Chapter 4 : หนทางเดียว (1)

เสียงหวานสะอื้นราวกับจะขาดใจ ในตอนนี้ไห่ถังพาเธอออกมาจากห้วงมิติของนรกได้แล้ว แต่เขากลับติดอยู่ในร่องรอยความฝันของเธอ เมื่อเจียงซินไม่ยอมตื่นและไม่ยอมปล่อยให้เขาไป...

มือเล็กกุมมือเขาไว้แน่นทำให้ไห่ถังได้แต่นอนมองเธอกอดตัวเอง และร้องไห้อยู่ภายในห้องนอนสีเทาหม่นที่ไร้สีสันใดๆ ช่างเป็นห้องแห่งความฝันที่เต็มไปด้วยความทุกข์ระทมเหลือเกิน

'...?'

แรงดึงเล็กๆ ของเธอยามเมื่อเขายันกายลุกขึ้นจากเตียง ทำให้วิญญาณหนุ่มต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

"อย่าไป..."

'ผมไม่ได้ไปไหนหรอก แค่อยากไปดูอะไรนิดหน่อย'

พระจันทร์เสี้ยวสีแดงฉานที่เคยหงายบัดนี้คว่ำ และทุกอย่างนอกหน้าต่างถูกพลิกกลับ กลายเป็นฟ้าต่ำและแผ่นดินขึ้นไปแทนที่ ดูตาลปัตรจนผิดเพี้ยนไปหมด

'ผมคิดว่าตัวเองไม่เคยเจอความฝันอะไรแบบนี้แน่ๆ'

"ไห่ถัง"

วิญญาณหนุ่มดึงสายตากลับเข้ามาในห้อง และมองใบหน้าหม่นเศร้าของเจียงซินด้วยความสงสัย

"การเป็นวิญญาณมันรู้สึกยังไง..."

'..?'

"ยังเจ็บปวด"

.

.

"หรือเสียใจอยู่หรือเปล่า"

คำถามของเธอทำให้เขาชาวาบไปทั่วทั้งร่าง ไม่กล้าคิดถึงสาเหตุหรือที่มาแห่งความสงสัยในคำถามเหล่านี้ของเธอ

"ช่วยฉันหน่อยได้ไหม..."

'คุณพูดอะไร...?'

"พาฉันไปอยู่ในโลกของคุณที"

'!!?'

จู่ๆ มีดทำครัวคมกริบที่สะท้อนแสงจันทร์ ถูกยื่นมาให้ตรงหน้าของไห่ถัง

'คะ... คุณไปเอามาจากไหน!?'

"..."

ดวงตาเลื่อนลอยของเธอเหม่อมองเขา และยังคงยื่นมีดเข้ามาใกล้เขาไม่หยุด ราวกับเสียงเหล่านั้นไม่สามารถทะลุโสตประสาทของเธอเข้าไปได้

"ทำไมในห้องนอนมีของอันตรายแบบนี้!!?'

ไห่ถังดึงมีดเล่มนั้นออกจากมือของเจียงซิน และปามันทิ้งไปไกลจนไม่สามารถเอื้อมถึง

'ไม่จริงน่า!'

แต่ไม่ว่าเขาจะดึงมันออกอีกสักกี่ครั้ง มันก็จะผุดขึ้นมาบนมือเล็กๆ ตามความปรารถนาของเจียงซินเล่มแล้วเล่มเล่า จนตอนนี้พื้นรอบเตียงเต็มไปด้วยมีดเกือบร้อยเล่ม

'พอซะที!!!'

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจกดร่างที่สติกำลังหลุดลอยลงบนเตียง และคร่อมไว้ไม่ให้เธอทำอะไรสิ้นคิด

'หยุดทำแบบนี้ได้แล้ว!'

เสียงเข้มคำรามดุจนดังสะท้อนไปทั่วทั้งห้องอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

'ผมไม่รู้หรอกว่าตายไปแล้ว จะยังรู้สึกเจ็บ... หรือต้องแบกความคิดถึงที่ไม่มีวันสิ้นสุดแบบนี้อยู่หรือเปล่า'

"งะ...งั้นเหรอ"

เธอยกมือขึ้นปิดหน้าที่แสดงความเสียใจ และรวดร้าวออกมาเมื่อความปรารถนาสุดท้ายไม่สัมฤทธิ์ผล

"จะยังไงก็ช่าง"

.

.

"ช่วย...พาฉันไปหาพ่อกับแม่ที แค่ใช้มีดนั่นคุณทำมันได้อยู่แล้วมันคงไม่เจ็บมากหรอก!!"

'แต่ตอนนี้ผมเจ็บ'

"..."

'เจ็บกับทุกคำ ที่คุณพูดออกมาเลยรู้ไหม...'

คำพูดประโยคนั้นของไห่ถังทำให้น้ำตาของเจียงซินไหลออกมาเป็นสาย และดึงร่างโปร่งแสงที่เย็นชืดของเขามากอดไว้แน่น ด้วยหัวใจที่อ่อนล้าและสิ้นหวัง

"ไห่ถัง!"

'อย่าหมดหวังที่จะมีชีวิต'

"ฮือ..."

'อย่างน้อยๆ'

.

.

'ก็อยู่รอ...จนกว่าผมจะกลับมาได้ไหม'

คำวิงวอนของเขาที่ดังกระซิบอยู่ข้างหู พร้อมกับสัมผัสอ่อนโยนจากริมฝีปากที่ประทับลงบนขมับที่ชุ่มเหงื่อของเธอ ทำให้หัวใจของเจียงซินอุ่นวาบขึ้นมาในพริบตา จนริมฝีปากที่สั่นระริกเบะคว่ำและปล่อยโฮออกมาราวกับเด็กน้อย

เขาพยายามสร้างจุดหมายในชีวิตระยะสั้นของเธอขึ้นมา เพื่อต่อชีวิตของหญิงผู้นี้ออกไปอีกสักหน่อย โดยที่ไม่รู้เลยว่าเป้าหมายนั้น

...มันจะสิ้นสุดลงในวันไหน

1 สัปดาห์ต่อมา

ตลอดหลายวันที่ผ่านมาไห่ถังเฝ้าจับตามองเจียงซิน และคอยป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ ไม่ยอมให้เธอที่กำลังเคว้งคว้าง อยู่ใกล้กับของมีคมตามลำพัง

เช่นเดียวกับเจียงซินเมื่อดึงสติกลับคืนมาได้ เธอก็พยายามอย่างหนักที่จะใช้ชีวิตต่อไป ถึงแม้ว่ากำลังใจจะถดถอยลงทุกขณะ แต่เธอก็ยังมีไห่ถังคอยทำให้ยิ้มและหัวเราะอยู่ใกล้ๆ เพียงแต่รอยยิ้มเหล่านั้นมันไม่เคยกลับไปสดใสได้แบบเดิมอีกแล้ว...

'เจียงซิน คุณดูอะไรนี่!!!'

หญิงสาวละมือจากการขึ้นรูปฟองนมในแก้ว หันไปหาวิญญาณหนุ่มที่กำลังใช้พลังช่วยล้างจาน และตอนนี้เขากำลังทำบางอย่างกับแม่พิมพ์ขนมรูปดาวให้แกว่งไปมาในอ่าง ก่อนที่พิมพ์รูปดาวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำยาล้างจานจะลอยคว้าง และเคลื่อนที่ผ่านอากาศไปอย่างรวดเร็ว จนทำให้เกิดฟองใสใบโตล่องลอยอยู่ตรงหน้าของเธอ

'สวยไหม~'

ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขาละสายตาจากฟองสบู่ที่เพิ่งแตก มายังใบหน้าหวานที่กำลังเหม่อมองของเจียงซิน แต่ดวงตาของเธอไม่ได้จับจ้องอยู่กับสิ่งที่ไห่ถึงทำ เพราะตอนนี้เธอกำลังมองมาที่เขาโดยไม่ยอมละสายตา

'ท่าไม่ดีแน่...'

หญิงสาวอุทานในใจด้วยความกังวล ยิ่งเวลาผ่านไปร่างกายของเขาก็ยิ่งเลือนรางและโปร่งแสงขึ้นกว่าเดิม และถ้าหากอยู่ในแสงสว่างมากๆ จนบางครั้งก็แทบจะมองไม่เห็นเขาเลยด้วยซ้ำ

นั่นทำให้เรื่องที่โทรไปปรึกษาหลวงจีนเมื่อวันก่อนผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะประวิงเวลาไว้ไม่บอกเขา เพราะกลัวว่าไห่ถังจะกังวลแต่ตอนนี้เห็นทีจะไม่ได้เสียแล้ว..

"ไห่ถัง"

'ว่าไงครับ?'

"หลวงจีนท่านอยากให้คุณไปพักด้วย"

'ผมไม่อยากไป'

ความดื้อดึงของเขาทำให้เจียงซินถอนหายใจออกมาเบาๆ และเผลอก้าวถอยหลังเมื่อร่างโปร่งแสงลอยมาใกล้ จนใบหน้าแทบจะชิดติดกัน

"อะ...ออกไปห่างๆ เลยนะ'

'เจียงซินผมไม่...'

"ขอร้องล่ะ ช่วยทำตามที่ฉันบอกด้วยเถอะนะ!"

เธอเผลอขึ้นเสียงดังกับเขาอย่างลืมตัว จนทำให้วิญญาณหนุ่มผละออกมาด้วยความตื่นตระหนกกับเสียงตวาดของเธอ ก่อนที่แววตาและใบหน้าทะเล้นของเขาจะแปรเปลี่ยนเป็นหม่นเศร้าในพริบตา

'ให้ผม... '

.

.

'อยู่ที่นี่กับคุณไม่ได้เหรอ?'

เสียงเข้มที่เบาหวิวเอ่ยเสียดแทงหัวใจของเธอ จนรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

'นี่เจียงซิน เธอจะใจดีเกินไปไม่ได้นะ'

'มันอาจเป็นลูกอ้อนของเขาก็ได้...ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด!'

"คะ...คุณต้องให้ท่านช่วยฟื้นฟูวิญญาณนะ"

'...'

"ฉันทำให้ที่นี่ไม่ได้หรอก"

เจีบงซินยังคงเขยิบตัวออกห่างจากเขา แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ขยับเข้ามาใกล้แล้วก็ตาม แต่เธอก็ไม่วางใจอยู่ดีเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องในความฝัน ไห่ถังก็มีท่าทีต่อเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาทำตัวติดแจและไม่ออกไปตามหาร่างของตน รวมไปถึงผิดนัดกับหญิงชราที่ป้ายรถเมล์ด้วย

นั่นทำให้เธอเริ่มสงสัยว่า...

"คุณไม่อยากกลับคืนร่างเดิมแล้วเหรอ?"

และถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่ปฏิเสธหนทาง ที่จะทำให้พลังวิญญาณของตนกลับมาเด็ดขาด

'อยากสิ'

"จริงเหรอ?"

'ตอนคุณหลับ...ผมก็ออกไปข้างนอกนะ'

"ไปแอบเหล่สาว?"

'ที่หน้าวิทยาลัยนี่สวยๆ ทั้งนั้น... ไม่ใช่แล้ว!!'

เธอฝืนยิ้มออกมาจางๆ ทำให้เขารู้สึกเบาใจขึ้นมาเล็กน้อย ที่เห็นรอยยิ้มของเธอในรอบหลายวันที่ผ่านมา

'ผมสารภาพเลยก็ได้'

"สาร...ภาพอะไร?"

และตอนนี้เขาก็กำลังใช้ความพยายามอย่างมาก ที่จะรวบรวมความคิดในหัวกลั่นออกมาเป็นคำพูด เพื่อให้เธอรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ภายในใจของเขาตอนนี้

'ผมไม่อยากปล่อยให้คุณอยู่คนเดียว'

ในสภาวะจิตใจย่ำแย่ของเจียงซิน ทำให้เขากลัวเหลือเกินว่าเธออาจจะทำอะไรตามอำเภอใจ ที่เป็นอันตรายจนถึงแก่ชีวิตอีก

'ไปกับผมเถอะนะเจียงซิน'

"คะ!?"

'ไปที่ศาลเจ้านั่นด้วยกัน แล้วผมจะไม่ดื้อไม่ซนเลยสัญญา'

หญิงสาวสืบเท้าถอยหลังด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

"ทะ...ทำไมเป็นฉันล่ะ!?"

'เวลามีคุณอยู่แล้วผมอุ่นใจดี'

คำพูดหวานหูและใบหน้าทะเล้นของเขา ทำให้เธอที่ปรับอารมณ์ตามไม่ทันถึงกับหน้าแดงก่ำ

"ฉะ...ฉันต้องทำงานไม่ว่างไปเฝ้าคุณหรอก!"

'งั้นเราก็ไม่ต้องไป'

"ไม่ได้!"

'แต่ผมไม่อยากไปคนเดียวนี่ ที่นั่นมีผู้ชายตัวใหญ่น่ากลัวแล้วก็ทำเสียงดุใส่ด้วย'

"ผู้ชายที่ไหน!?"

เมื่อถูกเจียงซินย้อนถาม เขาก็รีบบ่ายเบี่ยงทันทีและตระหนักได้ว่า คงมีเพียงเขาคนเดียวที่เห็นชายน่ากลัวคนนั้น... คนที่คอยถือกระบองยักษ์ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูทางเข้าของวัดแห่งนั้น

'นะ~'

"นี่ คุณยังไม่ได้บอกฉันเรื่องผู้ชาย..."

'ให้ผมอยู่ที่นี่ช่วยคุณก็ดีแล้ว นี่ไงผมทำงานได้ตั้งหลายอย่าง... เห็นไหม?'

ไห่ถังหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดโต๊ะให้ ในสายตาของคนทั่วไปคงเห็นว่าผ้าขยับได้เองราวกับมีเวทมนตร์ แต่สำหรับเจียงซินสิ่งที่เธอเห็นคือการกระทำบ้าดีเดือด ที่เป็นการใช้พลังวิญญาณไปโดยเปล่าประโยชน์