6. ความเป็นมาน่าเศร้า (2)

ถนอมจิต ขอให้ฉัตรชัย ส่งฉัตรธิดา ไปเรียนที่เมืองนอกแทน เมื่อเห็นว่าอยู่เมืองไทยมีแต่ความเครียดทำให้เรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง

“ดีเหมือนกันเรียนเมืองไทยไม่จบก็ไปชุบตัวที่เมืองนอกก็แล้วกัน เวลามีใครถามว่าลูกสาวนักธุรกิจเจ้าของแฮปปี้เวิร์ล เรียนจบอะไรมาจะได้ไม่อายเขา อย่างน้อยก็คงจะได้ภาษากลับมาล้างอายได้บ้าง”

ฉัตรชัย เห็นดีด้วย และยอมให้ถนอมจิต เดินทางไปดูแลฉัตรธิดา ที่อเมริกาด้วย

ฉัตรธิดา ดีใจมากที่รู้ว่าบิดายอมให้หล่อนไปเมืองนอก เพราะอยากจะตามรังสิมันตุ์ไปตั้งนานแล้ว ความที่ฉัตรธิดา รักและสนิทกับรังสิมันตุ์ ที่เปรียบเหมือนพ่อเหมือนเพื่อนที่รู้ใจ ทำให้หล่อนอยากจะอยู่ใกล้ชิดเขาตลอดเวลา

แต่เมื่อฉัตรธิดา กับถนอมจิต ไปอเมริกา ก็เป็นช่วงจังหวะที่รังสิมันตุ์ เรียนจบกลับเมืองไทยพอดี ฉัตรธิดา จึงรู้สึกเศร้ามากที่ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขาอย่างที่คาดหวังเอาไว้

ถนอมจิต รู้ว่า รังสิมันตุ์ เป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉัตรธิดา ชื่นชมมากที่สุด ฉัตรธิดา ไม่เคยเปิดโอกาสให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามาในชีวิตเลย ถนอมจิต ไม่อยากจะให้ทั้งคู่สนิทสนมกันเกินกว่าความเป็นพี่น้อง แต่หล่อนก็ห้ามความรู้สึกของฉัตรธิดา ที่มีต่อรังสิมันตุ์ไม่ได้

ซึ่งถนอมจิตก็พอจะเข้าใจ เพราะชีวิตของฉัตรธิดา ขาดความอบอุ่นจากผู้เป็นพ่อ

พอฉัตรชัย รับรังสิมันตุ์ เข้ามาร่วมชายคาในฐานะบุตรบุญธรรม ตั้งแต่รังสิมันตุ์อายุ 9 ปี และฉัตรธิดา อายุสามขวบ ทำให้ทั้งคู่ได้เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก

รังสิมันตุ์ สามารถปกป้องดูแลให้ความรักความเอาใจใส่ฉัตรธิดา ได้ดีไม่แพ้ถนอมจิต จึงทำให้ฉัตรธิดา สนิทสนมกับรังสิมันตุ์ มาก เสียจนบางครั้งถนอมจิต ก็อดหวั่นไหวไม่ได้ว่าสองคนนี้จะเปลี่ยนความสัมพันธ์ความเป็นพี่น้องไปเป็นอย่างอื่น

ชีวิตในต่างแดนของสองป้าหลาน เต็มไปด้วยความสุข โดยเฉพาะฉัตรธิดา ที่ไม่ต้องถูกเข้มงวด ไม่มีสายตาเย็นชาหมางเมินของฉัตรชัย คอยมอง มีแต่ป้าถนอมจิต ที่คอยตามใจทุกอย่างแม้กระทั่งเรื่องการเรียนก็ไม่บังคับ ปล่อยให้ฉัตรธิดา เลือกเรียนการจัดดอกไม้ได้ตามใจชอบ ในขณะที่ถนอมจิต ก็เลือกไปเรียนการเขียนภาพ

แต่เวลาแห่งความสุขของฉัตรธิดา กับถนอมจิต ก็มีเพียงสองปีเท่านั้น เมื่อฉัตรชัยสั่งให้ถนอมจิต พาฉัตรธิดา กลับเมืองไทย...แม้ไม่ได้ใบปริญญากลับมา แต่ฉัตรชัยก็ไม่ได้สนใจ สร้างความประหลาดใจให้กับฉัตรธิดา ไม่น้อย

กระทั่งอีกไม่กี่เดือนต่อมา ฉัตรชัย ก็มีคำสั่งให้ฉัตรธิดา หมั้นกับวรวิทย์ โดยที่ถนอมจิต ก็ช่วยฉัตรธิดา ไม่ได้เลย

“เอ้อ..คุณป้าครับ”

รังสิมันตุ์เรียกชื่อถนอมจิต เมื่อเห็นหล่อนนั่งนิ่งแววตาคล้ายคนกำลังใช้ความคิด

“ขอโทษนะที่ป้าอาจจะพูดเหมือนอิจฉาเต้ ที่เห็นฉัตรชัย รักเต้ มากกว่ายัยดา ที่เป็นลูกแท้ ๆ”

รังสิมันตุ์ รู้ว่าถนอมจิต จงใจที่จะเน้นว่าฉัตรธิดาเป็นลูกแท้ ๆ ของฉัตรชัย แต่เขาไม่ใช่

“ไม่เป็นไรครับ”

รังสิมันตุ์ เข้าใจความรู้สึกของถนอมจิต ผู้เปรียบเสมือนแม่ของเขา และเป็นผู้มีพระคุณไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าฉัตรชัย

“แต่ความจริงมันก็เป็นอย่างนั้นซะด้วย ยัยดาไม่ได้ทำอะไรให้พ่อเขาภูมิใจได้สักอย่าง เรียนก็ไม่จบ ช่วยงานที่แฮปปี้เวิร์ล ก็ไม่ได้ ยัยดาเป็นลูกที่โง่เง่าในสายตาของพ่อเขาจริง ๆ น่ะแหละ”

“ผมรู้ว่าที่น้องดาเรียนไม่จบ ทำงานก็ไม่ได้เป็นเพราะเธอไม่อยากทำมากกว่า ไม่ใช่เพราะโง่หรอกครับ”

“มีเต้ คนเดียวเท่านั้นแหละที่เข้าใจยัยดา นี่ถ้าพ่อของเขาจะรู้จักให้ความรักความเข้าใจยัยดาสักนิด ยัยดาก็คงจะไม่มีสภาพจิตใจเป็นแบบนี้หรอก..แล้วดูสิ ยังจะมาบังคับยัยดาให้หมั้นอีก”

ถนอมจิต พยายามระงับใจที่จะไม่แสดงความไม่พอใจฉัตรชัยออกมาให้รังสิมันตุ์ ได้เห็น

“ผมสงสารน้องดาครับ..ที่ต้องหมั้นกับคนที่คุณลุงต้องการ”

เขาบอกด้วยสีหน้าเศร้า

“ถ้าเต้สงสารยัยดา ก็พยายามโน้มน้าวใจให้ฉัตรชัย เลิกล้มงานแต่งงานนั่นสิ”

“คุณป้าก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”

“แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้ยืดเวลาจัดงานแต่งงานออกไป..ให้นานที่สุด..จนกว่า..”

ถนอมจิต หยุดพูดไปเฉย ๆ รังสิมันตุ์ ตั้งใจฟังประโยคต่อไป

เมื่อเห็นรังสิมันตุ์ จ้องหน้าอยู่ ถนอมจิตจึงพูดต่อว่า

“จนกว่า...ป้าจะหาทางออกให้ยัยดาได้”

“ผมไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอะไรไปพูดให้คุณลุง ยอมเลื่อนงานแต่งงานออกไป นอกเสียจาก...”

“นอกเสียจากอะไร” อีกฝ่ายรีบถามด้วยความสนใจ

“เอ้อ..ผมก็คิดไม่ออกหรอกครับ”

รังสิมันตุ์ เกือบจะพลั้งความคิดที่เขาแอบคิดเอาไว้ในใจคนเดียวออกไป เขาคิดว่าจะต้องทำให้เกิดเหตุการณ์อะไรบางอย่างขึ้นเท่านั้น แต่เขาจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด

“เต้ ฉลาด...ป้าคิดว่าเต้ ต้องมีเหตุผลที่ดีพอที่จะทำให้ฉัตรชัยเชื่อถือ..ใช้ความเชื่อมั่นที่ฉัตรชัย มีต่อเต้ ให้เป็นประโยชน์ ป้าเชื่อว่าเขาต้องเชื่อ..เพราะเขารักไว้ใจเต้ มากกว่าใคร ๆ”

ถนอมจิต พูดโน้มน้าวให้รังสิมันตุ์ช่วยเหลือฉัตรธิดา

“ผมไม่แน่ใจว่าคุณลุงจะเชื่อผมหรือเปล่า แต่ผมจะลองดู”

“ดี...งั้นเต้ก็แวะไปที่ห้องจัดเลี้ยงได้แล้ว คอยดูแลยัยดาแทนป้าด้วย”

รังสิมันตุ์ลุกขึ้น เขารู้ว่าเป็นเวลาที่ถนอมจิตต้องการความเป็นส่วนตัวแล้วและทุกคนในคฤหาสน์ต่างก็ทราบดีว่าหากไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาที่ห้องใต้ดินก็จะไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามารบกวนถนอมจิตได้