Ep.3 - ทายาทตัวน้อย

โอ้ก! อ้าก! โอ้ก!

เสียงโก่งคออาเจียนในห้องน้ำดังออกไปถึงหน้าห้องจนร่างสูงใหญ่ต้องรีบก้าวเดินยาวๆ เข้ามาดูว่าภรรยาตัวเล็กตัวเองเป็นอะไร พอเข้ามาในห้องน้ำก็เห็นแอนนาเบลนั่งเกาะขอบชักโครกอยู่ตอนนี้ และเสียงอาเจียนก็ดังออกมาอีกครั้งจนเขาต้องย่อตัวคุกเข่านั่งอยู่ข้างหญิงสาวแล้วยกมือลูบแผ่นหลังเล็กไปมา

อ้าก! อึก!

“เป็นอะไรเบบี้ ไม่สบายตรงไหน บอกผมสิที่รัก” เขาถามด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้สีหน้าของหล่อนนั้นซีดเหลือเกิน

อึก! อ้าก!

หล่อนไม่ตอบเขาแต่ยังคงโก่งคออาเจียนเหมือนเดิม ก่อนจะมั่นใจแล้วว่าจะไม่สำรอกออกมาอีกแล้วยกมือเช็ดคราบที่เปื้อนตามปากตัวเองออกแล้วหันมาพูดกับสามีด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“มะ...ไม่รู้ค่ะเดวิล ฉันไม่รู้เลย ตื่นมาก็มึนหัวอยากอ้วกอย่างที่เห็นค่ะ” หล่อนบอกตอบแล้วปิดปากหันไปอาเจียนลงชักโครกอีกครั้ง

โอ้ก! อ้าก!

แอนนาเบลยังคงอาเจียนไม่หยุด ยิ่งสามีลูบหลังให้ก็ยิ่งปั่นป่วนท้องจนต้องหันไปอาเจียนอีกครั้ง เวลาผ่านไปนานจนอ่อนเพลียสามีจึงอุ้มเธอขึ้นแนบอกแล้วเดินออกไปนอกห้อง พาไปนอนบนเตียงกว้างพร้อมกับเสียงประตูห้องดังขึ้น และแน่นอนคนที่มาคือหลุยส์ เขาจึงส่งเสียงถามหลุยส์ว่ามีอะไร และพอได้คำตอบกลับมา เขาก็บอกภรรยาคนสวยที่นอนอ่อนเพลียบนเตียง

“ผมจะไปดูหน้าของคนที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณนะเบบี้ คุณอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?” เขาถามเสียงนุ่มอ่อนโยนพร้อมโน้มลงไปจุ๊บหน้าผากมนของภรรยาสุดที่รัก

“ให้ฉันไปด้วยได้ไหมเดวิล ฉันอยากเห็นเธอ”

“ไม่ได้เบบี้ คุณหน้าซีดมาก นอนพักผ่อนนะ เดี๋ยวผมเสร็จธุระตรงนี้ ผมจะพาคุณไปหาหมอ” เขาบอกเธอ

“ฉันรักคุณจัง”

“ผมก็รักคุณเบบี้” แล้วเขาก็โน้มลงไปจุ๊บริมฝีปากซีดเผือดของเธออีกครั้ง ก่อนจะดึงรั้งผ้าห่มขึ้นมาห่มร่างน้อยแล้วผละเดินจากไป ส่วนแอนนาเบลก็มองร่างสามีจนลับสายตา ก่อนจะปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนเพลีย

เดวิลเดินนำหน้าหลุยส์เข้ามาในห้องรับแขกของบ้านที่ตอนนี้มีแม่บ้านหรือเรียกง่ายๆ เขาจ้างมาอยู่เป็นเพื่อนภรรยาตามที่เธอขอร้องเท่านั้น เขาไม่ชอบให้มีพวกมนุษย์เข้ามายุ่งวุ่นวายในอาณาเขตของเขา แต่ก็ต้องยอมเมื่อภรรยาตัวน้อยขอร้องให้จ้าง เขาจึงทำตามที่หล่อนต้องการ

“มาเรียม นี่คุณท่าน” หลุยส์แนะนำผู้มาใหม่ที่เพิ่งเดินไปนั่งที่โซฟาตัวหรูของห้อง

หญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วมทำความเคารพเจ้านายของหล่อน เห็นหลุยส์เรียกนายท่านก็นึกว่าจะแก่ ที่ไหนได้ ยังหนุ่มหล่ออยู่เลย

“หลุยส์บอกเธอแล้วใช่ไหมว่าจะให้มาอยู่เป็นเพื่อนเมียฉัน”

“ค่ะท่าน”

“ดี หลุยส์บอกเธอหมดแล้วใช่ไหม ห้องไหนเธอเข้าได้ ห้องไหนเธอเข้าไม่ได้ และที่ไหนเธอไปได้บ้างในบ้านนี้”

“ค่ะท่าน”

“และห้องพักของเธอ หลุยส์พาไปดูรึยัง”

“ค่ะท่าน”

“งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะออกไปข้างนอกพาเมียไปหาหมอ ส่วนเธอก็อยู่บ้านเนี่ยแหละ หลุยส์...นายอยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องตามฉันไปหรอก”

“ครับท่าน/ค่ะท่าน”

ทั้งสองรับคำพร้อมกับแล้วแวมไพร์หนุ่มก็ลุกเดินออกไปทันที ซึ่งหลุยส์ก็พามาเรียมเดินดูรอบๆ คฤหาสน์หลังใหญ่อีกครั้ง ยิ่งเดินดูยิ่งทำให้มาเรียมแปลกใจ คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้มีคนอาศัยอยู่แค่สามคน ไม่มีคนรับใช้อะไรเลย คนสวนก็ไม่มี และพอถามหลุยส์ก็บอกว่ารู้เท่าที่บอกก็พอ อย่าอยากรู้เกินหน้าที่

เดวิลเก็บความดีใจตื่นเต้นไว้ไม่อยู่เมื่อได้รู้ว่าตอนนี้ภรรยาสุดที่รักกำลังตั้งครรภ์ลูกของตัวเองได้สี่สัปดาห์แล้ว ดึงร่างเล็กเข้ามาสวมกอดไม่อายหมอ และตอนนี้ภรรยาของเขาจะมีอาการแพ้ท้องอย่างที่เห็น หมอจึงจ่ายยาบำรุงมาให้ แอนนาเบลเองก็ดีใจไม่แพ้กันเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะมีลูกกับชายที่รัก หล่อนขอให้สามีพาไปบ้านพ่อกับแม่เพื่อบอกข่าวดีกับพวกท่าน

“ไปไงมาไงลูกวันนี้ถึงได้มาหาแม่กับพ่อที่บ้านได้” ศศิภาถามลูกสาวและลูกเขยที่เพิ่งนั่งลงตรงข้ามตัวเอง

“พ่อไปไหนคะแม่” แอนนาเบลถามแม่เมื่อไม่เห็นพ่ออยู่ด้วย

“พ่อของลูกออกไปข้างนอกน่ะ เดี๋ยวเย็นๆ ก็กลับ ว่าแต่เรากับเดวิลทำไมถึงมาหาแม่กับพ่อได้ล่ะลูก”

“คุณแม่ครับ ผมกับแอนนาเบลกำลังจะมีหลานให้คุณแม่ครับ” เขาบอกอย่างดีใจ ใบหน้าหล่อเปื้อนยิ้ม

พอได้ยินแบบนั้น ศศิภาลดมือที่จับแก้วน้ำชาขึ้นจิบนั้นลงแล้วอ้าแขนกางกว้างออกแล้วเรียกลูกสาวและลูกเขยเข้ามาหาทันที

“มาให้แม่กอดให้ชื่นใจหน่อยลูก ทั้งสองคนเลย แม่จะได้เป็นยายแล้ว”

นางบอกทั้งสอง และทั้งคู่ก็ลุกมานั่งข้างๆ นางให้นางโอบกอด เดวิลนั้นก็พยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้สติหลุดไปกับกลิ่นของมนุษย์ ปกติแค่กลิ่นของแอนนาเบล เขาก็ควบคุมตัวเองยากแล้ว แต่ตอนนี้กลิ่นของแม่เธออีก และนี่คือเหตุผลที่เขาไม่ชอบมาคลุกคลีกับพวกมนุษย์ถ้าไม่จำเป็น