ตอนที่ 2

“มาแล้ว มาแล้ว...” ไก่เดินเร็วออกมาทันทีที่เห็นรถยนต์ของไผ่มาจอดที่ลานหน้าบ้าน

“พี่ดำ มากันแล้วจ้า” ไก่ยังตะโกนไปบอกสามีที่นั่งดูทีวีอยู่ไม่ไกลนัก

“เร็ว ๆ พอร์ช...” ข้าวผัดเรียกลูกชาย อุ้มตัวของพอร์ชลงจากเก้าอี้

“ใครมา” ข้าวโพดถามพี่สาว แต่เธอไม่ให้คำตอบ แต่ยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ออกมาสิ ข้าวโพด หลิวด้วย” เธอกวักมือเรียกทั้งสองคนให้เดินตาม

เพชรลงมาจากรถก่อนใคร เขารีบลงมาเปิดประตูให้พี่สาวคนสวยของเขาสายตาของดาริกามองใบหน้าของทุกคนที่กำลังทยอยเดินออกมารอรับ เธอมีรอยยิ้มฉายชัดขึ้นมาทันที

“ไปสิลูก ลงไป... ทุกคนบ่นถึงกันตั้งแต่เช้า” ไผ่ไล่ลูกสาวให้ลงจากรถ

“ตื่นเต้นค่ะพ่อ” เธอหันไปบอกพ่อ ไผ่ยิ้มให้ลูกสาวอย่างเอ็นดู

ผิงผิงหันหน้ากลับไป ภาพที่ปรากฏตรงหน้า ชายหนุ่มที่เธอเฝ้าคิดถึงทุกคืนวัน ยืนประสานมือจับกันแน่นกับผู้หญิงผิวขาวนวลและรอยยิ้มที่สดใสของเธอ

‘คนไม่รักษาคำพูด เชอะ...’

ผิงผิงเอ่ยต่อว่าพี่ชายเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเธอในใจ เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าที่หล่อเข้มขึ้นตามวัยดาริกาขยับตัว ก่อนจะใช้มือเปิดดันประตูที่น้องชายเปิดให้ เธอก้าวขาลงไปยืนข้างล่าง

ขายาว ๆ ที่สวมรองเท้าบูตส์ส้นสูงก้าวลงไปยืนนิ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ไล่ความขุ่นใจไม่ชอบที่เห็นพี่ข้าวโพดควงสาวสวย เธอปรับอารมณ์ก่อนจะยิ้มกว้างหมุนตัวออกไป

ใบหน้าสวย ๆ แต่ยังมีเค้าเดิมของวัยเด็ก ตัวที่สูงโปร่ง กับผมยาวสลวย เธอมาพร้อมกับการแต่งกายที่เนี้ยบ รอยยิ้มที่ฉาบเต็มใบหน้า

“ผิงผิง” ป้าไก่เรียกชื่อเธอดังกว่าใคร ๆ อ้าแขนกว้างรอรับหลานสาวที่คิดถึง

ดาริกายกมือไหว้ทุก ๆ คน เดินเข้าไปหาป้าไก่เป็นคนแรก

“อุ้ยตาย... ทำไมสวยอย่างนี้ เห็นแต่ในรูป ตัวจริงสวยกว่า” ป้าไก่ชมหลานสาวไม่ขาดปาก ดาริกาไม่ได้กลับมาเมืองไทยเกือบหกปีแล้ว

“ป้าไก่ก็ยังดูสวยและยังแข็งแรงนะคะ” เธอยิ้มเอาใจ สวมกอดคุณป้าของเธอแน่น ป้าไก่หอมซ้ายหอมขวาด้วยความรักและเอ็นดู

“สวัสดีค่ะ ลุงดำ” เธอหันไปไหว้ชายสูงวัยที่ยิ้มกว้างให้เช่นกัน ลุงดำยกมือขึ้นตบหัวของผิงผิงเบา ๆ

“พี่ข้าวผัด” เธอหันไปกอดพี่สาวที่รักยิ่งที่ช่วยดูแลเธอตอนเด็ก ๆ

“หิวไหม พี่มีแต่ของโปรดของเราทั้งนั้นเลย” ข้าวผัดรีบบอกอย่างเอาใจ

“ยังค่ะ ไหนน้องพอร์ช ยังไม่เคยเจอกันเลย” เธอถามหาน้องชายคนเล็กทันที เด็กชายศรันย์ที่จับชายเสื้อของแม่เอาไว้แน่น ยิ้มให้พี่สาวคนสวยอย่างเขิน ๆ

ดาริกาย่อตัวลงไปก่อนจะหอมแก้มเด็กน้อยไปหลายฟอด

“หวัดดีครับหรือยัง” คุณแม่ส่งเสียงสั่งลูกชาย น้องพอร์ชพนมมือไหว้อย่างเขิน ๆ

ภาพหญิงสาวที่สวยงามเกินกว่าที่เขาเคยคิดไว้ ทำให้พี่ข้าวโพดตะลึง ไม่คิดว่าน้องสาวผิงผิงตัวเล็ก ๆ ของเขาจะโตเต็มสาวได้ขนาดนี้ รอยยิ้มกับแววตาที่สดใส ทำให้เขายิ้มออกมาด้วยความดีใจ แต่ผิงผิงกับทำมองแล้วผ่านเลยไป

“ใครคะ” ครูหลิวถามแฟนหนุ่มทันที สีหราชเป็นคนไม่ค่อยเล่าเรื่องอะไรในบ้านของตัวเองให้เธอฟังสักเท่าไหร่

“ลูกสาวคนโตของอาไผ่ ที่ไปอยู่กับแม่ของเธอที่อเมริกา”

“อ๋อค่ะ... สวยจังนะคะ” เธอบอกกับพี่สิงห์ หันไปยิ้มแล้วมองตามการเคลื่อนไหวของหญิงสาว

“จะไม่ทักพี่หน่อยหรือ” เสียงเข้มถามขึ้นทันทีที่เธอลุกขึ้นยืน

ดาริกาค่อย ๆ หันหน้าไปยิ้มสดใสให้กับพี่ข้าวโพด และแฟนสาวของเขา

“คิดถึงจังค่ะ” เธอไม่ได้ยกมือไหว้ แต่ตรงเข้าไปกระชากตัวของพี่ข้าวโพดมากอดทันที จงใจเบียดหน้าอกที่ไม่เล็กไปกับแผงหน้าอกของชายหนุ่ม และหอมแก้มของเขาทันที

ข้าวโพดทำเหวอ เพราะไม่คิดว่าจะได้รับการทักทายแบบนี้

“ผิงผิง นี่แฟนพี่” ข้าวโพดเอ่ยแนะนำทันทีที่เธอผละตัวออกจากเขา แต่ยังจับมือของพี่ข้าวโพดเอาไว้แน่น แล้วยังจงใจบีบให้แรง ๆ เพื่อให้ชายหนุ่มเจ็บ พร้อมส่งสายตาตัดพ้อออกไปในแวบแรก ก่อนจะหันไปยิ้มกว้างให้กับสาวสวยที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ กัน

“สวัสดีค่ะ”

ข้าวโพดยกมือขึ้นไปโอบไหล่ของครูหลิวเอาไว้

“เรียกพี่หลิวสิ พี่หลิวแก่กว่าผิงผิง”

ดาริกายกมือไหว้เธอ ก่อนจะส่งยิ้มให้

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ พี่หลิว” ปากพูดดี แต่แววตาที่ส่งมาให้เหมือนเป็นศัตรูกันมาสักสิบชาติ ครูหลิวถึงกลับเย็นในหัวใจกับรอยยิ้มของน้องสาวของแฟนหนุ่ม

“ค่ะ ยินดีที่ได้เจอกัน ไม่เคยเห็นพี่สิงห์พูดถึงน้องผิงผิงเลย”

“ค่ะ พี่สิงห์คงจะลืมน้องสาวคนนี้ไปชั่วขณะน่ะค่ะ แต่ต่อไปเราคงมาระลึกความหลังกันได้หลังจากนี้ พี่สิงห์ขา... ผิงผิงมาทวงคำสัญญานะคะที่กลับมาเมืองไทยเที่ยวนี้” เธอหันไปบอกกับเขาเสียงเย็น ส่งสายตาล้อเล่นให้กับเขาแล้วหันมาจับมือว่าที่พี่สะใภ้ที่กำลังทำหน้างง ๆ ส่วนพี่ข้าวโพดทำหน้าปูเลี่ยน ๆ

“ผิงผิงดีใจจริง ๆ นะคะที่ได้รู้จักพี่หลิว ต่อไปผิงผิงคงรบกวนพี่หลิวหลายเรื่องเลยค่ะ” ครูหลิวเกิดอาการงง ๆ กับพฤติกรรมของน้องสาวคนสวย

“ผิงผิง ข้าวโพด หลิว เข้ามาในบ้านดีกว่า” พี่ข้าวผัดตะโกนออกมา

“ไปค่ะ พี่หลิว” เธอจูงมือพี่สาวคนใหม่ที่เพิ่งรู้จักอย่างสนิทสนม

แล้วดาริกาหันหน้าไปพี่ข้าวโพดยิ้มกว้างให้เขาแบบแปลก ๆ พร้อมกับสายตาแพรวพราวข้าวโพดยังคงมึน ๆ ยังคิดอะไรไม่ออก

“กินเยอะ ๆ นะ ผิงผิง” ทุกคนต่างพากันเอาอกเอาใจดาริกา

“ขอบคุณมากค่ะ” เธอยิ้มกว้าง หัวใจเบิกบานเป็นสุขใจ ถ้าไม่สะดุดตาที่สองหนุ่มสาวที่กำลังป้อนข้าวป้อนน้ำให้แก่กันอย่างไม่อายสายตาของใคร ๆ

เธอเสียใจสิ ความตั้งใจในวัยเด็กไม่เคยเปลี่ยนไป ดาริกาสาวสวยรสแซ่บปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจีบและต้องการประสานสัมพันธ์ด้วย เพราะหัวใจดวงเดียวที่ปฏิพัทธ์อยู่กับพี่ข้าวโพดคนเดียวเท่านั้น แต่วันนี้เธออกหักเสียแล้ว

“ผิงผิงจะมาอยู่ที่นี่จริง ๆ หรือ” ลุงดำเอ่ยถาม

“ค่ะ ตอนนี้โรงเรียนเชียงใหม่แม่มารีอุปถัมภ์ตอบรับผิงผิงเข้าทำงานแล้วนะคะ ตำแหน่งอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ สัญญาหนึ่งปี “ หญิงสาวบอกด้วยความภูมิใจ

“จริงเหรอ... งั้นผิงผิงก็ได้สอนที่เดียวกับหลิวเลยนี่ ใช่ไหมหลิว” พี่ข้าวผัดพูดขึ้น