ตอนที่ 3 พลิกแพลงสถานการณ์เก่ง

"แล้วอย่างไรต่อ?..."

ในตอนที่ฮูหยินใหญ่เว้นช่วงในการพูดเอาไว้ สายตาทุกคู่ล้วนมองมายังกู้อวิ๋นเหยา บ้างก็มองหาความสำนึกผิด บ้างก็มองหาความหวาดกลัวที่นางเคยแสดงออกมาในสถานการณ์เช่นนี้ แต่สุดท้ายแล้วพวกเขากลับแปลกใจมากยิ่งกว่าเดิม

"เจ้า!..." ฮูหยินใหญ่พูดอะไรไม่ออกเป็นองค์ชายรองเย่เหวินหมิงก็พูดขึ้นมา

"เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องภายในของตระกูลกู้แต่ต้นเหตุมาจากข้า ดังนั้นข้าจะเพิกเฉยเช่นเดิมก็คงจะไม่ได้ คุณหนูรองกู้เรื่องในวันนี้เจ้ารังแกจิ้งหนิงมากเกินไปจนทำให้นางหาทางออกไม่เจอ

อีกสามวันข้าจะส่งแม่สื่อมาสู่ขอนางและหมั้นหมายนางแล้ว ดังนั้นในสายตาของข้าไม่เคยข้องแวะกับเจ้าและไม่คิดที่จะรับเจ้าเข้าจวนตั้งแต่แรก และข้าหวังว่าเจ้าจะไม่รังแกนางอีก

ส่วนเรื่องความผิดก็ให้คนในจวนกู้ตัดสินลงโทษนางตามสมควร วันนี้ข้ายังมีเรื่องต้องไปทำจึงไม่อาจอยู่ต่อได้อีกเชิญฮูหยินชราจัดการต่อได้เลยข้าขอตัว"

พูดจบเย่เหวินหมิงก็พยักหน้าให้กับกู้จิ้งหนิงและฮูหยินใหญ่ รวมไปถึงฮูหยินชรากู้แล้วเขาก็หมุนกายกำลังจะเดินออกไป

"เดี๋ยวสิ" สุดท้ายเขาก็ถูกกู้อวิ๋นเหยาเรียกเอาไว้

เย่เหวินหมิงรู้สึกรังเกียจนางมากเขาไม่แม้แต่จะหันมา เพียงแค่หยุดอยู่ตรงนั้นเพื่อรอฟังว่านางจะพูดอะไร

กู้อวิ๋นเหยายกมุมปาก นางหันกลับไปมองแผ่นหลังที่ตั้งตรงของเขาแล้วเอ่ยเสียงเรียบ "องค์ชายรองท่านเข้าใจข้าผิดไปแล้ว..."

"ว่าอย่างไรนะ?" เย่เหว่ยหมิงหันหน้ากลับมา กู้อวิ๋นเหยายักไหล่ นางพูดต่อ

"เอาหล่ะข้าจะเล่าให้ฟัง เดิมทีตลอดปีกว่ามานี้ข้าก็รู้สึกว่า ข้าเล่นมามากแล้ว..เล่นตามหมากที่คุณหนูใหญ่กู้พี่สาวของข้าวางเอาไว้ให้

หนึ่งเลย..องค์ชายรองท่านวางใจได้ข้าไม่เคยชื่นชอบท่านเลยสักนิด ท่านนั้นปวกเปียกไม่ใช่สเป็คของข้า

และสองเลย สถานการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้งข้าก็แค่เพียงทำตามคำสั่งของพี่สาวที่แสนดีของข้าเท่านั้น

แม้แต่การแต่งกายคล้ายหญิงบ้า คำพูดโง่เขลาประทินโฉมราวกับงิ้ว ข้าล้วนตอบสนองตามที่นางต้องการ

ไม่มีอะไรมากข้าเพียงอยากมีครอบครัวที่รักข้า จริงใจกับข้าหน่อย อยากให้นางมองข้าเป็นน้องสาวจริงๆ

แม้แต่กับฮูหยินใหญ่ข้าเรียกท่านเคารพท่านทำตัวตามที่ท่านสั่งมาตลอดเพื่อแลกกับเสื้อผ้าดีดี อาหารดีดี

แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆข้ารู้สึกว่า มันช่างเหลวใหลเสียจริงๆกับความคิดเช่นนี้ เสื้อผ้าของข้าก็เป็นของเหลือจากสาวใช้ข้างกายพี่สาวที่เลือกแล้วไม่เอาแล้วถึงจะได้สวมใส่

อาหารดีดีก็เช่นกันข้าก็เพียงรอกินหลังจากสาวใช้ชั้นสูงเหล่านั้นกินเหลือถึงจะได้กิน.." เมื่อได้ยินเสียงราบเรียบของกู้อวิ๋นเหยาเอ่ยร่ายยาวเช่นนี้ออกมา ทุกคนล้วนตกตะลึง

ชุนหงสาวใช้ข้างกายของกู้จิ้งหนิงรีบร้อนก้มหน้าลงพร้อมกับกำมือแน่นนางกลัวเหลือเกินว่ากู้อวิ๋นเหยาจะไม่หยุดพูดเพราะหากนางพูดเช่นนี้ไปเรื่อยๆไม่แน่ว่าอาจจะยาวไปถึงเบี้ยหวัด..ชุนหงคิดไม่ทันจบเสียงของกู้อวิ๋นเหยาก็ดังขึ้นมาอีก

"แม้แต่เบี้ยหวัดรายเดือนที่ท่านพ่อสั่งเอาไว้ว่าข้าจะได้รับเดือนละหกตำลึงตั้งแต่มาอยู่ที่นี่จนถึงตอนนี้ ตำลึงเดียวข้ายังไม่ได้เลย"

"เหลวใหลกู้อวิ๋นเหยาเจ้าโกหกเรื่องพวกนี้ออกมาให้ใครฟัง?" ฮูหยินใหญ่ที่นั่งอยู่โดยมีกู้จิ้งหนิงอยู่ในอ้อมกอดเต้นผางขึ้น

กู้อวิ๋นเหยายกมุมปาก "ข้าพูดผิดหรือ? เอาเป็นว่าองค์ชายรองท่านสบายใจได้จากนี้ไปข้าจะเลิกเล่นแล้วเพราะเดิมทีข้าก็ไม่เคยชื่นชอบท่านไม่เลยสักนิด"

เย่เหว่ยหมิงขมวดคิ้ว "เจ้าพูดจริงหรือ?"

กู้อวิ๋นเหยาไม่มองเขา นางหันไปหาฮูหยินผู้เฒ่ากู้ "ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ เรื่องที่ข้าพูดมาล้วนเป็นความจริง ส่วนเรื่องในวันนี้..."

"น้องสาว เรื่องในวันนี้เป็นพี่สาวเข้าใจเจ้าผิดเอง พี่สาวเพียงเสียใจมากอารมณ์ชั่ววูบไม่ใช่ความผิดเจ้า.." กู้จิ้งหนิงไม่ปล่อยให้กู้อวิ๋นเหยาได้พูดนางก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

กู้อวิ๋นเหยายกคิ้ว มุมปากของนางยิ้มเยาะที่หน้าประตูห้องโถงชายหนุ่มในชุดเกราะสีเงินยืนอยู่ตรงนั้นมาสักพักแล้ว วันนี้มีม้าเร็วไปแจ้งข่าวคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพกู้ผูกคอตาย

เขารีบควบม้าจากค่ายทหารที่เชิงเขานอกเมืองร้อยกว่าลี้มาที่จวนพร้อมกับส่งจดหมายไปยังชายแดนให้ผู้เป็นบิดาทราบข่าว

แต่ครั้นเมื่อมาถึงกลับได้ยินเรื่องราวที่ทำให้เขารู้สึกคาดไม่ถึง เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ส่งเสียงและห้ามทุกคนที่พบเขาส่งเสียงเช่นเดียวกัน

เวลานี้องค์ชายรองไม่อยู่แล้วเพราะเขาคิดว่าเรื่องต่อจากนี้เป็นเรื่องภายในจวนกู้เขาจึงได้เดินออกไป

"เหยาเอ๋อเรื่องที่เจ้าพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือ?" ในที่สุดฮูหยินชรากู้ก็เอ่ยถาม

เมื่อมองเสื้อผ้าที่นางสวมใส่ก็รู้สึกคุ้นตาอยู่ไม่น้อยเป็นชุดเก่าของกู้จิ้งหนิงจริงๆ ฮูหยินชราละสายตากวาดมองไปยังสาวใช้ทั้งหลายในห้องก็พบว่ามีสาวใช้สี่คนสวมใส่เสื้อผ้าเนื้อดีของกู้จิ้งหนิงเป็นชุดเมื่อปีที่แล้วทั้งหมด

"ท่านแม่ลูกยังต้องไปประจำที่ชายแดนต่ออีกไม่เกินสามปีฝ่าบาทน่าจะเรียกกลับเปลี่ยนแม่ทัพใหม่มาประจำการแทน ระหว่างนี้ข้ายังต้องฝากท่านดูแลเหยาเอ๋อให้ดีด้วย นาง..ลำบากมามากแล้วข้าไม่วางใจจริงๆ"

พลันความคิดของนางก็นึกถึงคำฝากฝังจากบุตรชายแม่ทัพกู้เจาในวันที่เขาพากู้อวิ๋นเหยากลับมาส่งที่จวน

มารดาเป็นใคร ภูมิหลังแบบไหนเขาไม่ได้บอก เขารีบร้อนออกไปทั้งอย่างนั้น เกือบสองปีนับตั้งแต่วันนั้นตัวนางเองก็ไม่ได้ใส่ใจเด็กคนนี้เลย เพียงได้ยินบ่าวในจวนพูดคุยถึงนิสัยใจคอของนาง

มาวันนี้มามาเหวินมาแจ้งกู้จิ้งหนิงผูกคอตายไม่รู้มีเรื่องอะไรกับคุณหนูรองหลังกลับมาก็ขังตัวเองในห้องสาวใช้ไปเรียกพบว่านางแขวนคอตนเอง

จวนตระกูลกู้เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันมีอย่างที่ไหนบุตรอนุรังแกบุตรสาวสายตรง

กู้อวิ๋นเหยายิ้มมุมปาก "ไม่มีอะไรไม่จริงเจ้าค่ะหากฮูหยินผู้เฒ่าไม่เชื่อให้คนไปตรวจดูที่เรือนป่าไผ่ของข้าก็ได้แล้ว"

ฮูหยินชราหันไปหามามาเหวิน มามาเหวินก้าวถอยออกไป ฮูหยินชราพูด "เดิมทีตระกูลกู้ไม่เคยลำเอียงในการเลี้ยงดูลูกหลาน คุณหนูสาม คุณหนูสี่ของจวนก็ล้วนได้เสื้อผ้าในฤดูกาลใหม่ทุกปี มาวันนี้เจ้าบอกว่าเจ้าไม่เคยได้เลยแม้แต่เบี้ยหวัดรายเดือนและอาหารการกิน มันเกิดอะไรขึ้น?"

ฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวาเองก็ตื่นตระหนก "ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ เรื่องนี้คงมีการเข้าใจผิดแล้วแน่นอนเจ้าค่ะ!" ไป๋ฮวาแต่งเข้าจวนกู้มาสิบสี่ปีนางได้รับความไว้วางใจให้ดูแลความเป็นอยู่เรือนหลังของจวนแม่ทัพจากสามีและแม่สามี จู่ๆมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นแน่นอนว่าต้องมีคนรับผิดชอบ

ในตอนนี้เองมามาเหวินก็เดินเข้ามา นางเอ่ยรายงานฮูหยินชราตามความเป็นจริง "เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มของคุณหนูรองล้วนเป็นของที่เก่ามากแล้วเจ้าค่ะ

เครื่องเรือนไม่มีอะไรเลยผ้าห่ม เตียงคล้ายกับถูกคนสับเปลี่ยน..."

หลังจากได้ฟังรายงานจากมามาเหวินแล้วทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องต่างก็ก้มหน้าลงอย่างหลีกหนีความผิด

ฮูหยินใหญ่ไป๋ฮวามองไปทางฮูหยินผู้เฒ่ากู้ "ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะเรื่องนี้แน่นอนว่าเป็นความสะเพร่าของข้าที่หละหลวมจนเกิดการทุจริตเงินเบี้ยหวัด เสื้อผ้า อาหารในส่วนของเหยาเอ๋อเกิดขึ้น

ความผิดในครั้งนี้ข้ายินดีรับโทษ และก่อนที่จะรับโทษแน่นอนว่าต้องลากตัวคนใช้ชั่วช้าเหล่านั้นออกมารับโทษให้ได้เสียก่อน

เรื่องระหว่างหนิงเอ๋อกับเหยาเอ๋อล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิดไม่สำคัญเท่าเรื่องที่เหยาเอ๋อถูกคนใช้เอารัดเอาเปรียบในจวน เหยาเอ๋อวันนี้แม่จะหาคำตอบให้กับเจ้า"

ฮูหยินใหญ่ช่างเป็นคนมีความสามารถมากจริงๆสามารถพลิกสถานการณ์ปกปิดเรื่องเลวร้ายของตนเองและลูกสาวกลายเป็นแม่ที่ดีขึ้นมาเชียว

กู้อวิ๋นเหยากระพริบตา นางไม่พูดอะไรเพียงแต่รอคอยว่าจากนี้สาวใช้ครไหนจะถูกลากออกมารับความผิดแทนนาง

"จะไปยากอะไรก็เริ่มจากสาวใช้ข้างกายของเจ้าก่อนอย่างไรหล่ะ" ในเวลานั้นพลันฮูหยินผู้เฒ่าก็เอ่ยขึ้นทำให้สาวใช้ข้างกายของไป๋ฮวาต่างก็ตื่นตระหนกและคุกเข่าลง

..