4 บุตรเหอผิงอ๋อง

ไป๋หมินกับไป๋เหมยพากันชะงัก หยวนชิงหลินหันกลับมาเห็นสาวใช้สองคนทำหน้าประหลาดใจก็ยิ้มน้อยๆ

“พวกเจ้าไม่ต้องกังวล ข้ารู้จักพวกเขา ไปครู่เดียว เดี๋ยวก็กลับแล้ว”

สาวใช้ทั้งสองได้แต่กอดแขนกันมองตามแผ่นหลังของคุณหนูที่เดินส่ายอาดๆ นำหน้า ท่าทางของหยวนชิงหลินในยามนี้เหมือนกับหัวหน้านักเลงโตไม่มีผิด สาวใช้ทั้งสองหันไปสบตากัน

“เราสองคนต้องระวังให้ดี ข้าว่าคนผู้นี้ดูแล้วไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย” ไป๋หมินแอบเหล่มองฉินอี้แล้วกระซิบกับญาติผู้น้องของตน

“หากว่ามีเรื่อง เราก็ตะโกนดังๆ เรียกมือปราบก็แล้วกัน” ไป๋เหมยกวาดตามองไปรอบๆ นางหวังจะเจอมือปราบสักกลุ่มเดินมา

ฉินอี้ไม่ได้สนใจในท่าทีของสาวใช้ทั้งสอง เขายังคงรายงานเรื่องราวบนถนนไป๋เติ้งโหลงในช่วงที่ลูกพี่ของตนหายตัวไปให้หยวนชิงหลินฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

พอเดินไปจนถึงบ่อนพนันใหญ่จินเป่าเซียง ไป๋หมินที่เงยหน้ามองป้ายก็ชะงักเท้า

“คุณหนะ...เอ๊ย! ท่านไป๋ เราจะเข้าไปที่นี่จริงหรือเจ้าคะ” นางเกือบเผลอเรียกคุณหนูออกมา

หยวนชิงหลินที่สวมหน้ากากจิ้งจอกแดงหันกลับมามองสาวใช้แล้วยิ้ม “ไม่ต้องห่วงหรอก ปลอดภัยแน่นอน ถนนสายนี้ อันที่จริงตกอยู่ในกำมือของข้านานแล้ว”

ไป๋เหมยได้แต่ฉุดแขนญาติผู้พี่ให้เดินตามคุณหนูของตนเข้าไปด้านใน “ไปเถอะน่า ข้าว่าคงไม่มีเรื่องอันใด”

ฉินอี้พาคนทั้งสามเข้าไปห้องด้านในสุด

“นั่นคือที่เจ้าว่าไม่น่ากลัว เสี่ยวเหมย”

พอบุรุษกลุ่มใหญ่มองเห็นหยวนชิงหลินก็พากันลุกขึ้นยืน ประสานมือค้อมศีรษะคารวะพร้อมกัน

“คารวะท่านไป๋!”

ความทรงจำของหยวนชิงหลินผุดขึ้นมาว่านางเคยต่อสู้กับฉินอี้และสวีเถิง หัวหน้านักเลงโตแห่งถนนไป๋เติ้งโหลง หลังจากชนะคนทั้งสอง นางก็ได้เป็นพี่ใหญ่ของพวกเขา และเป็นท่านไป๋ของทุกคน นางโกหกคนพวกนี้ว่านางแซ่ไป๋...หยวนชิงหลินเริ่มรู้สึกอย่างหนึ่ง

‘ที่แท้ข้ามิใช่หยวนชิงหลิน มิน่าเล่า จึงไม่คุ้นเคยกับจวนสกุลหยวน ตัวจริงของข้าเป็นหัวหน้านักเลงถนนโลกีย์ต่างหาก’

นางรู้สึกว่าตนเองแปลกแยกจากคนในสกุลหยวนคนอื่นๆ และนึกสงสัยว่าตนเองมิใช่หยวนชิงหลินมาตั้งแต่ฟื้นเพียงแต่นางจำไม่ได้เลยว่าตนเองคือผู้ใด

“พี่ใหญ่ไป๋ พี่หายไปตั้งนาน ข้านึกว่าท่านจะทิ้งพี่น้องของเราเสียแล้วขอรับ” สวีเถิงกล่าวพลางเลื่อนชามปากบานสีขาวมาตรงหน้า “ข้าขอรินสุราต้อนรับการกลับมาของลูกพี่”

“ได้!” นางตอบรับออกมาโดยไม่รู้ตัว

หยวนชิงหลินกวาดตามองไปรอบห้อง รู้สึกคุ้นเคยยิ่ง

บุรุษวัยฉกรรจ์ราวสิบห้าคน ยืนเรียงแถวต่อหน้านางอย่างนอบน้อม คนที่กำลังรินสุรานี่คือ....พลันความจำนางก็ผุดขึ้นมา

‘ฉินอี้กับสวีเถิง ลูกน้องของข้า ดูแลถนนโลกีย์ไม่ให้มีผู้มาก่อกวนหรือสร้างความเดือดร้อนแก่ลูกค้าที่มาใช้บริการ รวมทั้งเป็นหูเป็นตาแก่เจ้าหน้าที่บ้านเมือง’

ความทรงจำที่เริ่มไหลบ่าทำให้หยวนชิงหลินนั่งนิ่ง นางเคยสวมหน้ากากจิ้งจอกแดง ดูแลคนเหล่านี้มาก่อน พวกเขาไม่เคยเห็นใบหน้าจริงของนาง และเชื่อว่านางคือบุรุษ คนทั้งถนนสายนี้ล้วนเรียกนางว่า ‘ท่านไป๋’

“ท่านไป๋กลับมาเสียที หัวหน้ามือปราบหยวนมาถามหาท่านหลายครั้งแล้วขอรับ” บุรุษร่างใหญ่เอ่ยขึ้นอย่างยินดี

หยวนชิงหลินชะงัก หัวหน้ามือปราบหยวนที่คนผู้นี้เอ่ยถึงก็คือพี่ชายของนาง เขาเป็นหัวหน้าหน่วยมือปราบที่เจ็ด เขตนี้เป็นความรับผิดชอบของเขา และนางกับเขาก็เคยต่อสู้กันมาครั้งหนึ่ง

“ตามหาข้า เพื่อการใด” หยวนชิงหลินยกชามสุราขึ้นดื่ม พลันนางก็รู้สึกคุ้นเคยกับท่าทางเช่นนี้ จึงดื่มไปจนหมดชาม พร้อมกับยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดริมฝีปาก

ฉินอี้หน้าบึ้ง “ก็คงจะกลัวว่าพี่จะไม่กลับมาดูแลถนนสายนี้ช่วยกระมัง เรื่องที่นี่ไม่น้อยเลย ลำพังพวกข้าดูแลก็แทบไม่ไหวขอรับ”

“หากเขามาถามหาข้าอีก พวกเจ้าก็บอกว่า ข้ากลับมาแล้ว เรื่องบนถนนนี้ ข้าจะดูแลช่วยเช่นเดิม”

ครั้นกลับจากถนนไป๋เติ้งโหลงในคืนนั้น หยวนชิงหลินก็พยายามตั้งสมาธิทบทวนความจำที่ผุดพรายขึ้นมาเรื่อยๆ ตั้งแต่ได้พบเหล่านักเลงบนถนนโลกีย์ นางก็เริ่มนึกออกทีละเรื่อง

‘ข้ามิใช่คุณหนูในห้องหอ ชื่อจริงก็คือเซียวอิงอิง หากแต่เป็นจอมยุทธ์ผู้หนึ่ง ทั้งยังเป็นหัวหน้านักเลง’

นางมักปรากฏกายในชุดบุรุษ สวมหน้ากากจิ้งจอกสีแดงเมื่อไปยังถนนไป๋เติ้งโหลง แต่เรื่องอื่นๆ นางยังคงมืดมน!

ด้านเมืองหรงเฉิน

แม่ทัพมู่เต๋อผู้คุมกองทัพแดนเหนือ เป็นกำลังหลักในการปราบกบฏพระสนมหลิง ได้รับการพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น ‘เหอผิงอ๋อง’ ดูแลเมืองหรงเฉินซึ่งเป็นเมืองหลักสำคัญในภาคเหนือของแคว้นเหลียน

บุตรชายของเหอผิงอ๋องมีสามคน คนโตนามว่ามู่จ้าน เป็นขุนพลทางทะเลดูแลกองกำลัง ‘ฉลาม’ แต่งงานกับบุตรีของผู้ตรวจการหงจิ่งอวี้ คนรองนามว่ามู่ช่าง เป็นขุนพลหนุ่มดูแลกองกำลัง ‘พยัคฆ์’ ซึ่งเป็นเหล่าทหารราบที่เก่งกาจ ส่วนคนเล็กนามว่ามู่โจว เป็นหัวหน้าหน่วยเคลื่อนที่เร็วที่เรียกขานกันว่า ‘หน่วยสายฟ้า’ คนผู้นี้แต่งงานกับกู้เยว่ฉี บุตรีของใต้เท้ากู้เฉิน

บ่ายวันอากาศเย็น สายลมโชยชื่นกำลังสบาย รถม้าคันใหญ่จากเมืองหลวงนำหลี่กงกงมายังเมืองหรงเฉิน เขามาขอพบเหอผิงอ๋องพร้อมทั้งแจ้งพระประสงค์

“ฝ่าบาททรงเห็นว่าบุตรีของใต้เท้าหยวนยังมิได้แต่งงาน จะว่าไปก็เหมาะกับบุตรชายคนรองของท่านยิ่งนัก ท่านอ๋องเห็นว่าอย่างไร”

อ๋องมู่มิได้เป็นผู้หูหนวกตาบอด เขารู้ว่าใต้เท้าหยวนผู้นั้นเป็นคนที่ฝ่าบาทไว้วางพระทัย หยวนเหิงเป็นขุนนางดีผู้หนึ่ง ในตอนเกิดคดีกบฏคนผู้นี้กับบุตรชายก็เป็นหนึ่งในผู้ได้รับความดีความชอบ

“ในเมื่อฝ่าบาททรงมีพระแสรับสั่งเช่นนั้น ข้าเองก็ยินดีรับพระบัญชา เพียงแต่ว่า...”

“ท่านอ๋องอย่าได้แคลงใจ ฝ่าบาทรงทราบว่าท่านมิใช่คนที่จะบังคับจิตใจบุตรชาย ดังนั้นจึงทรงส่งข้ามาเพื่อบอกกล่าวท่านเพื่อให้ปรึกษาหารือกันในครอบครัว”

ความหมายของหลี่กงกงก็คือให้โอกาสมู่ช่างได้ไปดูตัวว่าที่คู่หมั้นเสียก่อน หากยินยอมพร้อมใจ เหลียนฮ่องเต้ก็จะทรงพระราชทานการสมรสให้

“ฮัดเช้ย!” มู่ช่างจามออกมาอย่างแรง

“หัวหน้ามู่ ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าท่านน่าจะเป็นหวัด เมื่อวานลุยน้ำหนักขนาดนั้น ระยะนี้อากาศเย็นมากด้วย ข้าเตือนท่านแล้ว ท่านก็ไม่ฟังข้า” ฟางจิ่นรองหัวหน้าหน่วยพยัคฆ์ทำสีหน้าเหนื่อยหน่าย “ท่านฝึกหนักเกินไปเช่นนี้ เกรงว่าวันหน้าอาจจะไม่ได้อยู่ดูแลลูกหลานสืบสกุล”

มู่ช่างยกนิ้วขึ้นชี้หน้า “เหล่าฟาง เจ้าสาปแช่งข้าเช่นนี้ อยากจะฝึกข้ามคืนใช่หรือไม่”

“ไม่ขอรับ” ฟางจิ่นรีบวิ่งหนีพร้อมตะโกน “ตอนนี้หมดเวลาฝึกแล้ว ท่านเองก็ต้องรีบกลับจวนนะ”

มู่ช่างกลับถึงจวนก็ถูกพ่อบ้านเชิญให้ไปพบบิดามารดาที่นั่งรออยู่ในห้องโถง สีหน้าของคนทั้งสองประดับด้วยรอยยิ้มยินดีปรีดา

“เสี่ยวช่างมาแล้ว” น้ำเสียงของพระชายาเต็มไปด้วยความยินดี “มาๆ เจ้ามาเหนื่อยๆ นั่งพักเสียก่อน”

สาวใช้รีบนำน้ำชามาวางอยู่ด้านข้าง มู่ช่างจามออกมาทีหนึ่ง ผู้เป็นมารดาแล้วรีบหันไปสั่งสาวใช้ไปเตรียมยาขับความชื้นในร่างกายมาให้บุตรชายดื่ม

“เจ้าเอาแต่ฝึกจนไม่ได้พักผ่อนสินะ” ท่านอ๋องสีหน้าเครียด “นี่คงเป็นเพราะไม่มีดูแล”

“ท่านพ่อ พูดเช่นนี้ท่านคิดจะ...”

“ฮ่องเต้ส่งหลี่กงกงมาหาพ่อเมื่อเช้า ทรงมีพระประสงค์อยากให้เจ้าแต่งงานกับบุตรีคนรองของใต้เท้าหยวน”

มู่ช่างเอียงศีรษะ “มิใช่ว่าน้องสาวของหยวนจื่อจิงนั่น นอนป่วยอยู่บนเตียงนานนับปีแล้วหรือ จะแต่งได้อย่างไร”

“นางหายป่วยแล้ว พ่อคิดว่าเจ้าควรไปพบนางด้วยตนเอง พ่อให้โอกาสเจ้าตัดสินใจ”

*********************