ตอนที่ 4 ฝนเทอีกครั้ง

ตอนที่ 4

ฝนเทอีกครั้ง

เมริญาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ยืนอยู่หน้าร้านกาแฟของตัวเองกลางตัวเมืองที่คึกคัก เสียงฝนพรำลงบนกระจกใสบานใหญ่ตรงหน้า สร้างจังหวะเบาๆ ที่คุ้นเคย กลิ่นฝน กลิ่นดิน ที่ลอยมาตามลมปะปนกับ เสียงฟ้าร้องเบาๆ ที่ดังครืนๆ อยู่ไกลๆ ทำให้หัวใจของเธอ สั่นวูบอย่างไม่มีเหตุผล ความรู้สึกบางอย่างที่เธอพยายามจะละเลย กำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ภายในอก

“ฝนตกอีกแล้ว…”

เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะที่มือเรียวเลื่อนลงไปสัมผัสหน้าท้องของตัวเองอย่างเผลอไผล รอยจ้ำแดงเรื่อ ที่ยังคงปรากฏอยู่บนผิวเนียนละเอียด คือหลักฐานของค่ำคืนอันบ้าคลั่งที่ผ่านมา ในหัวของเธอในตอนนี้ มีเพียงแค่ชื่อเดียวเท่านั้น..อินทัช

ผู้ชายคนนั้น…คนที่ไม่ใช่คนรัก ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่ความสัมพันธ์ใดๆ ที่จะสามารถนิยามได้ แต่กลับโผล่มาทุกครั้งที่ฝนตก ราวกับเป็นเงาตามตัวของพายุฝน และใช่…ลึกๆ ในใจของเธอ กำลังหวังอย่างยิ่งว่าเขาจะโผล่มาอีกครั้ง

ค่ำคืนนั้น…ราวกับถูกบางสิ่งบางอย่างดึงดูด เมริญาตัดสินใจขับรถกลับไปยังเพิงไม้หลังเดิมที่เคยเป็นพยานรักของเธอกับเขาอีกครั้ง และ ฝนก็เทลงมาหนักขึ้นทุกก้าว ที่เธอเดินเข้าใกล้ ฟ้าแลบวาบหนึ่งสว่างจ้าขึ้นกลางความมืดมิด เผยให้เห็นเงาของชายร่างสูงใหญ่ ที่ยืนอยู่ใต้หลังคาไม้เก่าๆ นั่น… เขาอยู่ที่นั่น… ราวกับรู้ว่าเธอจะมา…ราวกับรอเธออยู่แล้วอย่างใจจดใจจ่อ

“อินทัช!” เธอเรียกชื่อเขาออกไปทันทีที่เห็น

เขาหันกลับมาช้าๆ ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอ ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เพียงแค่ กางแขนกว้างออกรอ ให้เธอวิ่งเข้าไปหา และเมื่อร่างบอบบางของเธอพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดนั้น ริมฝีปากของเขาก็ประกบลงมาอย่างเร่าร้อนและหิวกระหาย เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา

“เธอมาทันทีที่ฝนตกอีก…” เขาพึมพำเสียงพร่าแนบชิดริมฝีปากของเธอ

“แล้วคุณก็อยู่ที่นี่เหมือนเดิม…” เธอตอบกลับด้วยเสียงที่สั่นระริก ปรารถนาในตัวเขายังคงลุกโชนไม่ต่างกัน

“เพราะฉันไม่อยากให้ใครอื่นได้กลิ่นฝนจากตัวเธอ…นอกจากฉัน” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ ราวกับจะประทับรอยปรารถนาของเขาลงบนเรือนกายของเธอไม่ให้ใครมาแตะต้อง

อินทัชไม่รอช้า เขาผลักร่างบางของเธอขึ้นไปบนโต๊ะไม้ยาว ตรงกลางห้องที่ยังคงมีร่องรอยของคืนก่อนหน้า ฝนยังคงเทกระหน่ำไม่หยุดหย่อน เสียงเปาะแปะของเม็ดฝนที่กระทบหลังคาสะท้อน ความเปียกปอน และเยือกเย็นจากภายนอก แต่ภายในห้องเล็กๆ แห่งนี้…กลับเต็มไปด้วย เปลวไฟแห่งความปรารถนาที่กำลังลุกโชน อย่างรุนแรง

เขาดึงเสื้อยืดของเธอขึ้นอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นหน้าอกเปลือยเปล่าที่ชูชัน ด้วยความปรารถนาและไอเย็นจากภายนอก ก่อนจะ ดูดเม้มยอดอกทันทีโดยไม่พูดคำ ราวกับจะสูบเอาทุกความปรารถนาออกมาจากเธอ

“อ๊ะ…อื้มมม…อินทัช…” เสียงครางของเธอปะทะกับเสียงฝนที่ตกกระหน่ำ ทำให้ห้องไม้สะท้อน เสียงแห่งราคะ ที่เร่งเร้าให้ความปรารถนาทวีคูณยิ่งขึ้นไปอีก

อินทัชย่อตัวลงตรงหว่างขาของเธอ แยกเรียวขาขาวเนียนออกแนบขอบโต๊ะ เผยให้เห็นกลีบกุหลาบที่กำลังฉ่ำเยิ้ม ก่อนจะ ฝังใบหน้าคมคายลงไป ปลายลิ้นของเขาตวัดเลียจนเมริญา กระตุก ร้องครางไม่หยุด ด้วยความเสียวซ่าน มือข้างหนึ่งของเขาจับข้อมือเธอ กดแน่นกับโต๊ะไม้ ส่วนอีกข้างสอดนิ้วเข้าไปในกายอย่างลึกซึ้ง พร้อมกับ บดเบียดเน้นจุดอ่อนไหว ที่ทำให้เธอต้องแอ่นกายรับสัมผัส

“เปียกแบบนี้แหละ…ฉันถึงโผล่มา” เขาบอกเสียงพร่าลอดไรฟันขณะที่ยังคงปรนเปรอเธอด้วยลิ้น

“อินทัช…ฉัน…จะไม่ไหวแล้ว…” เธอพึมพำบอกเสียงขาดห้วง ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ดึงซิปกางเกงลง เผยให้เห็นลำแข็งร้อนผ่าวที่ขึงตึงปะทะกลางหน้าท้องของเธอ ก่อนจะ กดเข้าไปจนสุดภายในคราเดียว อย่างไม่รีรอ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังพรึ่บพรับ ตามจังหวะฝนที่ยังคงตกกระหน่ำ

เขายกขาเรียวทั้งสองข้างของเธอขึ้น พาดบ่าตัวเอง แล้วเริ่ม ซอยสะโพกอย่างหนักหน่วงและเร่าร้อน เสียงเตียงไม้ครางตามแรงกระแทกที่รุนแรงและสม่ำเสมอ

“อ๊าาาา…อินทัช…!”

“เรียกฉันแบบนั้นอีก…ฉันจะยิ่งกระแทกให้เธอจำชื่อฉันไปตลอดชีวิต!” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความต้องการไม่แพ้กัน ก่อนจะเปลี่ยนท่าอย่างรวดเร็ว จับเธอพลิกหันหลังแล้วกระแทกจากด้านหลังบนโต๊ะ เสียงครางของเธอไม่มีหยุดพัก ร่างบางสั่นระริกจนโต๊ะสั่นตามแรงรักที่เขามอบให้

น้ำฝนเริ่มซึมจากชายคาเก่าๆ เข้ามา หยดลงบนผิวเปลือยเปล่า ของทั้งสองคน แต่กลับไม่ได้ทำให้ความเร่าร้อนลดลงเลยแม้แต่น้อย…ตรงกันข้าม มันกลับทำให้เปลวไฟในห้องนี้เดือดพล่านยิ่งกว่าเดิม

เมื่อเมริญา กระตุกถึงฝั่งสุดท้าย อินทัชก็ดึงเธอเข้ามากอดแน่นในอ้อมแขน เขาซบใบหน้าลงกับไหล่ของเธอ หายใจหอบแรง ด้วยความพึงพอใจ

“คืนนี้…ฉันจะไม่ให้เธอหนีไปไหน” เขาพึมพำบอกเสียงพร่า

“แล้วคุณจะหายไปตอนเช้าอีกไหมคะ…” เธอถามเสียงแผ่วด้วยความกังวล

“ถ้าเธอบอกว่าอยากให้ฉันอยู่…ฉันจะไม่ไป” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าทุกครั้ง

เมริญานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แล้วกระซิบตอบกลับไปอย่างอ่อนแรง แต่เต็มไปด้วย ความต้องการ

“อยู่…จนกว่าฝนจะหยุดก็ยังดี”

และอินทัชก็จูบเธออีกครั้ง… จูบที่ไม่มีคำว่า “เล่น” เหลืออยู่อีกต่อไป จูบที่เต็มไปด้วยความผูกพันและปรารถนาที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เมริญา กำลังจะรู้ตัวว่า…ความเร่าร้อนที่เริ่มต้นจากสายฝน…กำลัง เผาผลาญเธอทั้งกายและหัวใจ ให้ ติดกับผู้ชายที่ชื่ออินทัชมากเกินกว่าที่เธอจะถอนตัวได้อีกแล้วความรักกำลังก่อตัวขึ้น ในสายฝน…ในความเร่าร้อน…และในใจของเธอ…