ตอนที่ 4

“แล้วผิงผิงอยากมีความสุขไหม หรือจะต้องทนอยู่แบบนี้ไปจนตาย” แม่นิ่งฟังเธอตอบ แต่เธอก็ไม่พูด

“เรื่องของความรัก หากเรารักใครสักคนแล้ว มันไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำให้เลิกรัก แม่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าวันนี้ลูกยังมีโอกาส ลูกจะคว้ามันไว้ หรือปล่อยให้มันหลุดลอย”

ดารินพูดพลางนึกถึงเรื่องราวของตัวเอง ไผท และคุณสันต์ เธอไม่เคยบอกว่าเลิกรักไผทแล้ว แต่มันย้อนเวลากลับไปไม่ได้ และในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้น เธอก็ต้องทำใจยอมรับมัน

แม่ตบมือลงบนหลังมือของเธอเบา ๆ

“ผิงผิงยังมีโอกาสนะ จงเลือกเอาสิ่งที่ดีที่สุด ที่ใจลูกต้องการ อย่าทรมานตัวเองอีกเลย” ดารินให้แง่คิด ลูกสาวซบหน้าลงไปกับอกของแม่ หลับตาลงเธอก็เห็นแต่ใบหน้าของพี่ข้าวโพด

ณ สนามบินเชียงใหม่

“ทุกคนพร้อมกันหมดแล้วใช่ไหมคะ” ผิงผิงถามขึ้นด้วยอาการตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกที่ครอบครัวของเธอจะได้อยู่กันพร้อมหน้า

“รอด้วยครับ” สีหราชวิ่งกระหืดกระหอบพร้อมกระเป๋าเป้ใบใหญ่ทุกคนต่างส่งยิ้มให้กับเขา มีเพียงดาริกาคนเดียวเท่านั้นที่ตีหน้ายักษ์ให้

“พี่มาทันเวลาใช่ไหม” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ

“ใครชวนคะ” เธอหันไปถามทุก ๆ คน แต่ไม่มีใครตอบ ต่างพากันแยกย้าย ลากกระเป๋าของตัวเองเข้าไปข้างใน ผิงผิงรู้แล้วว่าตอนนี้ไม่มีใครที่จะอยู่ข้างเธอสักคน หญิงสาวเดินหน้าเง้าลากกระเป๋าตามทุกคนไป แต่ในใจตอนนี้ก็ลิงโลดดีใจที่ได้เห็นหน้าของเขา

สีหราชวิ่งไปที่เคาน์เตอร์เช็กอินน์ ก่อนจะหมุนตัวกลับมาวิ่งตาม เขาจับมือของผิงผิงเอาไว้ทันที

“เดินไปด้วยกัน” เธอหันมามองหน้าของพี่ข้าวโพดแล้วชักมือกลับ

“ชิ...” เธอทำเสียงขึ้นจมูกก่อนจะกระทืบเท้าใส่หลังเท้าของพี่ข้าวโพดเบา ๆ ชายหนุ่มไม่กล้าร้อง แต่หันไปรอบ ๆ มีสายตาของนักท่องเที่ยวบางคนจ้องอยู่ เขายิ้มแห้งก่อนจะเดินเร็วตามเธอไป

บนเครื่องบิน ผิงผิงได้นั่งติดหน้าต่าง เพชรนั่งคั่นกลางระหว่างเธอกับเขา ข้าวโพดเท้าแขนมองหน้าดาริกาตลอดเวลา เธอหันมองออกไปนอกหน้าต่าง บางคราก็หันมาเจอใบหน้าของเขาที่ส่งยิ้มมาให้ตลอดเวลา เธอย่นจมูกเข้าใส่ ทำค้อนเขาอยู่แบบนั้น

“เฮ้อ... เพชรไปเข้าห้องน้ำดีกว่า อึดอัด” เพชรยกมือขึ้น ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำตามที่บอก

ข้าวโพดขยับไปนั่งเบาะของหลานชายทันที เขาจับมือของดาริกาเอาไว้ เธอทำท่าจะโวยวาย

“คนเยอะนะ” เขาขู่เบา ๆ พลางทำสายตามองไปรอบ ๆ สองคนจึงยื้อแย่งกันอยู่อย่างนั้น แต่สุดท้ายคนที่เหนื่อยเองก็คือผิงผิง

ชายหนุ่มยังไม่หยุดแค่นั้น เขายังฉกใบหน้าลงไปหอมแก้มเธออีกฟอดใหญ่ ๆ ผิงผิงได้แต่อ้าปากค้าง ทุบอีกมือที่วางไปบนหน้าอกของเขาทันที

“ประเจิดประเจ้อ” เธอว่าให้อีก

“งั้นถ้าเราอยู่กันสองคนทำอะไรได้มากกว่านี้ใช่ไหม” เขากระซิบข้างหู

เธอผลักใบหน้าของเขาออกอย่างแรง

“ฝันไปเหอะ” เธอพูดเสียงลอดไรฟัน ข้าวโพดไม่ตอบโต้ นั่งพิงหัวลงไปที่หัวไหล่ของเธอ

เพชรกลับมาเข้านั่งแทนที่น้าชายไป

“หลับตาด้วย” ข้าวโพดหันมาสั่งเพชร เด็กชายมองหน้าน้าชายแบบงง ๆ คุณน้าผงกหัวให้ แล้วขยิบตา

“เฮ้อ...” เพชรถอนหายใจ แล้วหลับตาลง

ข้าวโพดจุ๊บไปที่ริมฝีปากของเธอเบา ๆ ผิงผิงหน้าแดง รีบหันไปมองว่าใครเห็นบ้าง

“ดีกันนะ” พี่ข้าวโพดทำเสียงอ้อน

“ไม่” เธอทำเสียงแข็ง แต่นัยน์ตาเริ่มอ่อนแสงลง

“ดีกัน” เขายกนิ้วก้อยขึ้นไปสอดกับนิ้วก้อยของเธอ และเขย่าเบา ๆ

“ไม่...อุ๊บ...” สีหราชจุ๊บลงมาที่ปากของเธอทันที ปิดปากที่กำลังจะพูดนั้น เธอครางอื้อเบา ๆ ในลำคอ ยกมืออีกข้างยันที่หน้าอกของเขาเอาไว้ แต่ปลายลิ้นของพี่ข้าวโพดก็เข้ามาอยู่ในโพรงปากของเธอแล้ว เขาควานหาความหวานเสียจนพอใจ ก่อนจะถอนริมฝีปากออก ดาริกาหน้าแดงในใจเต้นตึก ๆ

บนเครื่องบินที่มีคนอยู่เต็มลำ เขายังกล้าทำ

“พี่รักผิงผิงนะ” เขาสารภาพความในใจ

“ไม่เชื่อ” เธอสวนกลับเบา ๆ

“ให้เวลาพี่พิสูจน์ตัวเองนะ” เขาทำเสียงอ้อนสุด ๆ

“นะ นะ นะ” เธอทำหน้าเง้าสายตามองเขาแบบตัดพ้อ

“พี่ขอโทษ พี่เสียใจ แต่จะทำยังไง ผิงผิงทำให้ชีวิตพี่เป็นแบบนี้เสียแล้ว”

“แน่ะ... ยังจะมาโทษคนอื่น” เธอทำงอน เขากอดรัดเธอเอาไว้ทั้งร่าง ก่อนจะใช้นิ้วมือช้อนปลายคางเธอให้หันหน้ากลับมา

“ช่างเหอะ เรื่องไหนที่แล้วไปแล้ว เราลืมมันนะ แล้วเราสองคนมาเริ่มต้นกันใหม่ นะ นะ” เธอสบตากับเขา

ตอนนี้พ่อไผ่ พี่ข้าวผัด แม่ดาริน คุณสันต์ ป้าไก่ ลุงดำ รวมทั้งเพชรด้วย ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ร่วมลุ้นไปด้วย

“ดี ๆ กันซะ” ลุงดำเป็นคนพูดขึ้นคนแรก

“ใช่ ๆ เดี๋ยวน้าข้าวโพดเปลี่ยนใจอีกนะครับ” เพชรเสริม

“รักเขาไม่ใช่เหรอ” คุณสันต์พูดขึ้นมาอีกคน

“รับรักพี่เขาไปเถอะ แม่อยากเห็นหนูมีความสุข” ดารินส่งยิ้มมาเต็มใบหน้า

ผิงผิงหันไปมองหน้าทุก ๆ คน ก่อนจะสบตากับพ่อไผ่

“พ่อ...” ไผ่กำลังจะพูด ข้าวผัดตีไปที่แขนของอาไผ่ เขาหันไปมองหน้าภรรยา ก่อนจะยิ้ม

“พ่ออนุญาตให้แต่งงานกันได้ ดีกับพี่เขาเถอะนะ” ไผ่ลุ้นให้กำลังใจอีกคน

“ดีกัน ดีกัน ดีกัน นะ นะ นะ นะ” ทุกคนพูดขึ้นมาพร้อม ๆ กันเบา ๆ

สีหราชยิ้มสบตากับเธอแบบจริงใจ นัยน์ตาของเขาเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก เธอจึงคลี่ยิ้มให้กับเขา แล้วก็พยักหน้า

“ก็ได้ค่ะ แค่ญาติดีด้วยเฉย ๆ นะคะ” เพียงได้ยินคำตอบนั้น

สีหราชก็จุ๊บไปที่ริมฝีปากของเธอทันทีไผ่ยกมือขึ้นปิดตาของลูก ก่อนที่ทุกคนจะสลายตัว

“ขอบใจนะ” พี่ข้าวโพดบอกกับเธอ

“เรื่องอะไรคะ” เธอทำหน้าตาน่ารักถามเขา

“ขอบใจที่รักพี่ไง”

“ชิ...” เธอทำเสียงใส่เขาอีก ข้าวโพดรู้แล้วว่าอย่างไรผิงผิงก็รักเขาไม่เปลี่ยนไป เขาหอมแก้มเธออีกเป็นสิบ ๆ ครั้ง แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีกแล้ว