ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

ไม่แค่รอยยิ้มที่อบอุ่นจนหัวใจผมเต้นแรง หากสัมผัสจากนิ้วมือที่มันไล้คลึงเหนือคิ้ว สายตาที่แสนจะอ่อนโยนและน้ำเสียงของพี่คายทำให้หัวใจผมแทบละลายกลายเป็นวุ้นเลย...แล้วอย่างนี้จะหลับลงได้ไงวะ

“หรือว่าอยากได้จูบก่อนหลับเหมือนเมื่อคืนหรือไง”

จูบ! ทำไมผมถึงได้คิดไม่ออก แต่มันเหมือนมีอะไรติดอยู่ในหัวที่มันว่างเปล่าเหลือเกิน แต่ก็รู้สึกว่า...ปากมันจะเจ่อๆ อยู่นะ

“ไม่!” ผมรีบยกมือปิดและหลับตาลงอย่างเร็วไว ก่อนอีตาพี่คายจะก้มหน้าลงมา แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นในหูผมก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะของพี่คายดังก้องอยู่

รู้สึกเหมือนกับมีลมแตะที่หน้าผาก ก่อนจะมีสัมผัสอุ่นๆ แนบซ้ำลงมาทำให้หัวใจมันเต้นแรงอีกครั้ง แต่กลับหลับอย่างเป็นสุขได้อย่างไม่น่าเชื่อ

อื้อ...เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย?

หลังจากกะพริบตาอยู่หลายรอบ ผมก็ต้องยอมรับความจริงว่า...ไม่ได้ฝันไป ตอนนี้ผมนอนอยู่บนเตียงที่ใหญ่มาก โคตรนุ่มและหอมมาก ในห้องกว้าง แม่งมันจะกว้างไปถึงไหนวะ ใหญ่กว่าห้องเช่าที่ผมอยู่อย่างที่ไม่อาจบอกได้เลย

ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงวะ?

ผมลุกขึ้นนั่ง...เอาหมอนรองหลังพิงกับพนักเตียง ตอนนี้ไม่มีไอ้พี่คายอยู่ด้วยและผมมีสติพอที่จะคิดทบทวนได้ว่า...เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ไปเลี้ยงฉลอง ทั้งอาหารและเหล้า พูดคุยพร้อมเสียงหัวเราะที่ดังไม่ขาดสาย...เพราะความขี้เล่น ช่างพูดของไอ้กันต์...กันต์ธรที่อยู่ดีๆ ก็เรียกผู้ชายสองคนให้มานั่งร่วมโต๊ะด้วย

“ผม...นายกันต์ กันต์ธร พรพะนิจกุลครับ...ส่วนคนที่นั่งใกล้ๆ กระผม คือนายพิชญ์ อัครพิชญ์ บูรณ์นิกรครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกๆ คนครับ” คงเป็นเพราะฤทธิ์น้ำเมาที่กินเข้าไปไม่น้อย เลยทำให้ไอ้หน้านิ่งพิชญ์ลุกขึ้นโค้งทำความรู้จักเพื่อนหน้าใหม่

“ส่วนไอ้คนที่นั่งหน้าตูมเหมือนหมาปั๊กตกบ่อโคลนอยู่ ชื่อว่า ‘ศรวัณ ทิพย์ขวัญ’ ครับ เรียกมันว่า ‘ไอ้ยอดรัก’ ก็ได้ แต่มันยังไม่มียอดรักเป็นของตัวเองและไม่เคยเป็นที่รักของใครด้วยนะครับ พี่คนไหนสนใจเก็บมันไปเลี้ยง พวกผมยินดียกให้พร้อมข้าวสารสองกระสอบ มันเลี้ยงง่ายครับ แค่มีบ้านให้อยู่ มีข้าวให้กิน มันก็จะรักและยอมเป็นทาสคนนั้นตลอดไปเลยละครับ”

“มึงพูดบ้าอะไรวะไอ้กันต์” ผมตวาดไอ้กันต์ที่พูดเรื่องเชี่ยอะไรก็ไม่รู้ ทำอย่างกับจะประเคนผมให้กับคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ อย่างนั้นแหละ คนนะโว้ย ไม่ใช่สิ่งของ จะยกให้ใครง่ายๆ ได้ยังไง

“จริง!”

ผมเหลียวมองคนที่นั่งใกล้ตัวอย่างเร็วด้วยความตกใจและอึ้งกับหน้าอันหล่อเหลาที่ได้เห็น

“พี่อย่าบ้าเชื่อตามที่ไอ้กันต์มันพูดเลยครับ ไอ้นี่มันโอเวอร์ ชอบพูดอะไรเกินเลยไปไกล” ผมรีบบอกให้พี่หน้าหล่อที่นั่งใกล้ๆ ให้เลิกคิดอะไรบ้าๆ

“มึงเงียบปากไปเลยไอ้ยอดรัก”

กันต์ธรชี้หน้าผมและทำหน้าตึงใส่ด้วย

“กูเป็นเพื่อนรักของมึง กำลังช่วยหาบ้านให้มึง...พี่สนใจรับมันไปเป็นทาสรับใช่ไหมครับ ไอ้ยอดมันเลี้ยงง่าย ให้มันมีที่นอน ให้มีที่กินจนอิ่ม จะใช้ให้มันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

ผมควรจะหาอะไรยัดปากไอ้กันต์ดีไหม แม่ง...อย่างกับผีเจาะปากให้มาพูด

“ว่าไงไอ้คาย สนใจจะเก็บตกลูกนกลูกกาไปเลี้ยงดูบ้างไหม...ท่าทางน่าจะสนุกดี”

ผมหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กับอัครพิชญ์

“อืม...มีที่รักสักคนก็ดีเหมือนกัน ว่าไง...น้องยอดรักจะยอมเป็นที่รักของพี่หรือเปล่า...ยอดรัก”

ผมขนลุกเกรียวเลย เพราะไอ้พี่คายมันแล่นมาพูดข้างๆ หู ต้องรีบปฏิเสธจนลิ้นพันกัน “พี่อย่าถือคำพูดไอ้กันต์เลยนะครับ ไอ้นี่มันไม่ค่อยเต็มร้อยสักเท่าไหร่”

“แต่พี่จริงจัง”

อ้าว! เฮ้ย! ฉิบหายแล้วกู

“มึง! ไอ้กันต์ เคลียร์ให้กูเดี๋ยวนี้เลย เห็นไหมพี่เขาเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว”

ผมโวยวาย แต่ไอ้กันต์กลับหัวเราะร่า มันน่าถีบให้พลัดตกจากเก้าอี้ไหมล่ะนั่น ไอ้เพื่อนเวร!

“พี่รับเลี้ยงเพื่อนผมจริงๆ ใช่ไหม”

มันดันไปถามพี่คายแทนที่จะสนใจคำพูดของผมซะอีก

“อือ...รับเลี้ยงให้”

อ้าว...ไอ้เชี่ยนี่ก็ดันรับคำไปซะอีก มันชีวิตกูไหม...พวกมึงจะทำอะไร ทำไมถึงไม่ถามกูสักคำ กูยอมไหม เชี่ย!

“ถ้ามันดื้อ...มันรั้น มันไม่เชื่อฟังคำสั่ง พี่จัดการมันได้เลยพี่ ผมสองคนอนุญาต”

“ไอ้ห่าพิชญ์!” เพื่อนสองคน แม่งโคตรรักผมเลย

“แต่พี่ก็ต้องสัญญากับผมสองคนก่อนนะ เลี้ยงเพื่อนผมอย่างดี จะไม่ทิ้งไม่ขว้างให้มันต้องเสียใจ เพื่อนผมมันเป็นคนคิดมากและน้อยใจง่าย พี่อย่าทำให้มันเสียใจนะ ถึงผมจะสู้พี่ไม่ได้”

ก็หุ่นไอ้พิชญ์และกันต์ธรผอมแห้งอย่างกับไม้เสียบผี มีหรือจะสู้สองหนุ่มหุ่นล่ำบึกที่นั่งใกล้ๆ กันอยู่ได้

“แต่เชื่อเถอะ...ถ้าผมบ้าเลือดขึ้นมาก็เอาเลือดหัวพี่ออกได้เหมือนกัน” ไอ้กันต์ทำเสียงขึงขังขู่พี่คายที่นั่งหัวเราะอย่างกับได้ยินเรื่องตลกขบขันเสียเต็มประดา

เออ...กูโคตรรักมึงสองคนเลย...ไอ้เพื่อนไม่รักเพื่อน เสือกไสไล่ส่งให้ผมไปอยู่กับใครก็ไม่รู้ เพิ่งเจอกันแท้ๆ ถ้าไอ้พี่คายพาผมไปฆ่าหมกส้วมทิ้งล่ะ พวงมึงสองคนจะอดมีเพื่อนดีๆ อย่างกูเลยนะเว้ย เพื่อนน่ารักอย่างกูหาได้ง่ายๆ ที่ไหน

“อือ...จะเลี้ยงให้ดีเลย”

อ้าว...ไอ้ห่านี่อีกคน ถามผมสักคำไหม อยากไปอยู่ด้วยหรือเปล่า

“มึงจะคิดมากไปทำไมวะไอ้ยอดรัก มีที่ให้อยู่ ให้กิน ให้หลับให้นอนโดยไม่ต้องออกเงินสักบาท ดีจะตาย”

ดูมัน...ดูไอ้กันต์พูด ผมไม่รู้ว่ามันเอาสมองส่วนไหนคิด ผมไม่รู้จะเอายังไงกับไอ้เพื่อนสุดที่จะน่าถีบให้ตกเก้าอี้สองตัวนี้ดี

“จริงอย่างที่ไอ้กันต์พูดนะมึง อย่าเรื่องมากเลยไอ้ยอด กูได้ยินมึงบ่นเรื่องโดนไล่ออกจากห้องเช่า เช้ากลางวันเย็นจนหูอื้อไปหมดแล้ว”

“กูก็แค่บ่นไหมละมึง ห้องเช่าที่ราคาถูกแบบนั้นหาได้ง่ายๆ ที่ไหน ค้างเงินไว้ก่อนก็ยังได้เลย”

“แต่ยายป้าเจ้าของบ้านก็ตามด่าตามทวงมึงทั้งเช้ากลางวันเย็นไม่ใช่หรือไง”

ผมทำหน้างอเมื่อโดนไอ้กันต์สวนกลับ

“ยอดรักคงจะ...ดีใจจนพูดไม่ออกที่จะมีคนรับเลี้ยงอย่างเป็นทางการนะ”

โว้ย! กูอยากจะบ้า ทั้งเพื่อนทั้งไอ้พี่คายแม่งไม่ฟังกูเลย

“อย่าคิดมากซิยอดรัก”

ผมรีบดันใบหน้าของคายที่พาดลงบนไหล่ให้ไปห่างๆ แต่เหมือนจะถูกแกล้งให้ต้องใกล้ชิดกันมากยิ่งกว่าเดิม เพราะไอ้พี่เหี้ยพาดแขนไปวางมือบนไหล่อีกข้างบังคับด้วยแรงที่มากกว่าให้ผมต้องยอมอยู่ในอ้อมแขน เพราะสลัดยังไงก็ไม่หลุด โว้ย! ทำไมต้องแพ้ไอ้พี่นี่ด้วยวะ

“มึงก็เป็นอย่างนี้ทุกทีเลยไอ้ยอด ชอบคิดมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทำไมมึงถึงไม่ทำตัวให้น่ารักๆ พี่เขาจะได้เอ็นดูและเลี้ยงมึงนานๆ ไงวะ”

อ้าว...ไอ้ห่ากันต์ นึกจะห่วงเพื่อน “ถ้าอย่างนั้นมึงก็ไปอยู่กับพี่...”