บทที่ 8 ข้าจะไม่แต่งงานกับเถียนเจี๋ยนซื่อหรอกนะ

ตอนที่ 

ข้าไม่แต่งกับเถียนเจี้ยนซื่อหรอกนะ

หลังจากกลับจากพิธีนัดดูตัวแล้ว เหยาเหม่ยเหม่ยก็หน้าหงิกหน้างอไม่หยุด

"ข้าไม่แต่งกับเถียนเจี้ยนซื่อหรอกนะท่านแม่ ทำไมท่านถึงไปรับปากท่านน้าถานเหยาเช่นนั้น ไม่ถามข้าก่อน" เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นบ้านจนสาวใช้ในบ้านแตกตื่นกันหมด ปกติเหยาเหม่ยเหม่ยก็เป็นคนเอาแต่ใจตัวเองอยู่แล้ว ถึงนางจะโวยวายเสียหน่อย แต่ไม่เคยมีครั้งไหน หนักเท่าครั้งนี้เลย

"เหม่ยเหม่ย เจ้าจะเรียกเถียนเจี้ยนซื่อแบบนี้ไม่ได้ นั่นคุณชายตระกูลโจ่วซ้ำยังเป็นแม่ทัพใหญ่ของวังหลวงอีกนะ อีกอย่างเถียนเจี้ยนซื่อคนนี้ก็แก่กว่าเจ้า" หย่างจื่ออดที่จะดุบุตรสาวไม่ได้ ที่นางมีกิริยาแบบนี้ แต่ก็จะโทษใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่เกิดจากการเลี้ยงดูของนาง

"ท่านแม่จะพูดอะไร ยังไงก็ตาม ยังไงข้าก็ไม่แต่งกับคุณชายตระกูลโจ่วแน่นอน"

"แล้วคุณชายตระกูลโจ่วที่เจ้าตะโกนโวยวายว่าข้าไม่แต่ง ข้าไม่แต่ง นี่มีอะไรไม่ดีรึ"

"ท่านแม่ไม่ได้ยินที่ข้าโดนว่าหรอกรึ" ไม่ต้องนับรวมที่นางโดนด่าว่าความคิดโสมมหรอกนะ แค่บนโต๊ะอาหาร คำพูดเจ็บแสบที่เถียนเจี้ยนซื่อพูดออกมานั้น เหมือนดาบคมๆฟันตัวนางจนเละเทะไปหมดแล้ว

"แม่ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย อ้อ แต่แม่ได้ยินว่าเจ้าไปนินทาเถียนเจี้ยนซื่อว่าเขาอัปลักษณ์เหมือนหมูเหมยซาน แม่ไม่เคยสอนให้เจ้าดูคนแต่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกนะเหม่ยเหม่ย เจ้าไปพูดจาเช่นนี้เขาจะคิดว่าแม่สอนเจ้าเยี่ยงไร" 

"ท่านแม่!! ท่านอย่าเปลี่ยนเรื่องสิเจ้าคะ ข้ากับท่านกำลังคุยกันเรื่องที่ข้าจะไม่แต่งงานกับคุณชายตระกูลโจ่วเด็ดขาด"

"ถ้าเป็นเช่นนั้นเจ้าคงลืมเสียล่ะมั้งว่าคนที่ตอบตกลงแต่งงานกับเถียนเจี้ยนซื่อคือตัวเจ้าเองเหม่ยเหม่ย"

"หรือคุณหนูเหยากลัวที่ต้องแต่งงานกับข้า อย่างนี้ที่ข้าได้ยินชาวบ้านเล่าลือถึงความกล้าหาญของคุณหนูเหยาก็เป็นเรื่องเท็จสินะ"

"ข้าไม่เคยกลัว แต่งก็แต่งสิ" 

เหยาเหม่ยเหม่ยเหมือนจะนึกออกว่าคนที่ตกลงแต่งงานกับเถียนเจี้ยนซื่อคือตัวนางเอง ก็ตอนนั่นเถียนเจี้ยนซื่อยั่วยุให้นางโมโห หาว่านางกลัวที่จะต้องแต่งงานกับเขา คนอย่างเหยาเหม่ยเหม่ยไม่เคยกลัวอะไร และไม่ชอบให้ใครมาหมิ่นว่านางขี้ขลาดด้วย แล้วเป็นยังไงล่ะทีนี้ ความกล้าที่มีช่วยอะไรนางไม่ได้เลย

"เจ้านึกออกแล้วสินะว่าเจ้าเป็นคนตอบตกลงแต่งกับเถียนเจี้ยนซื่อเอง"

"แต่ท่านแม่.."

"อย่าให้ใครมาว่าตระกูลเหยาสอนลูกหลานให้ไม่รักษาสัจจะ รับปากว่าจะแต่งก็ต้องแต่ง เจ้าจะมางอแงโวยวายเช่นนี้ไม่ได้นะเหม่ยเหม่ย เรื่องอื่นแม่กับพ่ออาจจะยอมเจ้าได้ แต่เรื่องนี้แม่กับพ่อยอมไม่ได้จริงๆ" หย่างจื่อพูดเสียงเข้ม น้ำเสียงราบเรียบที่แสดงถึงความจริงจังในเรื่องที่พูด ทำให้เหยาเหม่ยเหม่ยต้องหยุดโวยวายและคิดตามคำพูดของหย่างจื่อ

จริงอย่างที่ท่านแม่ของนางพูด ตระกูลเหยาสอนให้ลูกหลานรักษาสัจจะเป็นหลักสำคัญในชีวิต หากพูดสิ่งใดไปแล้วต้องรับผิดชอบคำพูดตัวเองเสมอ หากทำไม่ได้อย่าพูด ให้คิดไตรตรองให้ดีก่อนจะพูดสิ่งใด เพราะเมื่อพูดไปแล้วคำพูดที่ออกไปจะเป็นนายเราทันที เราจะเป็นคนน่าเคารพหรือไม่อยู่ที่เรารักษาสัจจะได้มากเพียงใด

"แต่ข้าพูดเพราะความโมโห เถียนเจี้ยนซื่อเองก็จงใจพูดยั่วโมโหข้าท่านแม่ก็เห็น ข้าเพียงหลุดปากไปเท่านั้น" เสียงที่แผ่วเบาลงอย่างคนยอมจำนนของเหยาเหม่ยเหม่ย ทำให้หย่างจื่ออดที่จะถอนหายใจไม่ได้

"ในเมื่อเจ้าพูดไปแล้ว พูดโดยไม่ผ่านการคิดให้ถี่ถ้วน เจ้าก็ต้องรับผิดชอบคำพูดของตัวเองนะเหม่ยเหม่ย "

"แต่ท่านแม่..." เหยาเหม่ยเหม่ยพยายามที่จะหาเหตุผลมาต่อรองกับหย่างจื่อ แต่คำพูดกลับถูกกลืนลงคอไปเสียหมด นี่นางต้องแต่งงานกับเถียนเจี้ยนซื่อจริงๆหรอ  

"เจ้าควรไปพักผ่อนได้แล้วนะเหม่ยเหม่ย วันนี้เจ้าก็เหนื่อยมามากแล้ว แม่เองก็จะไปพักเสียหน่อยเช่นกัน" หย่างจื่อบอกกับลูกสาวก่อนจะลุกเดินปลีกตัวหนี ปล่อยให้เหยาเหม่ยเหม่ยจมอยู่กับความคิดตัวเองก่อน

"หรือจะแต่งกับเถียนเจี้ยนซื่อดีนะ แต่ข้าไม่อยากแต่งกับผู้ชายปากร้ายแบบนั้นนี่นา หรือข้าจะหนีดีนะ แต่หากข้าหนีคนในระแวกนี้คงได้นินทาท่านพ่อท่านแม่อย่างสนุกปากแน่เลย เอ๊ะ หรือข้าจะทำให้เถียนเจี้ยนซื่อยกเลิกงานแต่ง" นัยยตาวาวเป็นประกายอย่างคนเจ้าแผนการผุดแผนการขึ้นมาในหัว

"แล้วเจ้าจะเสียใจเถียนเจี้ยนซื่อ ข้านี่ล่ะจะทำให้เจ้าเข็ดขยาดจนไม่กล้าแต่งงานกับข้าเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ" เหยาเหม่ยเหม่ยยืนหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่กลางบ้านคนเดียว สาวใช้ที่คอยแอบดูนายหญิงกับคุณหนูทะเลาะกัน ต่างพากันอึ้งกับเสียงหัวเราะและสายตาเจ้าเล่ห์ของเหยาเหม่ยเหม่ย คุณหนูของพวกนางช่างแปรปรวนเสียเหลือเกิน