ตอนที่ 4 ฮูหยินผู้เฒ่าแก้ปัญหา

"จะไปยากอะไรก็เริ่มจากสาวใช้ข้างกายของเจ้าก่อนอย่างไรหล่ะ" ในเวลานั้นพลันฮูหยินผู้เฒ่าก็เอ่ยขึ้นทำให้สาวใช้ข้างกายของไป๋ฮวาต่างก็ตื่นตระหนกและคุกเข่าลง

ฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวาตัวแข็งทื่อราวกับถูกฟ้าผ่า นางเงยหน้ามองฮูหยินผู้เฒ่ากู้ด้วยแววตาไม่อยากจะเชื่อ ฮูหยินชรามิได้มีสีหน้าล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย ดวงตาคู่นั้นยังคงทอประกายเฉียบคมและจริงจัง "ท่านแม่! เรื่องนี้...เรื่องนี้..."

ไป๋ฮวาอ้ำอึ้ง นางรู้ดีว่าหากสาวใช้คนสนิทถูกลากมารับผิดชอบ นั่นหมายความว่าความลับอีกมากมายที่นางใช้บ่าวไพร่เหล่านั้นเป็นมือเป็นเท้าก็จะถูกเปิดโปงออกมาด้วยเช่นกัน ไม่ใช่แค่เรื่องเงินเบี้ยหวัดหรือเสื้อผ้า แต่รวมถึงการกลั่นแกล้งกู้อวิ๋นเหยามาตลอดสองปีด้วย!

กู้อวิ๋นเหยามองฉากตรงหน้าด้วยความสบายอารมณ์ ใบหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึก แต่ภายในใจกลับยกยิ้มอย่างพึงพอใจ 'ในที่สุดก็ถึงตาพวกแกแล้วสินะ' นางไม่ได้คาดหวังว่าการมาที่นี่จะได้รับความยุติธรรมอะไรมากมาย เพียงแค่อยากจะสร้างความวุ่นวายให้ตระกูลกู้ได้สั่นคลอนบ้างก็พอแล้ว แต่ดูท่าว่าฮูหยินผู้เฒ่ากู้จะไม่ใช่คนที่จะยอมให้คนในบ้านมาโกงกินกันเองง่ายๆ

“ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ!” ชุนหงสาวใช้ของกู้จิ้งหนิงที่ก้มหน้าแน่นอยู่นั้น ทนไม่ไหวอีกต่อไป นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำด้วยความหวาดกลัว “บ่าว… บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ! บ่าวเองที่เป็นคนจัดการเรื่องเบี้ยหวัดของคุณหนูรอง ด้วยความริษยาที่ท่านแม่ทัพให้ความเมตตาคุณหนูรองมากเกินไปจึงคิดแทนคุณหนูใหญ่บ่าว… บ่าวขอรับโทษทั้งหมดเจ้าค่ะ!”

คำพูดของชุนหงดุจสายฟ้าฟาดลงกลางห้องโถง ทุกคนต่างหันไปมองชุนหงเป็นตาเดียว กู้จิ้งหนิงที่แกล้งสลบอยู่ก็พลันลืมตาโพลงขึ้น นางมองชุนหงด้วยแววตาซับซ้อน ปนความโล่งอก

“ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ!” แม่นมหลิว แม่นมคนสนิทของฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวารีบก้าวเท้าออกมาคุกเข่าลง “บ่าวผิดเองเจ้าค่ะ! บ่าวเป็นคนจัดการเรื่องอาภรณ์ อาหารการกิน และของมีค่าต่างๆของเรือนป่าไผ่

บ่าวใช้สิ่งของมีค่าแลกเป็นเงินส่วนนั้นใช้ไปกับค่ารักษาพยาบาลมารดาที่ป่วยหนัก บ่าวขอรับโทษทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียวเจ้าค่ะ! ได้โปรดอย่าลงโทษฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่เลยเจ้าค่ะ!”

แม่นมหลิวพยายามฉุดรั้งชุนหงที่กำลังจะถูกบ่าวรับใช้ชายฉกรรจ์จับตัวไป ฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวาถึงกับหน้าถอดสี นางมองแม่นมหลิวด้วยแววตาที่หลากหลาย ทั้งความตกใจ ความรู้สึกผิด และความโล่งอกที่นางมารับผิดแทน

“ชุนหง! แม่นมหลิว! พวกเจ้าพูดอะไร!” สาวใช้คนสนิทของไป๋ฮวาคนหนึ่งตะโกนเสียงแหลม พลางส่งสายตาข่มขู่ไปยังชุนหงและแม่นมหลิว

แต่ชุนหงกับแม่นมหลิวเวลานี้ถูกความกลัวว่าเจ้านายของตนจะถูกทำโทษครอบงำจนไม่สนใจสิ่งใดแล้ว

พวกนางต่างแข่งกันสารภาพผิดเพื่อปกป้องผู้เป็นนาย ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ไม่ได้มีสีหน้าอ่อนลงเลยแม้แต่น้อย นางเพียงพยักหน้าให้มามาเหวิน มามาเหวินรีบเดินไปสั่งบ่าวรับใช้ชายฉกรรจ์สองสามคนให้เข้ามายืนรอคำสั่ง

“ดีเช่นนั้นยังมีใครจะสารภาพอะไรอีกหรือไม่?” ฮูหยินผู้เฒ่ากู้หันมามองฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวาด้วยแววตาผิดหวัง

"ท่านแม่เรื่องนี้ก็เป็นความผิดของลูกสะใภ้ที่จัดการไม่ทั่วถึงไว้ใจบ่าวข้างกายมากเกินไปลูกสะใภ้ไม่มีคำแก้ตัวเจ้าค่ะ"

“ดีเจ้ายังถือว่ารู้จักสำนึกผิด การที่ลูกหลานตระกูลกู้ต้องทนทุกข์เพราะความเห็นแก่ตัวของคนในบ้าน เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้อยู่แล้ว

ยิ่งเป็นฝีมือของบ่าวสารเลวแล้วด้วยข้ายิ่งรังเกียจยิ่งนัก แล้วเบี้ยหวัดที่ลูกชายข้าสั่งให้เจ้าจัดสรรให้เหยาเอ๋อแต่ถูกบ่าวในจวนยักยอกไป

ตลอดสองปีมานี้เจ้าก็รับผิดชอบชดใช้ให้นางให้ครบแล้วกันอย่างน้อยเมื่อแม่ทัพกลับมาจะยังมีคำอธิบายให้กับเขา!”

คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่ากู้ทำให้ทุกคนในห้องโถงถึงกับเงียบกริบ แม้แต่กู้จิ้งหนิงก็ยังหน้าซีด นางไม่คิดว่าย่าของตนจะรู้เรื่องเหล่านี้ลึกซึ้งเพียงนี้

กู้อวิ๋นเหยายังคงยืนสงบนิ่งราวกับรูปปั้น ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นางเพียงแค่รับฟังทุกถ้อยคำที่ถูกเอ่ยออกมา ยิ่งฟังก็ยิ่งยืนยันว่าการมาของนางในวันนี้ไม่ได้มาเสียเปล่า เพราะเจ้าของร่างเดิมถูกกระทำมามากเกินไปจริงๆ

“ท่านแม่โปรดวางใจต่อจากนี้ข้าจะกำชับและควบคุมบ่าวในจวนอย่างดีเจ้าค่ะ! พวกมันไม่น่าจะกล้าทำเรื่องเช่นนั้นอีกแล้ว!” ไป๋ฮวายังคงพยายามแก้ตัว แต่คำพูดของนางกลับทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ยิ่งโกรธเกรี้ยว

“ไม่กล้าอีกแล้ว? ทางที่ดีข้ากลับอยากได้ยินคำว่าไม่ทำอย่างนี้อีกต่อไปแล้วไม่ว่าจะคุณหนูรอง คุณหนูสาม สี่ ในจวนบุตรอนุอย่างไรก็คือบุตรท่านแม่ทัพต่อให้ไม่ใช่ยุตรสายตรงก็ยังเป็นเจ้านายพวกเจ้า

มามาเหวิน! ลากตัวชุนหงและแม่นมหลิวออกไปโบยคนละสามสิบไม้! และให้บ่าวไพร่ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเบี้ยหวัดและการดูแลเรือนป่าไผ่มาลงโทษด้วยเช่นกัน!”

ฮูหยินผู้เฒ่ากู้สั่งเสียงกร้าว บ่าวรับใช้ชายฉกรรจ์ที่ยืนรออยู่รีบกรูเข้ามารวบตัวชุนหงและแม่นมหลิวทันที พวกนางต่างหวีดร้องด้วยความตกใจและหวาดกลัว แต่ก็ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า

กู้จิ้งหนิงและฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวาหน้าซีดเผือด ยิ่งกว่าเดิม ถึงแม้บ่าวไพร่จะออกหน้ารับแทน แต่การที่บ่าวคนสนิทต้องถูกโบยถึงสามสิบไม้ ก็ถือเป็นการลงโทษที่รุนแรงและสร้างความอับอายแก่พวกนางอย่างยิ่ง

“ท่านแม่! ได้โปรดเมตตาด้วยเจ้าค่ะ!”ฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวาร้องขอเสียงหลง

“สามสิบไม้เยอะเกินไปกลัวว่ามาม่าเหวินจะรับไม่ไหวนะเจ้าคะ!”

แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากู้กลับไม่สนใจ นางโบกมือให้บ่าวรับใช้พาตัวพวกบ่าวไพร่ที่เกี่ยวข้องออกไปลงโทษทันที เสียงหวีดร้องและเสียงทุบตีที่ดังมาจากลานด้านนอก ทำให้ทุกคนในห้องโถงต่างก็ตัวสั่นสะท้าน

กู้อวิ๋นเหยามองภาพตรงหน้าอย่างเงียบเชียบ 'นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น' จากนี้ไปใครก็อย่าได้มายุ่งกับนางอีก

เสียงร้องโหยหวนและเสียงไม้เรียวดังเข้ามาในห้องโถงเป็นระยะๆ สร้างความตื่นกลัวและอับอายให้กับฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวาและคุณหนูใหญ่กู้จิ้งหนิงอย่างแสนสาหัส พวกนางนั่งตัวสั่นเทาอยู่บนพื้นห้อง ใบหน้าซีดเผือด สายตาที่มองไปยังกู้อวิ๋นเหยาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและชิงชัง

'สารเลว! เป็นเพราะนางสาระเลวคนเดียว! เป็นเพราะนางสารเลวนี่แท้ๆ!' ความคิดนี้ผุดขึ้นในใจของทั้งคู่พร้อมกัน

ฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวาถึงกับกัดฟันแน่น นางเหลือบมองลูกสาวที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น นางรู้สึกเจ็บปวดที่ลูกสาวต้องมาเจอเรื่องอับอายเช่นนี้ และทั้งหมดก็เป็นเพราะกู้อวิ๋นเหยา

"เหยาเอ๋อ" ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ถอนหายใจยาวๆ นางหันมามองกู้อวิ๋นเหยาด้วยแววตาที่อ่อนลงกว่าเดิมเล็กน้อย "เรื่องในวันนี้เป็นบทเรียนครั้งสำคัญของจวนกู้ จากนี้ไปข้าจะให้มามาเหวินดูแลเรื่องเบี้ยหวัดและข้าวของเครื่องใช้ของเจ้าอย่างใกล้ชิด และข้าจะจัดหาเสื้อผ้าใหม่ๆ และอาหารต่างๆให้เจ้าเป็นการชดเชย"

กู้อวิ๋นเหยายิ้มบางๆ "ขอบพระคุณฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ" นางไม่ได้แสดงความดีใจจนออกนอกหน้า ราวกับว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่นางสมควรได้รับอยู่แล้ว

ฮูหยินผู้เฒ่ากู้พยักหน้าช้าๆ นางมองไปยังไป๋ฮวาและกู้จิ้งหนิงที่ยังคงนั่งตัวสั่นอยู่ "ส่วนพวกเจ้า... นับจากนี้ไป ให้ไป๋ฮวาทำหน้าที่ดูแลเรือนหลังเพียงครึ่งเดียว อีกครึ่งหนึ่งให้มามาเหวินเป็นผู้ดูแลเป็นการชั่วคราวเป็นเวลาสามเดือน ส่วนจิ้งหนิง เจ้าถูกกักบริเวณในเรือนสามเดือน ห้ามออกไปไหน ห้ามพบแขก และให้คัดลอกกฎจวนวันละหนึ่งพันคำ เพื่อขัดเกลาจิตใจ!"

คำประกาศของฮูหยินผู้เฒ่ากู้ทำให้ไป๋ฮวาและกู้จิ้งหนิงถึงกับตัวแข็งทื่อ การถูกยึดอำนาจและถูกกักบริเวณเป็นสิ่งที่ผู้หญิงในห้องหอเกลียดชังที่สุด การถูกลดทอนเกียรติยศและศักดิ์ศรีเช่นนี้มันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าการถูกโบยตีเสียอีก

"แต่ท่านแม่เจ้าคะ องค์ชายรองตรัสว่าสามวันจะส่งแม่สือมาสู่ขอจิ้งหนิงท่านสั่งกักบริเวณนางเช่นนี้!..."

ฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวาเอ่ยทักท้วง เมื่อได้ยินคำนี้ฮูหยินชรากู้ก็ขมวดคิ้ว "ถึงวันนั้นก็ออกมาต้อนรับแขกแล้วก็กลับไปคัดกฎจวนต่อ หนิงเอ๋อเจ้านั้นเป็นบุตรีสายตรงของตระกูล เป็นพี่สาวของพวกนางถึงอย่างไรเจ้าก็คือบุตรีสายตรงและมีสิทธิ์มีอนาคตที่ดีกว่าพวกนางอยู่แล้ว

ในเมื่อเจ่ามีมากกว่า ได้มากกว่าพวกนางก็ควรเมตตาและแบ่งปันเพื่อในอนาคตพวกนางก็ยังจะได้แต่งเข้าจวนตระกูลดีดี

ส่วนเจ้านั้นไม่เหมือนพวกนางได้เป็นพระชายาในองค์ชายผู้สูงศักดิ์ อนาคตก็คือหวางเฟย มีอะไรที่ต้องอิจฉาริษยาพวกนางกัน

ที่ย่าลงโทษเจ้าในวันนี้ก็เพราะเจ้าสั่งสอนสาวใช้ไม่ดี อนาคตแต่งเข้าจวนองค์ชายรองหากเจ้าสะเพร่าเช่นนี้เกิดสาวใช้ทำเรื่องอะไรไมถูกไม่ควรเช่นนั้นเจ้าจะไม่เดือดร้อนหรอกหรือ?"

กู้จิ้งหนิงคุกเข่า "หลานสาวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะท่านย่า ขอบคุณท่านย่าที่สั่งสอนเจ้าค่ะ" แม้กู้จิ้งหนิงจะได้ฟังคำปลอบประโลมจากฮูหยินชราแล้ว แต่สองมือของนางยังคงกำมือแน่นจนเล็บจิกเนื้อ น้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บใจ

หลังจากที่เรื่องวุ่นวายในห้องโถงจบลง ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ก็โบกมือให้ทุกคนแยกย้ายกลับไป

กู้อวิ๋นเหยายืนมองร่างของฮูหยินใหญ่และกู้จิ้งหนิงที่เดินจากไปอย่างช้าๆ ด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก 'ดูท่าว่าความแค้นนี้คงจะฝังลึกอยู่ในใจของพวกนางสินะ... ดี! เช่นนั้นก็สนุกกันต่อเถิด'

..