Chapter 3 : สับสน (1)

ดวงตาคู่โตพยายามกะพริบไล่ปรับโฟกัสให้ชัดขึ้น เมื่อเธอรู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกและพบว่าห้องนอนของตน ถูกฉาบไปด้วยฟีลเตอร์สีแดงร้อนแรง

"ฝัน... เหรอ?"

เจียงซินจิกแขนตัวเอง แม้จะรู้สึกเจ็บแต่ภาพเบื้องหน้าก็ไม่ยอมหายไป

"แปลกจัง"

ทั้งที่ตลอด 4 ปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยมีนิมิตอื่นใดนอกจากห้องสีขาวขมุกขมัวของ 'ห้วงมิติของนรก' เท่านั้น

'แต่ทำไมถึง...'

.

.

'หรือจะเป็น ฝันซ้อนฝัน?'

'ยังไม่นอนอีกเหรอ?'

"ไห่ถัง!!?"

เธอร้องเรียกเขาทั้งที่ไม่เห็นแม้แต่เงา หรือร่างโปร่งแสงภายในห้องนี้

"นี่เป็นฝีมือของคุณหรือเปล่า!?"

'ผมเห็นคุณกำลังจะหมดสติ ก็เลยพาออกมาจากที่นั่น'

เงาใหญ่ทะมึนก้าวเดินจากประตูเข้ามาหาเจียงซินอย่างเงียบเชียบ และกุมมือเธอไว้โดยที่หญิงสาวไม่สามารถมองเห็นหน้าของเขาได้

"ฉะ... ฉันกำลังฝันอยู่เหรอ?"

'นี่คือเรื่องจริง คุณตื่นแล้วเจียงซิน'

"แล้ว ...ทำไมฉันถึงจับตัวคุณได้ล่ะ!?"

'...'

"ทำไมไม่ทะลุผ่านไปแบบตอนนั้น!?"

.

.

"ไม่มีทางเป็นไปได้..."

แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับใดๆ ตอนนี้เธอทำได้เพียงประสานมือที่เย็นเฉียบของเขาไว้แน่น จนเธอสามารถบีบมือใหญ่ๆ ของเขาไว้ได้ราวกับมีเลือดเนื้อ

"ไห่ถัง..."

.

.

"คุณกำลังเล่นอะไรอยู่..?"

มือเล็กเอื้อมมือไปแตะลงบนแก้มเรียวของเขาเบาๆ แต่เมื่อเป็นฝ่ายถูกดึงเข้ามาใกล้เธอกลับผลักไสเขาออกไปไกลๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงไอเย็นที่ชวนให้สับสน ว่ามันคือพลังวิญญาณหรือลมหายใจของเขากันแน่...

'เจียงซิน...'

"ปะ... ปล่อยนะ"

'กลัวผมเหรอ?'

เขาเอ่ยถามด้วยใบหน้าแสนเศร้าขณะที่กำลังไล่ต้อนเธอช้าๆ จนร่างบอบบางต้องเขยิบกายถอยหลังออกห่าง

'เพราะผมเป็นผี... คุณก็เลยกลัว'

"ฉันกลัวเพราะการกระทำตอนนี้ของคุณต่างหาก... เป็นอะไรไปไห่ถัง!?"

'ผม... แค่'

"!??"

ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อแผ่นหลังชนกับหัวเตียง ซ้ายขวาก็ถูกแขนกำยำที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อที่เย็นเฉียบกั้นไว้ และตอนนี้...เธอไม่สามารถไปต่อได้อีก

'อย่าหนีผมไปได้ไหม'

"แล้วคุณจะเข้ามาใกล้ฉันทำไมล่ะ!!!?"

'ผมกลัว...'

แววตาสีหม่นของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง และหวาดกลัวซึ่งเธอก็รู้ดีว่าความกลัวของเขาตลอด 5 วันที่ผ่านมานี้คืออะไร

'ตอนที่เข้าไปในร่างชายคนนั้น... ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะตาย'

"คุณตายไม่ได้นะ ไม่อย่างงั้นจะกลับร่างไม่ได้..."

'นั่นแหละ คือสิ่งที่ผมกลัว'

วินาทีที่เห็นร่างเลือนรางของเขาในตอนนั้น ภายในใจของเธอก็บีบรัดตัวแน่นขึ้นมา ท่ามกลางความวุ่นวายสับสน และมันก็คงจะเป็นความรู้สึกเดียวกับเขาในตอนนี้

"ฉะ...ฉันก็กลัว"

'งั้นเรา'

.

.

'มาทำให้ความกลัวมันหายไปเถอะนะ'

สิ้นเสียงเข้มริมฝีปากของเธอก็ถูกเขาช่วงชิงไปโดยไม่ทันตั้งตัว จูบที่เย็นชืดนั้นกำลังนวดคลึงเรียวปากของเจียงซินเบาๆ นั้นทำให้เธอรู้สึกกลัวจับใจ...

"ไห่ถัง!"

เสียงหวานพยายามเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก เมื่อถูกเขารุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของเธอ ความนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความดื้อดึง และกำลังมหาศาลของเขาก็ทำให้เธอถึงกับสิ้นท่า

ร่างเล็กที่พยายามขัดขืนทั้งชกและทุบตีอกเขาไปหลายที แต่เขาไม่ปริปากบ่นสักคำแม้ว่าจะสะดุ้งด้วยความเจ็บจากเล็กคมๆ ของเธอ ที่ข่วนไปโดนลำคอหนา

"ว้ายยย!!"

แรงดึงมหาศาลทำให้ร่างของเธอล้มนอนแผ่หรา รวมไปถึงมือทั้งสองข้างก็ถูกมือทั้งสองข้างของเขาตรึงไว้บนเตียง จนตอนนี้เสื้อผ้าของเธอยับย่นไม่ต่างจากผ้าปูที่นอน ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้างและแดงระเรื่อ พร้อมที่จะกลั่นหยาดน้ำตาออกมาได้ทุกวินาที

'กลัว...'

.

.

'ทำไมเขา... ดูน่ากลัวเหลือเกิน'

แต่สิ่งที่เธอกลัวนอกจากการจูบ ก็คือการถูกวิญญาณร้ายช่วงชิงพลังวิญญาณไป

แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองมีพละกำลังมากขึ้น... ในขณะที่ร่างกายของเขากำลังโปร่งแสงขึ้นทีละนิด

และจูบอันแสนหวานที่เขามอบให้มันกำลังจะเลือนราง เกือบจะกลายเป็นเพียงสายลมแผ่วเบา จนเธอต้องเป็นฝ่ายไขว่คว้าเขาไว้เสียเอง

"ไห่ถัง!?"

'เจียงซิน'

"เกิดอะไรขึ้น!!?"

'อย่าปล่อยมือจากผมนะ'

"ฉันไม่ปล่อยเด็ดขาด ไม่ยอมปล่อยคุณไปหรอก!!"

'ผม... กลัว'

"ไม่นะ!!"

'เจียงซิน... ผมกำลังจะตายอีกแล้วใช่ไหม?'

"ไห่ถัง!!"

.

.

"ไห่ถัง!!!!!"

เสียงหวานร้องตะโกนพร้อมกับสะดุ้งตื่นจากความฝัน โดยที่ใบหน้าของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ดวงตาคู่โตกวาดมองไปรอบห้องด้วยความตื่นตระหนก โดยที่ความเจ็บปวดภายในใจยังตงตามติดมาในโลกความจริงจนชวนให้สับสน

ความเปียกชื้นที่แก้มใสทำให้เธอต้องรีบปาดมันออกอย่าไม่ใส่ใจ ขณะมองหาไห่ถังที่มักจะนอนหลับอยู่บนฟูกข้างเตียง แต่ตอนนี้ทั้งห้องกลับว่างเปล่าเหลือเพียงเธอแค่คนเดียว

'หรือว่าสิ่งที่เกิดขึ้น...'

จู่ๆ แก้มทั้งสองข้างของเจียงซินก็ร้อนผ่าว และขึ้นสีชมพูจางๆ จนลามไปถึงใบหู

'มันจะเป็น...'

.

.

'จิตใต้สำนึกของเราเองอย่างนั้นเหรอ?'

8:16 น.

ภายในร้านกาแฟเริมมีลูกค้าทะยอยเข้ามาภายในร้าน เพื่อสั่งเมนูโปรดและจับจองพื้นที่ในมุมประจำของตนจนเนืองแน่น

"วันนี้ไม่สบายเหรอ ดูไม่ค่อยสดชื่นเลยนะ"

เสียงของคุณลุงลูกค้าประจำเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แต่เจียงซินที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมออเดอร์ ทำเพียงแค่ส่งยิ้มจางๆ ให้เขา

"อเมริกาโน่ได้แล้วค่ะ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะคะ"

"ขอบใจมากนะ วันนี้มีประชุมซะด้วย"

"ขอให้การประชุมราบรื่นนะคะ"

เธอค้อมศีรษะให้ขณะที่ชายวัย 52 ปี กำลังเดินออกไปจากร้านด้วยสัมภาระที่เต็มไม้เต็มมือ

แม้ว่าริมฝีปากของเจียงซินจะยกยิ้ม แต่ภายในใจกลับหนักอึ้งและทุกครั้งที่เหลือบมองนาฬิกา ข้างกายของเธอก็ยังคงว่างเปล่า ไม่มีร่างโปร่งแสงลอยไปมากวนประสาทเหมือนอย่างเคย

'เมื่อสองวันก่อน 9 โมงเช้าก็กลับแล้ว'

.

.

'แต่เมื่อวานก็กลับตั้งบ่ายสอง หวังว่าวันนี้จะไม่กลับจนมืดค่ำหรอกนะ'

"ชาเขียวเย็นสองแก้วค่ะ"

"ดะ...ได้ค่ะ กรุณานั่งรอสักครู่นะคะ"

18:37 น.

เจียงซินเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้งและถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าเช็ดทำความสะอาดเครื่องชงกาแฟต่อให้เสร็จ

"ถ้ากลับมาตัวแหกอีก จะไล่ให้ลงมานอนเฝ้าร้านซะเลย!!"

'ผมกลับมาแล้ว'

"ว้ายยย!!!?"

เจียงซินแทบจะปาผ้าในมือทิ้งด้วยความตกใจ เมื่อร่างโปร่งแสงของไห่ถังก็ลอยกลับเข้ามาเงียบๆ

'ยังกลัวผมอยู่อีกเหรอ?'

ทำถามที่คล้ายกับในความฝันทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และเผลอก้าวถอยหลังออกมาโดยไม่รู้ตัว

"ปะ...ไปไหนมา?"

เจียงซินเอ่ยถามขณะที่กำลังหันหลังเช็ดเครื่องชงกาแฟ และพยายามซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจางๆ เอาไว้

'ผมลองไปตามหาร่างของตัวเอง'

"..."

'แต่ก็ไม่เจอ'

เขาพยายามหาทางกลับบ้านและใช้เวลาข้างนอกในตอนกลางวัน วันละสองสามชั่วโมงก่อนจะค่อยๆ เพิ่มเป็น 4-5 ชั่วโมงต่อวัน เป็นแบบนี้มานานเกือบ 1 สัปดาห์ และดูเหมือนว่าตอนนี้ร่างกายของเขาจะเลือนรางลงไปกว่าเดิมหลายเท่า

เลือนราง...

เหมือนกับในความฝันไม่มีผิด

เจียงซินก้มดูมือที่กำผ้าเช็ดโต๊ะด้วยแววตาครุ่นคิด เมื่อจู่ๆ มันก็ปวดหนึบขึ้นมา...ปวดเหมือนตอนที่พยายามไขว่คว้าร่างของเขาไว้ แต่กลายเป็นเพียงแค่ความว่างเปล่า

เมื่อถึงเวลาอาหารค่ำบรรยากาศบนโต๊ะอาหารช่างน่าอึดอัดสำหรับเจียงซิน ในขณะที่ไห่ถังก็จัดการอาหารของตนอยู่เงียบๆ จนกระทั่งธูปหมดดอกและอาหารเหล่านั้นก็กลายเป็นสีเทาขมุกขมัว เหมือนกับสิ่งรอบตัวที่เขามองเห็นและไม่สามารถจับต้องมันเพื่อบรรเทาความหิวได้อีก

แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรนอกจากสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอกนั่น ที่ยังคงรบกวนจิตใจของเขาไม่หยุด

'เจียงซิน'

"..?"

'จริงๆ แล้วก่อนจะกลับมาหาคุณ... ผมเจออะไรบางอย่าง'

"คุณไปเจออะไรมาเหรอ?"

'คุณป้าที่นั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์ ท่านรู้ว่าร่างของผมอยู่ที่ไหน'

สิ้นเสียงของไห่ถังดวงตาของเจียงซินเบิกกว้าง พร้อมทั้งรีบวางแก้วน้ำดื่มลงด้วยท่าทีสนใจ

"เธอเป็น...คนเหรอ?"

ไห่ถังพยักหน้าเบาๆ แต่หลังจากที่เขาได้พบเจอกับเรื่องพิสดารพันลึก อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากปักใจเชื่อว่าเป็นแบบนั้น เพราะบรรยากาศรอบตัวของคุณป้ามีกลิ่นอายที่เหมือนกับเจียงซิน แต่ก็คล้ายกับเขาอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

'อาจจะ...เป็นร่างทรง'

"เราจะไว้ใจเธอคนนั้นได้แค่ไหน?"

เขาไม่ตอบและหลบเลี่ยงออกมาจากดวงตาคู่สวยที่กำลังจ้องมองไม่วางตา จนทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนในท้องและร้อนวูบวาบไปทั้งสองแก้ม

"ช่างเถอะ คราวหน้าฉันจะไปด้วย"

วิญญาณหนุ่มหันหน้ากลับมามองเธอด้วยความซาบซึ้ง แต่ก็แฝงความเกรงใจเอาไว้

'คุณต้องทำงานทั้งกลางวันกลางคืน จะอาเวลาไหนไปพักผ่อน?'

"ฉันโอเคน่า"

'อย่าทรมานร่างกายตัวเองไปกว่านี้เลย'

"..."

'เก็บแรงไว้ตามหาครอบครัวของคุณเถอะนะ'

คำพูดของไห่ถังทำให้เธอนิ่งอึ้งไป และรอยยิ้มจางๆ ที่แสนเศร้าก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา ช่างน่าแปลกเหลือเกินที่คำพูดสั้นๆ ของเขา แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังโดนโอบอุ้มร่างกายและจิตใจที่เหนื่อยล้าเอาไว้

ไม่มีใครเลย...

ตลอดหลายปีมานี้ ที่จะรับรู้ถึงสิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้

.

.

แม้แต่คนเดียว

ความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายแะจิตใจ ที่ต้องแบกรับภาระเอาไว้มากมายเพียงลำพัง ทำให้พลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปมันลดน้อยลงในทุกวันโดยไม่รู้ตัว

จนตอนนี้...

เธอเกือบจะหลงลืมไปแล้ว ว่าการแสวงหาความสุขเพื่อตัวเองนั้นมันคืออะไร?

"ไห่ถัง..."

เธอเรียกเขาไว้เมื่อร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน และกำลังจะลอยออกไปยังนอกบ้านอีกครั้ง

"จะไปไหน มันดึกแล้วนะ?"

'ผมขอคิดอะไรตามลำพัง...'

"..."

'เดี๋ยวจะรีบตามไปนะครับ'

เขาทิ้งท้ายประโยคนั้นเอาไว้ก่อนจะหายตัวไป ถึงแม้ความหมายของคำว่า 'ตามไป' คือช่วยเธอตามหาพ่อและแม่ในห้วงมิติของนรก แต่ในสภาวะจิตใจที่ไม่สงบสุขแบบนี้ มันกลับทำให้เธอว้าวุ่นเอาแต่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่หยุด จนแก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าวจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียที