บทที่ 9 มีแค่ฉันคนเดียว

The Resident : 01.00 AM

ฟรานซิสอุ้มอตินที่เมาหนักจนหลับไม่รู้เรื่องมาวางลงบนเตียง เขาจัดการถอดรองเท้าให้เธอ ก่อนที่จะลุกไปเอาผ้าชุบน้ำกับสำลีและที่ล้างเครื่องสำอางแล้วกลับมาที่นั่งที่ข้างเตียงอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่แสดงออกต่อหน้า แต่ลับหลังหรือตอนที่เธอนอนหลับ เขาคือคนที่พร้อมและยินดีที่จะดูแลอตินเสมอ เขาค่อยๆใช้สำลีที่เคลือบด้วยที่ล้างเครื่องสำอางมาเช็ดใบหน้าสวย บรรจงเช็ดจากเปลือกตา พยายามทำอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้เธอตื่น

“อื้อ!” แล้วคนเมาก็ส่งเสียงอู้อี้ขึ้นมา เธอนิ่วหน้าขมวดคิ้วเหมือนกำลังฝันถึงเรื่องไม่ดี

ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้านั้น ขณะที่เช็ดลิปสติกที่เรียวปากอวบอิ่ม นอกจากเขาแล้ว มีใครบ้างที่จะได้สัมผัสเธออย่างใกล้ชิดแบบนี้ เขารู้ดีกว่าใครว่าไม่มี และรู้ดีกว่าใครอีกเช่นกันว่าต่อไป อตินจะต้องรักใครเข้าสักคน รักมากพอที่จะยอมให้คนคนนั้นได้สัมผัสเธอ และมันก็ต้องไม่ใช่เขา

“อย่าทิ้งหนูไปนะคะ...” เสียงละเมอดังขึ้นมา ใบหน้าสวยเบะบึ้งเหมือนคนจะร้องไห้ “อย่าใจร้ายกับหนู อื้อ! ไม่เอา! คุณ...ห้ามทิ้งหนู! นี่เป็นคำสั่ง!”

“ฉันจะทิ้งเธอได้ยังไง?” ฟรานซิสเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขารู้ว่าเธอฝันถึงเขา เพราะ ‘คุณ’ คือสรรพนามที่เธอใช้กับเขาเพียงคนเดียว

พอเช็ดเครื่องสำอางเสร็จ เขาก็ใช้ผ้าชุบน้ำมาเช็ดใบหน้าให้เธอ เช็ดลงมาตามลำคอ ความขาวเนียนไร้ที่ตินั้นมันทำให้เขาไม่อาจมองได้นานๆ เขาต้องทำเหมือนว่าชินชากับมัน ทำเหมือนว่ามันคือสิ่งที่เขาไม่ได้สนใจอยากจะมอง หากที่จริงแล้ว...เขาไม่อาจแตะต้องมันได้ต่างหาก เขาค่อยๆเช็ดตัวให้เธอ จากลำคอลงมาที่หน้าอก ตรงนี้ต้องรีบเช็ดอย่างลวกๆก่อนจะเปลี่ยนมาที่แขนทั้งข้าง จากนั้นก็ไปจบที่เรียวขาและเท้า ใช่...เขาเช็ดเท้าให้เธอ เช็ดอย่างที่ไม่ได้แสดงทีท่ารังเกียจแต่อย่างใด

เมื่อทำธุระของเธอเสร็จ เขาก็กลับมานั่งที่ข้างเตียง ลูบพวงแก้มแดงก่ำนั้นเบาๆ ในใจเขาคิดแต่ว่าเขาจะทำยังไงให้เธอมีความสุข จะทำยังไงให้เธอเลิกงอนและน้อยใจเขา ในเมื่อเขาไม่อาจให้สิ่งที่เธอต้องการได้ ใช่...เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะดูออกไปว่าเธอคิดอะไร และใช่...ที่เขาไม่เคยถามว่าคนที่เธอชอบเป็นใคร มันเป็นเพราะเขารู้มาตลอดว่าคนที่เธอชอบคือใคร

“อึดอัด! อื้อ! อึดอัดจังเลย” ร่างบางเริ่มดิ้น พยายามจะถอดเสื้อสายเดี่ยวตัวจิ๋ว

“อติน...”

“ร้อน! อึดอัด!” ละเมอจะถอดเสื้อตัวเอง จนคนที่มองอยู่จำใจต้องช่วย เขาพยายามตั้งสติ นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาอยากจะทำ แต่มันจำเป็นต้องทำ เขาจัดการถอดเสื้อให้เธอ สายตาไม่กล้าจะมองความอวบอิ่มใหญ่โตเกินหน้าเกินตาใคร ไม่กล้าจะมองหน้าท้องแบนราบที่แสนยั่วยวน ต้องหลับตาแล้วกัดฟันกรามแน่น เขาเป็นผู้ชาย และเป็นผู้ชายที่ชอบความสวยงาม ชอบความสดใหม่และอวบอิ่ม สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นของโปรดของเขา ทว่า...เขาแตะต้องมันไม่ได้

“อื้อ! ถอดกางเกง...”

“อติน...”

“เอากางเกงออกไป...” นี่เธอเมาจริงๆหรือพยายามจะยั่วยวนเขากันแน่ ความคิดหนึ่งวิ่งเข้ามาในโสตประสาท ก่อนที่เขาจะช่วยเธอถอดกางเกง จนที่สุดแล้ว ร่างบางก็มีเพียงชั้นใน ตอนนี้เขาไม่อาจทนอยู่ใกล้เธอได้อีกแล้ว เธอเล่นสวยไปหมดทุกส่วนแบบนี้ เขาจะทนมองได้ยังไง เขารีบตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า คว้าเอาชุดนอนที่สวมง่ายๆออกมา แล้วเอามันมาสวมให้เธอ

“ฝันดีเด็กดื้อของฉัน...” เขาบอกฝันดี ก้มลงจูบหน้าผากเธอเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนอนของเธอ

- Atin -

10.50 AM

“อื้อ!” แสงจากข้างนอกที่ส่องเข้ามาในห้องนอนปลุกให้ฉันจำใจต้องตื่น แล้วพอลืมตาขึ้นมา อาการปวดหัวก็เล่นงานฉันทันที ฉันพลิกตัวไปมาอย่างคนขี้เกียจ วันนี้เป็นวันเสาร์นี่ มันเป็นวันหยุด ฉันว่าฉันนอนต่อดีกว่า

“อื้อ! ขี้เกียจจังเลย...” แต่ในตอนที่ฉันกำลังจะหลับอีกรอบ ฉันก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เดี๋ยวนะ...ฉันตั้งสติก่อน...

เมื่อคืนฉันออกไปเมากับเพื่อน ภาพสุดท้ายที่จำได้คือภาพความผิดบาป ภาพไอ้บ้าซัมเมอร์จูบกับสิงโตกันอย่างดูดดื่ม แล้วหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย แต่ที่จำได้และมั่นใจคือฉันไม่ได้ใส่ชุดนอนไปเที่ยวแน่! ชุดที่ฉันใส่คือเสื้อสายเดี่ยวสีดำกับกางเกงยีนขาสั้น!

พรึ่บ!

มันเร็วเท่าความคิดฉันเลย ฉันพุ่งตัวออกจากที่นอน ตรงออกมาที่ห้องนั่งเล่น แล้วก็ได้เห็นฟรังก์กำลังนั่งดื่มกาแฟและอ่านข่าวจากไอแพด เขาทำเหมือนไม่เห็นฉัน ทำเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตน ฉันเบื่อท่าทีแบบนี้ของเขาเป็นบ้า!

“คุณ!”

“ไปอาบน้ำซะ จะได้มากินข้าว” ดูเขาสิ อะไรๆก็ไล่ให้ไปอาบน้ำกับกินข้าว นี่ฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง?!

“เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น?! ทำไมหนูถึงตื่นมาในห้องนอนตัวเองได้?!”

“…” เขาไม่ได้ตอบคำถามฉันในทันที ทำเพียงวางแก้วกาแฟลง แล้วหันมามองหน้าฉัน “คิดว่าไงล่ะ? คิดว่าตัวเองนั่งแท็กซี่กลับมาอย่างปลอดภัยเหรอ? ทั้งๆที่เมาไม่รู้เรื่องแบบนั้น”

“คุณไปพาหนูกลับมาเหรอ?! ละ...แล้วทำไมหนูถึงใส่ชุดนี้?!”

“...”

“เมื่อคืนคุณเปลี่ยนชุดให้หนูเหรอ?!”

“อืม”

“งะ...งั้นคุณก็...”

“ฉันเห็นของเธอจนชินแล้ว”

“กรี๊ดดดดดดด!!!” พอได้ยินแบบนั้นสิ่งเดียวที่ทำได้คือกรี๊ดออกมา ก่อนที่ฉันจะวิ่งกลับเข้ามาในห้องนอนของเธอ พระเจ้า! น่าอายเป็นบ้า! วันก่อนฉันโชว์จุกให้เขาดู วันนี้...ฉันโชว์ทั้งตัวเลยเหรอเนี่ย?! แล้วเมื่อกี้เขาว่าไงนะ? เขาบอกว่าเห็นของฉันจนชินแล้วอย่างนั้นเหรอ?! มันหมายความว่าไงอะ?!

พรึ่บ!

“ที่คุณบอกว่าเห็นของหนูจนชินมันคืออะไร?!” แล้วฉันก็ออกจากห้องนอนมาอีกครั้ง เพื่อตะโกนถามเขาด้วยความโมโห เอ่อ...แกล้งทำโมโหกลบเกลื่อนความขายหน้าของตัวเองน่ะ

“...” เขาไม่ตอบ แต่กลับมองไปยังมุมห้อง มองไปตามจุดต่างๆ พอฉันมองตาม หัวใจก็ตกลงมาอยู่ที่พื้น เพราะทั้งห้องนี้มีกล้องวงจรปิดเต็มไปหมด

“กล้อง?!”

“พ่อเธอสั่งให้ฉันติดกล้อง เพราะกลัวเธอจะเป็นอันตรายตอนที่ฉันไม่อยู่”

“...” ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย เพราะทุกครั้งที่ฟรังก์ไม่อยู่บ้าน สิ่งที่ฉันชอบทำมากที่สุดคือการเดินใส่กางเกงในตัวเดียวไปมา

“ฉันปฏิเสธไปแล้ว แต่พ่อเธอก็ยังยืนยันที่จะให้ทำ มีอะไรก็ไปคุยกับพ่อเองก็แล้วกัน”

“สะ...แสดงว่าที่ผ่านมา ทุกคนก็ได้เห็นหนู...เดินแก้ผ้าตลอดเลยสิ!”

“มีแค่ฉันคนเดียว”

“หะ?!”

“ก็บอกว่าคนที่จะได้เห็นเธอแก้ผ้ามันมีแค่ฉันคนเดียวไง...ฉันไม่ยอมให้ใครมาดูภาพจากกล้องพวกนี้หรอก ต่อให้เป็นพ่อเธอก็ตาม”

“แล้วทำไมคุณไม่บอกหนูว่าที่นี่มีกล้อง?!”

“เพราะฉันไม่อยากให้เธอต้องมาอายแบบนี้ไง”

“ก็ถ้าบอกมาตั้งแต่แรก! หนูก็ไม่ต้องมาอายแบบนี้หรอก!”

“ก็แล้วฉันจะรู้ไหมว่าเธอมีนิสัยชอบแก้ผ้าแล้วเดินไปทั่วบ้านแบบนี้?”

“ชิ! หนูไม่อยากเห็นหน้าคุณ!” สิ้นคำนั้นฉันก็เดินกระทืบเท้าเข้ามาในห้องทันที ที่แย่กว่าน่าอาย คือเขาบอกว่าชินที่ได้เห็นฉันแก้ผ้า! อะไรกัน? ร่างกายของฉันมันไม่ทำให้เขาใจสั่นบ้างเลยหรือไง? ทั้งๆที่แค่ฉันแค่ฉันเห็นหน้าเขา ใจก็เต้นรัวๆขึ้นมาแล้ว! มันไม่แฟร์เลย!

- Atin End -