2

“พาน้องไหมกับน้องลูกพีชไปส่งที่รีสอร์ตด้วยนะ แล้วอีกสองชั่วโมงไปรอรับกลับ” นางนิพาพรบอกกับชายหนุ่มรูปร่างล่ำสัน ผิวสีน้ำตาลเข้มที่ส่งสายตาวิบวับให้แม่ม่ายอย่างนิพาพรแล้วยังแอบขยิบตาให้เด็กสาวที่ชื่อ น้องไหม อีกด้วย

“ครับพี่หนิม”

“รีบไปรีบมาล่ะ อย่าเถลไถล พี่ไม่ชอบ”

“ครับ ผมเป็นเด็กดี พี่หนิมก็รู้” ชายหนุ่มตอบพร้อมส่งสายตาให้กันอย่างมีนัย นิพาพรอดไม่ได้ หน้าแดงขึ้นมาเมื่อนึกถึงบทรักของชายหนุ่มคราวลูกอย่างอวยชัย

อวยชัยเป็นเด็กหนุ่มที่เธอดึงขึ้นมาจากปลักโคลนในสลัม เด็กหนุ่มหน่วยก้านดีแต่หลงกับยาเสพติดงอมแงม เธอเจอเด็กหนุ่มที่บาร์โฮสต์ชื่อดังแห่งหนึ่ง จากนั้นก็ติดต่อกันเรื่อยมา แล้วจึงให้อวยชัยออกจากงานที่นั่น หันมาช่วยเธอดูแลกิจการค้าเนื้อสดแทน

เดิมทีเธอทำอาชีพนี้มาตั้งแต่เป็นสาวรุ่น ด้วยนิสัยรักสบาย การนอนกับชายแปลกหน้าแลกเงินจึงเป็นสิ่งที่ทำจนเป็นอาชีพหลัก เมื่อแก่ตัวลง เธอก็ตั้งตัวเป็นแม่หนิม จัดหาเด็กให้ลูกค้าหน้าเก่าหน้าใหม่ คละกันไป พอได้มีเงินจับจ่ายใช้สอยอยู่ทุกวันนี้

เธอมีลูกสาวหนึ่งคนชื่อริสา บุตรสาวที่หาบิดาไม่ได้ แต่เธอก็เก็บเอาไว้เตือนใจตัวเอง และยังต้องดูแลบุตรสาวอีกคนของสามีคนปัจจุบันที่ชื่อไพฑูรย์อีกด้วย

บุตรสาวของไพฑูรย์ชื่อจอมขวัญ เด็กนั่นเรียบร้อย น่ารัก เธอไม่เคยแสดงบทแม่เลี้ยงใจร้ายกับจอมขวัญ เพราะไม่เห็นว่ามันจะได้ประโยชน์อะไร เพราะคิดไปไกลกว่านั้นว่าเนื้อสาว ๆ หวาน ๆ ต้องทำเงินให้เธอได้มากกว่าคนอื่น ๆ ในสังกัด รูปร่างหน้าตาราวกับดาราฮอลลีวูดนั่นดึงดูดใจเพศผู้ดีนักล่ะ เธอจะเก็บนังลูกเลี้ยงไว้ขายทอดตลาด เมื่อถึงวันที่เรียนจบออกมาจากรั้วโรงเรียนประจำ ที่มีนังชีเพื่อนของคุณไพฑูรย์คุ้มกะลาหัวมันอยู่ อีกไม่นานหรอก อดทนเอาหน่อย

นิพาพรบิดปากยิ้มอย่างมาดร้ายก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านที่เป็นของนายไพฑูรย์ในเวลาต่อมา

“ลงได้เลยจ้าสาว ๆ ใครเสร็จงานก่อนโทรตามพี่ได้เลยนะจ๊ะ”

น้องไหมและน้องลูกพีชยิ้มหวานก่อนลงจากรถแล้วเดินแยกย้ายกันเข้าห้องตามหมายเลขที่ได้รับแจ้งมา อวยชัยมองตามหญิงสาวด้วยสายตาหื่นกระหายก่อนจะออกรถแล้วตรงไปยังอีกที่ ที่เป็นบ้านของลูกค้ารายใหม่

ชายหนุ่มยังไม่สามารถตัดขาดจากยาเสพติดได้ เมื่อมีโอกาสจะหาซื้อและจำหน่ายอยู่เสมอ เงินได้มาง่ายก็หมดไปง่ายเช่นกัน

แต่พอลงรถมาได้เพียงไม่นานก็ถูกเจ้าหน้าที่ล้อมจับไว้เสียอย่างนั้น อวยชัยไม่ยอมถูกจับอีกแล้ว ภาพในคุกยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของชายหนุ่ม มันทรมาน มันหดหู่ เขาจะไม่ยอมกลับเข้าไปในนั้นโดยเด็ดขาด

อวยชัยยกปืนขึ้นยิงสู้กับเจ้าหน้าที่ ก่อนจะสะดุ้งวาบเมื่อถูกกระสุนปืนของฝ่ายตำรวจเจาะเข้าที่ใต้หัวไหล่ข้างซ้าย ชายหนุ่มหาทางหนีด้วยการขับรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดทิ้งไว้เข้าไปในพงป่า ด้วยความเป็นคนที่รู้จักทางหนีทีไล่ดี เขากลับมาถึงที่บ้านของนางนิพาพรได้ในที่สุด และหลบพ้นจากการตามล่าได้อย่างฉิวเฉียด

“พี่หนิม พี่หนิมครับ” อวยชัยวิ่งถลาเข้าบ้าน ปากก็ร้องเรียกหานางนิพาพรไปพลาง แม่ม่ายอย่างนางนิพาพรกำลังนั่งจดรายรับรายจ่ายอยู่ก็ละมือแล้วลุกขึ้น มองอวยชัยด้วยสายตาเป็นห่วง ถามด้วยเสียงร้อนรน

“ตายแล้ว แกไปโดนอะไรมา ทำไมเลือดอาบขนาดนี้”

“ผม ผมถูกยิงครับพี่”

“ไปโรงพยาบาลเร็วเถอะ” นางว่าแล้วถลาไปคว้าแขนล่ำสันของคู่รักหนุ่ม

“ไม่ได้ครับพี่ ผมไปโรงพยาบาลไม่ได้”

“ไม่ไปแกต้องตายแน่ ๆ”

อวยชัยนิ่งไป ก่อนจะมองสบตานางนิพาพร บอกอย่างเพิ่งนึกได้ “ผมไม่ไป...แต่ แต่ผมรู้มาว่าที่ตรงร่องผามีโรง'บาลของ...”

“เดี๋ยว นี่แกไปทำอะไรมา ใครยิงแก” นางนิพาพรหน้าตื่นค้าน แล้วถามขัดขึ้น

อวยชัยหน้าซีดก่อนรับสารภาพ “ตำรวจครับ ผมหนีตำรวจมา ถ้าพาผมไปส่งโรง’บาล ผมต้องเข้าไปอยู่ในคุกอีกแน่ ๆ พี่หนิมช่วยผมด้วยนะครับ”

นางนิพาพรแทบทรุดตัวลงอย่างหมดแรง เมื่อพอเดาได้ว่าสามีหนุ่มยังไม่เลิกยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ครางเสียงสิ้นหวัง “พี่ไม่รู้จักใครที่นั่น แล้วจะช่วยแกได้ยังไง”

“พี่หนิมต้องช่วยผมด้วยนะครับ ผมปวดมาก เลือดทั้งนั้นเลย ผมยังไม่อยากตาย...”

นางนิพาพรใบหน้าตระหนกไม่ต่างจากคนถูกยิง หากว่าพาสามีหนุ่มของตนไปโรงพยาบาลไม่ได้ ก็ต้องใช้วิธีอื่นเพื่อช่วยเหลือ

ตรงรอยต่อระหว่างประเทศเป็นเทือกเขายาวสุดสายตา ที่นั่นคนนอกกฎหมายรู้กันดีว่าเป็นถิ่นของพวกกองกำลังติดอาวุธไม่ระบุชาติพันธุ์ บางคนว่าเป็นคนไทย บ้างก็ว่าก็เป็นพม่า หรือ พวกจีนอพยพ

คนวงในพูดกันปากต่อปากว่ามีคนไทยผู้มีเบื้องหลังดำมืดเป็นหนึ่งในคนสำคัญของพวกนั้น ชายหนุ่มเป็นหมอใหญ่ในโรงพยาบาลของชนกลุ่มนั้น รับเคสที่เป็นพวกนอกกฎหมายที่เงินถึง อุปกรณ์การรักษา วิธีการ และบุคลากรครบครันพอ ๆ กับโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังของประเทศ เพียงแต่ที่นี่ไม่ได้อยู่ในประเทศใด ๆ ทั้งสิ้น มันอยู่ในหุบเขาที่เป็นเขตของชนกลุ่มน้อยนอกกฎหมายนั่น

แววตานางนิพาพรปรากฏแวววิตกกังวลอย่างที่สุด นางกลัวแต่นางจะต้องหาวิธีช่วยอวยชัย สามีหนุ่มของนางคนนี้ให้จงได้

ร่างสูงใหญ่ราวชายต่างชาติที่นอนอาบแดดบนเก้าอี้ข้างสระว่ายน้ำส่วนตัวใต้ร่มไม้ใหญ่ที่บริเวณบ้านพักพยักหน้าให้คนสนิทหน่อยหนึ่ง ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้ามารายงาน

“นายครับ”

เสียงทรงอำนาจถามเนือย ๆ ไม่ใส่ใจนัก “มีอะไร”

ลูกน้องเข้ามาป้องปากที่ข้างหูของภูเบศวร์อยู่ครู่ เจ้าตัวก็ถึงกับยิ้มมุมปากออกมาได้หน่อยหนึ่ง

“พาเข้ามา”

นางนิพาพรเดินตามเข้ามาก่อนจะอ้าปากเกริ่นนำ แต่ชายที่นอนอาบแดดพูดโพล่งขัดขึ้นมาอย่างรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

“จะผ่าตัดเอากระสุนออก พร้อมอยู่พักฟื้น คิดค่ารักษาหนึ่งล้าน...ยูเอสดอลลาร์”

“สามสิบล้าน...หรือคะ” ยูเอสดอลลาร์ ไม่ใช่เงินบาทอีกด้วย นางจะไปหามาจากไหน

“มีไหม ถ้าไม่มี ก็กลับไป อ้อ แต่เดี๋ยวนะ ได้ข่าวว่าแม่หนิมมีลูกสาวสวย”

“ยัยริสาไม่สวยหรอกค่ะ นายไม่น่าจะชอบ” แม้จะค้าเนื้อสาว ๆ แต่ก้อนเลือดจากตนเอง นิพาพรไม่คิดค้าขายแม้แต่น้อย แต่หากเป็น...

“ที่ได้ยินมาไม่ใช่ชื่อริสานี่หว่า”

“...ยัยขวัญหรือคะ”

“เออ ชื่อนี้ค่อยคุ้นหน่อย”

“ค่ะ ดิฉันจะพาแกมาให้รู้จักกับนายเอง”

“ที่พูดนี่ไม่ได้แค่อยากคุยทำความรู้จักกันนะ...เข้าใจใช่ไหม” คนพูดบอกแล้วถอดแว่นกันแดดออก ประกายตาคมกล้าทำเอาคนจิตแข็งอย่างนิพาพรหวั่นเกรง นางพยักหน้าเบา ๆ ตอบรับอย่างกลัว ๆ

“ค่ะ ดิฉันทราบดี จะจัดการให้ค่ะ”