บทที่ 4

เมลดานอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสองวัน หมอก็อนุญาตให้กลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้ โดยมีมารดาคอยอยู่ดูแลอย่างใกล้ชิด ส่วนบิดานั้นต้องกลับไปคุมงานต่อ

ทันทีที่ออกจากโรงพยาบาล เธอก็ขอให้มารดาพาไปยังวัดที่เก็บอัฐิของอันเดรส เมื่อมาถึงก็เอ่ยขอโทษเขาหลายประโยค และนั่นยิ่งทำให้เธอร้องไห้ออกมา

“ชาติหน้า ขอให้เราได้พบ ได้รักและได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่านะคะพี่สิงห์ ขออย่าให้เหมือนชาตินี้เลย” เมลดาเอ่ยเสียงสั่น พลอยทำให้ช่อทิพย์รู้สึกสะเทือนใจไปด้วย จนต้องแอบยืนปาดน้ำตา

แม้จะเสียใจมากขนาดไหน เธอก็ต้องสั่งตัวเองให้หยุดและเก็บอันเดรสไว้เพียงความทรงจำ เพราะคนที่เจ็บปวดยามที่เห็นเธอเสียใจร้องไห้ก็ไม่ใช่ใครอื่น แม่ พ่อ รวมถึงคนที่รักเธอทั้งนั้น

เมลดาต้องเดินหน้าต่อไป หลังจากนี้เธอจะใช้ทุกวินาทีเพื่อ อันเดรสด้วย ชายหนุ่มไม่ได้จากเธอไปไหน เขายังคงอยู่ในใจของเธอไปตลอดกาล

“เรากลับกันเถอะค่ะแม่” เมลดาเอ่ยบอก ยิ่งเห็นมารดาตาแดงๆ เพราะคงแอบร้องไห้ นั่นยิ่งทำให้เธอต้องกลับมาเป็นเมลดาคนเดิมให้ได้โดยเร็ว

“จ้ะ” ช่อทิพย์เอ่ยรับคำ พอเห็นสีหน้าของบุตรสาวที่ดูดีขึ้นก็พลอยโล่งอก เพราะไม่อยากให้เมลดาจมอยู่กับความเสียใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว

แต่ระหว่างที่กำลังเดินผ่านที่เก็บอัฐินั้น อยู่ๆ เมลดาก็ได้ยินเสียงพูดของเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังแว่วมาให้ได้ยิน เด็กคนนั้นเอาแต่เอ่ยคำว่า ‘ขอโทษนะฮะแม่’ อยู่ซ้ำๆ

“แม่ได้ยินเสียงเด็กผู้ชายไหมคะ”

“ไม่ได้ยินนี่ลูก เม…ไม่เอา อย่าล้อแม่เล่นแบบนี้สิ”

“เมคงหูแว่วไปเอง เอางี้แม่ไปรอเมที่รถก่อนนะคะ เดี๋ยวเมตามไป” ช่อทิพย์พยักหน้าให้ แล้วเดินไปรอที่รถ

เมลดาตัดสินใจแล้วเดินตามเสียงนั้นไป กระทั่งมาหยุดอยู่ที่เก็บอัฐิสีขาวก็พบกับเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักอายุประมาณสิบสองสิบสามยืนอยู่

“หนูหลงทางกับแม่หรือเปล่าจ๊ะ”

“พี่สาวมองเห็นแม็คเหรอฮะ” เด็กชายเอ่ยถามอย่างดีใจ ส่วนคนฟังได้แต่ยิ้มให้อย่างงงๆ

“ก็เห็นสิ ทำไมจะมองไม่เห็น”

“เห็นจริงๆ นะฮะ”

“จริง” เมลดาพยักหน้ารับ

“ไชโย ในที่สุดก็มีคนมองเห็นแม็คแล้ว”

“แค่มีคนมองเห็น ทำไมเราต้องดีใจขนาดนั้นด้วย”

“ก็แม็คตายแล้ว พูดกับใครก็ไม่มีใครได้ยิน” คำตอบของเด็กชาย ทำให้เมลดาตาโตเป็นไข่ห่าน ก่อนจะถอยหลังให้ห่างอย่างอัตโนมัติ

“หา…ตายแล้ว”

“ฮะ…นี่ไงที่เก็บกระดูกแม็ค” เอ่ยจบเด็กชายคนดังกล่าวก็ชี้นิ้วมายังที่เก็บอัฐิ เมลดาเพ่งสายตามองไปที่รูป ซึ่งใบหน้าของเด็กชายก็เหมือนกับรูปที่ติดอยู่หน้าที่เก็บอัฐิไม่มีผิด

เมลดายืนสตั๊นไปสามวิ เพราะเกิดมาเธอเคยเห็นผีเสียที่ไหน แล้วนี่ยังกลางวันแสกๆ อีกต่างหาก นั่นทำให้เธอขยับหนีอีกสองสามก้าว ไม่ได้กลัวหรอกนะ แต่ถอยให้ห่างอีกหน่อยก็คงดี

“พี่ไม่ต้องกลัว แม็คไม่หลอกพี่สาวหรอก”

“ไม่กลัวจ้ะไม่กลัว” ปากบอกไม่กลัว แต่ขาเมลดาก็ชักจะสั่น มือไม้เย็นเฉียบไปหมดแล้วในตอนนี้ หรือเพราะเธอผ่านความเป็นความตายมา ถึงทำให้ได้เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น แต่ไม่แน่ว่านี่อาจเป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้น ใช่…แค่ความบังเอิญ

“แม็คอยากให้พี่สาวช่วย”

“ช่วย ช่วยอะ…อะไร” เมลดาเอ่ยถามเสียงสั่น

“ฮะ…แม็คอยากให้พี่สาวช่วยบอกกับแม่แม็คหน่อย ว่าอย่าร้องไห้ อย่าโทษตัวเองเรื่องแม็คอีกเลย แม็คไม่ดีเองที่ดื้อจนต้องจมน้ำตายแบบนี้”

“แล้วพี่จะบอกแม่เราได้ยังไง”

“นั่นไงฮะ แม่แม็คมาแล้ว” เด็กชายชี้ไปยังทางเดิน ที่ตอนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางที่เก็บอัฐิ เมลดามองเธอตรงๆ จนมารดาของเด็กชายต้องเอ่ยถาม

“คุณมีอะไรกับฉันหรือเปล่า”

“เอ่อ…ฉันเองก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี” เมลดาอ้ำๆ อึ้งๆ สบตาเด็กชายแม็คที มารดาของเด็กชายที เพราะไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนเหมือนกัน

“เอาเป็นว่าคุณช่วยฟังฉันสักสองสามนาทีจะได้ไหมคะ”

“เรื่องอะไรคะ”

“เราจะพูดอะไรบ้าง เดี๋ยวพี่บอกต่อให้” เมลดาหันไปคุยกับเด็กชาย ท่าทางของเธอทำให้มารดาของแม็คดูจะงงอยู่ไม่น้อย

“ลูกชายคุณ แกยืนอยู่ตรงนี้นะคะ แกฝากฉันมาบอกคุณ ว่าอย่าโทษตัวเองเรื่องเขาอีก เขาไม่ดี เขาดื้อ จนต้องจากคุณไปแบบนี้” ประโยคของเมลดา ทำเอาคนฟังอึ้ง ก่อนจะตวัดสายตามองเธออย่างไม่พอใจ

“ฉันไม่สนุกหรอกนะที่คุณเอาความทุกข์ของฉันมาล้อเล่นแบบนี้”

“ฉันไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นหรอกค่ะ”

“แม่ฮะ แม็คอยู่ตรงนี้จริงๆ” เด็กชายพยายามส่งเสียง แต่มารดากลับไม่ได้ยิน

“คุณนี่พวกลวงโลกชัดๆ ออกไปให้พ้นเลยนะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ ข้อหาต้มตุ๋น”

“ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรค่ะ” เมลดาลอบถอนหายใจออกมา เพราะถ้าเป็นเธอเจอเหตุการณ์แบบนี้ ก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน

“พี่ฮะ” แววตาของแม็คยังคงเต็มไปด้วยความวิงวอน ขอให้เมลดาช่วยเหลือต่อ

“ให้พี่ทำยังไง ในเมื่อแม่เราไม่เชื่อ ว่าเรายืนอยู่ตรงนี้”

“งั้นเอาแบบนี้นะฮะ แม็คจะบอกความลับของแม็คแล้วพี่ค่อยบอกแม่ต่อ”

“อ่ะๆ ลองดู” เมลดาพยักหน้ารับ ขณะที่มารดาของแม็คยังคงมองเธออย่างไม่พอใจ ส่วนเมลดาเมื่อฟังเรื่องราวที่แม็คบอกว่าคือความลับจบ ก็เอ่ยขึ้น

“ลูกคุณมีไฝที่หลังมือซ้าย แขนขวาแกเคยหักเพราะตกต้นไม้ แกอยากเลี้ยงหมามากแต่คุณไม่อนุญาตเพราะแกเป็นภูมิแพ้ และคุณเกิดวันเดียวกับแก”

“คุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง” มารดาของเด็กชายอึ้งกับสิ่งที่ได้รู้

“ลูกชายคุณบอกฉันมา อันที่จริงถ้าเป็นฉันก็คงเชื่อยากสักหน่อย แต่ฉันไม่ใช่พวกต้มตุ๋นที่จะมาหลอกเอาเงินหรืออะไรจากคุณ ฉันแค่จะบอกว่าตอนนี้ลูกชายคุณแกอยู่ตรงนี้ แกรักและห่วงคุณมาก”

“แม็ค แม็คจริงๆ เหรอลูก”

“ฮะแม่” เด็กชายขานรับ แล้วหันมาคุยกับเมลดา

“แกไม่อยากเห็นคุณร้องไห้และขอให้คุณเลิกโทษตัวเองกับเรื่องที่เกิดขึ้น”

“แม่จะเลิกร้องไห้ จะไม่โทษตัวเองอีกแล้ว แม่สัญญาจ้ะลูก” ขณะเอ่ยประโยคนี้ มารดาของเด็กชายก็ยังคงร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เธอทรุดตัวลงไปนั่งหน้าที่เก็บอัฐิ พร้อมกับยื่นมือไปสัมผัสรูปของบุตรชายที่ติดไว้ตรงหน้าอย่างคิดถึง

“แกบอกว่ารักคุณมาก”

“แม่ก็รักแม็คนะลูก ชาติหน้ามีจริง แม็คมาเกิดเป็นลูกแม่อีกนะ” เด็กชายแม็คไม่อาจรับปากได้ แต่ถ้าเลือกได้ ก็อยากกลับมาเกิดเป็นแม่ลูกกันอีกครั้ง