บทที่ ๒

รถปอร์ตนำเข้าสีดำราคาหลายสิบล้าน พุ่งทะยานเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หรูอย่างรวดเร็ว จนการ์ดที่ยืนอยู่บริเวณใกล้ ๆ ที่จอดรถนั้นกระโดดหลบแทบไม่ทัน

“ไอ้แม็กซ์ ทำไมนายขับรถมาเองวะ”

ชายหนุ่มในชุดซาฟารี ถามการ์ดคนสนิทภายหลังเจ้านายเดินเข้าไปในบ้านแล้ว

“ระเบิดจะลงบ้านน่ะสิ”

คำตอบของแม็กซ์ทำเอาทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นรู้ทันทีว่าตอนนี้เจ้านายอยู่อารมณ์ไหน ลงได้ขับรถเหมือนจะเหาะแบบนี้ไม่ต้องบอกก็เดาได้ไม่อยาก

“คุณยาย คุณยาย อยู่ไหนเรามีเรื่องต้องคุยกัน”

เสียงเอะอะดังลั่นห้องโถงใหญ่ ทำให้ทุกคนต่างพากันวิ่งหน้าตื่นกันออกมายังจุดที่มาของเสียงโวยวายเรียกชื่อผู้เป็นประมุขของบ้าน

“คุณมาร์คทำไมส่งเสียงดังแบบนี้ล่ะคะ”

อลิซเอ่ยเสียงดังขึ้น เมื่อเห็นกิริยาของชายหนุ่ม พลางโบกมือให้คนอื่นๆ ที่วิ่งตามกันมา กลับไปทำหน้าที่ตัวเองเช่นเดิม

อลิซ หญิงสูงวัยมีสายเลือดอังกฤษ เป็นคนเก่าคนแก่ของบ้านหลังนี้ ที่คุณหญิงจารุวรรณให้ความไว้วางใจที่สุดในบ้าน และยังเป็นคนเลี้ยงดูมาร์คัสมาตั้งแต่เด็ก เพิ่งแยกจากกันก็ตอนที่มาร์คัสถูกส่งไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ ทำให้มาร์คัสค่อนข้างที่จะให้ความเกรงใจนางมากอยู่

“คุณยายอยู่ไหน อลิซ”

มาร์คัสเรียกชื่อนางเดี่ยว ๆ แบบนี้มาตั้งแต่เด็กทำให้ติดปากเรียกสั้น ๆ เช่นนี้มาจนโต

“ฉันอยู่นี่... กลับมาได้แล้วรึพ่อตัวดี”

หญิงสูงวัยร่างสมส่วนสมกับที่ดูแลมาเป็นอย่างดี ค่อย ๆ เดินลงบันไดมาพร้อมกับเพียงดาว

แทนที่มาร์คัสจะมองหน้าผู้เป็นยาย แต่เขากับจ้องหน้าคนที่เดินมาข้าง ๆ อย่างเอาเรื่อง

คุณหญิงฯ เห็นเช่นนั้นก็รู้ทันทีว่าไอ้ที่หลานชายตัวดีมาโวยวายแบบนี้ด้วยเรื่องอะไร

“ผมบอกคุณยายแล้ว ว่าผมจะไม่แต่งงานกับแม่...”

มาร์คัสทิ้งท้ายเอาไว้ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง เมื่อเห็นสายตำหนิกลาย ๆ ของผู้เป็นยายส่งผ่านมา

“หนูดาวไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวฉันขอคุยกับหลานชายตัวดีก่อน”

สิ้นเสียง เพียงดาวก็ปล่อยแขนที่ประคองร่างคุณหญิงฯ ไว้ออก และหมุนตัวเตรียมเดินกลับขึ้นไปยังห้องทำงานด้านบนต่อ ทว่าเพียงแค่หมุนตัว ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนเธอก็ต้องหันหน้ากลับมาอีกครั้ง

“จะรีบไปไหนล่ะ ไม่อยู่คุยกันก่อนเหรอ อยากจะเรียกเงินค่าสินสอดสักกี่ร้อยกี่พันล้านก็อยู่เจรจาเลยสิ จะได้จบ ๆ”

นั่นไงเธอคิดไม่ผิดจริง ๆ ทุกครั้งที่ได้เจอกัน เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาแบบนี้ คงเพราะเข้าใจว่าที่เธอเข้ามาอยู่กับคุณหญิงเพราะต้องการเงินแน่นอน

เพียงดาวเบะริมฝีปากเล็กน้อยพลางยกไหล่ขึ้นเป็นการแสดงท่าทางให้เขารู้ว่า เธอไม่จำเป็นต้องเจรจาหรือยื่นข้อเสนอใด ๆ ทั้งสิ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วหมุนตัวเดินขึ้นไปไม่สนใจกับเสียงอะไรที่ดังตามมาอีก