ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

“ชโนทัย หรือจะเรียกพี่ว่าพี่เหมก็ได้” เจ้าของชื่อเป็นคนบอก ขณะมองหน้ายิ้มๆ ของ คาย...ชินกฤต คีรีสหพันธ์ด้วยแววตาเรียบเฉย

“เออ...มึงก็ย้ายตัวเองไปอยู่บ้านพี่เหมด้วยซิไอ้กันต์ ยุติธรรมดี” ผมประชดด้วยความโมโห

“ถ้ากูไม่มีบ้านอยู่อย่างมึง...กูก็ขอไปอยู่บ้านพี่เหมเหมือนกันไอ้ยอด...ว่าแต่ถ้าเป็นอย่างนั้น พี่เหมจะรับเลี้ยงผมไหมครับ” กันต์ธรหันไปกระเซ้าถามชายหนุ่มใกล้ตัว

“ถ้าน้องรับนิสัยแย่ๆ ของไอ้เหมได้ พี่ว่ามันก็ยอมเหมือนกัน แต่เพื่อนพี่มันเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง แถมเอาแต่ใจฉิบหายเลย เป็นคนเดายากและเอาใจยาก เห็นหน้านิ่งๆ แบบนี้นะ เวลาร้ายขึ้นมา มันกัดดะเลยนะ แถมยังขี้หวงด้วย...อะไรที่เป็นของมัน ใครอย่าหวังได้เข้าใกล้ ถึงจะเป็นเพื่อนก็ต้องทำใจ” คายมองชโนทัย ก่อนจะหัวเราะกลั้วคอ แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย หากดวงตากลับวนเวียนไปมองหนุ่มน้อยหน้าใสช่างพูดที่นั่งอยู่ใกล้ๆ อยู่บ่อยครั้ง

เรื่องนี้มันชักจะสนุกแล้วซิ…

“เพื่อนพี่มันเป็นพวกหัวดื้อ ยอมรับอะไรยากมาก ถ้าน้องอยากเข้าใกล้ คงต้องพยายามมากหน่อย”

“ไม่เป็นไรครับ ผมมีความอดทน มีความพยายามสูง ผมเชื่ออยู่อย่างหนึ่ง ไม่ว่าอะไรที่ตั้งใจทำ มันจะต้องสำเร็จไปด้วยดี” แต่...ผมก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ใช่ว่าจะลุยใส่คนข้างๆ ตัวสักหน่อย ทำหน้านิ่งอย่างกับรูปปั้น เห็นแล้วมันหงุดหงิดจนอยากจะแกล้งให้หนักก็เท่านั้นเอง

“แต่มันก็ไม่ใช่ทุกเรื่องจะเป็นอย่างที่นายว่านะกันต์ บางเรื่อง...ถ้าไม่ใช่ ต่อให้พยายามแค่ไหน ยังไงมันก็ไม่ใช่อยู่ดี” ชโนทัยตั้งใจจะเตือนชายข้างๆ ตัวให้รู้ตัว...อย่าล้ำเส้นที่เขาจะขีดไว้ เพราะเมื่อไหร่ที่เขาเล่นงานกลับ อย่าคิดร้องขอความเห็นใจ เพราะมันไม่มีให้

“พวกมึงพูดเรื่องอะไรกัน วันนี้มาเลี้ยงฉลองที่เราสอบติดมหาลัยกันไม่ใช่หรือไง เอา...ชนแก้วดีกว่า”

ไอ้พิชญ์พูดอย่างหงุดหงิด ขณะยกแก้วตรงหน้าขึ้นดื่มอย่างไม่กลัวจะเมา

แล้วผมถูกต่อยเมื่อไหร่?

“ไง...ตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม”

ผมเงยหน้ามองเจ้าของห้องอย่างคนทำตัวไม่ถูก เพราะยังไม่รู้เลยว่าหลังจากกินเหล้าจบไปแล้ว หลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นอีก ตอนนี้ก็ยังมึนๆ งงๆ ยังคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาได้ไม่หมดเลย

คายอมยิ้ม เดินไปทรุดกายลงนั่งปลายเตียงนอน “ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว เสื้อผ้าทั้งหมดพี่ไปเอามาให้แล้วนะ อยู่ในตู้ที่ห้องข้างๆ เดี๋ยวจะไปเอามาให้”

เสื้อผ้าของผม?

“ฮื่อ...ไปบอกคืนห้องเช่าให้แล้วด้วย ยายป้าเจ้าของบ้านเขี้ยวมากทีเดียว ที่ยอดรักค้างไว้เท่าไหร่ ยายป้านั่นคิดไม่ขาดแม้แต่สตางค์แดงเดียว ค่าน้ำค่าไฟอีก...บานเบอะเลย”

คืนห้อง...จ่ายค่าห้อง จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟให้ด้วย?

“ใครใช้ให้มึงทำอย่างนั้น มึงเป็นใคร ทำไมถึงมายุ่งเรื่องของกู” โว้ย! ผมอยากจะบ้า จากนี้ไปผมจะอยู่ที่ไหนยังไง อยากหักคอไอ้เชี่ยตรงหน้าจริงๆ

“ยอดรักนั่นแหละ...เป็นคนใช้ให้ทำทุกอย่าง”

“มึงอย่ามาตอแหล...กูอุตส่าห์หาเงินไปจ่ายค่าเช่าห้องได้แล้ว เรื่องอะไรจะยกเลิก มึงรู้ไหมว่าห้องพอใช้ได้ ราคาไม่แพงแบบนั้นหาได้ง่ายๆ เสียที่ไหน” แม้จะเสี่ยงกับอันตรายก็เถอะ ก็ที่นั่นมีคนทุกแบบ ตั้งแต่หาเช้ากินค่ำ ที่มีห้องไว้สำหรับนอนหลับพักผ่อน พวกเล่นการพนันที่พอหมดเงินในกระเป๋าก็อาศัยหยิบยื่นของเพื่อนบ้านเอาไปขาย ต้นตอของปัญหาอาศัยอยู่ที่นั่นเยอะเลยแหละ

“ก็รู้ว่าเงินมันหายาก เพื่อให้ได้เงินก้อนนี้มา ยอดถึงได้ทำงานหาเงินจนแทบไม่ได้หลับได้นอน แต่มันก็ยังไม่พอกับค่าเช่าห้องที่ค้างเขาไว้ถึงสามเดือน ไหนจะค่าน้ำค่าไฟอีกอีกล่ะ ถึงจ่ายได้ ก็แค่เดือนเดียว ยังไงยายป้านั่นก็ไม่ยอมให้อยู่ต่อแน่นอน เพราะเห็นพูดว่ามีคนมาติดต่อขอเช่าอยู่แล้วด้วย”

ถึงคายจะพูดจริง แต่ถ้าผมเลือกที่จะทำหน้ามึนไม่ยอมรับ...ใครจะทำไม

“อีกอย่าง...”

รอยยิ้มของคามทำให้ผมเสียวสันหลังวาบๆ “อะไร”

“ยอดรักคงจะจำไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ ให้สัญญาอะไรไว้”

สัญญา...ไอ้เชี่ยคายต้องฉวยโอกาสเอาตอนที่ผมเมาไม่ได้เรื่องเล่นตุกติกกับผมแน่ๆ

“พี่อย่ามาโกหกเลย ไม่เนียนหรอก อย่างผมนี่นะ ไปตกลงทำสัญญาด้วย ไม่โง่โว้ย” ผมเถียงเสียงสั่นปากสั่นอย่างไม่มั่นใจ ก็คนมันจำอะไรไม่ได้นี่น่า แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่โง่นะโว้ย!

คายหัวเราะคนไม่โง่ที่ขุดหลุมขังตัวเองด้วยการบอกให้เขาร่างสัญญาเอาไว้ให้เซ็น เพราะเชื่อว่าเมื่อตื่นนอนขึ้นมาตัวเองจะต้องจำอะไรไม่ได้ ซึ่งมันก็เป็นจริง

“เผอิญว่ามีหลักฐานเป็นลายเซ็นของบางคนที่ให้ไว้เมื่อคืน”

ได้ฟังคายพูดแล้วผมอยากจะเอาหัวโขกกับผนังห้อง ทำไมโง่อย่างนี้วะกู...

“เอาละ ตอนนี้ก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว...ยอดรัก”

“หยุด! หยุดเรียกกูว่ายอดรักสักที ไม่อย่างนั้น กูจะ...” ผมทำหน้าโกรธใส่ไอ้พี่คายนะครับ แต่ดู...ดูไอ้พี่คายไม่สนใจเลยสักนิด ยังคงยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แม่ง! อยากต่อยไอ้ตายิ้มๆ นั่นสักหมัดจริงๆ

“ยอดรักจะทำอะไรพี่เหรอครับ”

เฮ้ย! จะไม่ให้ผมตกใจได้ยังไงกันละ เห็นคายเป็นคนตัวใหญ่ๆ อย่างกับยักษ์ แต่เวลาเคลื่อนไหวก็รวดเร็วประดุจเสือดาวที่กระโจนเข้าหาเหยื่ออันแสนจะโอชะ เผลอแป๊บเดียวไอ้คนที่ลอยหน้าลอยตายิ้มๆ ถามก็มาอยู่ใกล้ๆ กับผมแล้ว ทำเอาผมถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองไปเลย

“ไม่รู้ กูยังคิดไม่ออก” เล่นเข้าใกล้จนหัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้ จะให้คิดอะไรออกได้ยังไงกันละวะ

“ไหนว่าจะเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟังไง” เออ...ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง การใกล้ชิดกับไอ้พี่คาย มันทำให้ผมรู้สึกถึงอันตรายบางอย่างที่คืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็วจนตั้งมือรับไม่ทัน

“ไปอาบน้ำก่อน เหม็นแล้ว”

ไม่ต้องรอให้โดนไล่อีกครั้ง ผมรีบคลานลงจากเตียงโดยไม่รู้ว่าตัวเองนั้น...เปลือยเปล่า!

ผมตาเหลือก รีบยกมือปิดน้องน้อยอย่างเร็ว ขณะมองคายด้วยความอึ้งอย่างกับโดนทุบหัว

“พี่ทำอะไรผม” ผมถามเสียงเขียวและทำตาดุๆ ใส่คาย แต่หน้าตาผมคงจะตลกมากเกินไป หรือไม่ก็ไม่น่ากลัวเลย ไอ้พี่คายตัวดีเลยหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนจะยื่นผ้าขนหนูส่งให้

ผมรีบรับผ้าขนหนูมาพันกายอย่างลนลาน ก่อนจะเดินไปอยู่ห่างไกลเตียงให้มากที่สุด เพราะกลัวอันตรายจากไอ้พี่คายตัวแสบ

“บอกมานะ...พี่ทำอะไรผมหรือเปล่า”

“ระหว่างอาบน้ำก็ลองคิดทบทวนดู อ๋อ...รีบๆ อาบน้ำด้วยนะ เพื่อนยอดรักรอพบอยู่ที่ข้างล่าง คงอยากรู้นะ พี่กินยอดรักจนหมดตัวหรือยัง”

เชี่ย! พูดอย่างกับว่าผม...เฮ้ย!

“อ้าว...ไหนบอกจะอาบน้ำไง หรืออยากให้พี่อาบให้”

“ไม่...ไม่ต้องโว้ย!” ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วเท่าที่จะทำได้ โดยที่ในหัวยังมีคำพูดที่ว่า...