ตอนที่ 3

ณ โรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดภูเก็ต

“กุญแจห้องคุณพ่อกับพี่ข้าวผัด น้องพอร์ช” ผิงผิงหยิบกุญแจหนึ่งอันใส่ในมือของเด็กชาย

“นี่กุญแจห้องแม่กับแด๊ดดี้ค่ะ อันนี้ของป้าไก่กับลุงดำ ส่วนนี้ของเพชรและก็น้าข้าวโพด” เธอหรี่ตามองเขา

“อ้าว... เดี๋ยวผิงผิงทำไมต้องให้พี่นอนกับเพชรล่ะ” เขาทำหน้าอ้อนสุด ๆ

“หรือพี่ข้าวโพดจะนอนที่ล็อบบี้ก็ได้นะคะ” เธอพูดอย่างไม่ยี่หระ

“ทุกคนคะ เอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องก่อนนะคะ วันนี้จะพาไปไหว้พระแล้วก็กินอาหารทะเลอร่อย ๆ ค่ะ”

เธอบอกทุกคนทำเสียงร่าเริง ข้าวโพดหน้าหงิกงอมองหน้าดาริกาแบบขอความเห็นใจ

“ใครชักช้า ผิงผิงไม่รอนะคะ” เธอว่ากระแทกใส่หน้าเขา แล้วเดินนำหน้าข้าวโพดไปสีหราชใช้มือดึงชายเสื้อของผิงผิงหยิก ๆ

“อย่าดื้อนะคะพี่ข้าวโพดไหนว่าจะขอเวลาพิสูจน์ตัวเอง ไม่ใช่มีผู้ใหญ่หนุนหลังผิงผิงจะ...”

“น้าข้าวโพดมาทางนี้” เพชรมาดึงตัวเขาไปทันที

“จะจีบสาวไม่มีชั้นเชิงเลย” หลานชายว่าให้น้าชาย

“อะ... ทำเป็นรู้ดี มีแฟนแล้วเหรอเราน่ะ” ข้าวโพดหันตัวกลับมาทางแรงดึงของหลานชาย

“มีแล้วน่ะสิ ถามได้”

“อั๊ยยะ ไม่ธรรมดา ว่าแต่เรามีแผนอะไร” น้าชายทำกระซิบกระซาบ

“รักษาระยะห่างเอาไว้ อย่าให้ผู้หญิงเขารู้ว่าเราง้อเกินไป” เพชรบอก

“หื้อ... จริง ข้อนี้ได้ผล เพชรใช้มาแล้ว”

สีหราชยิ้มให้ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวเพชร

“แล้วมีอะไรอีก” เขาถามต่อ หลานชายเก็บของพลาง ๆ พูดไปด้วย

“ก็รู้จักเอาใจเป็นบางเวลา เทกแคร์ทุกคนอย่างเสมอภาค มองดูเธอด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรัก” เพชรเริ่มเพ้อ

สีหราชส่ายหน้า แต่ก็คิดตาม “โอเค เดี๋ยวจะลองใช้วิธีนี้วันนี้เลย”

วันนี้ทั้งวันตอนที่ไปเที่ยวด้วยกัน สีหราชก็รักษาระยะห่างจากหญิงสาว จนดาริกาแปลกใจ

‘เชอะ... ไม่ง้อก็อย่าง้อนะ’ เธอคิดในใจ หญิงสาวเริ่มทำหน้านิ่งแต่กับเขา แต่กับทุกคนเธอก็ร่าเริง ตอนที่ไปเที่ยววัดที่อยู่บนเขาสูง เห็นวิวภูเก็ตถึง สามร้อยหกสิบองศา

“ทุกคนถ่ายรูปครับ” เพชรส่งเสียง พร้อมกับทำหน้าที่ตากล้อง

สีหราชเดินไปอยู่อีกมุมหนึ่งของเฟรม แต่ก็หันมายิ้มให้กับดาริกา เธอชักสีหน้าทำงอน ย่นจมูกใส่

‘ได้ผลแฮะ’ เขาคิดในใจ ยิ้มให้กับกล้อง

“หิวแล้วครับ” พอร์ชส่งเสียงบอก ยกมือขึ้นปาดเหงื่อ เพราะพระอาทิตย์ตรงหัวพอดี

“ไปกันเลยสิคะ มีร้านอาหารซีฟู้ดอร่อย ๆ สด ๆ ด้วย”

“เพชรขอร้านที่เป็นห้องแอร์ได้ไหมครับ” เพชรมีต่อรอง วันนี้แดดที่นี่ร้อนจริง ๆ

“ไปสิ กลับไปที่รถกัน” เธอบอกทุกคน ตอนที่หันหลังให้ หญิงสาวหน้ามืดวูบขึ้นมา ก่อนล้มฟุบไปในทันที

“ว้าย...” เสียงป้าไก่ดังกว่าใครเพื่อน

สีหราชถลาเข้าไปอุ้มเธอเอาไว้

“พาน้องกลับไปที่รถก่อน” สิงขรออกคำสั่ง ทุกคนสีหน้าหมดสนุก อยู่ ๆ ผิงผิงก็เป็นลม ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ดีว่ามีทีมปฐมพยาบาลอยู่ที่วัดด้วย เพราะช่วงนี้เป็นหน้าเทศกาลคนจะเยอะมาก

หญิงสาวงัวเงียขึ้นอยู่ในอ้อมแขนของพี่ข้าวโพด มีข้าวผัดพัดวีอยู่ใกล้ ๆ ตอนนี้รถเริ่มแล่นออกจากวัด ทุกคนบอกว่าให้ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก่อน

“ผิงผิงเป็นอะไรคะ” เธอถามออกมาแบบงง ๆ

“เป็นลม สงสัยอากาศร้อนจัด” ข้าวผัดพูด

“แม่ว่าไม่ใช่นะ ผิงผิงไม่เคยเป็นลม ป่วยยังไม่เคยเลย ปีหนึ่งสักหนมั้ง” เสียงดารินดังขึ้น

“ไปให้หมอตรวจให้แน่ใจดีกว่า เป็นอะไรยังไง ป้าร้อนใจ” ป้าไก่หยิบกระดาษที่อยู่ข้างหน้ามาพัดให้ตัวเองเร็วรี่เหมือนลมจะจับไปอีกคน

“ไปให้เร็ว ๆ หน่อยนะโชเฟอร์” ไผ่หันหน้าไปบอกคนขับ

ทุกคนที่บ่นหิวเมื่อกี้ หายหิวเป็นปลิดทิ้ง พ่อไผ่หยิบถุงขนมยัดมือให้พอร์ชกับเพชรคนละถุงให้กินแก้ขัดไปก่อน

เมื่อรถแล่นไปจอดที่หน้าประตูทางเข้า มีพนักงานวิ่งเข้ามาให้บริการ คงจะเป็นโรงพยาบาลเอกชนชั้นดีในภูเก็ตแน่ ๆ

สีหราชอุ้มเธอลงจากรถ ก่อนจะให้นั่งลงที่รถเข็น ข้าวผัดบอกทุกคนว่าจะไปจัดการให้ ให้ทุกคนไปนั่งรอที่ล็อบบี้ของโรงพยาบาล แล้วหาอะไรกินรองท้องไปก่อน ทุกคนพยักหน้าให้

ข้าวผัดวิ่งตามน้องไปติด ๆ ทางพยาบาลซักประวัติและตรวจสุขภาพเบื้องต้น หน้าซีด ๆ ของผิงผิงดีขึ้นมากกว่าเมื่อกี้ สักครู่พยาบาลก็นำเธอไปพบแพทย์ สีหราชจะเข้าไปด้วย แต่เธอดึงมือพี่ข้าวผัดเอาไว้

“พี่ข้าวโพดไม่ต้องเข้าไปค่ะ ผิงผิงจะไปกับพี่ข้าวผัด” เธอบอกเขา

“โธ่... ให้พี่เข้าไปด้วยนะ” เธอส่ายหน้าระรัว เขาเดินหน้าจ๋อยกลับไปนั่งที่เดิม

“คุณดาริกาท้องนะคะ ไม่ต้องตกใจ”

คำพูดของหมอไม่ทำให้ตกใจได้อย่างไร สองคนพี่น้องจับมือกันแน่น ดาริกามือเย็นเฉียบ ยกมืออีกข้างแตะที่ท้องตัวเองอีกครั้ง เธอยกมือกุมท้องอย่างรู้ตัว ก่อนจะนึกไปถึงใบหน้าพี่ข้าวโพดคิดค้อน

“ท้องหรือคะ แค่ครั้งเดียวนี่นะ” ข้าวผัดถามขึ้นเสียเอง

“ค่ะ ท้องได้ทั้งนั้นค่ะ ถ้ามีเพศสัมพันธ์ หมอจะจัดยาบำรุงให้นะคะ แล้วช่วงนี้เป็นช่วงท้องอ่อน ๆ งดกิจกรรมผาดโผนทั้งหมดนะคะ ดูแลตัวเองเอาไว้ดีกว่า งดของแสลง ของมึนเมาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ด้วยนะคะ ถ้าจะให้ดีแนะนำให้ฝากครรภ์เพื่อสุขภาพที่ดีของแม่และลูก” คุณหมอร่ายยาว

“คือเรามาเที่ยวพักผ่อนน่ะค่ะ คงต้องกลับไปฝากครรภ์ที่ใกล้ ๆ บ้าน ว่าแต่...ตอนนี้...” ข้าวผัดพูดโต้ตอบเสียเอง

“ค่ะ ตอนนี้คุณหมอจะจัดยาบำรุงให้ คุณแม่ก็รักษาสุขภาพ และก็กินอาหารที่มีประโยชน์ อีกอย่างทำใจให้สบายนะคะ แล้วงดไปเที่ยวผาดโผนนะคะ” คุณหมอย้ำอีกครั้งหนึ่ง

ดรุณีพาเธอออกมาจากห้องตรวจ หนึ่งสาวยังทำหน้าแห้ง ๆ พอเห็นหน้าพี่ข้าวโพดก็ตีหน้ายักษ์ใส่อีกครั้ง

“พี่...ผิงผิงเป็นอะไร” เขาร้อนใจ

“เอ่อ...” ข้าวผัดอ้ำอึ้ง เงยหน้ามองหน้าน้องสาว

“ค่อยบอก... พาน้องไปหาพ่อกับแม่ไป” ข้าวผัดยิ้มยั่วให้กับน้องชาย

สีหราชรีบเข้ามาประคองเธอทันที ข้าวโพดจึงขอตัวไปจ่ายค่ารักษาให้

“ยังเจ็บตรงไหนไหม แล้วมึนหัว เวียนหัวหรือเปล่า” น้ำเสียงอาทรสุด ๆ ผิงผิงน้ำตาคลอ ก่อนจะยกมือขึ้นทุบเขา ปึก...

“เพราะพี่ข้าวโพดนั่นแหละ” เธอทำสีหน้างอน ๆ

“พี่ก็ขอโทษ ผิงผิงไปแล้วไง ไม่เอาสิ ไม่โกรธกันแล้ว ไหนตอนที่อยู่บนเครื่องเราก็คืนดีกันแล้วไง” เขาพูดจาดี