บทที่ ๕

อันที่จริงแล้วการเจรจาเรื่องเธอกับมาร์คัสนั้น มันเสร็จสิ้นตั้งแต่วันที่คุญหญิงจารุวรรณ เข้าไปคุยกับคุณย่าเธอแล้วตั้งแต่ต้น ไม่จำเป็นต้องรอบิดา มารดาของเธอด้วยซ้ำ เพราะอำนาจเด็ดขาดอยู่ที่ผู้เป็นย่าแต่เพียงผู้เดียว ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับบ้านของมาร์คัส ที่ผู้เป็นประมุขของบ้านก็คือคุณหญิงจารุวรรณ

มาร์คัสชำเลืองมองหน้าผู้เป็นยายเล็กน้อย พลางให้คิด

‘สงสัยงานนี้เขาจะเลี่ยงได้อยาก’

ชายหนุ่มเหลือบมองหน้าหญิงสาวที่นั่งฝั่งตรงข้ามเขาแล้วจู่ ๆ ความคิดก็ผุดขึ้น

‘ไม่มีทางซะหรอก ฉันไม่มีทางแต่งงานกับเธอ ฉันจะหนีงานแต่ง’ มันเพียงแค่ความคิดชั่ววูบเท่านั้น เขาสะบัดศีรษะเล็กน้อยเพื่อเป็นการไล่ความคิดออกจากหัวไป

“ไอ้บ้าเอ๊ย... เพลย์บอยอย่างฉันต้องตกม้าตายเพราะยายนี่อย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก”

ชายหนุ่มพ่นเสียงออกมา ในลักษณะพึมพำกับตัวเอง

“เป็นอะไรของแกตามาร์ค”

“เอ่อ... เปล่าครับ” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธทันที

“สรุปวันนี้ช่วงบ่ายไปรับยายได้ใช่ไหม”

คุณหญิงฯ หันไปถามหลานชายที่นั่งข้างๆ อีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นประโยคคำถาม แต่มาร์คัสรู้ว่ามันไม่ใช่ประโยคคำถาม หากแต่มันคือคำสั่งเสียมากกว่า

“ครับ” น้ำเสียงตอบรับดูไม่หนักแน่นเท่าที่ควร

“และเย็นนี้ก็ไปงานกับหนูดาวแทนยายได้ใช่ไหม” มันคือประโยคคำถามที่ไม่มีช้อยให้เขาได้เลือกคำตอบได้เลย

เพียงดาวมองหน้าคุณหญิงจารุวรรณ สลับกับมาร์คัสทันที ที่รู้ว่าตัวเองต้องงานเย็นนี้กับเขา

“ครับ”

คำตอบไม่เต็มเสียงดังลอดไรฟันมาอีกครั้ง

“บ่ายนี้ก็เตรียมตัวแล้วกัน ยายให้เจ๊กวางเตรียมชุดไว้ให้แล้วเดี๋ยวเข้าไปลองชุดพร้อมกับหนูดาวเลย”

คุณหญิงจารุวรรณรีบบอกสิ่งที่เขาต้องทำในช่วงบ่าย พร้อมกำชับเวลาอีกครั้ง