ตอนที่ 10 หยกของเจ้าจริงหรือ?

ทันทีที่ได้ยินเสียงของเขากู้อวิ๋นเหยาก็รู้สึกว่าชายคนนั้นพาตนเองกลับมาที่เรือนไผ่ของนางแล้ว

กู้อวิ๋นเหยารีบผละออกจากอกของเขาเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่า เขาคนนี้เป็นชายที่นางพบในป่าเมื่อวานนี้ และที่เอวของเขายังหน้าหนาเอาหยกของนางไปห้อยไว้อีก

กู้อวิ๋นเหยาขมวดคิ้วแล้วยื่นมือออกไป "ท่านมาที่นี่เพื่อคืนหยกให้ข้าใช่หรือไม่? เอาคืนมา!"

มือเล็กๆนั้นยื่นออกไป แต่ใบหน้าเล็กๆกลับหันไปมองทางอื่น เย่อู๋เฉินขบเม้มริมฝีปาก คิ้วคมของเขาขมวดเล็กน้อย "แทนที่จะห่วงเรื่องหยกราคาถูกของเจ้าเวลานี้ควรห่วงว่า พรุ่งนี้เจ้าจะถูกจับคู่แล้วไม่ดีกว่าหรือ?"

กู้อวิ๋นเหยาได้ยินเขาพูดเช่นนั้นพลันนางก็ชะงัก สักพักหนึ่งนางก็มองค้อนเขาแล้วถาม "เรื่องของข้าไม่รบกวนคนแปลกหน้าเช่นท่านมาเป็นกังวล ตกลงท่านมาที่จวนแม่ทัพกู้ทำไม ไปทำอะไรที่เรือนฮูหยินใหญ่ หรือว่า....."

กู้อวิ๋นเหยาหรี่ตา มองเย่อู๋เฉินอย่างมีเลศนัย เย่อู๋เฉินเดินผ่านนางเข้าไปด้านในราวกับว่าที่ตรงนี้เป็นที่ส่วนตัวของตน

"สุนัขจิ้งจอกหางสั้นอยู่ที่ไหน?" เขาพูดพลางเดินไปที่ประตูเรือน ในตอนที่เขากำลังจะเปิดประตูพลันก็ได้ยินเสียงทหารที่ออกตรวจความเรียบร้อยในจวนพูดคุยกันเดินผ่านมา

กู้อวิ๋นเหยารีบร้อนผลักประตูแล้วดันคนตัวใหญ่ให้เข้าไปด้านในเรือนแล้วปิดประตูลงทันที

"เสียงอะไร?" ทหารคนหนึ่งถามพลางยกตะเกียงไฟขึ้นดู

"นี่เรือนคุณหนูรองไม่ใช่เหรอ? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?" ทหารอีกคนเดินนำทหารทั้งหมดห้าคนให้เดินมายังลานเรือนไผ่

กู้อวิ๋นเหยาดันเย่อู๋เฉินเข้ากับผนังด้านข้างประตู

"นี่!" เย่อู๋เฉินรู้สึกว่าตนเองนั้นถูกสตรีผู้นี้กระทำจนเสียเกียรติไปหมดแล้วเขาเอ่ยท้วงขึ้นคราหนึ่ง

ยังไม่ทันส่งเสียงดี มือเล็กๆของกู้อวิ๋นเหยาก็ยกขึ้นปิดปากของเขาแน่น นางยกมืออีกด้านขึ้นมาจุ๊ปาก บอกให้เขาเงียบๆ

ทหารยามยกตะเกียงไฟขึ้นพวกเดินอ้อมไปทั่วบริเวณลานเรือนเมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติจึงเดินออกจากเรือนไผ่ไป

กู้อวิ๋นเหยาเห็นคนไปหมดแล้วนางก็ดึงมือกลับพร้อมกับเช็ดมือกับเสื้อตัวเอง

เย่อู๋เฉินขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้กำลังรังเกียจเขาอยู่?

"ตกลงท่านเป็นใครกันแน่ ท่านบุกรุกจวนแม่ทัพในยามวิกาลเช่นนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่? "

อี้สือและองครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่ได้ยินคุณหนูรองกู้ถามคำถามเหล่านี้จากนายท่านของพวกเขา พวกเขาต่างก็ก้มหน้า ต่างก็อยู่ในความคิดของตนเอง

นายท่านของพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ยอมให้สตรีเข้าใกล้ ปีที่แล้วที่เมืองเจียงโจวคุณหนูจวนเจ้าเมืองเจียงหวังจะผูกสัมพันธ์กับนายท่าน ถูกคำพูดไม่กี่คำของนายท่านทำให้เด็กสาวผู้หนึ่งหวาดกลัวจนไม่กล้าพบหน้านายท่านอีกเลย

ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่นายท่านยินยอมและตามใจสตรี หรือคุณหนูรองคือสตรีที่นายท่านพึงใจ?

เย่อู๋เฉินเดินไปนั่งลงยังโต๊ะน้ำชาราวกับว่าเรือนนี้คือเรือนของเขาอย่างไรอย่างนั้น

"ข้ามาดูอาการสุนัขจิ้งจอกหางสั้นมันดีขึ้นหรือไม่?"

กู้อวิ๋นเหยา "____"

"มาดูสุนัขจิ้งจอกหางสั้นแต่เหตุใดข้าเห็นนท่านไปโผล่ที่เรือนฝั่งนู้นกันหล่ะ?"

เย่อู๋เฉินทำหน้าครุ่นคิดแล้วเขาก็ถอนหายใจ "นั่นเพราะว่าข้าไม่รู้ว่าเรือนของคุณหนูรองกู้อยู่ที่ใดอย่างไรหล่ะ"

"เหอะ!! โกหกหน้าตายจริงๆ" ไม่รู้ว่าเรือนของข้าอยู่ที่ไหนแต่กลับพาข้ามาส่งเรือนได้อย่างถูกต้อง

แน่นอนว่าประโยคเหล่านี้นางไม่พูดออกไป กู้อวิ๋นเหยาก็ถอนหายใจ "ข้านั้นเห็นแก่ความช่วยเหลือจากท่านเมื่อสักครู่นะถึงได้ยินยอมท่านครั้งนี้ครั้งเดียวพวกเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก!"

พูดจบกู้อวิ๋นเหยาก็เดินเข้าไปด้านในห้องนอนยกตะกร้าที่สุนัขจิ้งจอกหางสั้นนอนอยู่ออกมา

เย่อู๋เฉินยื่นมือออกไปหมายจะสัมผัสมันแต่ใครจะคิดว่าสุนัขจิ้งจอกหางสั้นที่หลับอยู่นั้นจะื่นขึ้นมาแล้วทำท่าทางขึงขังใส่เขา

กู้อวิ๋นเหยายิ้มเยาะ "นางไม่สนใจท่านเป็นเช่นนี้แล้วท่านก็ตัดใจเสียเถอะ!"

เย่อู๋เฉินขบเม้มริมฝีปากใบหน้าหล่อเหลาที่สะท้อนแสงไฟดูนุ่มนวลและอ่อนโยน เขาจ้องมองสุนัขจิ้งจอกหางสั้นคราหนึ่งแล้วถามนาง "เมื่อสักครู่เจ้าเรียกมันว่านางเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าสุนัขจิ้งจอกหางสั้นนี้เป็นตัวเมีย"

คือ....เป็นคำถามที่ไม่ผ่านการคัดกรองเลย

เมื่อเห็นนางทำหน้าเอือมระอา สีหน้าของเย่อู๋เฉินก็เปลี่ยนไปเขาพูดเสียงเบา "ข้าลืมไปหน่ะ"

เห็นท่าทางเขินอายของเขาเช่นนี้กู้อวิ๋นเหยาก็รู้สึกชอบใจ เด็กหนุ่มสาวพวกนี้เอะอะหน้าแดง เอะอะเขินอาย ไม่รู้จะอายไปทำไม

กู้อวิ๋นเหยาอุ้มตะกร้าสุนัขจิ้งจอกขึ้น แล้วหาวออกมา "ข้าง่วงแล้วท่านกลับไปเถอะ จริงสิตกลงท่านเป็นใครกันแน่เนี่ย?"

เห็นนางเบิกตาขึ้นถามเขาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขาจึงตอบนางไปว่า "ข้าหรือ? เรียกข้าอู๋เฉินเถอะ"

กู้อวิ๋นเหยาขมวดคิ้วมองสำรวจเขาขึ้นลง ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ เหตุใดคนเช่นนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่กันนะ

หากไปอยู่ที่ทศวรรษที่ยี่สิบสามปรากฎตัวแต่ละทีไม่ทำให้วงการสั่นสะเทือนเลยหรือ?

เย่อู๋เฉินเห็นนางจ้องมองตนขึ้นลงศรีษะจรดปลายเท้าอยู่หลายครั้งเขาก็รู้สึกอึดอัด

"อะแฮ่ม!! เจ้าเป็นสตรี เป็นแม่หญิงที่ยังไม่ออกเรือนจ้องมองบุรุษเช่นนี้ได้อย่างไร?" แม้เขาจะรู้สึกว่าท่าทางสำรวจตรวจตราเช่นนี้ของนางจะดูน่ารักมากแล้วก็เถอะ แต่จะนำสายตาเช่นนี้ไปมองบุรุษอื่นด้านนอกนั้นไม่ได้อย่างแน่นอน

"จึ๊!!! ก็ท่านรูปงามให้ข้าชื่นชมหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร ไปได้แล้วข้าจะนอนแล้วหวังว่าจะไม่พบกันอีกนะ!"

เย่อู๋เฉินกระพริบตา ดวงตาดอกท้อกระพริบ "ข้าไปแน่นอนแต่ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากจะถามเจ้า"

"หืม?..." กู้อวิ๋นเหยาเห็นท่าทางจริงจังของเขานางก็พยักหน้า "ถามมาสิ!"

เย่อู๋เฉินยกหยกในมือขึ้น "หยกชิ้นนี้เป็นของคุณหนูรองกู้จริงๆหรือ?"

"อืม..แน่นอนว่าเป็นของข้าท่านพ่อมอบให้ตอนที่ท่านมาส่งข้าไว้ที่นี่ บอกว่าเป็นของท่านแม่ของข้าให้เก็บไว้ให้ดี แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนไร้ยางอายฉกไป!" พูดจบก็อวิ๋นเหยาก็มองหยกในมือเขาแวบหนึ่งก่อนจะตัดใจไม่มองอีก