คุณหนูกู้ผู้ร้ายกาจ Boss Mafia ข้ามภพ

แคว้นเทียนหยวน

เมืองลั่วเฉินเมืองหลวงของแคว้นปลายเดือนสิบเอ็ดย่างเข้าสู่ฤดูเหมันต์ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างก็เตรียมพร้อมกับการรับมือความหนาวที่จะมาถึง ทั่วทุกมุมเมืองต่างก็พากันตัดเย็บเสื้อผ้าเพื่อสวมใส่ในยามที่เมืองหลวงถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ

ไม่เว้นแม้แต่จวนแม่ทัพใหญ่ของแคว้นจวนแม่ทัพฮู่กั๋วกู้เจาซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของเมืองลั่วเฉิน ภายนอกจวนทุกอย่างล้วนตกอยู่ในความปกติแต่ภายในจวนยามนี้กลับเกิดความโกลาหลเมื่อคุณหนูใหญ่กู้จิ้งหนิงจู่ๆนางก็ผูกคอตาย

ที่ห้องโถงจวนแม่ทัพกู้

"ฮูหยินเจ้าคะเกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่ผูกคอตายเจ้าค่ะ"

"ว่าอย่างไรนะ?เกิดเรื่องอันใดขึ้น?"

สาวใช้ที่วิ่งมารายงานน้ำเสียงสั่น "คุณหนูรองเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่ไปเยี่ยมคุณหนูรองที่เรือนพอกลับมาก็แขวนคอตนเองในห้องเจ้าค่ะ บ่าว บ่าว.."

สาวใช้พูดไม่ทันจบฮูหยินใหญ่ก็รีบวิ่งออกไปพร้อมกับแขกผู้สูงศักดิ์คนหนึ่ง ทันทีที่ไปถึงเรือนไป๋หลานฮูหยินใหญ่กู้ก้รีบเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องกู้จิ้งหนิงคุณหนูใหญ่ของจวนกำลังถูกแม่นมและสาวใช้ช่วยกันยกนางลงมา

"จิ้งหนิงเป็นอย่างไรบ้าง?เหตุใดเจ้าถึงได้คิดสั้นเพียงนี้?" ทันทีที่เข้าไปฮูหยินใหญ่เซี่ยหลินเฟยก็กอดประโลมบุตรสาวอันเป็นที่รักพร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญแทบขาดใจ

ด้านนอกเรือนยังมีชายหนุมที่เดินตามฮูหยินใหญ่เข้ามา และเขาก็หยุดอยู่ตรงประตูเรือนแล้วเอ่ยเสียงเข้ม "เกิดเรื่องอะไรขึ้น ไปตามหมอจวนมาสิ"

ที่เรือนป่าไผ่ท้ายจวน

ที่ลานด้านหน้าเรือนเด็กสาวผู้หนึ่งกำลังยืนมือไพล่หลังมองเรือนอันทรุดโทรมตรงหน้าของตนเองอยู่ เมื่อสักครู่ใหญ่กู้จิ้งหนิงบุตรสาวคนโตของตระกูลกู้มาพบนางบอกว่า วันนี้องค์ชายรองจะมาที่จวนมาพูดคุยเรื่องหมั้นหมายกับตน และในฐานะพี่สาวอยากให้น้องสาวอย่างนางออกไปต้อนรับเขา ชงชา ยกน้ำชาและขนมคอยปรนนิบัติอย่าได้ขาดตกบกพร่องดั่งที่เคยปฏิบัติมา

และแน่นอนว่า นี่คือความใจกว้างของพี่สาว ที่อยากให้น้องสาวได้ใกล้ชิดและปรนนิบัติองค์ชายรองหากว่าองค์ชายรองชอบพอพี่สาวก็จะหลีกทาง และกู้จิ้งหนิงยังกระซิบกับนางว่า นี่เป็นความลับอย่าได้บอกกล่าวให้ผู้ใดรู้เพราะถึงแม้ว่าองค์ชายรองกับตนจะชอบพอพึงใจต่อกันแต่หากน้องสาวเช่นนางชื่นชอบ พี่สาวก็จะหลีกทางให้แต่ก็ต้องขึ้นอยู่กับความพึงพอใจขององค์ชายรองด้วย

แน่นอนว่าคำพูดล่อหลอกเหล่านี้หากเป็นกู้อวิ๋นเหยาคนก่อนนางคงตื่นเต้นดีใจวิ่งโร่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งหน้าทาปากเหมือนงิ้วแล้ววิ่งหน้าตั้งออกไปชงชา ยกขนมปรนนิบัติองค์ชายรองผู้นั้นตามคำสั่งของกู้จิ้งหนิงอย่างซาบซึ้งใจไปแล้ว

แต่ในวันนี้ที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่กู้อวิ๋นเหยาคนนั้นแล้ว แต่เป็นกู้อวิ๋นเหยาที่มาจากโลกอนาคตที่ไกลออกไปหลายพันปี เมื่อสามวันก่อนกู้อวิ๋นเหยายังแข่งรถอยู่ที่สนามแข่งขององค์กรอยู่เลย เธอจำได้ว่าวันนั้นรถมีปัญหาเบรกโดนตัดในขณะที่รถแซงทางโค้งกับความเร็วสองร้อยกว่าแน่นอนว่าชีวิตน้อยๆอันมีค่าของเธอกระเด็นกระดอนออกจากรถในขณะที่เสียงระเบิดดังตามหลังมา

ทุกอย่างมืดดำไปหมดพอฟื้นขึ้นมาก็มาโผล่อยู่ที่นี่แล้ว หลังจากเรียบเรียงความทรงจำของกู้อวิ๋นเหยาคนเก่าแล้วก็รู้สึกท้อมากจริงๆกับชีวิตความเป็นอยู่ที่ไร้แก่นสาร ไร้จุดยืนเป็นของตนเอง ซ้ำร้ายยังไร้ที่พึ่งพิงอีกด้วย

"คุณหนูรองเจ้าคะคุณหนูใหญ่เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ" ในตอนนั้นเองเสียงอันตื่นเต้นของสาวใช้ก้ดังขึ้นมาก่อนที่ร่างของนางจะมาถึงเสียอีก กู้อวิ๋นเหยาไม่ได้หันไปมอง เธอเอ่ยถามเสียงเรียบว่า "ตายหรือยัง?"

ทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงเย็นเยียบของเด็กสาวดังขึ้นซือซือสาวใช้ข้างกายก็ชะงัก จากนั้นนางก็รีบก้าวเท้ามายืนอยู่ข้างๆพลางชะโงกหน้าเข้าไปดูสีหน้าของคุณหนูของตน

"คุณหนูท่านถามว่าอะไรนะเจ้าคะ?"

กู้อวิ๋นเหยาหลุบตาลงครึ่งหนึ่ง ก่อนจะหันหน้ามาถามเสี่ยวซิ่วสาวใช้ข้างกายของกู้อวิ๋นเหยาคนเก่าว่า "ข้าถามว่านางตายหรือยัง?"

เสี่ยวซิ่วชะงัก คิ้วของนางขมวดมุ่นพลางส่ายหน้า "มะ ไม่ตายเจ้าค่ะ ยังไม่ตาย"

กู้อวิ๋นเหยาหันหน้ากลับไป "อืม..เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

"คุณหนูเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่จะไม่มาเอาเรื่องท่านอีกใช่ไหมเจ้าคะ?"

เสี่ยวซิ่วเอ่ยถามออกไปเพราะทุกครั้งที่คุณหนูใหญ่เกิดเรื่องคนที่จะโดนทำโทษก็คือคุณหนูของนาง กู้อวิ๋นเหยาขมวดคิ้ว "ลงโทษข้า? ข้าทำอะไร..."

"คุณหนูรองเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่ต้องการพบคุณหนูรองเจ้าค่ะ เชิญคุณหนูรองที่เรือนไป๋หลานเจ้าค่ะ"

ในตอนนี้เองแม่นมหลิวแม่นมรับใช้ข้างกายของฮูหยินเอกได้เดินเข้ามาเอ่ยเรียกกู้อวิ๋นเหยาด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร กู้อวิ๋นเหยายกคิ้วหันกลับไปมองท่าทางของนางไม่มีความตื่นกลัว รู้สึกผิด หรือเกรงอกเกรงใจเช่นก่อนนี้เลยสักนิด

นางมองแม่นมหลิวขึ้นลงแวบหนึ่งเพียงพยักหน้าแล้วก็เดินออกไปตามความทรงจำ

แม่นมหลิวที่ถูกท่าทางหยิ่งยโสของนางเมินเฉยไม่มีความเคารพนบนอบเช่นเก่าก่อนนางก็ตกตะลึงระคนแปลกใจ ไม่เจอนางสามสี่วันเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้เชียว? ท้ายที่สุดนางก็ส่ายหน้าแล้วเดินตามกู้อวิ๋นเหยาไป

กู้อวิ๋นเหยาเดินไปยังเรือนไป๋หลานของคุณหนูใหญ่กู้จิ้งหนิงที่เวลานี้ทั่วทั้งเรือนต่างก็ตกอยู่ในความวุ่นวาย ด้านหน้าเรือนที่โต๊ะไม้ขัดมีชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ในชุดสีน้ำเงินเข้มใบหน้าของเขาหล่อเหลาและเย็นชากำลังนั่งอยู่อย่างกระวนกระวายใจ ยิ่งทันทีที่มองเห็นกู้อวิ๋นเหยาเดินเข้ามาความเย็นชาที่มียิ่งเพิ่มมากขึ้น

"กู้อวิ๋นเหยาหากวันนี้จิ้งหนิงเป็นอะไรไปข้าไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่"

กู้อวิ๋นเหยาหยุดเดิน หันไปมองชายหนุ่มที่ยืนทำท่าขึงขังใส่นางตรงด้านข้างพลันคิ้วงามก็ยกขึ้น ทันทีที่กู้อวิ๋นเหยาหันมาองค์ชายรองเย่เหวินหมิงก็ผงะไปเล็กน้อย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันพลันความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว

เหตุใดกู้อวิ๋นเหยาถึงได้งดงามเช่นนี้ ที่ผ่านมาตลอดหนึ่งปีกว่าเกือบสองปีเขาจะเห็นเพียงกู้อวิ๋นเหยาที่ประทินโฉมหนาเตอะ ชาดสีแดงบนริมฝีปากก็ทาทาบราวกับคนบ้า หนำซ้ำเสื้อผ้าก็เต็มไปด้วยสีฉูดฉาดทันทีที่พบเขานางจะรีบวิ่งเข้ามาเกาะแกะ ปรนนิบัติไม่ห่างจนเขารู้สึกอึดอัดและรำคาญ หลายต่อหลายครั้งเขาหลีกเลี่ยงที่จะพบนางเพราะเขานั้นรังเกียจนางมาก

"ท่านแม่น้องรองมาแล้วหรือ? ข้า..ข้าต้องออกไปพบนาง"

ด้านในกู้จิ้งหนิงได้ยินเสียงของเย่เหวินหมิงพูดกับกู้อวิ๋นเหยานางก็รีบร้อนซวนเซเดินออกมา ทันทีที่เดินออกมาจากเรือนร่างบางก็เซถลาคว่ำหน้าลงในอ้อมกอดขององค์ชายรองอย่างตั้งใจ

ฮูหยินใหญ่ที่เดินตามออกมาเห็นเช่นนั้นดวงตาเรียวก็เบิกกว้างมุมปากก็ยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ "หนิงเอ๋อเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

กู้จิ้งหนิงถูกประคองเอาไว้ ใบหน้างามดูซีดขาวอ่อนแอจนน่าสงสาร นางเงยหน้าขึ้นยิ้มอ่อนโยนให้เขาแล้วเบนสายตาไปหากู้อวิ๋นเหยาที่ยืนอยู่ ดวงตางามพลันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและหวาดกลัวหม่นหมอง "น้องรองพี่สาวต้องขอโทษเจ้าที่ไม่อาจหลีกทางให้เจ้าได้..หวังว่าเจ้าจะไม่ถือโทษข้า"

หลังจากพูดจบกู้จิ้งหนิงก็สลบไปในอ้อมแขนของสาวใช้ข้างกาย

"หนิงเอ๋อ...."

"จิ้งหนิง..."

กู้จิ้งหนิงหมดสติไปอีกครั้งทุกคนในเรือนต่างก็ตื่นตกใจ

กู้อวิ๋นเหยามองใบหน้าที่ขาวซีดของกู้จิ้งหนิงมุมปากเล็กๆของเธอก็ยกขึ้น ใบหน้างามไม่แสดงความรู้สึกใดไม่มีทั้งความเห็นใจและความกังวล

"กู้อวิ๋นเหยาเจ้าพูดอะไรกับจิ้งหนิง?" ทันใดนั้นเสียงเย็นชาเจือไปด้วยความโกรธก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

กู้อวิ๋นเหยาเงยหน้าขึ้นเธอเอียงคอมองเขาเล็กน้อยมุมปากเล้กๆมีรอยยิ้มเยาะปรากฎ "องค์ชายรองท่านคิดว่าข้าพูดอะไรกับนางกันหล่ะ?" น้ำเสียงของนางสงบนิ่งจนทำให้องค์ชายรองเย่เหวินหมิงชะงัก

ในเวลานั้นเองหมอจวนก็ถูกตามกลับมาอีก พวกเขาพากู้จิ้งหนิงเข้าไปในเรือน กู้อวิ๋นเหยากระพริบตาแผนการนี้ของฮูหยินใหญ่กับกู้จิ้งหนิงช่างแยบยลเสียจริงๆ ในสมัยโบราณหนุ่มสาวที่ยังไม่ออกเรือนห้ามชิดใกล้กันไม่ใช่หรือ? นี่ถึงขนาดอุ้มกันกลับเรือนงานแต่งคงอยู่ไม่ไกลแผนการณ์นี้ก็นับว่าสำเร็จโดยใช้กู้อวิ๋นเหยาเป็นบันไดอีกตามเคย

กลอุบายที่ต่ำช้าและเลวทรามเช่นนี้ก็คงมีเพียงกู้อวิ๋นเหยาที่ตายไปแล้วเท่านั้นที่หลงกล

...