8. รสนิยมเดียวกัน

“ฮ้าย...ดาร์ลิ้ง...”

ริต้า โผเข้ากอด วรวิทย์ ด้วยความดีใจ เมื่อเขาก้าวเข้ามาหาหล่อนภายในห้องของโรงแรมที่หล่อนพักอยู่

“มาถึงนานหรือยัง...”

วรวิทย์ ถามพร้อมกับถอดเสื้อตัวนอกออกเหวี่ยงไปที่เตียง

“ตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ...รู้ไหมคะว่าริต้า คอยวิทย์นานแค่ไหนอยากรู้เหตุผลว่าทำไมวิทย์ ต้องไปหมั้นกับคนอื่นทั้งที่วิทย์ยังมีริต้า รออยู่ทั้งคน”

หล่อนบอกด้วยความน้อยใจ

“ก็ผมบอกริต้าแล้วไงว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่..ผมขัดไม่ได้”

“ขัดไม่ได้หรือไม่อยากจะขัดกันแน่คะ” ริต้าหน้างอ

“ริต้า...เราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะ..ผมบอกแล้วไงว่าอย่าทำให้ผมเครียด แค่ผมต้องเข้าพิธีหมั้นกับยัยคู่หมั้นหุ่นยนต์นั่น ผมก็เครียดมากพอแล้ว..ถ้าริต้า ไม่เข้าใจก็กลับไปอเมริกาซะ”

วรวิทย์ มีท่าทางหงุดหงิด

ริต้า รีบเปลี่ยนท่าทีใหม่ทันที หล่อนกลับมาเมืองไทยเพื่อเป็นผู้ชนะเท่านั้น หล่อนจะต้องใจเย็นให้มากกว่านี้ วรวิทย์ ไม่ชอบผู้หญิงที่จู้จี้จุกจิกกวนใจหรือแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ หล่อนจะต้องพยายามไม่เป็นเช่นนั้น

“ริต้า ขอโทษค่ะดาร์ลิ้ง...ริต้า รักคุณมากเกินไปจึงอดหวงไม่ได้”

ริต้า ทำเสียงหวานพร้อมกับลูบไล้แผ่นอกของเขาไปด้วย ฝ่ายที่ถูกเล้าโลมมีสีหน้าผ่อนคลายลงไปและดึงร่างของหล่อนให้ล้มลงไปที่เตียงนอน เขากดร่างของหล่อนด้วยน้ำหนักที่รุนแรง

“อุ๊ย...จะทำอะไรริต้าคะ เรายังคุยกันไม่จบเลย”

ริต้า พูดเสียงอู้อี้เมื่ออีกฝ่ายรุกเร้าจูบซอกไซร้ที่ลำคออย่างเร่าร้อนรุนแรง

“ไม่คุยแล้ว..เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งนานมารื้อฟื้นสัมพันธ์กันดีกว่า”

ปากเขาพูดไปแต่มือกระชากเสื้อผ้าของหล่อนออกอย่างไม่มีความนุ่มนวลแม้แต่น้อย แต่ริต้า กลับรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจกับการกระทำนั้น มันเหมือนหล่อนโหยหาความรุนแรงเช่นนี้ของวรวิทย์ อยู่แล้ว

จะเรียกว่าหล่อนกับวรวิทย์ มีรสนิยมทางเพศที่เหมือนกันก็ว่าได้

หลังพายุพิศวาสสงบลง เนื้อตัวของริต้า ก็เต็มไปด้วยรอยเขี้ยวเขียวช้ำจากการกระทำอันรุนแรงของวรวิทย์ ปรากฏให้เห็นได้ ทั้งตามลำคอและลำตัว ริต้า เตรียมครีมแก้ฟกช้ำไว้แล้ว จึงหยิบมันมาทาเบา ๆ หล่อนร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด แต่เมื่อนึกถึงบทรักที่รุนแรงแต่ถึงใจ หล่อนก็รู้สึกมีความสุขพอใจกับความเจ็บปวดที่ได้รับ ไม่มีใครที่จะสนองความต้องการเรื่องนี้แก่หล่อนได้เท่ากับวรวิทย์

ดังนั้น เมื่อทราบข่าวว่าวรวิทย์ จะหมั้นกับผู้หญิงคนอื่น จึงทำให้ริต้า ร้อนรนใจมากจนต้องเดินทางมาหาเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาคิดที่จะตัดความสัมพันธ์กับหล่อนหรือไม่

แต่เมื่อคืนนี้ ริต้า ก็ได้คำตอบนั้นแล้ว

“ริต้าไม่ต้องห่วงหรอก ถึงผมจะหมั้นกับคนอื่น แต่ความสัมพันธ์ของเราก็เหมือนเดิม ไม่มีผู้หญิงคนไหนรู้ใจคุณเท่าผมไปได้หรอก เพราะเรามีรสนิยมแบบเดียวกัน”

วรวิทย์ บอกให้ริต้าเชื่อมั่นในความสัมพันธ์

ริต้า รู้เพียงว่าวรวิทย์ ต้องหมั้นเพื่อผลประโยชน์ของครอบครัว หล่อนจึงหวังว่าเมื่อเขาแต่งงานกับคู่หมั้นแล้ว ก็คงจะอยู่กันได้ไม่นาน

ริต้า รู้ดีว่าคู่หมั้นของวรวิทย์ คงจะไม่สามารถทนอยู่กับคนที่มีรสนิยมทางเพศที่นิยมความรุนแรงซาดิสม์แบบวรวิทย์ได้แน่ ไม่เหมือนหล่อนที่มีรสนิยมเดียวกันกับวรวิทย์...หล่อนจึงหวังว่าอีกไม่นาน วรวิทย์ ก็ต้องกลับมาแต่งงานกับหล่อนอย่างแน่นอน เพียงแต่ตอนนี้หล่อนจะต้องฉลาดพอที่จะรอคอยด้วยความอดทนเท่านั้นเอง

...........................

เสียงสุนัขสองตัวหอนขึ้นพร้อมกันในเวลาใกล้เที่ยงคืน ทำให้น้อยหน่า สะดุ้งโผเข้าไปกอดสายใจที่กำลังนอนดูทีวีอยู่

“ว้าย..อะไรเนี่ยตกใจหมดเลย ละครกำลังตื่นเต้นพอดีด้วย” เสียงสายใจร้อง

“พี่สายใจ ไม่ได้ยินเสียงหมาหอนหรือไง” น้อยหน่า ถามเสียงสั่น

“ได้ยิน..ก็มันหอนของมันอย่างนี้ทุกคืนไม่เห็นจะตื่นเต้นเลยนี่นา...เธอน่ะฝึกนอนคนเดียวให้ได้ อีกหน่อยฉันจะให้ป้าพิศ จัดห้องให้ต่างหาก”

สายใจ บอกกับสาวใช้ผู้มาอยู่ใหม่

“โอ้ย..ไม่เอาหรอก..ฉันคงหัวใจวายก่อนพอดี ฉันขอนอนกับพี่สายใจ อย่างนี้แหละดีแล้ว”

“ไม่ได้นะ..ฉันไม่ชอบอยู่รวมกับคนอื่น แต่ที่ให้เธออยู่ด้วยนี่ก็เพราะป้าพิศขอร้องหรอก เห็นว่าเธอเพิ่งมาอยู่ยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่”

สายใจ รีบพูดกันเอาไว้ก่อน

“แล้วทียัยน้ำฝน ทำไมอยู่ห้องเดียวกับป้าพิศได้ล่ะ”

“ก็ห้องป้าพิศ ใหญ่กว่าห้องฉันก็อยู่ได้อย่างไม่อึดอัดน่ะสิ..แต่ห้องฉันเล็กกว่า ต้องการความเป็นส่วนตัวมากกว่า เข้าใจนะ”

น้อยหน่า สีหน้าเศร้า จนสายใจ อดสงสารไม่ได้

“เอาเถอะ..แล้วฉันจะบอกป้าพิศ ให้หล่อนได้อยู่ห้องเดียวกับน้ำฝนก็แล้วกัน”

“จริงนะพี่สายใจ...เฮ้อ..ค่อยโล่งอกหน่อย”

น้อยหน่า ยิ้มขึ้นมาได้

“ไปปิดม่านหน้าต่างเสียสิ..จะได้นอนกันซะที พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปช่วยกันทำอาหารเลี้ยงพระที่วัด ทำบุญให้คุณถนอมศรี” สายใจบอก

“คุณถนอมศรี เป็นใครหรือพี่สายใจ แล้วทำไมต้องไปทำบุญให้ด้วย”

น้อยหน่า ถามตามประสาคนที่เพิ่งมาอยู่ใหม่ยังไม่รู้เรื่องของเจ้าของบ้าน

“คุณถนอมศรี เป็นน้องสาวคุณถนอมจิต เป็นภรรยาของคุณผู้ชายน่ะสิ แต่เธอเสียชีวิตไปแล้วล่ะ”

“อ๋อ..เป็นคุณแม่ของคุณหนูดาน่ะเอง..ตายนานหรือยังพี่” น้อยหน่า ถามด้วยความสนใจ

“นานแล้ว ตั้งแต่คุณหนูดายังเด็ก”

“เป็นอะไรถึงตายคะ”

“ตกบันไดตาย”

“ตกบันได..ที่ไหนเหรอพี่ แล้วทำไมถึงตกลงมาได้ล่ะ”

น้อยหน่า ท่าทางตื่นเต้นแววตาอยากรู้ขึ้นมาทันที

“นี่ยัยน้อยหน่า..เลิกสงสัยได้แล้ว...อยากรู้อะไรมากกว่านี้ก็ไปถามป้าพิศโน่น ฉันมาอยู่ที่นี่หลังจากที่คุณถนอมศรี แกเสียชีวิตแล้ว ได้ยินจากคนสวนเล่าให้ฟังอีกที”

“โธ่พี่..ใครจะกล้าถามป้าพิศล่ะ” น้อยหน่าทำหน้าเซ็ง

“งั้นก็ไม่ต้องอยากรู้อะไรให้มันมากนัก..ไปปิดม่านหน้าต่างได้แล้ว”

น้อยหน่า ลุกขึ้นด้วยท่าทางอิดออด หล่อนเดินไปดึงผ้าม่านรูดเข้าหากัน แต่ไม่ทันที่จะปิดทั้งหมด สายตาของน้อยหน่าก็เหลือบไปมองที่ด้านล่างของตัวตึก เห็นเงาตะคุ่มเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วไปยังเรือนที่พักของคนงานผู้ชายที่อยู่ไกลออกไปจากตัวตึกด้านหลัง

“ว้าย.!”

น้อยหน่า อุทานน้ำเสียงตกใจกระโดดมาอยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้ตัว

“อะไรของหล่อนยะ”

สายใจ ดุ ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างและมองสำรวจด้านนอก

“ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่นา..ปอดแหกไปได้”

สายใจ พูดจบก็รูดผ้าม่านให้ปิด และเดินกลับมาที่เตียง

“ฉันว่า..ฉันเห็นอะไรบางอย่างนะพี่”

น้อยหน่า บอกเสียงคล้ายกระซิบ