บทที่ 3

“นายจะให้ฉันเป็นทาสของนายจนวันตายสินะ...” ฉันย้อนถามชายตรงหน้า เขามองฉันด้วยสายตาที่น่ากลัว แค่เพียงได้จ้องลึกเข้าไปในดวงตา ความรู้สึกหวาดผวาก็บุกเข้าโจมตีฉันในทันที มันเป็นความรู้สึกที่น่าขยะแขยงอะไรเช่นนี้นะ

“นั่นคือทางเดียวที่มันจะทำให้เธอต่อยอดลมหายใจของตัวเองให้ยาวขึ้นไปอีกหน่อย” เสียงเรียบตอบกลับ

“ถ้าฉันปฏิเสธล่ะ” ฉันไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองทำผิดร้ายแรงอะไรนักหนา กะอีแค่เดินชนเขาเท่านั้นเองนะ บ้าบอไร้สาระสิ้นดี!

“เธอก็จะถูกฆ่าตายโดยไม่ต้องสงสัย” นั่นสินะ...จะอยู่หรือตาย ทำไมฉันจะต้องให้คนคนนี้มาตัดสินให้ด้วย ชีวิตของฉันมันก็ต้องเป็นฉันเองที่มีสิทธิ์เลือก ไม่ใช่เขาซะหน่อย!

“ถ้าอย่างงั้นฉันขอปฏิเสธ! และจะไม่ยอมถูกนายฆ่าตายที่นี่และวันนี้ด้วย!!” หลายคนถึงกับหวีดร้องเมื่อฉันตะโกนประโยคนั้นใส่หน้าซาตานโฉด ฉันไม่ได้ทำแบบนี้เพื่อให้ทุกคนมองว่าฉันแข็งแกร่ง แต่ฉันทำเพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนที่นี่รับรู้ว่าฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะอยากตาย

ฉันจะไม่ยอมให้ใครที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของฉันมาพูดจาข่มเหงและกระทำชำเราฉันอีกแล้ว สู้ก็ตาย ไม่สู้ก็ไม่มีทางรอด...ถ้างั้นฉันจะสู้จนตัวตายเลยก็แล้วกัน!

ไอ้ที่ว่าร้ายของนาย...

ขอฉันดูหน่อยซิว่ามันจะแค่ไหนกันเชียว!

[เช้าวันต่อมา]

ตึกตึกตึก!!

แฮ่กๆๆๆ รายงานสถานการณ์ความไม่ปลอดภัยต่อร่างกายของนางเอก ขณะนี้ฉันกำลังวิ่งหน้าตาตื่นเพื่อหลบหนีจากการจับกุมของผู้คนมากมายที่รั่วไหลมาเล่นไล่จับกับฉันแต่เช้าตรู่ ผลของการกระทำและคำพูดที่ไม่ควรเอ่ยทำให้ฉันต้องมีสภาพผีก็ไม่ใช่ ศพก็ไม่เชิง ซอมบี้ก็ใกล้เคียงแบบนี้

เพราะไอ้บ้าผู้นำนรกแตกนั่นทีเดียวเชียว!!

[ย้อนไปเมื่อคืนขณะเกิดเรื่อง]

ทุกสรรพสิ่งพร้อมใจกันเงียบสงัดลงทันทีที่ฉันแผดเสียงใส่คนตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่านเกินห้ามใจ ใครจะรู้ล่ะว่าในตอนนี้ฉันมีเปอร์เซ็นต์รอดชีวิตเหลืออยู่เท่าไหร่ ไหนๆ ก็พลั้งพลาดมาไกลถึงขนาดนี้ ไอ้ครั้นจะขอโทษแล้วทำเนียนให้เสมือนว่าคำพูดเมื่อสักครู่นี้ไม่ได้หลุดออกมาจากปากของฉันก็คงจะไม่ได้ ตายเป็นตายสิงานนี้!!

“ยัยบ้านั่นคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน”

“ฆ่าตัวตายชัดๆ” เสียงสอดแทรกดังระงม ช่วยให้ฉันเบาใจได้มากโขว่าตัวเองคงไม่มีทางรอดแน่ๆ ตอนนี้

“สามวัน!”

ท่ามกลางความเงียบ บุคคลที่กำลังถูกจับจ้องมากที่สุดรองมาจากฉันก็พูดขึ้นเสียงเเข็ง แต่ทว่าคำพูดของเขากลับสร้างความงงงันให้ฉันได้อย่างดีเยี่ยม

“ฉันพนันว่ายัยเซ่อนี่อยู่รอดได้ถึงสามวัน หากสามวันเธอยังคงมีลมหายใจหลงเหลืออยู่ พวกแกทุกคน...ตาย!!” บ้าบอคอแตกที่สุด สาบานได้เลยว่าตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยพบเคยเจอผู้ชายที่ไหนเอาแต่ใจตัวเองเท่าหมอนี่มาก่อน เขาคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้ากลับชาติมาเกิดรึไงกัน และดูเหมือนว่าคำสั่งของหมอนี่เปรียบเสมือนคำสาปที่ทำให้ทุกคนต้องคล้อยตามอย่างน่าอัศจรรย์ใจ ยกตัวอย่างภาพที่เห็นได้ชัดเจน ก็ดูได้จากสภาพที่ใกล้จะขาดอากาศหายใจตายของฉันในตอนนี้นี่ไง

อย่าว่าแต่สามวันเลย แค่วันเดียวฉันก็แทบจะไม่รอดอยู่แล้ว

[กลับมาที่ปัจจุบัน]

ฟ้าวววววว~

แผ่นกระดาษ A4 ขนาดยักษ์ลอยละลิ่วพลิ้วมาตามแรงลมก่อนจะค่อยๆ ลดระดับลงที่เท้าของฉันเพราะแรงดึงดูดของโลก ทำให้ฉันต้องก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาดู

ประกาศ

DEAD OR ALIVE

จับเป็นหรือตายก็ได้!

นี่คือคำสั่งจากเบื้องบน ผู้ใดพบเห็นหญิงสาวในภาพ โปรดแจ้ง จะได้รับรางวัลชิ้นโบแดง

จับเป็นก็ได้ จับตายก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ ฆาตกรโหดปากดีสมควรถูกฟ้าดินลงโทษ

รูปพรรณสัณฐานของคนร้าย

ตัวเตี้ย คิ้วหนา ตาโต ผมดำสลวยยาวเลยกลางหลัง

หากเจ้าตัวได้รับใบประกาศนี้แล้วสำนึกได้ว่าตัวเองผิดและพร้อมที่จะยอมรับผิด

ให้รีบไปมอบตัวที่ลานกว้างฝั่งทิศตะวันออกก่อนพระอาทิตย์ตกดินวันนี้

หากไม่ไป ทางเราจะดำเนินการขั้นเด็ดขาด ถ้ามีสมองมากพอ จงรีบออกมารับโทษซะดีๆ

ลงนาม ปาร์คซองดู

[ตำแหน่งประมุขผู้ยิ่งใหญ่]

บ้าๆๆ หมอนั่นคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน มีสิทธิ์อะไรมาประกาศจับฉันแบบนี้ เชื่อเถอะว่าถ้าฉันเสนอหน้าออกไปยอมรับในสิ่งที่ตัวเองไม่ยักจะผิดเลยสักนิดนั่น ก็คงไม่ได้แตกต่างอะไรกับหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้แล้วถูกจับตัวได้แน่ๆ

คนเจ้าเล่ห์แบบนั้นไม่มีวันให้อภัยใครหน้าไหนหรอก และเชื่อเถอะว่า...ฉันเองก็ไม่มีวันยอมรับในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้มีความผิดด้วยเหมือนกัน!

“เจอเธอทีไรมีแต่เรื่องทุกที” เสียงเข้มดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังซุ่มดูสถานการณ์อยู่ที่พุ่มไม้

“ฉันเองก็ไม่ได้จะมีเรื่อง...เอ๊ะ! นี่นาย...อุ๊บ!”

“เบาๆ สิยัยโง่ อยากถูกจับตัวได้รึไง! แล้วบอกแล้วใช่ไหมว่าให้เรียกฉันว่ารุ่นพี่” เสียงตวาดดังขึ้นพร้อมกับมีมือมาปิดปากฉันที่กำลังจะแหกปากเอาไว้ ร่างสูงที่กำลังนั่งยองๆ เอามือปิดปากฉันอยู่ขณะนี้คือรุ่นพี่เซจุน หนุ่มหล่อประธานนักเรียนคนเดิมของเรานั่นเอง

“นะ...นาย รุ่นพี่มาทำอะไรที่นี่ หรือว่าจะมาจับตัวฉัน!!” ฉันกระชากมือหมอนี่ออกจากปากพร้อมถอยกรูดหนีห่างเขาอย่างระวังภัย ให้ตายสิ ถึงเขาจะเคยช่วยชีวิตฉันมาแล้วหนหนึ่งก็ตามทีเถอะ แต่ใครจะบอกได้ล่ะว่าเขาจะไม่เปลี่ยนใจส่งตัวฉันให้อีตาบ้าซองดูอะไรนั่นทีหลังน่ะ ว่ากันว่าศัตรูที่น่ากลัวที่สุดมักจะทักทายเราด้วยรอยยิ้มเสมอ!

“ถ้าฉันจะจับเธอจริงๆ คิดเหรอว่าฉันจะยอมลงทุนกระโดดมาหลบอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเธอน่ะฮะ!”

“หรือรุ่นพี่จะบอกว่าที่ทำอยู่เพราะต้องการจะช่วยฉันงั้นสิ”

“ก็ไม่เชิง...เพราะฉันได้รับการขอร้องจากท่านผู้อำนวยการให้ช่วยไม่ให้เธอถูกฆ่าตายที่นี่ก็เท่านั้น ไม่มีจุดประสงค์อื่นใด” หมอนั่นอธิบายยาวเหยียดพร้อมทั้งส่งถุงผ้าสีดำมาให้ฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“นะ...นี่อะไร!”