Chapter 3 : สับสน (2)

ช่วงเวลาเดียวกัน

ร่างสูงใหญ่ที่นั่งชันเข่าบนกระเบื้องหลังคา กำลังทอดสายตาหม่นเศร้าไปยังฝืนฟ้าดำสนิท ที่ปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆหนาแน่นพร้อมก่อตัวเป็นพายุฝนในทุกขณะ

.

.

"ไม่อยากรู้เหรอ ว่าร่างกายที่หลับใหลของตัวเองอยู่ที่ใด?"

'...'

"อีกสองวันมาหาฉันที่นี่ เวลาเดิม"

เสียงของหญิงชรายังคงดังก้องอยู่ในหัวอย่างชัดเจน ในตอนนั้นเขาไม่รีรอเลยที่จะเข้าไปหาเธอ แต่เมื่อเข้าไปใกล้ก็พบว่าหญิงผู้นั้นทั้งตาบอด และเป็นใบ้ ไม่มีทางเลยที่จะเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาได้ชัดเจนราวกับเสียงพูดจากปาก

และก็คงไม่ใช่เสียงของเด็กมัธยมต้นที่นั่งอยู่เก้าอี้ตัวถัดไปอย่างแน่นอน และเมื่อเขาพยายามจะสื่อสารด้วยแต่ก็มีเพียงแค่ความเงียบตอบกลับมา

"มาแล้วค่ะคุณยาย"

เสียงเด็กสาวมัธยมดังขึ้นเมื่อรถประจำทางกำลังจะมาถึง ราวกับว่าหญิงชราและเธอผู้นี้ใช้เส้นทางเดียวกันเพื่อกลับบ้านเป็นประจำ

'อีกตั้งสองวัน'

ไห่ถังทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเบาๆ และดึงสายตากลับลงมามองยังเบื้องล่าง ที่ยังคงมีวิญญาณเร่ร่อนป้วนเปี้ยนอยู่เต็มไปหมด

'พวกนั้น อยากฆ่าเราเพื่อยืดร่างไป'

.

.

'แล้วถ้าทำสำเร็จ ตอนนั้นก็จะไม่มีทางรู้ได้เลย..'

.

.

'ว่าฉันคนนี้...เป็นใคร?'

และมันจะเป็นแบบนั้นไปตลอดกาล...

ทำได้เพียงแค่จมอยู่กับความเสียใจ

เป็นวิญญาณเร่ร่อนที่เฝ้ารอคอยการพิพากษา

อยู่ในโลกแห่งความตายเพียงลำพัง...

"มาอยู่ที่นี่เอง!"

เสียงหวานดังแว่วมาจากระเบียงชั้นสอง ทำให้ไห่ถังหลุดออกมาจากภวังค์ของตน

"ข้างนอกมันหนาว รีบเข้ามาในบ้านเถอะ"

แม้จะรู้ว่าความหนาวเย็นไม่สามารถทำอะไรเขาได้ แต่ในหัวของเธอไม่สามารถนึกคำพูดอะไรที่ดีไปกว่านี้ได้ และนั่นก็ทำให้เขายอมลอยกลับเข้ามาในห้องแต่โดยดี

"ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว"

ไห่ถังกำลังยืนเผชิญหน้ากับร่างบอบบาง ที่กำลังปีนป่ายขึ้นไปบนเตียงพร้อมสร้อยประคำในมืออย่างทุลักทุเล เพราะชุดนอนยาวคลุมเข่าสีม่วงพาสเทลลายการ์ตูน ที่ยังมีอีกหลายสีอัดแน่นอยู่ในตู้ของเธอ

"เรามาเริ่มกันเถอะ"

'คุณแน่ใจนะ?'

เธอพยักหน้าก่อนจะตบที่วางบนเตียงข้างตัวเบาๆ โดยมีร่างสูงใหญ่โถมกายนอนลงข้างๆ

ตอนนี้ทั้งสองกำลังจะเข้าสู่พิธีกรรมเปิดประตูของห้วงนรก และตลอดห้าวันที่ผ่านมาเขากับเจียงซินก็ได้ทำสิ่งนี้ร่วมกันทุกคืน ซึ่งเธอเรียกมันว่า 'ข้อตกลงระหว่างเราสองคน' เพื่อแลกเปลี่ยนกับการที่เขามาพักอาศัยด้วย โดยการช่วยเธอตามหาพ่อกับแม่ และถ้าหากเกิดเหตุไม่คาดฝันเาก็ต้องเป็นคนพาเธอออกไปจากที่นั่น ซึ่งไห่ถังก็ให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ เพราะไม่มีผลกับพลังวิญญาณของคนเป็น

แต่ที่วิญญาณหนุ่มกังวลก็คือตั้งแต่ได้พบกัน เธอมักจะดึงพลังวิญญาณของตนออกมาใช้จนถึงขีดสุด เข้าขั้นอันตรายถึงชีวิต

...และการมีอยู่ของเขา ก็เพื่อไม่ให้เธอทำแบบนั้นอีก

'ภายในครึ่งชั่วโมงถ้าไม่เจอพวกเขา คุณต้องกลับออกมากับผมนะ'

เจียงซินพยักหน้ารับแต่ไห่ถังรู้ว่าเธอทำมันแบบส่งๆ เท่านั้น วิญญาณหนุ่มจึงทำได้เพียงถอนหายใจเบาๆ และสบตาเข้ากับดวงตาคู่สวยที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว

"ไห่ถัง"

'หืม?'

"รบกวนด้วยนะ"

รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา และปฏิกิริยาไม่คาดฝันก็ทำให้เจียงซินอุทานออกมาเบาๆ ยามเมื่อเขาเอื้อมมือมาหมายจะลูบศีรษะของเธอ

"!?"

แต่มือนั้นกลับลอยทะลุผ่านร่างของเธอไป ทำให้ทั้งสองได้แต่ยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความเขิน

'ผม...'

"ลืมไปสินะ"

'เอ่อ...ครับ'

ดวงตาคู่สวยทอดมองใบหน้าอิหลักอิเหลื่อของไห่ถังด้วยรอยยิ้ม และคิดว่าตัวจริงของผู้ชายคนนี้ที่ถูกความทรงจำกดทับไว้ จะต้องเป็นผู้ชายที่มีนิสัยอ่อนโยน

หรือไม่ก็คง... เจ้าชู้ไม่ใช่น้อย

"ถ้ากลับเข้าร่างแล้ว..."

.

.

"ก็อย่าไปลูบหัวใครสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ"

สิ้นเสียงหวานดวงตาของเจียงซินก็ปิดลงพร้อมกับกำสร้อยประคำในมือแน่น เช่นเดียวกับวิญญาณหนุ่มที่หลับตาลง และสัมผัสได้ถึงความสั่นสะเทือนจากเตียงที่ทั้งสองกำลังนอนอยู่

ฟู่!!~

เพียงไม่นานลมพายุมหาศาลก็ก่อตัวขึ้น ล้อมรอบกายทั้งสองเอาไว้

ชั่วอึดใจเดียวทั้งไห่ถังและเจียงซินถูกถูกใจกลางพายุลูกนั้นดูดกลืน ก่อนจะมาปรากฏตัวอยู่ในห้วงมิติของนรกอีกครั้ง เบื้องหน้าของทั้งสองคือวิญญาณหลายสิบตนที่เริ่มทยอยปรากฏตัว และส่งเสียงคร่ำครวญขณะที่ทั้งสองพยายามใช้สมาธิ เพื่อเพ่งมองหาวิญญาณที่ต้องการพบเพียงแค่สองตนเท่านั้น

คว้างงงงง!!!

เพียงแค่เริ่มต้นได้ไม่ถึง 15 นาที เจียงซินก็รู้สึกคลื่นไส้และปวดหัว จากคลื่นเสียงแหลมสูงและต่ำของวิญญาณร้าย ที่กำลังส่งผลต่อร่างกายของเธออย่างรุนแรง และตอนนี้ดูเหมือนมันจะเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนขาทั้งสองข้างของเธอเริ่มอ่อนแรงแทบประคองร่างตัวเองไว้ไม่ไหว

'เจียงซิน นั่นพวกเขาหรือเปล่า?'

เธอหันไปตามปลายนิ้วชี้ของไห่ถัง ร่างโปร่งแสงวูบวาบที่มีพลังงานน้อยนิด พยายามอย่างหนักที่จะปรากฏตัวให้เธอเห็น แม้เสียงที่ตะโกนเรียกนั้นจะเป็นเพียงเสียงร้องโหยหวนที่แสนทรมาน

"?!"

แต่ริมฝีปากของวิญญาณผู้หญิงตนนั้น กำลังขยับเป็นชื่อของเธอไม่ผิดแน่

"หะ... หายไปแล้ว!!!?"

'พวกเขามีพลังไม่มากพอ'

"แม่คะ!!!!"

ร่างโปร่งแสงของพ่อวูบวาบขึ้นมาแทนที่ และสลับกับวิญญาณของแม่ไปมาไม่หยุด ขณะที่ขาทั้งสองข้างกำลังพาเธอเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

'คุณทำอะไรไม่ได้หรอก'

"พ่อ!!!! หนูอยู่ตรงนี้!!"

เสียงหวานร้องตะโกนขณะที่ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความดีใจ เธอวิ่งกระโจนผ่านวิญญาณตนอื่นๆ เข้าไปโดยไม่สนใจแรงฉุดยื้อของไห่ถัง

"แม่.."

.

.

"พ่อ...?"

จู่ๆ รอยยิ้มเปี่ยมสุขของหญิงสาวก็ค่อยๆ เลือนหายไป เมื่อเบื้องหน้ากลับกลายวิญญาณดวงอื่นๆ ที่พยายามพุ่งเข้ามาหาและไขว่คว้าทะลุผ่านตัวของเธอไปตนแล้วตนเล่า

"มะ ไม่จริง..."

'พวกเขาต้องมาอีกแน่ๆ'

"แม่คะ!!!!"

เสียงหวานกรีดร้องดังก้องไปทั่วทั้งห้องด้วยความตื่นตระหนก ก่อนที่มวลควันสีขาวและลมพายุที่รุนแรงจะพวยพุ่งออกมาจากกายของเธอ ทำให้อาณาเขตของห้วงมิตินรกก็ขยายใหญ่ขึ้นเป็นเท่าตัว จากที่เป็นเพียงห้องเล็กๆ ขนาด 10x10 เมตร ตอนนี้ใหญ่เกือบเท่าสนามบาสอย่างที่ไห่ถังไม่เคยเห็นมาก่อน

'เจียง...ซิน!!?'

และนั่นทำให้วิญญาณจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาในห้องนี้ ทำให้ไห่ถังรู้สึกหวั่นกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเสียงกรีดร้องด้วยความทรมานของวิญญาณนับพัน ที่เสียดแทงเข้าไปในโสตประสาทของเขาและเธออย่างรุนแรง

'พอแล้ว!'

"ฉันขอล่ะ... อดทนอีกนิดนะไห่ถัง อีกแค่นิดเดียว!"

'มันเกินขีดจำกัดของคุณแล้ว!!'

"ไห่ถัง... ฉันขอร้อง!"

'ผมปล่อยให้คุณทำตามใจไม่ได้เด็ดขาด!!!'

ความดื้อดึงของเธอนั้นทวีความรุนแรงมากขึ้น ก่อนที่จะสะบัดแขนออกจากมือที่เย็นเฉียบของไห่ถัง และหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาท่ามกลางสายลมกรรโชกที่เธอสร้างขึ้น และใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตา

"ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว..."

'เจียงซินหยุดมันซะ!'

"ไม่"

.

.

"ฉัน...ไม่อยากกลับขึ้นไปอีกแล้วไห่ถัง"

เขาตรงดิ่งมาหาร่างบอบบางด้วยความหวั่นกลัว ในคำพูดและแววตาที่ว่างเปล่าของเธออย่างสุดหัวใจ ไห่ถังพยายามเหนี่ยวรั้งร่างกายของเธอไว้ด้วยอ้อมแขนทั้งสองข้าง แต่ไอพลังวิญญาณที่แผ่ออกมาจากตัวของเธอนั้น ก็พวยพุ่งออกมาไม่หยุด พร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลออกมาเป็นสายด้วยความเจ็บปวดทรมาน

แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร

หรือใช้พลังไปมากแค่ไหน...วิญญาณของพ่อและแม่

ก็ไม่กลับมาปรากฏตัวขึ้นให้เธอได้เห็นอีกเลย

วิญญาณหนุ่มจำไม่ได้ว่าตัวเองเคยเจ็บปวดมากขนาดนี้มาก่อนหรือเปล่า แต่ความเจ็บปวดของเธอที่ถ่ายทอดเข้ามาในจิตวิญญาณของเขา ทำให้หัวใจของชายหนุ่มแทบแหลกสลาย

ตุบ!!

ร่างทั้งสองทรุดลงนั่งกับพื้นที่เย็นเฉียบอย่างอ่อนแรง ไห่ถังซบหน้าลงกับแก้มของเจียงซิน จนน้ำตาของเธอเปรอะไปบนแก้มของเขา แต่วิญญาณหนุ่มก็ไม่คิดปาดมันออกและโอบกอดร่างเล็กที่สั่นเทาเอาไว้แน่น ขณะที่ดวงตาเปียกชุ่มไปด้วยม่านน้ำตา ยังพยายามกวาดมองไปรอบๆ เพื่อหาวิญญาณพ่อแม่ของตนไม่หยุด ท่ามกลางวิญญาณหลายร้อยดวง ที่ยังคงปรากฏกายวูบวาบอยู่รอบตัว

"แม่คะ!! กลับมาหาหนูเถอะขอร้อง!!"

'เจียงซิน'

"พ่อ!!!"

'ขอร้องล่ะช่วยมีสติสักนิด!'

"ฉัน...ไม่ไหว"

ในตอนนี้หัวใจของเจียงซินเจ็บปวดและทรมาน เมื่อรับรู้ว่าพวกท่านยังรอคอยเพื่อที่จะได้พบกับลูกสาวคนนี้ มาตลอดหลายสิบปีด้วยความทุกข์ทรมานไม่ต่างจากเธอ

ความโหยหาและความคิดถึงอันแสนเจ็บปวดที่ถูกเธอเก็บไว้ มันก็พังทลายลงจนหัวใจของเธอแทบไม่เหลือชิ้นดี

"ไห่ถังปล่อยฉันไป!!!!"

'ไม่เด็ดขาด!!'

"ฉันทนมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว!!"

'เจียงซิน!'

"ฉันไม่อยาก...อยู่อีกแล้ว"

อ้อมแขนแข็งแรงพยายามเหนี่ยวรั้งกายของเจียงซินเอาไว้จนวินาทีสุดท้าย ก่อนที่เขาจะใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อสยบพลังที่เธอปลดปล่อยออกมา โดยหวังว่าจะมีเพียงช่องว่างเล็กน้อยในสติอันคุ้มคลั่ง ที่เขาจะสามารถพาเธอกลับไปยังโลกที่จากมาได้ แม้ว่ามันอาจจะต้องใช้พลังชีวิตทั้งหมดของเขา

แม้จะแลกกับการที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้ได้มีชีวิตอยู่ต่อไป

...เขาก็ยอม

'ได้โปรด... กลับไปกับผม'

.

.

'กลับไปบนโลกของพวกเราด้วยกันเถอะนะ'