ตอนที่ 9 เจ้าจะเอาเปรียบข้าอีกนานไหม?

จวนหลางหยาอ๋อง

เย่อู๋เฉินมองหยกมันแพะบริสุทธิ์ในมือ ที่ตัวหยกสลักคำว่าหญิงใหญ่ไว้ด้านบนและด้านล่างยังมีอีกชื่อหนึ่งด้วยนั่นคือจิ้งหรงเหยาที่ทั่วทั้งลั่วเฉินก็ไม่มีชื่อแซ่จิ้งหรง

นอกจากแคว้นฉู่ที่มีตระกูลจิ้งหรงเป็นผู้ปกครองแคว้นในเวลานี้ เขาขมวดคิ้วพลิกหยกไปมาอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยถาม

"อีกสองเดือนแม่ทัพกู้ก็จะถึงเมืองหลวงใช่ไหม?"

อี้สือที่จู่ๆก็ถูกถาม เขาสะดุ้งแล้วประสานมือขึ้นก่อนตอบ "ใช่ขอรับ!"

เช้าตรู่วันถัดมา

กู้อวิ๋นเหยาก็ไปวิ่งออกกำลังกายที่สนามฝึกซ้อมของจวนเช่นเดิม จากนั้นนางก็กลับมาที่จวนสั่งเสี่ยวซิ่ว "เสี่ยวซิ่ว เจ้าก่อไฟตรงลานด้านข้างเรือนแล้วไปขอหม้อกับผ้าสีขาวที่ครัวมา"

เมื่อเสี่ยวซิ่วก่อไฟเสร็จกู้อวิ๋นเหยาก็ใส่น้ำลงไปครึ่งหม้อหลังจากหม้อเดือดแล้วกู้อวิ๋นเหยานำลูกประคำดีควายที่เก็บมาเมื่อวานครึ่งหนึ่งแล้วนำลงไปต้มพร้อมกับหนี่ว์เจินจื่อ

จากนั้นนางก็สั่งให้เสี่ยวซิ่วนำดอกฝูหรงที่ไปเก็บมาจากสวนด้านหน้าล้างแล้วนำไปบี้ใส่ลงไปในหม้อ

หลังจากเวลาผ่านไปหนึ่งถ้วยชานางก็ตักทุกอย่างขึ้นมา แล้วนำน้ำไปกรองจากนั้นก็นำทุกอย่างที่ตักออกมาไปทุบบดให้ละเอียด นางใช้หม้อใบเดิมต้มน้ำให้เดือดแล้วใส่จ้าวเจี่ยวที่มีอยู่ในเรือนลงไปต้ม

เสี่ยวซิ่วเห็นคุณหนูของตนนำจ้าวเจี่ยวทั้งหมดไปต้มนางก็เบิกตากว้าง "คุณหนูเจ้าคะจ้าวเจียวนี้สำหรับท่านใช้ทั้งเดือนเลยนะเจ้าคะ คุณหนู.."

กู้อวิ๋นเหยาปรายตามองนาง "เจ้าเห็นว่าข้ากำลังทำอะไร?"

เสี่ยวซิ่วขมวดคิ้ว "ทำน้ำยาสระผมเจ้าค่ะ!"

"อื้ม..เช่นนั้นเจ้าจะกลัวอะไร?"

เนื่องจากเรือนไผ่ของกู้อวิ๋นเหยาอยู่ค่อนข้างไกลออกไปจากลานเรือนใหญ่ ดังนั้นการที่พวกนางจะทำอะไรเดิมทีก็ไม่มีใครอยากข้องเกี่ยวอยู่แล้ว หากไม่มีคำสั่งจากฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่ของจวนวันๆก็แทบจะไม่มีคนใช้คนไหนอยากผ่านมา

ดังนั้นในตอนที่พวกเขาทำแชมพูอยู่ด้านหลัง จึงไม่ได้มีใครสนใจ

กู้อวิ๋นเหยานำทุกอย่างมาบดจนข้นหนืดจากนั้นนางก็นำน้ำต้มจ้าวเจียวไปกรองนำทุกอย่างไปต้มรวมกัน

เนื่องจากการมาอยู่ที่ยุคสมัยโบราณนี้แบบไม่ทันตั้งตัวการจะให้เธอคนสมัยใหม่มาใช้ของบางอย่างที่ไม่คุ้นชินนี้ก็ทำให้ความมั่นใจในตัวเองนั้นลดลง

เมื่อเคี่ยวผ่านไปสองเค่อแล้วกู้อวิ๋นเหยาก็ยกลง กลิ่นหอมของดอกฝูหรงทำให้แชมพูของนางที่ทำมาไม่แย่นัก

กู้อวิ๋นเหยาดูถาดที่มีดอกไม้ป่าอยู่สองสามชนิดนางรู้สึกว่ากลิ่นนี้ยังคงไม่เพียงพอหากนางจะทำสบู่อาบน้ำ

ระหว่างที่รอแชมพูเย็นกู้อวิ๋นเหยาจึงเท้าคางครุ่นคิด ด้านข้างของนางมีตะกร้าใส่สุนัขจิ้งจอกหางสั้นอยู่ วันนี้ทำแผลให้มันแล้ว กู้อวิ๋นเหยาก็ป้อนเนื้อหมูที่อยู่ในถ้วยอาหารให้กับมัน

ตั้งแต่วันนั้นการเป็นอยู่ของนางก็ดีขึ้นจริงๆ การปฏิบัตจากสาวใช้ในจวนก็นับว่าไม่แย่ เมื่อสองสามวันก่อนนางได้ยินแม่นมเหวินบอกว่าพี่ใหญ่ของนางสั่งการกับบรรดาคนรับใช้ในจวนหากพบว่าคุณหนูรองถูกปฏิบัติไม่ดีทุกคนจะมีโทษหนัก ความผิดไม่เคารพนาย

"คุณหนูคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ?" เสี่ยวซิ่วเห็นผู้เป็นนายเหม่อลอย นางก็อดที่จะถามไม่ได้

กู้อวิ๋นเหยายกมือลูบศรีษะสุนัขจิ้งจอกหางสั้น สมุนไพรที่นางหามานั้นเห็นผลดีเยี่ยมมากไม่ว่าจะเป็นโลหิตจิ้งจอก ไป๋ซู๋เฉ่าสมุนไพรเหล่านี้ล้วนใช้รักษาบาดแผลภายในภายนอกและห้ามเลือดได้เป็นอย่างดี

ในตอนที่นางลูบหัวสุนัขจิ้งจอกหางสั้นอยู่นั้นนางก็ตอบเสี่ยวซิ่ว "ข้ากำลังคิดว่าจะหาดอกหอมหมื่นลี้ได้จากที่ไหน?"

หอมหมื่นลี้หรือ?

"อ่า..มีเจ้าค่ะคุณหนู" พูดจบเสีายวซิ่วก็ขยับเข้ามากระซิบ

หลังจากได้ยินเสี่ยวซิ่วบอกสถานที่แล้วกู้อวิ๋นเหยาก็ขมวดคิ้ว นางพึมพำ "เรือนฮูหยินใหญ่หรือ?"

กลางดึก

กู้อวิ๋นเหยาในชุดสีดำล้วนก็วิ่งหลบทหารยามตรงไปยังลานเรือนของฮูหยินใหญ่ เสี่ยวซิ่วบอกว่าต้นหอมหมื่นลี้ต้นนี้ฮูหยินใหญ่หวงมากแม้แต่ดอกยังสั่งสาวใช้เก็บไปตากแดดวางไว้ในห้องเลย

ดังนั้นหากนางต้องการคงจะยาก ช่วงนี้ดอกหอมหมื่นลี้กำลังออกดอกเต็มต้นเลยกู้อวิ๋นเหยาหลบมาถึงใต้ต้นเงยหน้ามองขึ้นไปแล้วสุดท้ายเด็กสาวก็ปีนขึ้น

ปีนขึ้นไปบนต้นหอมหมื่นลี้ได้ช่วงกลางต้นนางก็ค่อยๆคลานไปยังกิ่งก้านแล้วเขย่าเบาๆคล้ายสายลม

เมื่อมองลงไปด้านล่างเห็นดอกหอมหมื่นลี้ร่วงหล่นลงไปไม่น้อยแล้วนางก็หยุด ตอนนี้เป็นยามไฮ่แล้วคนในจวนล้วนเข้านอน แต่กู้อวิ๋นเหยามองเข้าไปที่เรือนฮูหยินใหญ่กลับยังเห็นไฟสว่างอยู่

ในตอนที่นางลงไปถึงด้านล่างเก็บดอกหอมหมื่นลี้ใส่ถุงผ้าเรียบร้อยแล้ว ในตอนที่นางกำลังจะหลบออกไป ทางด้านนอกกลับมีเสียงคนเดินมา

กู้อวิ๋นเหยาคิ้วขมวดนางหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้จันทร์หอม มองไปยังประตูลานเห็นชายหนุ่มในชุดสีน้ำเงินผู้หนึ่งสวมหมวกบัณฑิต ใบหน้าของเขาดูเกลี้ยงเกลากำลังเดินตามสาวใช้ในเรือนใหญ่เข้าไปในเรือน

กู้อวิ๋นเหยาแอบย่องไปทางด้านหลังเรือนนางมองหน้าต่างตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าในซีรี่ย์จีนเขาใช้น้ำลายในการเจาะรู

กู้อวิ๋นเหยาอมนิ้วแล้วจิ้มไปที่หน้าต่างลานเรือนของฮูหยินใหญ่เมื่อเป็นรูแล้วนางก็ก้มมอง

ด้านในฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวานั่งหันข้างมาทางหน้าต่างของหลินจื่อเหยา ชายหนุ่มผู้นั้นนั่งอยู่ตรงข้ามกับฮูหยินใหญ่ ท่าทางของเขาที่มีต่อฮูหยินใหญ่นั้นเคารพนบนอบอย่างมาก

"ท่านน้า.."

ฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวายกน้ำชาขึ้นมาจิบ "ให้เจ้าเดินทางมาไกลถึงเมืองหลวงเพียงอยากให้เจ้ามาทำความรู้จักกับคู่ครองในอนาคตของเจ้า"

"ขอรับ ท่านพ่อแจ้งเอาไว้แล้ว.." เด็กหนุ่มเก็บความตื่นเต้นดีใจเอาไว้แทบไม่มิด

ฮูหยินใหญ่หันไปหาสาวใช้แล้วสั่ง "พรุ่งเช้าไปเชิญคุณหนูรองมาที่เรือนข้าจะแนะนำคุณชายไป๋ให้นางรู้จัก"

"เจ้าค่ะ"

กู้อวิ๋นเหยาขมวดคิ้ว คุณหนูรอง?

ก็คือนางเหรอ?

กู้อวิ๋นเหยาขมวดคิ้วนางยืดตัวเผลอกระทืบเท้าทีหนึ่ง ทำให้ฮูหยินใหญ่และทุกคนด้านในหันไปมอง

"ใครอยู่ด้านนอกนั่น?" ฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวาส่งสายตาให้สาวใช้ออกไปดู

กู้อวิ๋นเหยาหันซ้ายหันขวายังไม่รู้ว่าจะวิ่งไปทางไหนดีจู่ๆก็มีมือที่แข็งแกร่งมือหนึ่งมาโอบรอบเอวของนางแล้วพานางทะยานขึ้นบนหลังคา

กู้อวิ๋นเหยารู้สึกตกตะลึงนางพยายามเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ด้านหลังแต่ก็ถูกเขากดเข้าไปในอกได้ยินเพียงเสียงลม

วืดไปวืดมา เมื่อใบหน้าซุกเข้ากับอกของเขาแล้วลมหายใจที่สูดดมเข้าไปนั้นจึงมีเพียงกลิ่นไม้กฤษณาที่ทำให้จิตใจของคนดูสงบ

กู้อวิ๋นเหยาไม่รู้ว่าเขาพานางถึงเรือนไผ่ตั้งแต่ตอนไหนรู้ตัวอีกทีเสียงเย็นๆของเขาก็ดังขึ้นบนหัวของนาง

"คุณหนูรองกู้เจ้าจะเอาเปรียบข้าอีกนานหรือไม่?"

....