บทที่ 9 กับข้าวฝีมือข้าเอง

ตอนที่ ๙

กับข้าวฝีมือข้าเอง

กำหนดการแต่งงานของคุณชายตระกูลโจ่วและคุณหนูตระกูลเหยาถูกกำหนดให้จัดขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า ข่าวการหมั้นหมายถูกแพร่สะะพัดไปทั่วเมือง ทั้งนี้ก็เพื่อประกาศอย่างยิ่งใหญ่ว่าลูกสาวตระกูลเหยาหาได้เป็นสาวเถื้อแก่คาบ้านไม่มีคู่ครองอีกต่อไป

"เหม่ยเหม่ย เจ้ากำลังทำอะไร" หย่างจื่อที่เข้ามาตรวจสอบความเรียบร้อยของอาหารมื้อเช้าถามขึ้น  นางอดประหลาดใจไม่ได้ที่ลูกสาวนางอยู่ในครัว พร้อมทั้งหน้าตามอมแมม ขมุกขมัวเลอะด้วยเถ้าถ่าน

"ข้าว่าจะทำสำรับอาหารไปฝากเถียนเจี้ยนซื่อเสียหน่อย" เหยาเหม่ยเหม่ยพูดอย่างอารมณ์ดี มีเวลาเพียงแค่สามเดือนหากนางไม่เริ่มเสียแต่ตอนนี้คงจะไม่ทันการณ์

"เจ้าเนี่ยนะเหม่ยเหม่ย ไหนแม่ขอชิมอหารที่เจ้าทำหน่อย" หย่างจื่อไม่เชื่อว่าเหยาเหม่ยเหม่ยจะคิดผูกมิตรกับเถียนเจี้ยนซื่ออย่างแน่นอน นี่คงคิดแผนการแกล้งเถียนเจี้ยนซื่อเป็นแน่

"ได้สิท่านแม่ ทำไมข้าจะให้ท่านชิมฝีมืออันเลิศรสชนิดที่แม่ครัวในวังไม่อาจสู้ของข้าไม่ได้" เหยาเหม่ยเหม่ยคิดเตรียมการไว้อย่างดี ดังนั้นนางจึงปรุงอาหารรสเลิศก่อนจัดสำรับอาหาร หากมีอะไรผิดพลาดนางจะยกสำรับอาหารรสเลิศนี้ให้คนอื่นชิมเสียก่อน ส่วนของเถียนเจี้ยนซื่อ ค่อยเติมเกลือ น้ำตาลทีหลังก็ไม่สาย ยังไม่รวมสมุนไพรช่วยขับถ่ายที่นางไปหาเตรียมไว้อีกด้วย

เหยาเหม่ยเหม่ยหยิบถ้วยกระเบื้องเคลือบลายสวย ตักแบ่งสำหรับอาหารอย่างละนิดละหน่อยส่งให้หย่างจื่อ

"รสมือเจ้าดี สมกับที่แม่สอนเจ้าเองมากับมือเสียจริง" หย่างจื่ออดที่จะเอ่ยปากชมเหยาเหม่ยเหม่ยไม่ได้ แม้กว่านางจะรสมือดีขนาดนี้ หย่างจื่อล้วนต้องเคี่ยวเข็ญเหยาเหม่ยเหม่ยมาอย่างลำบากแสนสาหัสนัก

"ทีนี้ท่านแม่เชื่อฝีมือข้าหรือยัง ท่านแม่วางใจเถิด อย่างไรเถียนเจี้ยนซื่อก็ต้องชอบใจรสมืออันเลิศลล้ำของข้าแน่นอนอยู่แล้ว" ใบหน้าหวานฉีกยิ้มโชว์ฟันเรียงสวยเป็นระเบียบ แววตาฉาชัดเปล่งประกายความสุข แต่หย่างจื่อรู้สึกได้ว่าประกายตาแบบนั้นไม่น่าไว้ใจเท่าเสียเท่าไหร่ แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เพราะนางก็ชิมกับข้าวฝีมือเหยาเหม่ยเหม่ยแล้ว ทุกอย่างล้วนดูปกติดี

"เดี๋ยวแม่จะให้สาวใช้เอาไปให้เถียนเจียนซื่อเอง เจ้าก็ไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวเสียหน่อย" หย่างจื่อมองสำรับอาหารที่ถูกเตรียมไว้เกือบเสร็จแล้ว นี่ลูกสาวนางลุกเข้าครัวตั้งแต่กี่ยามกันนะ 

"ให้สาวใช้เอาไปให้ เถียนเจี้ยนซื่อก็ไม่รู้สิท่านแม่ว่าข้าตั้งใจทำแค่ไหน" เหยาเหม่ยเหม่ยเอ่ยขึ้น นางอยากไปเห็นสีหน้าของเถียนเจี้ยนซื่อตอนกินกับข้าวฝีมือนาง คงจะพิลึกไม่น้อย

"งั้นเดี๋ยวแม่เตรียมสำรับให้ เจ้าก็ไปแต่งตัวให้งดงามก่อนเสียเถิด อาหารรสชาติดี แต่คนทำดูไม่ได้แบบนี้ใช้ได้เสียที่ไหนกัน" หย่างจื่อเป็นแม่ที่รู้ทันเหยาเหม่ยเหม่ย ดังนั้นนางจึงอาสาจะเตรียมสำรับอาหารของเถียนเจี้ยนซื่อเอง ซึ่งเเหยาเหม่ยเหม่ยก็ตกลงโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ

"รบกวนท่านแม่หน่อยนะเจ้าคะ ข้าจะไปอาบน้ำเตรียมตัวเสียหน่อย" เหยาเหม่ยเหม่ยส่งยิ้มหวาน ก่อนจะเดินเลี่ยงออกจากโรงครัว

"ข้าคงกังวลมากไปเองแหละมั้ง คุณหนูของพวกเจ้าแอบทำอะไรแปลกๆในโรงครัวหรือเปล่า" หย่างจื่อขมวดคิ้ว พลางบ่นงึมงัมก่อนจะหันไปถามเหล่าบรรดาสาวใช้

"ไม่มีเจ้าค่ะ คุณหนูเหยาลงมาโรงครัวแต่เช้าจัดเตรียมอาหารทุกอย่างเองด้วยความตั้งใจเจ้าค่ะ" คำตอบเป็นไปตามที่เหยาเหม่ยเหม่ยสั่งไว้ทุกคำพูด ไม่มีผิดไปสักประโยคเดียว เหยาเหม่ยเหม่ยที่ยืนแอบฟังอยู่ยิ้มอย่างสบายใจ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปจัดการธุระส่วนตัว

-จวนตระกูลโจ่ว-

"คุณชายเจ้าคะ คุณหนูตระกูลเหยามาขอเข้าพบเจ้าค่ะ"

คุณหนูตระกูลเหยางั้นหรอ เงียบหายไปสามสี่วันพอทางเขาส่งข่าวเรื่องกำหนดการจัดงานแต่งก็วิ่งโร่มาหาเขาทันทีเลยสินะ จะมาโวยวายอะไรอีกล่ะ

"เดี๋ยวข้าไป เจ้าไปเชิญคุณหนูเหยาให้นั่งรอข้าที่ศาลาริมน้ำก่อน" เถียนเจี้ยนซื่อปิดหนังสือที่กำลังอ่านในมือลง ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่สมชายชาตินักรบ เดินเอาหนังสือไปเก็บอย่างใจเย็น พร้อมกับเลือกหนังสือเล่มใหม่สักสามสามเล่มมาวางไว้ที่โต๊ะ สำหรับเตรียมพร้อมในการอ่านครั้งต่อไป เขาจงใจประวิงเวลาอย่างใจเย็น 

คุณหนูเหยาคงไม่ได้มาหาเขาด้วยไมตรีจิตที่ดีนักหรอก ดังนั้นปล่อยให้นางนั่งรอไปก่อน อาจจะดูไม่สมควรนักแต่ถือว่าเหมาะสมกับเหยาเหม่ยยเหม่ยทีเดียว

"ทำไมคุณชายโจ่วที่ยังไม่มาล่ะ เจ้าได้ไปบอกหรือไม่ว่าจ้ามาหา" เหยาเหม่ยเหม่ยเริ่มหงุดหงิด นางนั่งรอเถียนเจี้ยนซื่อมานานโขแล้ว นานมากพอจนชาในกานั้นถูกเทจนเกือบหมดแล้ว

"ข้ามาแล้ว ขอโทษที่ทำให้คุณหนูเหยารอนาน คุณหนูเหยาม่รีบร้อนมีธุระอันใดถึงต้องรีบมาพบข้าถึงจวน"

"คุณชาย ข้าขอโทษที่มารบกวนโดยมิได้นัดหมายท่านมาก่อน" เหยาเหม่ยหม่ยกำลังแสดงละคร ทำความเคารพ ส่งสิ้มหวานให้ชายตรงหน้า แสร้งแสดงท่าทีแเกรงอกเกรงใจเล็กน้อย

"ไม่เป็นไร เชิญคุณหนูเหยานั่งลงก่อนเถิด"

ได้เมื่อนางคิดจะเล่นละครกับข้า ข้าก็จะร่วมเล่นละครกับนางเอง  เถียนเจี้ยนซื่อคิดในใจ เขาเจอนางครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว ครั้งแรกที่ตลาด เขายืนฟังนางต่อว่าเขาเสียๆหายๆ ครั้งที่สองตอนพิธีนัดดูตัว สองครั้งนางแสดงความเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเป็นธรรมชาติ แต่ครั้งนี้นางมาด้วยความนอบน้อมถ่อมตนที่เกินจริงไปเยอะ ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่านางกำลังเล่นละครใส่เขาอยู่