3

“ถึงบ้านแล้วโทรหาเราบ้างนะขวัญ”

“ได้สิ”

“แล้วเดี๋ยวเรานัดเจอกันนะ”

“จ้า ไปนะ แม่หนิมมารับแล้ว”

เด็กสาวร่างสูงโปร่งผิวขาวจัดผูกเปียสองข้างยาวเคลียหลังบอกลาเพื่อนร่วมรุ่นแล้วรีบเดินแกมวิ่งไปที่รถเอสยูวีสีเทาคันที่จอดรอเธออยู่ ทันทีที่เปิดประตูขึ้นรถมา คนขับก็ถอดแว่นกรองแสงออกเพื่อสบตา แล้วถามด้วยใบหน้าราวกับผู้ใหญ่ใจดี

“ไปกันหรือยังลูกขวัญ”

“ค่ะแม่หนิม”

“แม่ซื้อขนมเบื้องไส้หวานที่หนูชอบมาฝาก กินสิลูก น้ำหยิบเอาเลยนะ”

“ขอบคุณค่ะ” เด็กสาวยิ้มหวานบอกผู้ที่ดูแลเธอต่อจากบิดาเป็นอย่างดี ไหนจะพี่สาวอย่างริสาอีกคน ทั้งคู่ไม่เหมือนแม่เลี้ยงและพี่สาวใจร้ายแบบในนิทานเลยสักนิด เจ้าตัวยิ้มหวานแล้วหยิบขนมในถุงพลาสติกมาแกะยางที่มัดเอาไว้ออกกินอย่างเอร็ดอร่อย ปากก็คุยเจื้อยแจ้วไปจนขนมหมดถุง ก่อนจะหยิบน้ำขึ้นเปิดออกดื่ม ไม่นานก็ผล็อยหลับลงบนเบาะข้าง ๆ คนขับ

นิพาพรยิ้มหน่อยหนึ่งเมื่อเห็นว่าเด็กสาวหลับลงด้วยฤทธิ์ของยานอนหลับแล้วออกรถมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทางทันที

โรงเรียนประจำที่จอมขวัญศึกษาอยู่เป็นโรงเรียนเอกชนไม่ใหญ่โตนักแต่ค่อนข้างเข้มงวด อยู่ติดกับจังหวัดชายแดนไทยพม่าทางเหนือสุดของประเทศ นางนิพาพรขับรถไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึงพื้นที่รอยต่อไทยพม่าที่เป็นเทือกเขายาวสุดสายตา บริเวณด้านหลังจากตรงนี้ไปเจ้าหน้าที่ของไทยไม่เคยเข้าไปถึงเพราะเป็นส่วนหนึ่งของประเทศพม่าแล้ว

พวกมีอิทธิพลรู้กันดีว่าส่วนนั้นเป็นของใคร ทั้งยังมีโรงพยาบาลขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างขึ้นตรงรอยต่อที่อยู่ในรัฐของประเทศเพื่อนบ้าน คนที่ใช้บริการในนั้นได้ส่วนใหญ่เป็นพวกนอกกฎหมายที่ต้องการการรักษาเร่งด่วนทันท่วงที ว่ากันว่าที่นั่นมีหมอมือดีอยู่ทุกแขนง ศัลยกรรมใบหน้าที่นั่นก็ยังมี แต่ไม่ใช่เพื่อความสวยความงาม มันถูกใช้ขึ้นเพื่อเหล่าโจรทั้งหลาย

ขนตางอนยาวกะพริบเบา ๆ ก่อนจะเปิดเปลือกตาออกแล้วหยีสู้แสงที่ด้านนอกของรถ เด็กสาวค่อย ๆ ดันตัวขึ้นจากเบาะรถ ก่อนจะตั้งสติว่าตัวเองเป็นอะไรไป

“ตื่นแล้วเหรอลูก”

“แม่หนิม”

“ลงมาก่อนสิลูก”

เด็กสาวเปิดประตูรถของมารดาเลี้ยงลงมายืนบนพื้นดิน ก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นกับแสง มองไปรอบ ๆ บริเวณด้วยสายตาใคร่รู้ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ แม่หนิมพาเธอมาที่ไหนกัน

“มาหาใครเหรอคะแม่หนิม”

นิพาพรเข้ามาจับมือนุ่มนิ่มเพราะไม่เคยทำงานหนักมาก่อน เรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงน่าเห็นใจ “ขวัญ”

“ขาแม่หนิม”

“แม่ขอโทษนะลูกที่ดูแลหนูไม่ดีอย่างที่คุณไพฑูรย์ฝากฝังแม่ไว้”

“ทำไมแม่หนิมพูดแบบนั้นล่ะคะ แม่ดูแลหนูดีมาก ๆ หนูไม่เคยคิดว่าแม่ไม่ดี”

“ดียังไงกัน หนูรู้ไหมว่าตอนนี้บ้านเรากำลังจะโดนธนาคารยึดแล้ว แม่กับพี่ริสาต้องออกหางานทำแต่ก็หาเงินมาผ่อนไม่ไหว”

“บ้านเราจะถูกยึด...เหรอคะ”

“จ้ะ แม่ แม่ไม่รู้จะทำยังไงดีอีกแล้วขวัญ แล้วนี่ริสาก็วิ่งวุ่นทำงานจนป่วย” นางนิพาพรเล่าไป น้ำตาก็ไหลแหมะลงราวกับสั่งได้ จอมขวัญมองแล้วให้สงสารมารดาเลี้ยงและพี่สาวคนละสายเลือดกันอย่างริสาอย่างหนัก ถามด้วยความเป็นกังวล

“ขวัญช่วยอะไรได้บ้างคะแม่”

นางรีบเก็บน้ำตาแล้วค่อย ๆ บอกด้วยท่าทีระแวดระวัง “ริสาไปรับงานดูแลคนป่วยเอาไว้ แถมยังเอาเงินเขามาแล้วด้วย”

ดวงตาใสราวตาเด็กมองคนพูดอย่างไร้แววกังขาใด ๆ รับคำเบา ๆ “ค่ะ”

“หนูไปทำแทนพี่ริสาได้ไหม”

พอได้ยินมารดาเลี้ยงบอกแบบนั้นก็รีบถามกลับ ไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วย แต่เด็กสาวกลัวจะทำได้ไม่ดีเท่า “แต่...หนูไม่เคยดูแลคนป่วยนะคะ”

“จะมีคนสอนหนูเองจ้ะ ขอแค่หนูรับปากแม่”

“ค่ะแม่”

นางนิพาพรค่อยยิ้มออก นางคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าของลูกเลี้ยงมาถือไว้เองแล้วรวบข้อมือขาวเล็กของจอมขวัญให้เดินตามเข้าไปยังด้านในของบ้าน จอมขวัญยังมึน ๆ งง ๆ อยู่หน่อยเมื่อเข้ามาด้านในแล้ว

ห้องโถงขาวสะอาดติดเครื่องปรับอากาศและฆ่าเชื้ออย่างดีตลอดทั้งโถง ทั้งยังมีอุปกรณ์การแพทย์ที่ดูล้ำสมัยและมีราคาวางล้อมข้างเตียงที่มีชายหนุ่มหนวดเครารกครึ้มนอนไม่รู้สติบนนั้น

“คุณภูเบศวร์ถูกรถเบียดตกถนนตรงโค้งขึ้นเขามานี่แหละ สมองกระทบกระเทือนจนต้องผ่าตัดเอาเลือดที่คั่งออก ส่วนที่หลังกระดูกเคลื่อนออกมาจนหมอบอกว่าแกอาจพิการไปตลอดชีวิต เพราะกระดูกหลังที่เคลื่อนทำลายไขสันหลังที่ควบคุมการเคลื่อนไหวของขาทั้งสองข้างครับ”

ร้ายแรงขนาดนี้เลยหรือ

ใบหน้าขณะหลับของคนป่วยที่เธอต้องมาคอยดูแลนั้นดูดุดันคมเข้ม คิ้วเข้มพาดรับกับดวงตาที่ปิดสนิทอยู่พอดิบพอดี แม้ขณะที่ยังหลับตาอยู่ยังดูดุดันน่าเกรงขามขนาดนี้ หากลืมตาตื่นขึ้นแล้วต้องสบตากันจะดูดุดันขนาดไหน จมูกคมสันดูเด่นชัดเฉียบแหลมรับกับริมฝีปากหยักได้รูปไม่บางและไม่หนาจนเกินไป ทุกอย่างบนใบหน้าของเขานั้นระบุได้ในทันทีว่าเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาคมคายชนิดที่หาตัวจับยากคนหนึ่ง แม้จะคลับคล้ายคลับคลาบางสิ่งบนใบหน้าว่าเคยพบเจอที่ใดมาก่อน แต่จอมขวัญก็นึกไม่ออกว่าคุ้นเคยมาจากใคร แล้วนึกไปถึงนิสัยใจคอของเขาว่าจะเป็นแบบหน้าตาหล่อเหลานั่นไหม