืนนี้อีกสักครั้ง”และแค่เพียงเท่านั้น…

เขาหันกลับมา คว้าตัวเธอเข้าหาอย่างรวดเร็วและรุนแรง ราวกับพยัคฆ์ร้ายที่ได้กลิ่นเหยื่อ ริมฝีปากของเขาประกบลงมาอย่างดุดันจนแทบไม่มีช่องว่างให้เธอได้หายใจ จูบที่ร้อนแรงกว่าครั้งแรก ทวีความเร่าร้อนยิ่งขึ้นเป็นเท่าตัว จูบที่เต็มไปด้วยความอยาก…ไม่ใช่เพียงแค่เรือนกาย แต่คือการกลืนกินวิญญาณและความรู้สึกทั้งหมด ความหิวโหยที่ไม่อาจอิ่มเอมถูกถ่ายทอดผ่านสัมผัสอันรุนแรง

ชายหนุ่มกดจูบเธออย่างหิวกระหาย ก่อนจะ อุ้มร่างบางของเธอขึ้นแนบลำตัว อย่างง่ายดาย พาเธอก้าวเข้าไปในห้องเล็กๆ ด้านหลังเพิงไม้ที่มืดมิด เตียงไม้แคบๆ กลางห้องที่ยังคงเปียกชื้นเล็กน้อยกลายเป็น สนามพิศวาสอันดิบเถื่อน ที่พร้อมจะเผาไหม้ทุกสิ่งให้มอดไหม้ไปกับเปลวไฟแห่งราคะ

เขาจัดการกับเสื้อผ้าที่ขวางทางออกจากร่างของเธอด้วย สายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ และมือที่ไม่อาจละเลยจากทุกส่วนโค้งเว้าของเรือนร่าง ปลายนิ้วสัมผัสแผ่วเบาแต่เร่าร้อนไปทั่วทุกอณูผิวกาย ริมฝีปากหยาบกร้านของเขา ลากไล้ตั้งแต่ปลายคางนุ่มเนียนลงมาถึงเนินอกอวบอิ่ม สลับกับการดูดเม้มและขบเบาๆ จนผิวเธอแดงก่ำชวนมอง

“คืนนี้ฉันจะไม่อ่อนโยน… อย่าเรียกร้องมันจากฉัน” เขาบอกเสียงพร่าลึก ดวงตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ ราวกับจะสะกดให้เธอตกอยู่ในมนต์สะกดแห่งราคะ

“แล้วใครบอกว่าฉันต้องการแบบนั้น…”

เมริญาตอบกลับด้วยรอยยิ้มหยันที่เต็มไปด้วยความท้าทาย ไม่มีความกลัวหลงเหลืออยู่ในดวงตาของเธออีกแล้ว มีเพียงแต่ความหิวกระหายที่ทัดเทียมกัน

เขาตอบสนองคำท้าทายนั้นด้วย เสียงคำรามต่ำในลำคอ ราวกับสัตว์ป่าที่กำลังจะจู่โจมเหยื่ออันโอชะ จากนั้น มือใหญ่ของเขาก็จับข้อเท้าเรียวของเธอ แยกออกจนแนบขอบเตียง เผยให้เห็นกลีบกุหลาบที่กำลังฉ่ำชื้น ก่อนจะ ฝังใบหน้าคมคายลงไปตรงกลางร่างของเธออย่างกระหาย ราวกับคนอดอยากที่เพิ่งได้เจอโอเอซิสในทะเลทราย

ปลายลิ้นร้อนผ่าวของเขา…ชุ่มฉ่ำ ดุดัน…และไม่หยุดพัก มันโลมเลียและรุกเร้าทุกซอกมุมจนเมริญาต้อง ร้องครางออกมาอย่างไม่เป็นภาษา ร่างกายเกร็งกระตุกกับทุกสัมผัสที่เขาบรรจงมอบให้

“อ๊ะ…อย่า…อย่าใช้แค่ลิ้น…ฉันจะทนไม่ไหว…”

เธอพึมพำขอร้องเสียงพร่าด้วยความทรมานปนปรนเปรอ แต่เขากลับยิ่งทรมานเธอมากขึ้นด้วยการใช้ สองนิ้วแข็งแกร่งแทรกเข้าไปร่วมกับลิ้นร้อนผ่าว สอดประสานกันอย่างชำนาญ จนสะโพกเธอต้องยกขึ้นไม่เป็นท่า ร่างกายกระตุกถี่จนเตียงไม้แคบๆ โยกไหวไปมา

จากนั้นเขาก็ปลดกางเกงที่ยังคงเปียกชื้นของตัวเองออก ลำแข็งขึงตึงที่โดดเด่น ท้าทายสายตาภายใต้แสงสลัวของห้องเล็กๆ ปรากฏต่อสายตาของเมริญา มัน ใหญ่ หนา และเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่เต้นตุบตามจังหวะหัวใจ ที่เต้นระรัว

เขากดปลายยอดเข้าจรดที่หน้าท้องนุ่มเนียนของเธอ และ มองสบตาเธออย่างไม่วางตา แววตาเต็มไปด้วยความต้องการที่กำลังจะล้นทะลัก

“พูดอีกที…ว่าอยากได้” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่กระซิบพร่าแต่ดุดัน

“ฉันอยากได้…ทั้งคุณ ทั้งคืนนี้…เอาทุกอย่างที่คุณมีมาเลย…” เธอตอบกลับอย่างไม่ลังเล เสียงที่เคยสั่นเทา บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความปรารถนา

ชายหนุ่มกดตัวเข้าหาเธออย่างช้าๆ…แต่ทว่า ลึก ลึกจนอัดแน่นแนบชิด จนรู้สึกถึงความเต็มเปี่ยมภายในกายของเธอ เมริญาครางสะท้านกับความรู้สึกแน่นเต็มภายใน ร่างกายกระตุกเมื่อเขาเริ่มขยับ…

จังหวะของเขา ดุดัน แรง และไม่มีหยุดพัก แต่กลับถูก ควบคุมอย่างแม่นยำ ราวกับเขารู้จักร่างกายของเธอดีที่สุดจนเธอสัมผัสได้ถึงความชำนาญที่น่าประหลาดใจ เสียงครางผสมผสานกับเสียงฝนที่กระหน่ำ ทำให้กลายเป็น จังหวะรักที่เร่าร้อนที่สุด ในชีวิตของเธอ

“ดี…ตรงนี้…แรงอีก!” เธอเร่งเร้าเขาด้วยเสียงที่แหบพร่า น้ำเสียงบ่งบอกถึงความต้องการที่กำลังจะถึงขีดสุด

“จะให้แรงกว่านี้ก็ได้ ถ้าเธอทนไหว!”

เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูด และจับขาเรียวของเธอ พาดบ่า ก่อนจะ กระแทกเข้าลึกยิ่งกว่าเดิม แรงสั่นสะเทือนทำให้เตียงไม้โยกแรงจนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าด แต่ไม่มีใครสนใจสิ่งรอบข้างอีกต่อไป

เขาเปลี่ยนท่าอย่างรวดเร็ว ให้เธอคุกเข่าแนบเตียง แล้ว กระแทกจากด้านหลัง พร้อมกับ ขยุ้มเอวเธอแน่น ราวกับจะยึดเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน

“เธอจะจำคืนนี้ไปจนลืมผู้ชายทุกคนในชีวิตเธอ…” เขาพึมพำเสียงกระเส่าแนบชิดใบหู

เสียงเตียงกระแทกกำแพงดัง ปัง! เมริญาครางลั่นเมื่อร่างกายถึงจุดสุดยอดอย่างรุนแรง ร่างกายเธอสั่นสะท้านไปทั้งร่าง แต่เขายังไม่หยุด เขายังคง ตามติด ไล่กระหน่ำ ราวกับต้องการให้เธอจดจำทุกสัมผัสของเขาไปจนวันตาย จนตัวเธอแทบทรุดลงไปกองกับพื้น

ในที่สุด เขาก็ล้มตัวลงนอนข้างเธอ ลมหายใจของคนทั้งสองยังคงหอบกระชั้น สลับกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัวและหนักแน่น

“ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย” เธอถามเบาๆ ด้วยเสียงที่เหนื่อยหอบ

เขาหัวเราะพร่าในลำคอ ก่อนจะกระซิบชิดริมฝีปากที่ยังคงบวมช้ำของเธอ

“อินทัช”

“จำนามนี้ไว้ให้ดี…เพราะฉันจะกลับมาหาเธอ…ทุกครั้งที่ฝนตก”

และในวินาทีนั้นเอง เมริญาก็รู้แล้วว่า… เธอคงไม่มีวันลืมชื่อของเขา… อินทัช ไม่ใช่เพราะความหวานซึ้งใดๆ แต่เป็นเพราะ… ไฟในกายเขา…มันร้อนแรงเสียจนเผาทุกอย่างให้ละลาย รวมไปถึงกำแพงในใจของเธอด้วย