ตอนที่ 5 ออกกำลังกาย

ขณะที่กู้อวิ๋นเหยากำลังจะเดินกลับเรือนป่าไผ่ของตนเองพร้อมกับซือซือ เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

"กู้อวิ๋นเหยา"

น้ำเสียงทุ้มต่ำและแฝงไว้ด้วยความเย็นชาทำให้กู้อวิ๋นเหยาชะงักฝีเท้า นางหันกลับไปมองช้าๆ สิ่งที่ปรากฏแก่สายตานางคือชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะสีเงิน ใบหน้าของเขาหล่อเหลา คมเข้ม และดูเคร่งขรึม ดวงตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องมายังนางอย่างพิจารณา ทั่วทั้งร่างของเขาแผ่ซ่านด้วยกลิ่นอายของทหาร

กู้อวิ๋นเหยาขมวดคิ้วนี่คือกู้หลิงเทียน บุตรชายคนโตของแม่ทัพกู้ และเป็นพี่ชายแท้ๆ ของกู้จิ้งหนิง และในทางพฤตินัยก็เป็นพี่ชายของกู้อวิ๋นเหยาด้วยเช่นกัน

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม กู้หลิงเทียนนั้นก็ปฏิบัติต่อนางไม่เลวเลย แม้เขาจะเย็นชาและห่างเหินแต่เขาก็ยังมีน้ำใจนำของขวัญเล็กน้อยมาส่งให้ ผ้าไหม ปิ่นทอง กำไลหยกแต่ทุกอย่างของนางล้วนถูกกู้จิ้งหนิงขอไปหมด

กู้อวิ๋นเหยากระพริบตานางก้มหน้าเล็กน้อยแล้วทำความเคารพเขา "คารวะท่านพี่ใหญ่" นางกล่าวอย่างสุภาพตามมารยาท

กู้หลิงเทียนเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบยังคงจ้องมองนางไม่วางตา "เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องโถงเมื่อครู่... เจ้าพูดจริงหรือ?" น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยจนยากจะคาดเดาความรู้สึก

กู้อวิ๋นเหยายิ้มบางๆ "ท่านพี่ใหญ่คิดว่าน้องสาวคนนี้จะกล้าโกหกต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าได้อย่างไรเจ้าคะ เรื่องที่น้องพูดมาล้วนเป็นความจริงทุกประการ"

กู้หลิงเทียนพยักหน้าช้าๆ ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิด เขาได้ยินเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่คิดว่าฮูหยินใหญ่และกู้จิ้งหนิงจะทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ได้ลงคอ การที่น้องสาวผู้มาจากชายแดนต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอดสองปีโดยที่เขาไม่เคยรับรู้ ทำให้เขารู้สึกผิดอย่างประหลาด

"อืม..จิ้งหนิงถูกตามใจตั้งแต่เด็กแต่ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายวันนี้นางโดนลงโทษแล้วคงจะไม่กล้าอีกแล้ว คราวนี้พี่ใหญ่กลับมาอยู่จวนหลายวันหากเจ้าต้องการอะไรก็ให้สาวใช้มาแจ้งกับข้าได้เลยไม่ต้องเกรงใจเข้าใจไหม?"

กู้หลิงเทียนเอ่ยขึ้นในที่สุด น้ำเสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย

กู้อวิ๋นเหยาจ้องมองเขาด้วยความแปลกใจ นางไม่คิดว่าเขาจะใจดีกับนางมากเช่นนี้ การที่พี่ชายใหญ่ผู้เย็นชาผู้นี้เอ่ยคำพูดพวกนี้ออกมามันเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆ

"เจ้าค่ะ " กู้อวิ๋นเหยาไม่อยากจะพูดอะไรมากนางก็รับปากไปอย่างนั้นจะต้องการหรือไม่ล้วนอยู่ที่นาง

กู้หลิงเทียนมองเข้าไปในดวงตาของกู้อวิ๋นเหยา ดวงตาหงส์คู่นั้นดูฉลาดเฉลียวและแฝงไว้ด้วยความลึกลับ ไม่เหมือนกู้อวิ๋นเหยาคนเดิมที่ดูโง่เขลาไร้เดียงสาและไม่กล้าแม้จะสบตาของเขาเสียด้วยซ้ำ

"เจ้าเปลี่ยนไปมาก" กู้หลิงเทียนกล่าว

กู้อวิ๋นเหยายิ้ม "คนเราย่อมมีการเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดาเจ้าค่ะ"

กู้หลิงเทียนพยักหน้าช้าๆ เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แต่สายตาที่มองกู้อวิ๋นเหยานั้นยังคงแฝงไว้ด้วยความใคร่รู้และพิจารณา เขาหันหลังกลับและเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ

เสี่ยวซิ่วยืนอยู่ข้างๆ กู้อวิ๋นเหยาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ "คุณหนูเจ้าคะ คุณชายใหญ่นั้นแม้จะดูเย็นชาแต่ก็เมตตาคุณหนูเสมอนะเจ้าค่ะ"

กู้อวิ๋นเหยายิ้มบางๆนางมองตามแผ่นหลังของเขา "อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เป็นคนไร้เหตุผล" นางไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น แต่ในใจของนางกำลังครุ่นคิดถึงการกู้หน้าตนเองของฮูหยินใหญ่และกู้จิ้งหนิงอย่างไรนับจากนี้

ยามเหม่าวันต่อมา

ที่ลานเรือนป่าไผ่กู้อวิ๋นเหยาในชุดทะมัดทะแมง รวมผมดำขลับขึ้นเป็นหางม้านางบิดขี้เกียจเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อที่ตึงจากการพักผ่อนที่ไม่ค่อยเพียงพอในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

แต่กระนั้น ร่างกายของเจ้าของร่างเดิมก็ยังนับว่าแข็งแรงกว่าที่คาดคิด นั่นเป็นผลมาจากการเติบโตในสภาพแวดล้อมที่ชายแดน ซึ่งเต็มไปด้วยความลำบากและต้องพึ่งพาตนเอง

เสี่ยวซิ่วที่ล้างหน้าเสร็จแล้วนางเห็นกู้อวิ๋นเหยายืนหมุนตัวไปมาหน้าเรือนพลันคิ้วก็ขมวดเอ่ยถามอย่างงุนงง "คุณหนู... เช้าตรู่เช่นนี้ท่านจะไปไหนแต่เช้าเจ้าคะ?"

กู้อวิ๋นเหยายิ้มบางๆ "ขยับร่างกาย ไปกันเสี่ยวซิ่วเจ้าก็ตามข้ามา" พูดจบกู้อวิ๋นเหยาวิ่งเหยาะๆออกจากเรือนป่าไผ่ มุ่งหน้าไปยังสนามฝึกของจวนแม่ทัพที่อยู่ด้านหลังจวนนางเคยเห็นผ่านๆ ในความทรงจำ

เมื่อมาถึงสนามฝึก ซึ่งเป็นลานกว้างขวางมีพื้นหญ้าสั้นเตียน เหมาะสำหรับการฝึกซ้อมกำลังพล บรรยากาศยังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดโชยเบาๆ

กู้อวิ๋นเหยาเริ่มต้นด้วยการยืดเส้นยืดสายเบาๆ จากนั้นก็เริ่มวิ่งเหยาะๆ รอบสนามช้าๆ ในตอนแรก ความรู้สึกแปลกแยกกับร่างกายนี้ยังคงมีอยู่บ้าง แต่นางก็พยายามปรับตัวและบังคับร่างกายให้เคลื่อนไหวตามที่ต้องการ

"คุณหนูรองเจ้าคะพวกเรากำลังทำอะไรอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?"

ขณะที่นางกำลังจดจ่อกับการวิ่งอย่างสม่ำเสมออยู่นั้นซือซือที่หอบหายใจก็เอ่ยถาม "ออกกำลังกายเพื่อร่างกายจะได้แข็งแรง

เป็นถึงบุตรสาวจวนแม่ทัพจะให้เป็นคนไร้ประโยชน์ได้อย่างไร ซือซือตาให้ทันนะ"

เสี่ยวซิ่ววิ่งรอบสนามหญ้าได้เพียงสอบรอบเท่านั้นเด็กสาวก็หายใจแทบไม่ออก "คุณหนูรองเจ้าคะบ่าวไม่ไหวแล้วนะเจ้าคะ!" กู้อวิ๋นเหยาไม่ได้หันไปมองนาง นางยังคงวิ่งต่อไปด้วยจังหวะที่มั่นคงไม่แสดงความเหนื่อยหอบ

"พวกเจ้ากำลังทำอะไร?" ในตอนนี้เองเสียงทุ้มต่ำแฝงความเย็นชาก็ดังขึ้นมาทางด้านหลังของเสี่ยวซิ่ว

กู้อวิ๋นเหยาหันไปมองเล็กน้อย พบว่าเป็นกู้หลิงเทียนนางยกมือโบกทักทายเขาในขณะที่ยังวิ่งอยู่ "พี่ใหญ่ท่านมาวิ่งด้วยกันหรือไม่เจ้าคะ?" นางในชุดฝึกซ้อมสีเข้ม เหงื่อซึมตามไรผม แสดงให้เห็นว่านางเริ่มฝึกมาพักใหญ่แล้ว

"___"

กู้หลิงเทียนเห็นเพียงร่างบางวิ่งเหยาะๆออกไปไกลๆ เขาจึงเดินไปหยิบหอกยาวออกมาฝึก

กู้อวิ๋นเหยาวิ่งในเช้านี้รวมแล้วประมาณห้ากิโล หลังจากหยุดวิ่งเสี่ยวซิ่วก็รินน้ำชาให้นางดื่ม กูอวิ๋นเหยาดื่มไปเพียงเล็กน้อยนางก็มองกู้หลิงเทียนฝึกหอกยาว

กู้หลิงเทียนนั้นเป็นแม่ทัพน้อยกู้ที่หล่อเหลาและมีฝีมือ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันโปรดปรานเขามาก

ก็อวิ๋นเหยามองชายหนุ่มที่ถือหอกทวนสะบัดกลางอากาศ กวัดแหว่งพุ่งแทง ทุกท่วงท่าของเขาล้วนคล่องแคล่วและแข็งแกร่งทรงพลัง

กู้อวิ๋นเหยาไม่มีพื้นฐานวิชายุทธดังนั้นการต่อสู้ของนางจึงเป็นการชกต่อย

หลังจากฝึกหารต่อสู้เสร็จกู้อวิ๋นเหยาก็ถือว่าเป็นการเสร็จสิ้นการฝึกในวันนี้แล้ว

กู้อวิ๋นเหยาไม่อยากรบกวนการฝึกฝนของเขานางจึงชวนเสี่ยวซิ่วเดินกลับเรือนป่าไผ่ของตน

หลังจากอาบน้ำทานข้าวเสร็จกู้อวิ๋นเหยาจึงนั่งให้ซือซือเช็ดผมให้ หลังจากนั่งจับผมของตนเองสักพักนางจึงถามซือซือขึ้น "เสี่ยวซิ่ว ที่ไหนมีมะคำดีควายขายบ้าง?"

เสี่ยวซิ่วที่ได้ยินกู้อวิ๋นเหยาถามหามะคำดีควายนางที่กำลังหวีผมให้นางอยู่ก็เงยหน้าขึ้น "คุณหนูจะเอาไปทำอะไรหรือเจ้าคะ?"

กู้อวิ๋นเหยาจับผมที่เปียกหมาดของตนแล้วพูด "ทำน้ำยาสระผมหน่ะ"

"แต่คุณหนูก็มีเจ้าเจี่ยวไม่ใช่หรือเจ้าคะ?" ซือซือสอบถามอย่างงุนงง

"แล้วตกลงที่ไหนมีขาย" กู้อวิ๋นเหยาขมวดคิ้ว เสี่ยวซิ่วเห็นผู้เป็นนายเอ่ยถามซ้ำนางจึงพูด

"บนภูเขาเวินสุ่ยนอกเมืองมีเยอะมากเลยเจ้าค่ะคุณหนูไม่ต้องซื้อเจ้าค่ะ"

เสี่ยวซิ่วเว้นช่วงเอาไว้จากนั้นนางก็พูดด้วยความเป็นกังวลว่า "แต่ภูเขาเวินสุ่ยทั้งสูงทั้งชันค่อนข้างอันตราย แต่หากจะซื้อที่ร้านขายยาก็มีขายเจ้าค่ะ แต่พวกเรามีเงินเพียง สามสิบอีแปะซึ่งเป็นเงินเก็บของคุณหนู"

สามสิบอีแปะ? ชีวิตเจ้าแม่แห่งวงการมาเฟียผู้อู้ฟู่ทำไมถึงได้มีชีวิตที่อนาจยิ่งนัก

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปเก็บ ว่าแต่ถ้าเก็บมามากหน่อยร้านขายยาเขาจะรับซื้อไหม?"

"ถ้าเป็นที่ชายแดนของพวกเรา ร้านหมอที่นั่นรับซื้อกิโลละสิบห้าอีแปะเจ้าค่ะ แต่ที่นี่บ่าวไม่แน่ใจ"

มะคำดีควายนอกจากจะช่วยบำรุงเส้นผมยังรักษาโรคผิวหนัง รังแคได้ดีและยังมีสรรพคุณทางยาขับพิษร้อน ลดไข้ และแก้หอบหืด ขับเสมหะฯลฯ

วันนี้หากเก็บลูกมะคำดีควายมาได้เป็นจำนวนมากก็ลองนำไปถามโรงหมอดูได้ หากพวกเขาไม่รับซื้อก็ไม่เป็นไร

พูดแล้วก็ต้องทำเลย "เสี่ยวซิ่วเช่นนั้นข้าจะออกนอกเมืองได้อย่างไร?"

"คุณหนูเจ้าคะ ท่านแม่ทัพสั่งเอาไว้แล้วหากคุณหนูอยากจะไปที่ใดก็สามารถไปได้ แต่ต้องไปขออนุญาตฮูหยินใหญ่ก่อนเจ้าค่ะ"

ขออนุญาตฮูหยินใหญ่?

"เจ้าคิดว่าพวกเขาจะให้ข้าออกไปหรือ? เอาอย่างนี้แล้วกันข้าจะไปยืมม้าพี่ใหญ่ เจ้าก็รอข้าที่นี่เผื่อมามาเหวินเอาของมาให้"

"แต่ว่า..ที่นั่นอันตรายมากเลยนะเจ้าคะ คุณหนูให้ข้าออกไปเก็บมาให้ท่านดีกว่าไหมเจ้าคะ?" เสี่ยวซิ่วไม่ว่าใจ

"ไม่ต้องหรอกบางทีข้าอาจจะไปซื้อที่โรงหมอก็ได้ เดี๋ยวข้ามา"

.......