บทที่ ๔

ห้องอาหารเช้า ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ มาร์คัสที่เพิ่งลุกออกจากโต๊ะอาหารไปด้วยรอยยิ้มเมื่อครู่ กลับมาที่โต๊ะอาหารอีกครั้งหลังจากวางโทรศัพท์มือถือด้วยท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

“เป็นอะไรไปล่ะตามาร์ค ก่อนรับโทรศัพท์ยังเห็นยิ้มแป้นอยู่เลย”

ผู้เป็นยายสังเกตหลานชายตั้งแต่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแล้ว

“ก็ทิพย์สิครับ เอ่อ...” ชายหนุ่มหยุดนิดหนึ่ง เหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงต้องตั้งสติและเรียบเรียงคำพูดให้ออกมาดูดี

“ทิพย์ คนที่บอกว่าจะพามาหายายนั่นน่ะเหรอ มีอะไรรึ”

ผู้เป็นยายรีบถามต่อทันที

“ใช่ครับ พอดีทิพย์ติดงานด่วนเลยยังกลับมาไม่ได้ ทิพย์ฝากกราบขอโทษคุณยายด้วยนะครับ บอกว่าถ้าเคลียร์งานเสร็จเรียบร้อยแล้วจะรีบมากราบคุณยายครับ”

ทั้งหมดทั้งมวนนั้น เขาแต่งประโยคขึ้นมาเองทั้งหมด เพราะเมื่อครู่ทิพย์นภาบอกเพียงแค่ยังไม่สามารถกลับเมืองไทยตอนนี้ได้ เนื่องจากติดงานด่วนแค่นั้น แล้วก็ตัดสายไป

“อืม... ว่างเมื่อไหร่ก็ค่อยมาแล้วกัน” คุณหญิงฯ ยกแก้วชาร้อนขึ้นจิบ พร้อมกับกระยิ้มกระย่องในใจ

“ครับ ผมจะรีบพาทิพย์มากราบคุณยายให้เร็วที่สุด”

“อืม... แล้ววันนี้ว่างใช่ไหม”

คุณหญิงฯ วางแก้วชาไว้ที่เดิมแล้วหันมองหน้าหลานชายตัวดีอย่างต้องการคำตอบ

“ครับ... วันนี้คุณยายจะไปไหน บอกผมได้เลย ผมอาสาเป็นสารถีให้เองครับ” ชายหนุ่มรับอย่างเอาใจ

“ดีงั้นวันนี้บ่าย ๆ ไปหายายที่ร้านเจ๊กวาง... แล้วเย็นนี้แกก็ต้องไปงานประมูลเครื่องเพชร กับหนูดาวด้วย”

“อะไรนะครับ... แล้วคุณยายจะไปไหนทำไมถึงไม่ไปงานเอง”

“ยายมีนัด” คุณหญิงฯ จิบชาร้อนอีกครั้ง อย่างคนอารมณ์ดี

“คุณยายจะให้ผมออกงานกับยายนั่นเหรอครับ... ไม่มีทางซะหรอก” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธเสียงแข็ง

“แกกล้าปฏิเสธยายเหรอ... แล้วว่าที่เมียแกชื่อ ดาว เรียกให้มันถูกด้วย”

คุณหญิงจารุวรรณตำหนิหลานชาย พร้อมทั้งบอกชื่อว่าที่หลานสะใภ้ให้ชายหนุ่มเรียกให้ถูกอย่างชัดเจนด้วย

“นั่นหนูดาวมาพอดี”

คุณหญิงฯ เหลือบเห็นร่างเล็กที่เดินพ้นประตูบ้านเข้ามาพอดี

“แต่”

ชายหนุ่มตั้งท่าจะปฏิเสธอีกครั้ง สายตาพลันมองไปทางเดียวกับที่ผู้เป็นยายมองอยู่

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น...”

“สวัสดีค่ะคุณหญิง คุณมาร์คัส” เมื่อเดินมาถึงที่โต๊ะอาหารเช้าเธอก็ทำความเคารพทั้งคู่ตามปกติ

“มาแต่เช้าเลย คิดว่าจะมาถึงสักสิบโมง อลิซจัดอาหารเช้าให้หนูดาวด้วย”

คุณหญิงฯ ทักทาย พร้อมกับบอกคนสนิทในเวลาเดียวกัน

“ดาวขอกาแฟดำแก้วเดียวพอค่ะ”

หญิงสาวหันไปบอกอลิซ ก่อนที่นางจะเดินไปจัดการทุกอย่างตามที่คุณหญิงฯ บอก

“แล้วเมื่อไหร่คุณพ่อคุณแม่หนูจะกลับมาล่ะ ฉันจะได้เข้าไปเจรจาเรื่องหนูกับตามาร์คอย่างเป็นทางการสักที”

มาร์คัสที่กำลังดื่มกาแฟอยู่แทบสำลัก เมื่อได้ยินประโยคที่ผู้เป็นยายพูดอย่างชัดเจน

“ท่านยังไม่บอกเลยค่ะ เมื่อคืนก่อนคุยกันดูเหมือนท่านจะติดใจกับอากาศที่สวิสฯ อยู่เลยค่ะ”

มาร์คัสมองหญิงสาวที่เพิ่งพูดเสียงใสเมื่อครู่อย่างพิจารณาเป็นครั้งแรก เพียงเพราะได้ยินว่าบิดามารดาเธอเหมือนจะพักผ่อนอยู่ที่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ สายตาที่มองนั้นเป็นการประเมินหญิงสาวไปในตัวด้วย

“อืม... กลับมาเมื่อไหร่รีบบอกฉันแล้วกัน ฉันจะได้เข้าไปคุยให้มันจบ ๆ ไป ฤกษ์ยามก็ดู ๆ เอาไว้แล้ว เดี๋ยวมันจะเลยฤกษ์ซะ”

“ค่ะคุณหญิง... ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวรับคำ พร้อมกับหันไปขอบคุณอลิซที่เพิ่งแก้วกาแฟดำให้บนโต๊ะ