Ep.2 - ขอ

เช้าของคฤหาสน์เชคหลังจากฝนตกหนักมาตลอดทั้งคืน และเจ้าของคฤหาสน์ก็สำเริงรักกับภรรยาตลอดทั้งคืนเช่นกัน แต่เขาก็ไม่เคยตื่นสายสักครั้ง ส่วนภรรยาตัวเล็กนั้นนอนขดตัวอยู่บนเตียงยังไม่ยอมตื่น เขาตื่นมาดื่มเลือดในห้องลับของเขา และตอนนี้ก็มีหลุยส์ คนสนิทกำลังเตรียมมือเช้าให้เขาอยู่

“นายว่าฉันจะเก็บความลับเรื่องนี้ได้อีกนานแค่ไหนหลุยส์” เขายกแก้วไวน์ที่ไม่ได้มีไว้ใส่ไวน์ แต่มีไว้ใส่เลือดของมนุษย์ของโปรดของเขา

“ผมก็ไม่ทราบครับท่าน” หลุยส์ก้มหน้าตอบ

หึหึ

“ฉันหวังให้ตลอดไป” เขาบอกคนสนิทแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบดื่มแล้วหลับตานิ่งสูดดมกลิ่นหอมของเลือดมนุษย์เข้าปอดแรงๆ

“อ่า...เลือดมนุษย์เนี่ยหอมหวานกว่าเลือดค้างคาวเยอะว่าไหม”

“ครับท่าน”

“แล้วนี่โทนี่จะเข้ามาหาฉันที่นี่กี่โมง”

“บ่ายครับท่าน”

“แล้วแม่บ้านที่จะมาล่ะ ใกล้มารึยัง นายให้หล่อนเซ็นข้อเสนอแล้วใช่ไหม ถ้ามาก็พาเดินดูคฤหาสน์ด้วยล่ะ และย้ำด้วยว่าห้องนี้ห้ามยุ่งเด็ดขาด”

“ครับท่าน ผมให้หล่อนเซ็นสัญญาแล้วครับ”

“ดีมาก นายไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง แล้วธุรกิจที่ฝรั่งเศสของเราไปถึงไหนแล้ว ให้ตัวแทนของเราไปรึยัง”

“ผมส่งคนไปแทนท่านแล้วครับ ท่านครับ?”

“ว่าไงหลุยส์ เหมือนนายมีเรื่องอยากถามฉันหลายอย่างเลยนะ” แค่มองตาของคนสนิทก็รู้แล้วว่ามีคำถาม และงานของเขานั้นจริงๆ ก็แค่ฉากบังหน้าเท่านั้น ทุกอย่างเขาพยายามทำให้เป็นปกติเหมือนมนุษย์ทั่วไป เพื่อไม่ให้แอนนาเบลสงสัยในตัวของเขา

“ทำไมท่านไม่เอาพวกของเรามาอยู่ดูแลคุณแอนนาเบลครับ”

“ฉันไม่ไว้ใจพวกของเรา ถึงทุกคนจะอยู่ใต้อำนาจของฉัน แต่ว่าแวมไพร์ทุกตัวมีสัญชาตญาณนักล่าในตัว หากมาอยู่ใกล้เมียฉันแล้วเกิดอดใจไม่ไหวกัดคอเมียฉัน นายจะรับผิดชอบไหม”

“ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ขอโทษครับ”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่านายกลัวว่าความลับของเราจะแตก ไม่มีวันนั้นหรอกหลุยส์ แอนนาเบลต้องไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร”

ย้อนคิดเมื่อครั้งเจอแอนนาเบลครั้งแรกที่เดินเล่นกับเพื่อนที่ริมถนน ส่วนเขาอยู่บนดาดฟ้าของตึกสูงสี่สิบชั้น แต่มองลงมาข้างล่างตึกเขาเห็นหล่อนชัดเจน วันนั้นเขากำลังจะออกล่าเหยื่อ เพราะเบื่อเลือดแช่เย็นในคฤหาสน์ มันไม่สดใหม่เหมือนออกล่าเอง เพราะทุกครั้งเลือดแช่แข็งพวกนั้นต้องนำมาอุ่นให้ละลายก่อนดื่มกินทุกครั้ง เขาเบื่อ แต่แล้วความคิดในวันนั้นก็เปลี่ยนไปเมื่อได้เห็นดวงหน้าหวานของแอนนาเบล ตอนนั้นหล่อนกำลังหัวเราะมีความสุขกับเพื่อนๆ ของเธอ นาทีนั้นแหละหัวใจของแวมไพร์หนุ่มก็เต้นแรง จากจะล่าเหยื่อก็ตามเหยื่อสาวที่กระชากใจตั้งแต่แรกพบไปตลอดจนเธอกลับถึงบ้าน คิดย้อนไปตรงนี้แล้วก็รู้สึกขอบคุณพระเจ้าทุกครั้งที่ไม่ทิ้งให้เขาโดดเดี่ยว มุมปากหนาหยักยิ้มเล็กน้อยเมื่อคิดถึงครั้งแรกที่เจอภรรยาคนสวย

“นายไปดูความเรียบร้อยของคฤหาสน์เถอะ เดี๋ยวหล่อนคงจะมาแล้วแหละ เพราะฉันได้กลิ่นสาบของมนุษย์ใกล้เข้ามาแล้ว”

“ครับท่าน”

หลุยส์โค้งตัวให้นายท่านของตัวเอง ก่อนจะออกไปจากห้องลับ และเมื่อเหลือตัวคนเดียว เขาก็ยิ้มให้กับเลือดในแก้วไวน์ที่ตัวเองจับถืออยู่ ก่อนจะดื่มรวดเดียวหมดแล้วออกไปจากห้องลับเพื่อขึ้นไปปลุกภรรยาที่เขาดูแลประดุจดั่งเจ้าหญิง ถ้าหากว่าแอนนาเบลอยากไปช้อปปิ้ง เขาจะพาเธอไปทุกครั้ง ไม่เคยปล่อยให้เธอไปคนเดียวเลย ไม่ว่าอยากได้อะไรก็สรรหาให้ทุกอย่าง แน่นอนว่าใครๆ ก็ต่างอิจฉาเธอที่มีเดวิล เชค เป็นสามี