บทที่ 3 อายุสั้นนัก

ลี่เหยาเหยาสะดุ้งโหยง พยายามกล่อมใจตัวเองต้องไม่มีอะไรเป็นแน่ อาจเป็นกองถ่ายละครแห่งใดแห่งหนึ่ง ทว่าภายในใจของนางกลับร้องตะโกนเสียงดังระงม

ลี่เหยาเหยาเธอตายไปนานแล้ว ที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่เธอควรอยู่

ลี่เหยาเหยาพยายามสลัดความคิดสับสนมึนงงนั้นทิ้งไป พลางแหงนหน้ามองคนร่างสูงที่ยืนขึงดวงตาสีแดงฉานมองมาที่ตน

น้ำเสียงที่พยายามเอ่ยออกมาจึงดูกระท่อนกระแท่นอยู่ไม่น้อย "ฉันอยากอาบน้ำ ที่นี่มีห้องน้ำหรือเปล่า"

"หืม…"

"อะ…เอ่อ คือว่าตอนนี้ฉันตัวเหม็นจริง ๆ นั่นแหละ ดูเหมือนจะหมดสตินอนไม่รู้สึกตัวหลายวัน แค่ขออาบน้ำแป๊บเดียว หลังจากนั้นนายจะสอบสวน หรือจะฆ่าจะแกงก็ตามใจ" ลี่เหยาเหยาพยายามอธิบาย และกดข่มความขลาดกลัวพลางกล่าววาจาละมุนละม่อม

แท้จริงแล้วลี่เหยาเหยาอยากรู้ยิ่งนักว่าที่แห่งนี้คือที่ใด อย่างน้อย ๆ หากได้ออกไปสำรวจด้านนอกอาจจะพอหาหนทางหลบหนีออกไปได้

คงไม่ใช่พวกขบวนการค้ามนุษย์หรอกนะ

"มากความเสียจริง แค่นำโลหิตเจ้ามาแล้วไสหัวออกจากเมืองของข้าก็พอ"

ลี่เหยาเหยาพ่นลมหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย "แล้วจะกลับยังไง ยังไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน"

นัยน์ตาคมกริบกวาดมองคนบนเตียงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "น่ารำคาญ"

ฝ่ามือกว้างดีดนิ้วหนึ่งเปาะ ประตูบานหนาถูกเปิดออก สตรีสองนางสวมอาภรณ์สีเข้ม ใบหน้าปกคลุมด้วยผ้าแพรสีเดียวกันสาวเท้าเข้ามาด้านในอย่างนอบน้อม ลี่เหยาเหยากะพริบดวงตามองด้วยความฉงน 'หมอนี่เล่นกลเก่งจริง ๆ'

"พานางไปอาบน้ำ"

"เจ้าค่ะนายท่าน"

สตรีทั้งสองนางยอบกายลง พลันสาวเท้าเข้ามาเพื่อช่วยพยุงกายของลี่เหยาเหยาขึ้น นางลอบมองหญิงสาวนงคราญทั้งซ้ายขวาพลางส่งยิ้มแหย "พี่สาวทั้งสอง เดี๋ยวฉันเดินเองก็ได้ค่ะ"

"เจ้าค่ะ"

ขาเรียวเล็กหย่อนลงจากเตียงนอนช้า ๆ นัยน์ตากลมช้อนมองคนตัวสูงที่ยืนสงบนิ่งราวรูปปั้น เมื่อดวงตาสบประสานเข้าด้วยกันอีกหน ลี่เหยาเหยาจึงหลุบเปลือกตาลงทันควัน 'คนประสาท เดี๋ยวแม่จะหนีให้ดู อยู่ ๆ ก็มาร้องเอาเลือดคนอื่นเนี่ยนะ เป็นปีศาจหรือไงกัน'

"เดี๋ยว!"

ทั้งสามชะงักฝีเท้าลง ลี่เหยาเหยาตัวสั่นระริก 'หมอนี่เล่นกลได้ ซ้ำยังอ่านใจคนได้ด้วยเหรอ ตายแน่เหยาเหยา'

"ข้าให้เวลาไม่เกินหนึ่งก้านธูป" เสียงเย็นชาตอบกลับ

ลี่เหยาเหยาเผลอพ่นลมหายใจราวกับโล่งอกออกมาระลอกหนึ่ง ทว่าเมื่อสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่ล้วนดูแปลกพิกล ลี่เหยาเหยาจึงกล่าวน้ำเสียงเบาหวิว "อะ…อะไรนะ หนึ่งก้านธูป"

"เจ้าค่ะท่านจอมมาร"

สติของลี่เหยาเหยาขาดผึงลงอีกครั้งเมื่อสตรีสองนางเรียกชายตรงหน้าว่าเช่นไร 'จอมมารอย่างนั้นเหรอ! เหยาเหยานี่แกตายแล้ววิญญาณเร่ร่อนมาที่ไหนกันเนี่ย หรือที่นี่คือกองถ่ายจริง ๆ'

ลี่เหยาเหยายืนตัวแข็งทื่อ ดวงตาของนางแทบไม่กะพริบ

"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ"

เสียงเล็กดังสะท้อนเข้ามาทำให้สติของลี่เหยาเหยาหวนกลับ "อะ...อ้อ ว่าไงคะ"

สตรีสองนางมองหน้ากันหลุกหลิก "ไปกันได้แล้วเจ้าค่ะ ท่านจอมมารหาชอบผู้ที่ไม่ตรงเวลา"

เพียงแวบเดียวที่ลี่เหยาเหยาลอบมอง จึงทันได้เห็นแววตาดุดันนั้น เท้าเรียวจึงรีบบึ่งออกจากห้องราวไม่คิดชีวิต ลี่เหยาเหยาพยายามสับเท้าไว ๆ ทว่าบริเวณรอบข้างกลับประดับตกแต่งไปด้วยหินหยกหลากสีละลานตา ซ้ำยังมีชายร่างสูงใบหน้าปกปิดด้วยหน้ากากปีกนกสีทองเต็มไปหมด นัยน์ตาคู่งามเหลือบซ้ายแลขวาเสียจนวิงเวียนศีรษะ

ที่นี่ที่ไหน ทำไมถึงแปลกตาแบบนี้

"คุณหนูเดินระวังด้วยเจ้าค่ะ"

ลี่เหยาเหยาหูดับไปเสียแล้ว ในสมองตอนนี้เพียงคิดหาทางออกเท่านั้น เมื่อเห็นหน้าต่างบานหนึ่งซึ่งมีแสงสว่างลอดผ่านเข้ามา เรียวปากกลีบกุหลาบพลันคลี่ยิ้มกว้างด้วยความดีอกดีใจ เท้าเรียวจึงรีบสับไว ๆ แทบเกิดเป็นสะเก็ดไฟ นางหวังพบหนทางสว่าง ทว่าเมื่อลี่เหยาเหยาลองชะโงกหน้าออกไปกลับต้องพบกับความสิ้นหวัง

ท้องฟ้า เป็นไปได้ยังไง นี่บ้านคนหรือเครื่องบิน

ลี่เหยาเหยายืนแข็งค้าง พยายามรวบรวมสติไม่ให้กระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้

"คุณหนูเจ้าคะ หอสรงน้ำไปทางนี้ หาใช่ทางนี้"

ลี่เหยาเหยาเหลียวหน้ามองหญิงสาวตรงข้ามด้วยจิตใจเต้นระรัว "พี่สาวทั้งสอง ฉันขอถามอะไรบางอย่างได้หรือเปล่าคะ"

"หากเป็นเรื่องที่พวกหม่อมฉันตอบได้ก็ยินดีตอบเจ้าค่ะ"

"ที่นี่คือที่ไหนเหรอคะ?"

สตรีสองนางค้อมศีรษะพลางลอบมองหน้ากันหลุกหลิก เหตุใดหญิงสาวผู้นี้จึงกล่าววาจาดูแปลกพิกลนัก ทว่ายังไม่ทันได้คลายข้อสงสัยให้อีกฝ่าย กลับมีเสียงใสกังวานตัดบทพวกนางขึ้น "คฤหาสน์จอมมารวิหคทอง…ทำไมเล่า ก่อนมาที่แห่งนี้ไม่รู้เรื่องใดมาก่อนเลยหรือ"

หญิงสาวร่างอรชรสาวเท้าเข้ามาใกล้ เรียวมือที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับละลานตาลูบไล้บริเวณกรอบหน้างามเบื้องหน้าด้วยความสนอกสนใจ

"คุณหนู!"

"จะพานางไปอาบน้ำหรือ" เสียงใสเอ่ยถามพลางเหลียวมองด้วยหางตา

"เจ้าค่ะ นายท่านกำชับไว้ว่าไม่เกินหนึ่งชั่วยามเจ้าค่ะ"

"ออกไป ข้าจัดการเอง"

"แต่ว่า..."

"จะไปดี ๆ หรือจะให้ข้าส่งไป"

"ทราบแล้วเจ้าค่ะ" สตรีสองนางจึงค้อมศีรษะเดินจากไปด้วยความเร่งร้อน

"งดงามดีนี่ วันนี้ข้ากำลังเบื่อหน่ายพอดี ข้าจะช่วยเจ้าอาบน้ำเอง" ริมฝีปากบางกล่าวกระซิบแนบใบหูลี่เหยาเหยา ลมหายใจของนางเป่ารดเข้ามาเสียจนขนอ่อนในกายของลี่เหยาเหยาลุกซู่

"เอ่อ...ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ฉันอาบน้ำเองได้" ลี่เหยาเหยาพยายามโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน พลางคลี่ยิ้มเหือดแห้ง

"ไม่ได้! เจ้าสาวบรรณาการของท่านพี่ ข้าจะปล่อยปละละเลยได้อย่างไรเล่า" ริมฝีปากสีชาดฉีกยิ้มอย่างนึกสนุก พลางดึงกายของลี่เหยาเหยาลอยหวือติดมือของตนไปอย่างรวดเร็ว

"เหวอ..." ลี่เหยาเหยาสาวเท้าตามอีกฝ่ายราวกำลังเดินผ่านทางมรสุม ข้อมือถูกฉุดกระชากลากถูไปตามเส้นทาง เธอกวาดสายตามองหาทางออกซ้ายขวากลับได้มาเพียงความว่างเปล่า ที่แห่งนี้ช่างมิดชิดราวตั้งอยู่ท่ามกลางดินแดนพิศวง

หญิงคนนี้เดินเร็วนัก นางเป็นใคร หรือว่าเป็นแฟนตาทึ่มนั่นเหรอ

บุรุษร่างสูงย่างกรายเข้ามายังโถงขนาดกว้าง พวกเขาทันได้เห็นแผ่นหลังของหญิงสาวทั้งคู่เข้าพอดี พลันเอ่ยขึ้น

"เอ๋...เถียนชี เมื่อสักครู่เจ้าเห็นเหมือนข้าหรือไม่" เถียนหยาเหลียวมองสหายด้วยความฉงน

เถียนชีเหลียวหน้าตอบกลับ พยักหน้าหงึกหงัก

"นะ...นางออกจากห้องนายท่านได้เชียวหรือ แล้วคนที่จูงมือนางคือใคร คุณหนูอวี่หนานหรอกรึ"

ทั้งสองเหลียวหน้ามองกันพลันกะพริบดวงตาถี่ "เป็นไปได้อย่างไร!!"

.

.

"เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ" เสียงใสเอ่ยถามทว่าดูแฝงไปด้วยเลศนัยบางอย่าง เรียวนิ้วเนียนนุ่มลูบไล้ผิวกายขาวผ่องของคนในอ่างด้วยความแผ่วเบา

"เอ่อ...ฉันชื่อ ลี่เหยาเหยาค่ะ"

"ลี่เหยาเหยา วาจาของเจ้าประหลาดดีแท้ ใบหน้าก็ชวนมอง น่าเสียดายที่อายุสั้นนัก"

"หา..." ลี่เหยาเหยากะพริบดวงตาถี่

อยู่ ๆ ก็มาสาปแช่งกันเนี่ยนะ!

"เอาเถอะ ข้าอยากปรานีบรรดาสตรีของท่านพี่ดูสักหน ไหน ๆ ก็จะไม่ต้องรับหญิงบรรณาการอีกแล้ว ชำระร่างกายของเจ้าให้สะอาดเสียหน่อย จะปล่อยให้ท่านพี่เชยชมแต่สตรีเน่าเหม็นพวกนั้นได้อย่างไร"

"เอ่อ...เธอ ไม่สิ คุณหนูหมายความว่าเช่นไรหรือคะ" ลี่เหยาเหยาพยายามเรียนรู้วาจาของคนที่นี่ ดั่งคำกล่าวที่ว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม

"เหตุใดทำหน้าใสซื่อเช่นนั้นเล่า ไม่เข้าใจคำว่าเจ้าสาวบรรณาการของท่านจอมมารหรือ"

ลี่เหยาเหยาสั่นส่ายศีรษะไปมา

"เอาเถอะ เรียบร้อยแล้ว ข้าจะแต่งกายให้เจ้า ลุกขึ้นเสีย"

ลี่เหยาเหยาจึงทำตามที่อีกฝ่ายบอก แม้จะเขินอายไปบ้างแต่คนเบื้องหน้าก็เป็นหญิงเช่นกัน นัยน์ตาเฉี่ยวกวาดมองทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่า พลางกระตุกยิ้มเบาบาง

"งดงามเพียงนี้ ทว่าเสียดายที่เจ้าคงมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน"